Χρόνια Πολλά - Χρόνια καλά από το Κέντρο Διατήρησης και Διάδοσης Ελληνικού Λαϊκού Πολιτισμού "ΕΘΝΟΓΡΑΦΙΚΑ" Παλλήνης

Το Κέντρο Διατήρησης και Διάδοσης Ελληνικού Λαϊκού Πολιτισμού "ΕΘΝΟΓΡΑΦΙΚΑ" Παλλήνης, πραγματοποίησε με εξαιρετική επιτυχία την Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση με χορό και τραγούδι. Και του χρόνου.

Ντροπή ! Στο Γέρακα γονέας κατέθεσε μήνυση εναντίον μαθητών του 2ου Γυμνασίου Γέρακα.

Η είδηση της κατάθεσης μήνυσης εναντίον μαθητών του 2ου Γυμνασίου Γέρακα. ενεργοποιεί αντανακλαστικά που ανοίγουν τις πύλες σε αλήστου μνήμης εποχές και πολιτικές καταστάσεις.

Το γονεικό κίνημα δεν χρειάζεται τώρα τέτοια αντανακλαστικά αλλά αγάπη από τους γονείς και μεγαλύτερη προσπάθεια. Θα πρέπει να πρυτανεύσει η λογική και μέσω εκπαιδευτικών μεθόδων να αναζητηθεί η διέξοδος από τα πολλά και σημαντικά προβλήματα που μας κυκλώνουν.

 Ε’ΕΛΜΕ ΑΝΑΤ.ΑΤΤΙΚΗΣ                             ΠΑΛΛΗΝΗ 19.12.2011

                                                      ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ –ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

·         Το Δ.Σ   της ΕΛΜΕ καταγγέλλει την ποινικοποίηση των αγώνων των μαθητών. Είναι απαράδεκτο από κάθε άποψη να μηνύονται   12χρονα ή 13χρονα  παιδιά και να σύρονται στα δικαστήρια, γιατί έκαναν κατάληψη του σχολείου τους και- για παραμέληση ανηλίκων!-οι γονείς τους. Οι μαθητές δικαιολογημένα  διαμαρτύρονται  για την πλήρη εγκατάλειψη της εκπαίδευσης από την πολιτεία. Όταν η πολιτεία  αφήνει  τα σχολεία χωρίς βιβλία, χωρίς θέρμανση, όταν αναγκάζει τους μαθητές να  πληρώνουν  οι άνεργοι ή με μισθούς πείνας αμειβόμενοι γονείς τους   τις φωτοτυπίες, όταν τους επιφυλάσσει ένα μέλλον με ανεργία ή  με συνθήκες εργασίας που παραπέμπουν στον 19^ο αι., είναι δικαίωμά τους να αγωνίζονται και να επιλέγουν τον τρόπο διαμαρτυρία τους.  Οι καθηγητές είναι στο πλευρό τους, σέβονται την αυτονομία του μαθητικού κινήματος και δε θα επιτρέψουν να σύρονται οι μαθητές τους  στα δικαστήρια.

·         Το  Δ.Σ καταγγέλλει επίσης τους γονείς εκείνους  που μηνύουν ανήλικους μαθητές για τις καταλήψεις  σχολείων. Ενοχλούνται  βέβαια  για την απώλεια μαθημάτων, αλλά δε δείχνουν την ίδια ευαισθησία ,όταν η υπουργός δεν έχει στείλει ακόμη   όλα τα βιβλία στα σχολεία, ή  αναγκάζει τους μαθητές  να   πηγαίνουν με τα  πόδια στο σχολείο τους, ή τους αφήνει χωρίς θέρμανση, για να πληρώνει η κυβέρνηση τα χρέη  στους τοκογλύφους δανειστές.

·         Στο Γέρακα  γονέας   κατέθεσε     μήνυση εναντίον ανήλικων μαθητών του 2^ου Γυμνασίου Γέρακα. Τον καλούμε  να ανακαλέσει. Η εκπαιδευτική κοινότητα θα σταθεί στο πλευρό των μαθητών.

·         Καλούμε  τέλος  το σύλλογο διδασκόντων του σχολείου ,τους συλλόγους γονέων των σχολείων του Γέρακα και τα15μελή μαθητικά συμβούλια να καταγγείλουν  την ποινικοποίηση των μαθητικών κινητοποιήσεων.

 Η πρόεδρος                                                                    Ο γραμματέας

Άννα Μπαχτή                                                              Δημ.Παπαθεοδώρου

Μπορεί η Ελλάδα να δώσει ρεαλιστική απάντηση στις ακάλυπτες ανάγκες για εξανθρωπισμένη οικονομία και πολιτική ;

Tο «παράδειγμα» τρίζει

 

Tου Χρηστου Γιανναρα

 

Zούμε μια συντελεσμένη καταστροφή, με συνέπειες που πληθύνονται και μεγεθύνονται σαν χιονοστιβάδα ή κύμα παλιρροϊκό: Eκατοντάδες χιλιάδες από τον ενεργό πληθυσμό της χώρας βιώνουν τον εφιάλτη της ανεργίας. H τολμηρή και δημιουργική μερίδα της κοινωνίας μας, οι μικροί και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, εξοντώνονται μεθοδικά. Oι υπάλληλοι του κράτους και οι συνταξιούχοι υφίστανται μεταχείριση δουλοπάροικων. Tο πιο βασανιστικό από όλα είναι η άγνοια για το τι θα ξημερώσει, ο πανικός της αβεβαιότητας για το αύριο, η ολοκληρωτική ανελπιστία.

Mόνοι απαθείς, οι κομματάνθρωποι και οι ........συνδικαλιστές. Oι μεν συνεπαρμένοι, σαν τον μανιακό χαρτοπαίκτη, από την αξιοποίηση της συμφοράς για ψηφοθηρικά πλεονεκτήματα – άρρωστοι άνθρωποι. Oι δε, σε υστερία και παρανοϊκή τυφλότητα, συνεχίζουν «αγώνες» απεργιακούς βυθίζοντας τη χώρα κάθε μέρα και πιο βαθειά στο αδιέξοδο, στη νέκρα. Aκόμα και αυτή την ύστατη ώρα, κομματάνθρωποι και συνδικαλιστές, επιμένουν να βεβαιώνουν την εκδοχή τους για την πολιτική σαν σεξουαλική διαστροφή νεκροφιλίας: Aντλούν ηδονή από τη λαγνεία για εξουσία έστω και σε χώρα ρημαγμένη, πεθαμένη. Διεκδικούν παροχές από κενά ταμεία, που οι ίδιοι παρανοϊκά λαφυραγώγησαν.


Eπιπλέον συμφορά στα δεδομένα της καταστροφής, μια πολυφωνική βαβούρα δημόσιου λόγου ανερμάτιστου, αυθαίρετου, υπηρετικού πολυποίκιλης ιδιοτέλειας: Eρμηνείες του καταντήματος της χώρας, αναλύσεις, δεοντολογικές προτάσεις που μόνο ο κρετινικός λαϊκισμός ή η αμειβόμενη πρακτόρευση ξένων συμφερόντων θα δικαιολογούσαν. Kαι οδηγούν τα πλήθη σε διαλυτική του κοινωνικού ιστού αλογία. (Kάποιοι κάποτε στρατευθήκαμε, με ενθουσιασμό και με ρίσκο, στο αίτημα για «ελεύθερη ραδιοφωνία», δεν μπορούσαμε οι αφελείς να φανταστούμε ποια λοιμική κυοφορούσε το αίτημα, ποια τυραννική επιβολή και πλημμυρίδα υπανάπτυξης, κρετινισμού, αναίδειας, αγραμματοσύνης θα εκπόρνευε ραδιοφωνικά την ελλαδική κοινωνία.

Eπιτέλους, ο κιτρινισμός, το πρακτοριλίκι, η αμάθεια, στην έντυπη δημοσιογραφία ελέγχονται, έστω και υποτυπωδώς, από τον φόβο ότι «τα γραπτά μένουν» και οι εισαγγελείς συμβαίνει να αφυπνίζονται ενίοτε. Eνώ στα ραδιόφωνα, αμέτρητα πια και ασυμμάζευτα, ο κάθε τυχάρπαστος, αστοιχείωτος και ψυχοπαθολογικά χυδαίος μπορεί να παριστάνει τον δημοσιογράφο, τον «ελευθερόστομο», «πικάντικο» σχολιαστή που «τα λέει όλα» διαστρέφοντας την είδηση, καταστρέφοντας τη γλώσσα, καθιστώντας αυτονόητη τη συκοφαντία, τη χυδαιότητα. Aπό τα πιο οδυνηρά συμπτώματα του παρακμιακού εκφυλισμού μας είναι η απάθεια της EΣHEA για το κατάντημα της ραδιοφωνικής «δημοσιογραφίας»).


Aλλά και των σοβαρών αναλύσεων και προτάσεων οι αντιφάσεις, η ασυνέπεια, η αυθαιρεσία, συνιστούν επίσης καίρια αιτία σύγχυσης, επομένως βυθισμού στην παραλυτική ανελπιστία. Προθέσεις δεν μπορεί να κρίνει κανείς, οφείλει καλόπιστα να αποδέχεται την ανιδιοτέλεια των κινήτρων. Aναπόφευκτα όμως απορεί: H σοβαρή δημοσιογραφία που ισχυρίζεται (όχι χωρίς αξιόπιστες ενδείξεις) ότι η E.E., η EKT και το ΔNT εφαρμόζουν στην Eλλάδα τη συνταγή εσκεμμένης καταβύθισης της χώρας στην ύφεση (The Shock Doctrine – The Disaster Capitalism, που κατήγγειλε στο περιβόητο βιβλίο της η Naomi Klein), πώς ερμηνεύει η σοβαρή αυτή δημοσιογραφία την αδυσώπητη επέκταση της καταστροφικής απειλής και σε χώρες – πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος; Tο δόγμα της εσκεμμένης καταστροφής αδύναμων (ή φαύλης διαχείρισης) οικονομιών είναι θεωρητικό πρόταγμα ενδεχόμενης στρατηγικής ή δεδομένος μηχανισμός επιβολής συμφερόντων; Kαι η έμφαση στην απειλή, την ενορχηστρωμένη από διεθνείς κερδοσκόπους, δεν αμβλύνει σημαντικά την ευθύνη φαύλων, ανίκανων, ασυνείδητων κυβερνήσεων που κατάκλεψαν και διασπάθισαν το κοινωνικό χρήμα, χωρίς ποτέ να δώσουν λόγο για τα εγκλήματά τους;


Aλλά και η επίσης σοβαρή δημοσιογραφία που φρικιά στο ενδεχόμενο να ψελλίσει η Eλλάδα την παραμικρή αντίρρηση στη συνταγή «ίασης» την εκβιαστικά (με απάνθρωπη ωμότητα) επιβαλλόμενη από τους δανειστές της, συνταγή ολοφάνερα πια λαθεμένη και σαδιστικά καταστροφική, γιατί η σοβαρή αυτή δημοσιογραφία αγνοεί ή παρακάμπτει την ενδοευρωπαϊκή αντίδραση και οργή για τους επιβαλλόμενους στην Eλλάδα εξοντωτικούς όρους αποπληρωμής των χρεών της; Γιατί αντιπαρέρχεται τους καταπέλτες αντιρρήσεων που εξαπολύουν κορυφαία και συμβολικά αναστήματα της νεώτερης ευρωπαϊκής Ιστορίας: Xέλμουτ Σμιτ, Zακ Nτελόρ, Xέλμουτ Kολ; Γιατί ειρωνεύονται και χλευάζουν κάθε αίτημα κριτικής επαναδιαπραγμάτευσης των απάνθρωπων και εξευτελιστικών όρων που τίθενται για κάθε δόση τοκογλυφικού δανείου από τους «εταίρους» μας;

Σίγουρα, ο βυθισμός στην ύφεση είναι πια μια παγκόσμια απειλή, έκφανση κρίσης όχι μόνο οικονομικής. H αυτονόμηση της οικονομίας από την πραγματικότητα των αναγκών κοινωνίας της χρείας, η αυτονόμηση και της πολιτικής από το κοινωνικό γεγονός, αφήνουν ακάλυπτες τις θεμελειώδεις ανθρώπινες ανάγκες που γέννησαν τόσο την οικονομία όσο και την πολιτική. Tην Iστορία την κινούν οι κοινές ανάγκες, όχι τα κερδοσκοπικά βίτσια ή η ψυχανώμαλη εξουσιολαγνεία, ούτε τα ιδεολογήματα ή οι «αξίες» και τα «ιδεώδη». Γι’ αυτό και οι ακάλυπτες κοινές ανάγκες λειτουργούν σαν ρήγματα ασυνέχειας στον «τρόπο» του βίου, δηλαδή στο πολιτισμικό «παράδειγμα». Tο θαυμαστό νεωτερικό «παράδειγμα» τρίζει, την κατάρρευσή του απεργάζονται νομοτελειακά οι ακάλυπτες πραγματικές ανάγκες των οργανωμένων κοινωνιών.

Mε δεδομένους τους τριγμούς του «παραδείγματος» κάποιοι επιμένουν ακόμα: να κατορθώσει η Eλλάδα την «ασφαλή» μετάβαση από τη βιομηχανική κοινωνία (που δεν την κατορθώσαμε ποτέ) στην παραγωγή «παγκοσμιοποιημένων υπηρεσιών» και υψηλής τεχνολογίας (που σαφώς δεν είναι το ταλέντο μας).

Yπάρχει όμως αγνοημένη και η άποψη πως η χρεοκοπημένη στο νεωτερικό «παράδειγμα» Eλλάδα μπορεί να πρωτοπορήσει στη μετανεωτερικότητα, αν κομίσει ρεαλιστική απάντηση στις ακάλυπτες ανάγκες για εξανθρωπισμένη οικονομία και πολιτική.

Tη ρεαλιστική απάντηση την έχει στη γλώσσα του ο Eλληνας και στους ιστορικούς εθισμούς του

Η πολιτική διάσταση του Τζον Λένον στην κοσμογονική δεκαετία του '60.

Ξέρετε, το μόνο που ήθελα να κάνω στη ζωή μου ήταν να παίξω σε ροκ μπάντα. Δεν μπορώ να τους αφήσω να μου το πάρουν αυτό». Έτσι συνόψιζε ο Τζον Λένον τη δικαστική του διαμάχη με την κυβέρνηση των Η.Π.Α., στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα. Ο πυρήνας της ύπαρξής του απειλούνταν από ο,τι προσπαθούσαν να του κάνουν. Εικοσιένα χρόνια μετά από τη στυγερή του δολοφονία, στη Νέα Υόρκη, το ντοκιμαντέρ «Η.Π.Α. εναντίον Τζον Λένον» μας δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε την πολιτική διάσταση της μεγάλης αυτής μορφής που καθόρισε τη μουσική του 20ου αιώνα παίζοντας κεντρικό ρόλο στην κοσμογονική δεκαετία του '60.

Στις 8 Δεκεμβρίου 1980 ο κόσμος πάγωσε. Ο Τζον Λένον τραυματίστηκε θανάσιμα από τέσσερις σφαίρες που δέχθηκε πισώπλατα από τον Μαρκ Τσάπμαν. Κι όπως συμβαίνει σε κάθε συγκλονιστικό γεγονός, οι θεωρίες συνωμοσίας άρχισαν να αναδύονται σαν τα μανιτάρια: Ήταν ο φανατικός θαυμαστής του Λένον θύμα των mind control προγραμμάτων της CIA; Μήπως ήταν του FBI; Μήπως και των δυο;
Σε κάθε περίπτωση το ντοκιμαντέρ «Αμερική εναντίον Τζον Λένον» (ΗΠΑ, 2006) περιγράφει πώς το «σκαθάρι» με την πολιτική του κρίση και την ουμανιστική του κουλτούρα ασκούσε την πλέον ενοχλητική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Νίξον στην Αμερική του Γουότεργκεητ. Το καθεστώς τον πολέμησε και προσπάθησε να τον διώξει από την χώρα, όμως η δίκη αυτή είχε κερδηθεί για τον ίδιο πριν καν ξεκινήσει.

Ο πόλεμος του Βιετνάμ, τον οποίον ποτέ δεν τον ήθελε κανείς γιατί ποτέ δεν δικαιολογήθηκε με όρους πατριωτικούς αλλά αντίθετα αποδυνάμωσε κάθε έννοια δικαίου και λογικής επιχειρηματολογίας, ήταν εκείνος που πυροδότησε έντονες αντιδράσεις στην κοινωνία και δημιούργησε το αντιπολεμικό κίνημα.
Αισθανόμενο πως η τότε πολιτική των ΗΠΑ θα επηρεάσει δραματικά το μέλλον ολόκληρου του πλανήτη, το κίνημα αυτό συσπείρωσε ένα κοινωνικό ρεύμα γύρω του αποτελούμενο από καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, συγγραφείς κ.α. Ανάμεσα σε αυτούς, αν και Άγγλος, πρωτοστάτησε ο Τζον Λένον έχοντας στο πλευρό του την γυναίκα της ζωής του Γιόκο Όνο.

Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στη μετά Μπίτλς εποχή. Συνεντεύξεις του Λένον, στιγμιότυπα από την διαμαρτυρία στο κρεβάτι που έκανε σε Ολλανδία και Καναδά με την Γιόκο, αποσπάσματα από την συναυλία για τον Τζον Σινκλέρ, οικογενειακές φωτογραφίες και πολλά βίντεο.
Όλη η δράση του Λένον και της Γιόκο είχε εμφανώς προβληματίσει την ηγεσία των ΗΠΑ η οποία και ζήτησε από το FBI και προσωπικά τον Χούβερ να παρακολουθούνται οι κινήσεις τους. Το ζευγάρι καταλάβαινε πως είναι υπό στενό κλοιό, πως τα τηλέφωνά τους είχαν παγιδευτεί και πως ο,τι κι να έκαναν καταγραφόταν.

Η κυβέρνηση τελικά ζήτησε την απέλαση του ζευγαριού από την χώρα και όπως φαίνεται από τις μετέπειτα μαρτυρίες αν μπορούσε θα ζήταγε την απομάκρυνση κι όλων εκείνων που στην εφαρμογή του πολεμικού δόγματος, απαντούσαν με τον στίχο-σύνθημα «το μόνο που ζητάμε είναι να δώσετε στην ειρήνη μια ευκαιρία».

Την αφήγηση πλαισιώνουν συνεντεύξεις ακτιβιστών και άλλων προσωπικοτήτων που διαδραμάτισαν τον δικό τους ρόλο στην εποχή: Ο βετεράνος του Βιετνάμ Ρον Κόβιτς, η Άντζελα Ντέιβις και το ιδρυτικό μέλος των Μαύρων Πανθήρων Μπόμπι Σιλ, οι δημοσιογράφοι Καρλ Μπέρνσταϊν και Γουόλτερ Κρονκάιτ, οι Γκόρντο Λίντι και Τζον Ντιν πρώην αξιωματούχοι της κυβέρνησης Νίξον, οι Νόαμ Τσόμσκι, Τάρικ Άλι και Γκορ Βιντάλ, ο πρώην κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Μάριο Κουόμο, και ο Τζορτζ ΜακΓκόβερν, πρώην υποψήφιος για την προεδρία της Αμερικής και γερουσιαστής. Και φυσικά η Γιόκο Όνο.

Όμως τον πρώτο ρόλο τον διεκδικεί επάξια η ίδια η μουσική του ιδιοφυούς Τζον Λένον. Από το «Revolution» που έκανε μαζί με τα υπόλοιπα «σκαθάρια» μέχρι το «I don’t wanna be a soldier» και το «Imagine», το ντοκιμαντέρ δίνει την ευκαιρία στον θεατή να θυμηθεί ή να γνωρίσει, αν δεν τα ξέρει, κι άλλα κομμάτια που λειτουργούν ως αυτοβιογραφικές γέφυρες σε κάποιες μικρές αλλά ουσιώδεις αναφορές στην πιο προσωπική του ζωή.
_{Σενάριο-Σκηνοθεσία: David Leaf, John Scheinfeld
ΠΗΓΗ : tvxs.gr}