Στην πολιτική αποκατάσταση του καπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη - κατά κόσμον Θανάση Κλάρα - προχώρησε το ΚΚΕ την Κυριακή 9 Οκτωβρίου, σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποίη¬σε στη γενέτειρα του Άρη, τη Λαμία, για την παρουσίαση της απόφασης της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του κόμματος που έγινε τον Ιούνη του 2011 και αφορούσε τον Β’ τόμο Δοκιμίου Ιστορί¬ας του ΚΚΕ για την περίοδο 1949-68.
Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν και παραμένει ταυτισμένος στη λαϊκή συνεί¬δηση με την αντίσταση ενάντια στους ξένους κατακτητές και τον ένοπλο αγώνα του ΚΚΕ. Γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1905 στη Λαμία, το 1922 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας) και το 1925 μέλος του ΚΚΕ.
Ως στρατιώτης οδηγήθηκε στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου και μετά την απόλσή του ανέλαβε διάφορες κομματικές χρεώσεις. Διώχτηκε κατά καιρούς από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του και την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά εξορίστηκε στη Γαύδο και φυλακίστηκε στην Αίγινα (1938). Το 1939 μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα και αποφυλακίστηκε αφού υπέγραψε δήλωση μετανοίας.
Στη διάρκεια της κατοχής βρέθηκε στην Αθήνα, όπου τον Ιούλιο του 1941 συνδέθηκε με την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, η οποία τον αποκατέστησε στο ΚΚΕ. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους η Κεντρική Επιτροπή του ανέθε¬σε να συγκροτήσει αντάρτικο στρατό, αποστολή την οποία έφερε σε πέρας με τον καλύτερο τρόπο και τον Μάη του 1943 με τη δημιουργία του Γενικού Στρατηγείου του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ – ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ) αναλαμβάνει καπετάνιος του.
Ασυμβίβαστος
Μετά το τέλος της κατοχής ο Άρης υποστήριξε την ανάγκη συνέχισης της ένοπλης πάλης ενάντια στην αστική τάξη της Ελλάδας, πράγμα που το ΚΚΕ έκανε πράξη το 1946-49, και αντιτάχθηκε στην απόφαση του κόμματος για την παράδοση των όπλων του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) με την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, που έγινε στις 12 Φεβρουαρίου του 1945 μεταξύ της κυβέρνησης Πλαστήρα και του ΕΑΜ. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε στο διάστημα Φεβρουάριο με Απρίλιο του 1945 να αναλάβει με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ.
Η πράξη αυτή του Βελουχιώτη εναντιωνόταν στον καταστατικό κανόνα του κόμματος περί δημοκρατικού συγκεντρωτισμού με αποτέλεσμα η 11η Ολομέλεια της Κ.Ε., που έλαβε χώρα τον Απρίλιο του 1945, να τον διαγράψει από το κόμμα και να τον αποκηρύξει, χωρίς όμως να δώσει την απόφασή της στη δημοσιότητα.
Λίγους μήνες αργότερα, στις 16 Ιουνίου του 1945, ο Άρης αυτοκτόνησε περικυκλωμένος από τον αστικό στρατό στη Μεσούντα της Άρτας. Προκειμένου όμως να μπορεί να αποδειχτεί ότι ο Βελουχιώτης ήταν όντως νεκρός του έκοψαν το κεφάλι, όπως και το κεφάλι του συνοδοιπόρου του Τζαβέλα. Τα κεφάλια τους μεταφέρθηκαν «σε τορβά» στο Βουργαρέλι Άρτας και από εκεί, μέσα από τα βουνά της Νότιας Πίνδου, στα Τρίκαλα. Εκεί κρεμάστηκαν σε φανοστάτη της κεντρικής πλατείας της περιοχής και σε κατάσταση έξαλλης εθνικοφροσύνης στήθηκε από τους εχθρούς του γλέντι με νταούλια και κλαρίνα.
Στην περιοχή πήγε και ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Ναπολέων Ζέρβας προκειμένου να επιβεβαιώσει την ταυτότητα, ενώ στη συνέχεια τα κεφάλια των ανταρτών μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστο το τι απέγιναν.
Παράλληλα την ίδια ημέρα, στις 16 Ιουνίου, στον «Ριζοσπάστη» δημοσιεύτηκε η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που κατήγγειλε τον Βελουχιώτη, κάνοντας αναφορά και στην απόφαση της 11ης Ολομέλειας.
Τρεις μέρες μετά την αυτοκτονία του, στις 19 Ιουνίου 1945, ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο με τίτλο «ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ» έγραψε για τον Άρη: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Άρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες, αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και από τους πρωταθλητές στην οργάνωση του αντάρτικου κινήματος...».
Μετά τον θάνατο του Άρη και μέχρι την 7η Ολομέλεια της Κ.Ε. που έγινε το 1950 το ΚΚΕ δεν είχε χαρακτηρίσει ως λαθεμένη την απόφαση για την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας και την αποκαλούσε ως «αναγκαίο ελιγμό», ενώ μέχρι και τις ημέρες μας γράφτηκαν και ειπώθηκαν κατά καιρούς αρκετά για τη δράση του Βελουχιώτη στον ΕΛΑΣ, τη σχέση του με το ΚΚΕ, τη διαγραφή του από το κόμμα αλλά και για την τραγική κατάληξή του.
Μάλιστα για όσους προσπάθησαν να «οικειοποιηθούν» πολιτικά τον Βελουχιώτη, ο μετέπειτα γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Χαρίλαος Φλωράκης είχε πει ότι «παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς».
Η αποκατάσταση
Λόγος για αποκατάσταση του Βελουχιώτη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50 δεν είχε γίνει. Τον Μάρτιο του 1962, όμως, στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» δημοσιεύτηκε άρθρο μέλους του τότε Πολιτικού Γραφείου, στο οποίο γινόταν λόγος για αποκατάσταση σειράς στελεχών του ΚΚΕ, ανάμεσά τους και του Άρη. «Η Κ.Ε. ακύρωσε αποφάσεις της παλιάς καθοδήγησης για διαγραφή ή καθαίρεση μελών της Κ.Ε., που αποδείχτηκαν αβάσιμες και αδικαιολόγητες. Ταυτόχρονα αποκατέστησε τη μνήμη των συντρόφων [...] Αρη Βελουχιώτη [...] κ.ά.» ανέφερε συγκεκριμένα το άρθρο.
Αν και η σχετική απόφαση δεν βρέθηκε ποτέ στο αρχείο του ΚΚΕ, μετά το παραπάνω δημοσίευμα πραγματοποιήθηκαν αρκετές πράξεις πολιτικής αποκατάστασης του Άρη, οι οποίες ουσιαστικά απέρριπταν τις κατηγορίες σε βάρος του ως προβοκάτορα κ.ά. Μία από αυτές τις πράξεις ήταν και η αναφορά που έγινε στον Α’ τόμο Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949, στον οποίο γράφτηκε ότι «ο Άρης ζυμωμένος και ατσαλωμένος στο ΚΚΕ και στο λαϊκό κίνημα αναδείχτηκε με την ηρωική δράση του σε ατρόμητο πολεμιστή και σε γνήσιο λαϊκό ηγέτη. Η τραγική θυσία του συγκίνησε βαθιά τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και όλους τους πατριώτες».
Σήμερα το ΚΚΕ, ύστερα από μακρόχρονη μελέτη και εξέταση της ιστορίας του, αποφάσισε να προχωρήσει στην έκδοση του Β’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του κόμματος (σ.σ.: θα δοθεί στη δημοσιότητα τον Νοέμβριο, σύμφωνα με την Αλέκα Παπαρήγα), που αφορά τη χρονική περίοδο 1949 με 1968, αποτυπώνοντας όλα τα συ¬μπεράσματα από την εξέταση της πολιτικής δράσης του κόμματος τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Το ΚΚΕ έπραξε το αυτονόητο
Μάλιστα ο Τηλέμαχος Δημουλάς, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος, μιλώντας στην εκδήλωση που έγινε στη Λαμία αναφέρθηκε στην απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και το σχετικό Δοκίμιο Ιστορίας του κόμματος λέγοντας πως «δεν αποτελεί διόρθωση κάποιων λαθών της ηγεσίας του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου, όπως διαδίδουν κάποιοι, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης συστηματικής μελέτης αρχειακού υλικού, συλλογικής συζήτησης σε όλο το κόμμα».
Μέσα όμως στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες που έλαβαν χώρα αυτή την περίοδο ορισμένα πρόσωπα, όπως ο Άρης Βελουχιώτης, αναδείχτηκαν σε ηγετικές φυσιογνωμίες του λαϊκού κινήματος, γεγονός το οποίο δεν γινόταν να μην αποτυπωθεί και μέσα στον Β’ τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ. Με την έκδοση του Δοκιμίου, λοιπόν, αλλά και με βάση την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που πραγματοποιήθηκε, το ΚΚΕ προχώρησε στην πλήρη πολιτική αποκατάσταση του Βελουχιώτη τονίζοντας ότι «ο Άρης είχε όραμά του, στόχο του την ιδεολογία του ΚΚΕ, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Όλα αυτά για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες ήρωες, άνδρες και γυναίκες του ΚΚΕ. Δεν καταδικάστηκε λοιπόν η γνώμη του Άρη Βελουχιώτη από το ΚΚΕ, αλλά η επιμονή του σε μια πρακτική που δεν ήταν σύμφωνη με τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του κόμματος. Ο Άρης Βελουχιώτης δεν εξέφραζε άλλη στρατηγική αντίληψη από εκείνη που είχε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τη συ¬γκεκριμένη ιστορική περίοδο. Επέλεξε την ένοπλη πάλη και καταδίκασε τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Ως προς αυτό, δικαιώθηκε και αυτό δεν το λέμε σήμερα για πρώτη φορά. Το ίδιο το κόμμα αργότερα υιοθέτησε αυτή τη θέση για τη Βάρκιζα και ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο πολύτιμη θα ήταν η συμβολή του Άρη Βελουχιώτη στον ένοπλο λαϊκό αγώνα που ακολούθησε τα χρόνια 1946-49 αν είχε πειθαρ¬χήσει και δεν οδηγούνταν στην τραγική κατάληξη».
Παράλληλα το ΚΚΕ, αναφορικά με τα όσα λέγονται για τη μη κομματική αποκατάσταση του Άρη, σημειώνει στην απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης: «Η διαφωνία του Άρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Άρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».
Υπενθυμίζεται ότι την Κυριακή 2 Οκτωβρίου στο ίδιο πλαίσιο είχε πραγματοποιηθεί εκδήλωση για την κομματική αποκατάσταση του πρώην γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, ενώ ακολούθησε την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου η αποκατάσταση του στελέχους του κόμματος Νίκου Βαβούδη.
ΠΗΓΗ : http://www.topontiki.gr/
Ως στρατιώτης οδηγήθηκε στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου και μετά την απόλσή του ανέλαβε διάφορες κομματικές χρεώσεις. Διώχτηκε κατά καιρούς από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του και την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά εξορίστηκε στη Γαύδο και φυλακίστηκε στην Αίγινα (1938). Το 1939 μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα και αποφυλακίστηκε αφού υπέγραψε δήλωση μετανοίας.
Στη διάρκεια της κατοχής βρέθηκε στην Αθήνα, όπου τον Ιούλιο του 1941 συνδέθηκε με την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, η οποία τον αποκατέστησε στο ΚΚΕ. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους η Κεντρική Επιτροπή του ανέθε¬σε να συγκροτήσει αντάρτικο στρατό, αποστολή την οποία έφερε σε πέρας με τον καλύτερο τρόπο και τον Μάη του 1943 με τη δημιουργία του Γενικού Στρατηγείου του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ – ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ) αναλαμβάνει καπετάνιος του.
Ασυμβίβαστος
Μετά το τέλος της κατοχής ο Άρης υποστήριξε την ανάγκη συνέχισης της ένοπλης πάλης ενάντια στην αστική τάξη της Ελλάδας, πράγμα που το ΚΚΕ έκανε πράξη το 1946-49, και αντιτάχθηκε στην απόφαση του κόμματος για την παράδοση των όπλων του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) με την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, που έγινε στις 12 Φεβρουαρίου του 1945 μεταξύ της κυβέρνησης Πλαστήρα και του ΕΑΜ. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε στο διάστημα Φεβρουάριο με Απρίλιο του 1945 να αναλάβει με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ.
Η πράξη αυτή του Βελουχιώτη εναντιωνόταν στον καταστατικό κανόνα του κόμματος περί δημοκρατικού συγκεντρωτισμού με αποτέλεσμα η 11η Ολομέλεια της Κ.Ε., που έλαβε χώρα τον Απρίλιο του 1945, να τον διαγράψει από το κόμμα και να τον αποκηρύξει, χωρίς όμως να δώσει την απόφασή της στη δημοσιότητα.
Λίγους μήνες αργότερα, στις 16 Ιουνίου του 1945, ο Άρης αυτοκτόνησε περικυκλωμένος από τον αστικό στρατό στη Μεσούντα της Άρτας. Προκειμένου όμως να μπορεί να αποδειχτεί ότι ο Βελουχιώτης ήταν όντως νεκρός του έκοψαν το κεφάλι, όπως και το κεφάλι του συνοδοιπόρου του Τζαβέλα. Τα κεφάλια τους μεταφέρθηκαν «σε τορβά» στο Βουργαρέλι Άρτας και από εκεί, μέσα από τα βουνά της Νότιας Πίνδου, στα Τρίκαλα. Εκεί κρεμάστηκαν σε φανοστάτη της κεντρικής πλατείας της περιοχής και σε κατάσταση έξαλλης εθνικοφροσύνης στήθηκε από τους εχθρούς του γλέντι με νταούλια και κλαρίνα.
Στην περιοχή πήγε και ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Ναπολέων Ζέρβας προκειμένου να επιβεβαιώσει την ταυτότητα, ενώ στη συνέχεια τα κεφάλια των ανταρτών μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστο το τι απέγιναν.
Παράλληλα την ίδια ημέρα, στις 16 Ιουνίου, στον «Ριζοσπάστη» δημοσιεύτηκε η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που κατήγγειλε τον Βελουχιώτη, κάνοντας αναφορά και στην απόφαση της 11ης Ολομέλειας.
Τρεις μέρες μετά την αυτοκτονία του, στις 19 Ιουνίου 1945, ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο με τίτλο «ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ» έγραψε για τον Άρη: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Άρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες, αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και από τους πρωταθλητές στην οργάνωση του αντάρτικου κινήματος...».
Μετά τον θάνατο του Άρη και μέχρι την 7η Ολομέλεια της Κ.Ε. που έγινε το 1950 το ΚΚΕ δεν είχε χαρακτηρίσει ως λαθεμένη την απόφαση για την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας και την αποκαλούσε ως «αναγκαίο ελιγμό», ενώ μέχρι και τις ημέρες μας γράφτηκαν και ειπώθηκαν κατά καιρούς αρκετά για τη δράση του Βελουχιώτη στον ΕΛΑΣ, τη σχέση του με το ΚΚΕ, τη διαγραφή του από το κόμμα αλλά και για την τραγική κατάληξή του.
Μάλιστα για όσους προσπάθησαν να «οικειοποιηθούν» πολιτικά τον Βελουχιώτη, ο μετέπειτα γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Χαρίλαος Φλωράκης είχε πει ότι «παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς».
Η αποκατάσταση
Λόγος για αποκατάσταση του Βελουχιώτη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50 δεν είχε γίνει. Τον Μάρτιο του 1962, όμως, στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» δημοσιεύτηκε άρθρο μέλους του τότε Πολιτικού Γραφείου, στο οποίο γινόταν λόγος για αποκατάσταση σειράς στελεχών του ΚΚΕ, ανάμεσά τους και του Άρη. «Η Κ.Ε. ακύρωσε αποφάσεις της παλιάς καθοδήγησης για διαγραφή ή καθαίρεση μελών της Κ.Ε., που αποδείχτηκαν αβάσιμες και αδικαιολόγητες. Ταυτόχρονα αποκατέστησε τη μνήμη των συντρόφων [...] Αρη Βελουχιώτη [...] κ.ά.» ανέφερε συγκεκριμένα το άρθρο.
Αν και η σχετική απόφαση δεν βρέθηκε ποτέ στο αρχείο του ΚΚΕ, μετά το παραπάνω δημοσίευμα πραγματοποιήθηκαν αρκετές πράξεις πολιτικής αποκατάστασης του Άρη, οι οποίες ουσιαστικά απέρριπταν τις κατηγορίες σε βάρος του ως προβοκάτορα κ.ά. Μία από αυτές τις πράξεις ήταν και η αναφορά που έγινε στον Α’ τόμο Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949, στον οποίο γράφτηκε ότι «ο Άρης ζυμωμένος και ατσαλωμένος στο ΚΚΕ και στο λαϊκό κίνημα αναδείχτηκε με την ηρωική δράση του σε ατρόμητο πολεμιστή και σε γνήσιο λαϊκό ηγέτη. Η τραγική θυσία του συγκίνησε βαθιά τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και όλους τους πατριώτες».
Σήμερα το ΚΚΕ, ύστερα από μακρόχρονη μελέτη και εξέταση της ιστορίας του, αποφάσισε να προχωρήσει στην έκδοση του Β’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του κόμματος (σ.σ.: θα δοθεί στη δημοσιότητα τον Νοέμβριο, σύμφωνα με την Αλέκα Παπαρήγα), που αφορά τη χρονική περίοδο 1949 με 1968, αποτυπώνοντας όλα τα συ¬μπεράσματα από την εξέταση της πολιτικής δράσης του κόμματος τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Το ΚΚΕ έπραξε το αυτονόητο
Μάλιστα ο Τηλέμαχος Δημουλάς, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος, μιλώντας στην εκδήλωση που έγινε στη Λαμία αναφέρθηκε στην απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και το σχετικό Δοκίμιο Ιστορίας του κόμματος λέγοντας πως «δεν αποτελεί διόρθωση κάποιων λαθών της ηγεσίας του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου, όπως διαδίδουν κάποιοι, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης συστηματικής μελέτης αρχειακού υλικού, συλλογικής συζήτησης σε όλο το κόμμα».
Μέσα όμως στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες που έλαβαν χώρα αυτή την περίοδο ορισμένα πρόσωπα, όπως ο Άρης Βελουχιώτης, αναδείχτηκαν σε ηγετικές φυσιογνωμίες του λαϊκού κινήματος, γεγονός το οποίο δεν γινόταν να μην αποτυπωθεί και μέσα στον Β’ τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ. Με την έκδοση του Δοκιμίου, λοιπόν, αλλά και με βάση την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που πραγματοποιήθηκε, το ΚΚΕ προχώρησε στην πλήρη πολιτική αποκατάσταση του Βελουχιώτη τονίζοντας ότι «ο Άρης είχε όραμά του, στόχο του την ιδεολογία του ΚΚΕ, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Όλα αυτά για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες ήρωες, άνδρες και γυναίκες του ΚΚΕ. Δεν καταδικάστηκε λοιπόν η γνώμη του Άρη Βελουχιώτη από το ΚΚΕ, αλλά η επιμονή του σε μια πρακτική που δεν ήταν σύμφωνη με τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του κόμματος. Ο Άρης Βελουχιώτης δεν εξέφραζε άλλη στρατηγική αντίληψη από εκείνη που είχε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τη συ¬γκεκριμένη ιστορική περίοδο. Επέλεξε την ένοπλη πάλη και καταδίκασε τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Ως προς αυτό, δικαιώθηκε και αυτό δεν το λέμε σήμερα για πρώτη φορά. Το ίδιο το κόμμα αργότερα υιοθέτησε αυτή τη θέση για τη Βάρκιζα και ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο πολύτιμη θα ήταν η συμβολή του Άρη Βελουχιώτη στον ένοπλο λαϊκό αγώνα που ακολούθησε τα χρόνια 1946-49 αν είχε πειθαρ¬χήσει και δεν οδηγούνταν στην τραγική κατάληξη».
Παράλληλα το ΚΚΕ, αναφορικά με τα όσα λέγονται για τη μη κομματική αποκατάσταση του Άρη, σημειώνει στην απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης: «Η διαφωνία του Άρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Άρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».
Υπενθυμίζεται ότι την Κυριακή 2 Οκτωβρίου στο ίδιο πλαίσιο είχε πραγματοποιηθεί εκδήλωση για την κομματική αποκατάσταση του πρώην γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, ενώ ακολούθησε την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου η αποκατάσταση του στελέχους του κόμματος Νίκου Βαβούδη.
ΠΗΓΗ : http://www.topontiki.gr/
