29 Μαΐου 2010

Επιστροφή στην χαμένη μας Παρρησία.

Η παρρησία δεν είναι απλά η ελεύθερη έκφραση γνώμης. Αλλά η έκ­φραση αυτού που ο κάθε υπεύθυνος πολίτης θεωρεί ως ορθό, απαραίτητο να ειπωθεί και χρήσιμο για το μέλλον του ενός ή του άλλου θεσμού, αν όχι όλης της χώρας.

Είναι η επιμονή στη διατύπωση αυτού που θεω­ρείται ως αληθινό. Όπου το αληθινό, σύμφωνα και με την ινδική φιλο­σοφία, είναι και δίκαιο. Δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία η παρρησία θεωρείται, ακόμα, ως ελάττωμα, αν όχι και αιτία εχθρότητας. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο στην κοινωνία εν γένει, αλλά ακόμα και μέσα σε θε­σμούς που τυπικά είναι οργανισμοί συστράτευσης εθελοντών, όπως τα κόμματα και οι θεσμοί που συνδέονται με αυτά.

Τούτο, δε, συμβαίνει διότι, αφενός, υπάρχουν τα συμφέροντα που δεν επιθυμούν να λέγονται (σκληρές αλήθειες για το χαρακτήρα όσων προωθούν και. αφετέρου, δι­ότι πολλοί που κατέχουν αποφασιστικές θέσεις θεωρούν ότι ο αγγελιο­φόρος της σκληρής αλήθειας είναι υπεύθυνος για τα προβλήματα που αποκαλύπτονται μέσο» αυτής.

Ο αγγελιοφόρος, όμως, οφείλει να αναδεί­ξει τα προβλήματα, τους κινδύνους, να πει με θάρρος την αλήθεια και να κάνει προτάσεις. Εξάλλου, η αλήθεια αποτελεί παραγωγική δύναμη, όσο αντιπαθητική και να είναι, όση σκληρότητα και αν εμπεριέχει. Απο­τελεί το θεμέλιο κάθε έρευνας, ιδιαίτερα στις κοινωνικές επιστήμες. Ιδι­αίτερα σε ένα Ινστιτούτο Μελετών, θα πρέπει η αναζήτηση της να είναι κεντρικός του στόχος.

Ο Περικλής, ενόψει του Πελοποννησιακού πολέμου, πήρε με θάρ­ρος το λόγο στη συνέλευση του Δήμου των Αθηναίων Πολιτών και υπέ­δειξε τον πόλεμο αντί της ειρήνης. Ταυτόχρονα, υπογράμμισε ότι τον προτείνει όχι επειδή η νίκη θα ήταν σίγουρη, αλλά παρά τα ρίσκα ήτ­τας, που με παρρησία ανέφερε και παραδέχτηκε την πιθανότητά της. Ο Περικλής, δηλαδή, διατύπωσε το τι θεωρούσε ως ορθό, χωρίς να κρύ­ψει τα προβλήματα που θα προέκυπταν εάν οι Αθηναίοι υιοθετούσαν τις προτάσεις του.

Συνολικά, η λειτουργία της αθηναϊκής δημοκρατίας, τουλάχιστον στις καλύτερες στιγμές της, συνέδεε την αναζήτηση της αλήθειας με τη δη­μοκρατία και προσπαθούσε να δώσει χώρο και χρόνο σε εκείνους που είχαν διαφορετική γνώμη από το «ρεύμα» απόψεων που κυριαρχούσε. Διότι ο υποστηρικτής των απόψεων της πλειοψηφίας δεν χρειαζόταν να έχει παρρησία. Απλά στήριζε αυτά που ενθουσίαζαν το πλήθος και επα­ναλάμβανε αυτά που ήθελε το τελευταίο να ακούσει. Ο έχων διαφορετι­κή γνώμη, εφόσον είχε επάρκεια επιχειρηματολογίας, ενδιέφερε περισ­σότερο. Ακόμα και αν οι γνώμες του δεν υιοθετούνταν, τουλάχιστον φώ­τιζαν κάποιες πλευρές των ζητημάτων που προέκυπταν με βάση τις επι­λογές της «πλειοψηφίας».

Είναι φανερό ότι όποιος με παρρησία διατυπώνει τη γνώμη του το κάνει προκειμένου να κερδίσει η γνώμη του επιρροή. Δεν τον ενδιαφέ­ρει η διασφάλιση του εαυτού του. αλλά η «προώθηση» της γνώμης του. Οι χειρότεροι αντίπαλοι μιας τέτοιας στάσης είναι, ασφαλώς, οι μη έχο­ντες οποιαδήποτε γνώμη και ακόμα εκείνοι που την έλλειψη γνώμης την ανοίγουν σε αυλικό προσόν.

Ο έχων παρρησία αναλαμβάνει και ρίσκα. Δεν τυχαίνει μόνο αναγνώρισης, αλλά μπορεί και να αποκλειστεί ως μη ευχάριστος από εκείνους που έχουν συνηθίσει να είναι ευχάριστοι ή επι­θυμούν να έχουν γύρω τους ευχάριστους ανθρώπους. Η παρρησία είναι με άλλα λόγια, ή έπρεπε να είναι, συστατικό της Δημοκρατίας, όπως έχει ήδη αποδείξει με τα έργα του ο Ευριπίδης, εδώ και 24 αιώνες. Συστατικό της λειτουργίας όλων των θεσμών της δημοκρατίας και κατά συνέ­πεια και των κομμάτων καθώς και των ερευνητικών τους ινστιτούτων...

Το προηγούμενο απόσπασμα είναι μέρος του προλόγου που δημοσιεύτηκε στον τόμο :

«Διάλογοι με το ΙΣΤΑΜΕ»


Κύκλος εκδηλώσεων Νοέμβριος 2008 – Μάιος 2009 Εκδοτικός Οίκος Α. Λιβάνη

Συγγραφέας είναι ο τ. πρόεδρος του Ινστιτούτου Ν. Κοτζιάς.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο. Αξίζει να το "μελετήσετε". Αποτελεί στοχαστικό διαμάντι τόσο για την τεκμηριωμένη αλήθεια που εμπεριέχει αλλά και για τα καμπανάκια που κρούει ένθεν κακείθεν.

Πολύς κόσμος έχει άλλη εντύπωση για το "ΙΣΤΑΜΕ" γιατί ίσως δεν έχει, ακόμη, βγει ανοικτά σαν Ινστιτούτο να συμπλεύσει με τις αγωνίες της κοινωνίας και να ζυμωθεί με τα πραγματικά φλέγοντα θέματα που την απασχολούν.

Κάποιοι δεν διέθεταν ποτέ παρρησία. Εμείς αναζητούμε τους "άλλους". Υπάρχουν γύρω μας παντού. Οι τωρινές συνθήκες είναι αυτές που αργά ή γρήγορα θα τους επιβάλλουν.

Πρόλογος στον τόμο «Διάλογοι με το ΙΣΤΑΜΕ»
Κύκλος εκδηλώσεων Νοέμβριος 2008 – Μάιος 2009
Εκδοτικός Οίκος Α. Λιβάνη

Στόχοι στην προεδρία μου στο ΙΣΤΑΜΕ ήταν να αποκαταστήσω τη διοι­κητική του λειτουργία, να τακτοποιήσω τα φορολογικά του Ινστιτούτου, να συγκροτηθεί ένα νέο ΔΣ και να συσταθεί ένα Επιστημονικό Συμβού­λιο που δεν υπήρχε όταν ανέλαβα πρόεδρος του Ιδρύματος. Να συμβάλω, ακόμα, στη συστράτευση (στο ΙΣΤΑΜΕ όλων των ανθρώπων καλής θέλησης που αναζητούν την αλήθεια, τη γνώση, μέσα από τις πιο δια­φορετικές αντιλήψεις και εμπειρίες. Τη δημιουργία ομάδων μελετών και την προσέλκυση εθελοντών στην επιστημονική και πρακτική δρα­στηριότητα του ιδρύματος.. Να συμβάλω, επίσης, στο δέσιμο ανθρώπων διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων, προερχόμενων από διαφορετι­κούς τομείς της κοινωνικής δράσης, επιστημόνων, διπλωματών, στρατιωτικών, καλλιτεχνών. Να συνδεθεί η πολιτική με την επιστήμη και όλα αυτά με τον πολιτισμό.


Στόχος των πιο πάνω επιλογών ήταν, ανάμεσα στα άλλα, να αξιοποιηθεί ο πλούτος της διαφορετικότητας στις μελέτες που εκπονούσε και εκ­δίδει το Ινστιτούτο. Στις διαλέξεις που οργάνωσε.


Στα σεμινάρια και στις συσκέψεις. Στα . Στις επιστημονικές ημερίδες και στα συνέδρια. Στις εκδόσεις του.


Πίστευα και πιστεύω ότι θεμελιακό στοιχείο ενός ζωντανού πολιτικού - επιστημονικού ιδρύματος ήταν και είναι να παροτρύνει στην ανάπτυξη του διαλόγου ανάμεσα στις πιο διαφορετικές σχολές και απόψεις, αρκεί αυτές όλες να υπηρετούν τον πολίτη, την κοινωνία, τη χώρα, με τρόπο δημοκρατικό και διαθέτοντας επάρκεια ανεκτικότητας «προς το άλλο».


Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η «Δημοκρατία» πρέπει να οργανώνεται. Σε αυτά τα πλαίσια, μετά από πρότασή μου και με τον εμπλουτισμό της πρότασης από τα μέλη του ΔΣ του ΙΣΤΑΜΕ, καταλήξαμε να καθιερώσουμε στο έτος 2008-2009 την πρώτη Τετάρτη κάθε μήνα.


Στόχος να δώσουμε τη δυνατότητα να εκφραστούν οργανωμένα από το ΙΣΤΑΜΕ διαφορετικές απόψεις, ακόμα και εντελώς αντίθετες ως προς μια θεματική που θεω­ρήσαμε ότι είναι σημαντική για την προοδευτική σκέψη στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, να γνωρίζουν οι φίλοι του Ιδρύματος καθώς και όλοι οι εν­διαφερόμενοι εκ των προτέρων πού και πότε οργανώνονταν αυτοί οι δι­άλογοι. Στα πλαίσια των τελευταίων, πραγματοποιήθηκαν οι εισηγήσεις που παρουσιάζονται στη συνέχεια του παρόντος τόμου. Επί των εισηγή­σεων διεξήχθη κατά κανόνα πολύωρες συζητήσεις που δυστυχώς ο χώρος ενός τόμου δεν μας επιτρέπει να τις αναπαραγάγουμε.


Αρχικά είχα σκοπό να διατυπώσω σε αυτό το προλογικό σημείωμα τις σκέψεις μου πάνω στις ειδικές θεματικές που ακολουθούν στον τό­μο. Τελικά προτίμησα να διατυπώσω προλογικά ορισμένες πιο γενικές σκέψεις μου για την ανάγκη ελεύθερης έκφρασης γνώμης, της υποστή­ριξης της γνώμης που διατυπώνεται θαρραλέα, της σχέσης ανάμεσα στην εξουσία και στις νέες ιδέες καθώς και έναντι όσων τις αναζητούν.


Το θάρρος της γνώμης και η ελευθερία έκφρασης: παρρησία

Ποιο είναι το καθήκον των ανθρώπων της πνευματικής εργασίας, όπως εκείνων όσων δραστηριοποιήθηκαν και δραστηριοποιούνται στο ΙΣΤΑ­ΜΕ στις σημερινές δύσκολες συνθήκες ως προς την παραγωγή ιδεών ; Κατά τη γνώμη μου. να τις οργανώσουν και να είναι αποτελεσματική και δημοκρατική μια τέτοια οργάνωση. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι, πρώτον, να διασφαλιστεί η δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης γνώμης όλων. Δικαίωμα, όμως, ανεπαρκές. Σε αυτό να προστεθεί το δικαίωμα και η υποχρέωση του θάρρους γνώμης. Της παρρησίας. Πρόκειται για μια στάση ζωής που αποτέλεσε θεμέλιο στην αθηναϊκή δημοκρατία και του κινήματος του διαφωτισμού.

Άλλο ελευθερία γνώμης και άλλο η ελεύθερη έκφρασή της.


Όλα τα συντάγματα ελεύθερης διατύπωσης από κάθε πολίτη της γνώμης του, αρκεί αυτή η γνώμη να μην οδηγεί στην υπόσκαψη των βάσεων επί των οποίων θεμελιώνεται αυτό το ίδιο το δικαίωμα. Κατά τη γνώμη μου, αυτό το δικαίωμα εμπεριέχει στοιχεία παθητικότητας: «δικαιούμαι γνώμης», αφού αποτελεί ένα εν δυνάμει δικαίωμα και όχι η πραγμάτωσή του. Δεν απο­τελεί, δηλαδή, υποχρέωση. Αν θέλω, του κάνω χρήση, αν όχι, δεν του κά­νω. Μπορώ να διατυπώσω γνώμη, διότι δεν υπάρχει κανένας κατασταλ­τικός μηχανισμός παρέμβασης κατά την εκφορά της. Δεν οφείλω να το κάνω.


Παρόλο που δεν υπάρχει κάποιος ορατός χωροφύλακας καταστολής της γνώμης ενός πολίτη σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δεν είναι λίγες οι φορές που ένας πολίτης έχει αναστολές να εκφέρει τη γνώμη του και μάλιστα δημόσια. Αυτό μπορεί να συμβεί ακόμα και σε ένα ινστιτούτο όπως είναι το ΙΣΤΑΜΕ και θα αποτελεί πρόγραμμα απο­τυχίας του. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι το γιατί μπορεί να συμβεί κάτι τέ­τοιο και γιατί πράγματι συμβαίνει αυτό; Νομίζω μια ενδιαφέρουσα απά­ντηση έδωσε ο Φουκώ. Ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος έδειξε ότι δεν εί­ναι λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες οι άνθρωποι έχουν «εγκαταστήσει έναν χωροφύλακα στον εγκέφαλό» τους και ο οποίος τους αυτολογοκρίνει.


Ποιες δυνάμεις εγκαθιστούν μια τέτοια δύναμη αποτροπής στο μυα­λό των ανθρώπων; Νομίζω ότι είναι η αίσθηση ότι μπορεί η έκφραση μιας γνώμης να τιμωρηθεί. Είτε γιατί δεν γίνεται κατανοητή (και για αυ­τό μπορεί κάποιοι να την περιγελούν), είτε διότι ενοχλεί. Δηλαδή, ότι ο πολίτης νιώθει ότι βρίσκεται ενώπιον ενός κινδύνου να υποστεί τιμωρία εξαιτίας του περιεχομένου της εκφερόμενης γνώμης. Τέτοια τιμωρία θα ήταν η απώλεια εργασίας, φιλίας, κύρους, αναγνώρισης από την παρέα ή τον «προϊστάμενο». Για αυτό πολλοί πολίτες αποφεύγουν να διατυπώ­σουν δημόσια τη γνώμη τους για ό,τι θεωρούν αληθινό και ορθό. Με άλ­λα λόγια, ο «μέσος πολίτης» τείνει σε αυτοπεριορισμό ως προς την άσκη­ση του δικαιώματος στην ελευθερία της γνώμης.

Ισηγορία και παρρησία: η ιστορία διδάσκει.


Προκειμένου ο πολίτης να εκφράζει τη γνώμη του ελεύθερα, δεν αρ­κεί το δικαίωμα σε αυτή την ελευθερία, αλλά οφείλει να διαθέτει και το θάρρος άσκησης αυτού του δικαιώματος. Να διαθέτει, δηλαδή, παρρη­σία. Να έχει διαπαιδαγωγηθεί από το οικογενειακό του περιβάλλον, στο σχολείο, στο εσωτερικό των οργανώσεων που ανήκει ή ανήκε καθώς και στο μεγάλο πεδίο της κοινωνίας στην υπεύθυνη άσκηση της παρρησίας, έτσι όπως μας είχαν διδάξει οι πολίτες της αθηναϊκής δημοκρατίας.

Το δικαίωμα έκφρασης γνώμης στην αθηναϊκή δημοκρατία ήταν ένα δικαί­ωμα ίσο για όλους, η ισηγορία. Αντίθετα, η προτροπή και το θάρρος έκφρασης γνώμης, η παρρησία, απαιτούσε ειδικά χαρακτηριστικά. Χαρα­κτηριστικά που συστηματικά θελήσαμε να αναπτύξουμε στο ΙΣΤΑΜΕ, στους διαλόγους και στις αναζητήσεις μας. Μπορεί στη σημερινή ελληνική δημοκρατία να έχει καταχωρηθεί το δικαίωμα στην ισηγορία (ίσο δικαίωμα στη γνώμη, βέβαια με πολλαπλές παραβιάσεις, ιδιαίτερα ως προς την ισχύ των ΜΜΕ), αλλά αυτό για το οποίο δεν φροντίζει η πολιτεία και το εκπαιδευτικό σύστημα, ακόμα και τα ΑΕΙ και τα ερευνητικά κέντρα που τείνουν να γραφειοκρατικοποιηθούν, είναι η διασφάλιση της παρρησίας των πολιτών.

Η παρρησία ως το δικαίωμα και η προτροπή έκφρασης γνώμης και πάλης για αυτή. Ως η άρνηση των αυλοκολάκων. Ως μια συνθήκη εντός της οποίας οι πολί­τες δεν επιδιώκουν να είναι ευχάριστοι και μόνο. Αντίθετα, επιθυμούν να υπηρετούν τα μακρόχρονα συμφέροντα ενός θεσμού, ενός Ινστιτού­του της πολιτείας, του δημοκρατικού συστήματος και την επιτυχία των ηγετών της χώρας.

Η παρρησία δεν είναι απλά η ελεύθερη έκφραση γνώμης. Αλλά η έκ­φραση αυτού που ο κάθε υπεύθυνος πολίτης θεωρεί ως ορθό, απαραίτητο να ειπωθεί και χρήσιμο για το μέλλον του ενός ή του άλλου θεσμού, αν όχι όλης της χώρας. Είναι η επιμονή στη διατύπωση αυτού που θεω­ρείται ως αληθινό. Όπου το αληθινό, σύμφωνα και με την ινδική φιλο­σοφία, είναι και δίκαιο. Δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία η παρρησία θεωρείται, ακόμα, ως ελάττωμα, αν όχι και αιτία εχθρότητας. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο στην κοινωνία εν γένει, αλλά ακόμα και μέσα σε θε­σμούς που τυπικά είναι οργανισμοί συστράτευσης εθελοντών, όπως τα κόμματα και οι θεσμοί που συνδέονται με αυτά. Τούτο, δε, συμβαίνει διότι, αφενός, υπάρχουν τα συμφέροντα που δεν επιθυμούν να λέγονται (σκληρές αλήθειες για το χαρακτήρα όσων προωθούν και. αφετέρου, δι­ότι πολλοί που κατέχουν αποφασιστικές θέσεις θεωρούν ότι ο αγγελιο­φόρος της σκληρής αλήθειας είναι υπεύθυνος για τα προβλήματα που αποκαλύπτονται μέσο» αυτής.


Ο αγγελιοφόρος, όμως, οφείλει να αναδεί­ξει τα προβλήματα, τους κινδύνους, να πει με θάρρος την αλήθεια και να κάνει προτάσεις. Εξάλλου, η αλήθεια αποτελεί παραγωγική δύναμη, όσο αντιπαθητική και να είναι, όση σκληρότητα και αν εμπεριέχει. Απο­τελεί το θεμέλιο κάθε έρευνας, ιδιαίτερα στις κοινωνικές επιστήμες. Ιδι­αίτερα σε ένα Ινστιτούτο Μελετών, θα πρέπει η αναζήτηση της να είναι κεντρικός του στόχος.


Ο Περικλής, ενόψει του Πελοποννησιακού πολέμου, πήρε με θάρ­ρος το λόγο στη συνέλευση του Δήμου των Αθηναίων Πολιτών και υπέ­δειξε τον πόλεμο αντί της ειρήνης. Ταυτόχρονα, υπογράμμισε ότι τον προτείνει όχι επειδή η νίκη θα ήταν σίγουρη, αλλά παρά τα ρίσκα ήτ­τας, που με παρρησία ανέφερε και παραδέχτηκε την πιθανότητά της. Ο Περικλής, δηλαδή, διατύπωσε το τι θεωρούσε ως ορθό, χωρίς να κρύ­ψει τα προβλήματα που θα προέκυπταν εάν οι Αθηναίοι υιοθετούσαν τις προτάσεις του.


Συνολικά, η λειτουργία της αθηναϊκής δημοκρατίας, τουλάχιστον στις καλύτερες στιγμές της, συνέδεε την αναζήτηση της αλήθειας με τη δη­μοκρατία και προσπαθούσε να δώσει χώρο και χρόνο σε εκείνους που είχαν διαφορετική γνώμη από το «ρεύμα» απόψεων που κυριαρχούσε. Διότι ο υποστηρικτής των απόψεων της πλειοψηφίας δεν χρειαζόταν να έχει παρρησία. Απλά στήριζε αυτά που ενθουσίαζαν το πλήθος και επα­ναλάμβανε αυτά που ήθελε το τελευταίο να ακούσει. Ο έχων διαφορετι­κή γνώμη, εφόσον είχε επάρκεια επιχειρηματολογίας, ενδιέφερε περισ­σότερο. Ακόμα και αν οι γνώμες του δεν υιοθετούνταν, τουλάχιστον φώ­τιζαν κάποιες πλευρές των ζητημάτων που προέκυπταν με βάση τις επι­λογές της «πλειοψηφίας».

Είναι φανερό ότι όποιος με παρρησία διατυπώνει τη γνώμη του το κάνει προκειμένου να κερδίσει η γνώμη του επιρροή. Δεν τον ενδιαφέ­ρει η διασφάλιση του εαυτού του. αλλά η «προώθηση» της γνώμης του. Οι χειρότεροι αντίπαλοι μιας τέτοιας στάσης είναι, ασφαλώς, οι μη έχο­ντες οποιαδήποτε γνώμη και ακόμα εκείνοι που την έλλειψη γνώμης την ανοίγουν σε αυλικό προσόν. Ο έχων παρρησία αναλαμβάνει και ρίσκα. Δεν τυχαίνει μόνο αναγνώρισης, αλλά μπορεί και να αποκλειστεί ως μη ευχάριστος από εκείνους που έχουν συνηθίσει να είναι ευχάριστοι ή επι­θυμούν να έχουν γύρω τους ευχάριστους ανθρώπους. Η παρρησία είναι με άλλα λόγια, ή έπρεπε να είναι, συστατικό της Δημοκρατίας, όπως έχει ήδη αποδείξει με τα έργα του ο Ευριπίδης, εδώ και 24 αιώνες. Συστατικό της λειτουργίας όλων των θεσμών της δημοκρατίας και κατά συνέ­πεια και των κομμάτων καθώς και των ερευνητικών τους ινστιτούτων.

Το θάρρος της γνώμης έναντι τον ηγεμόνα και η παρρησία τον τελευταίου

Η διαμάχη του Πλάτωνα όταν μετάβηκε στη Σικελία προκείμενου να εργαστεί ως δάσκαλος του Δίου, όσο και τα γραπτά μεγάλων Κινέζων σοφών που εργάζονταν στη δημόσια διοίκηση, καθώς, επίσης, οι συμ­βουλές του Μακιαβέλλι προς τον Πρίγκιπα, όλα αυτά έδειξαν ότι η παρ­ρησία είναι απαραίτητη τόσο ως προς τον Δήμο της κοινωνίας, αλλά και ως προς τον κάθε φορά ηγεμόνα, είτε αναφέρεται κανείς σε θέση ενός θεσμού στο σύστημα, είτε προσώπων εντός αυτών των θεσμών.

Απαραί­τητη και όταν αποσκοπεί στη διατύπωση, όπως έδειξε ο Πλούταρχος, της όποιας σκληρής αλήθειας προς την ψυχή του ηγεμόνα. Στο ξεβόλευμά του. Στην αποτροπή απώλειας χρόνου. Στην άρνηση της επιλογής μιας ευχάριστης διαδρομής που οδηγεί το πολιτικό σύστημα και άλλους θεσμούς στην καταστροφή. Και αυτό παρόλο που μια τέτοια παρρησία αποτελεί ψυχικό βάρος τόσο και για εκείνον που τη διατυπώνει, όσο και για εκείνον που οφείλει να την ακούσει και να τη λάβει υπόψη του. Ο Ιμμάνουελ Καντ υπογράμμιζε ότι ο άνθρωπος οφείλει να σπάει τα ίδια του τα δεσμά που τον οδηγούν στην οκνηρία της μη αναζήτησης της αλήθειας. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν αυτό ήταν αποτέλεσμα φόβου ένα­ντι της αλήθειας. Αυτό σημαίνει, τόνιζε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος του διαφωτισμού, ότι ο άνθρωπος οφείλει να υπερβαίνει την εσωτερική του τάση να βολεύεται.


Την τάση να λειτουργεί ως στρουθοκάμηλος που δεν θέλει να αντικρίζει τα πραγματικά προβλήματα, ιδιαίτερα όταν αυ­τά είναι πολλά και στενόχωρα. Πρόκειται για μια τάση που μπορεί συ­χνά να καταλάβει το νου και την ψυχή τόσο απλών ερευνητών σε ένα Ιν­στιτούτο, όσο και επιχειρηματιών, καθώς και πολιτικών, όπως έδειξε και ι] περίπτωση του Κ. Καραμανλή, αλλά και η συμπεριφορά πολλών άλλων πρωθυπουργών της χώρας, ιδιαίτερα κατά τη δεύτερη θητεία τους. Η παρρησία για τον πολιτικό, σε αυτή την περίπτωση, σημαίνει να λέ­ει την αλήθεια στον εαυτό του. Να μην την κρύβει στη φυλακή των ενο­χών του. Να διαθέτουν τόσο ο έχων το θάρρος της γνώμης πολίτης, όσο και ο πολιτικός παρρησία.


Τον κοινό νου και τη δυνατότητα εντοπισμού και κατανόησης της αλήθειας. Να διαθέτουν στέρεη ηθική συνείδηση και τη δυνατότητα να κρίνουν κριτικά γεγονότα και πράξεις. Το κάλλι­στο είναι να διαθέτουν σε έναν θεσμό όλοι την ικανότητα παρρησίας, αλλά να μην είναι απαραίτητη, διότι σε αυτό το θεσμό η έκφραση και της πιο δύσκολης, περίεργης και αυστηρής γνώμης θεωρείται αυτονόη­το καθήκον, δικαίωμα και υποχρέωση.

Πιστεύω ότι είναι προς το συμφέρον κάθε θεσμού, κάθε επιχειρημα­τία και πριν από όλα εκείνου του πολιτικού που είναι σημαντικός σε έναν χώρο να διαθέτει ανθρώπους γύρω του με παρρησία. Είναι προς το συμ­φέρον της κοινωνίας να διαθέτει ηγέτες και διανοούμενους οι οποίοι, αντί να τρέχουν πίσω από πλουσιοπάροχα προγράμματα, διαθέτουν κρι­τική σκέψη πάνω στα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας.

Σε τελευταία ανάλυση, το θάρρος της γνώμης, η παρρησία, όπως και η ίδια η αλή­θεια, όταν ορθά αξιοποιούνται και ασκούνται, αποτελούν πλούτο και πα­ραγωγική δύναμη για την ίδια την κοινωνία. Αποτελούν τον πυρήνα της «αδελφικής σχέσης» ανάμεσα στο Διαφωτισμό και την Κριτική. Προκειμένου να γίνει ο κόσμος καλύτερος, χρειάζεται να φωτίζει κα­νείς τις αδυναμίες αυτού του κόσμου και να προτείνει τρόπους δημιουρ­γικής υπέρβασής τους. Να διαφωτίζει με παρρησία κριτικά το σημερι­νό γίγνεσθαι και να προτείνει το άνοιγμα του στο μέλλον.

Η ουσία του Διαφωτισμού είναι η Κριτική. Η κριτική που διαφωτίζει. Και αν είναι ήδη κέρδος για μια κοινωνία να υπάρχουν άνθρωποι που ασκούν, ακού­νε και διατυπώνουν μια τέτοια κριτική, ακόμα μεγαλύτερο κέρδος είναι αν ένας ολόκληρος θεσμός, όπως είναι το ΙΣΤΑΜΕ, λειτουργεί και πα­ράγει με κριτικό τρόπο θέσεις που διαφωτίζουν κριτική την κοινωνία. Που τη διευκολύνουν να υπερβεί τις αδυναμίες της και την ενεργητική προώθηση δημοκρατικών εναλλακτικών προς το σήμερα λύσεων.

Είναι ο κριτικός λόγος κάτι το ασήμαντο;

Ο κριτικός διαφωτισμός πίστευε στη δύναμη των λόγων. Στη δύναμη της σαφήνειας. Της θέλησης ανάδειξης των καλών πλευρών του ανθρώ­που και όχι του σκοταδιού, του εύκολου και επιφανειακού. Ο Κ. Μαρξ ανέδειξε την κριτική του υπάρχοντος σε θεμελιακό εργαλείο για ένα κα­λύτερο αύριο. Από την πλευρά του. πάλι, ο Καντ είναι αυτός που συνέδεσε το λόγο του διαφωτισμού με την κριτική. Τότε η Πρωσία, όπου ζού­σε, λόγω των εκσυγχρονιστικών της αλλαγών, είχε ανάγκη από νέες ιδέ­ες, νεωτερισμούς και δημιουργικό πνεύμα. Αυτά όλα η εξουσία ήθελε έστω και περιορισμένα να τα επιτρέψει. Δεν αποδεχόταν, όμως, φωνές που θα αμφισβητούσαν τον πυρήνα της εξουσίας, τη Μοναρχία.

Η κρι­τική, δηλαδή, έπρεπε να φτάνει μέχρι τον προθάλαμο της Αυλής και να παραμένει εκεί. Η κριτική που προσπαθούσε να ξεπεράσει τον αυλόγυ­ρο αντιμετωπιζόταν με την αποσιώπηση. Με υποτιμητικές συμπεριφο­ρές.

Τι ρόλο μπορούσε να παίζει ο δημόσιος κριτικός λόγος ενός φιλοσό­φου, σε μια εποχή που ο στρατός είχε ήδη πραγματοποιήσει μια εκσυγ­χρονιστική αναδιοργάνωση και κέρδιζε πολέμους; Τι ρόλο μπορούσαν να παίζουν τα «λόγια» του κριτικού διαφωτισμού, όταν είχε αρχίσει ήδη η εισαγωγή νέων μεθόδων οργάνωσης της παραγωγής, εμφανιζόταν η μηχανή και οι θετικές επιστήμες έκαναν το θαύμα τους; Τότε που η εξου­σία έδειχνε στον κριτικό Λόγο το δρόμο των απορριμμάτων, διότι, υπο­στήριζε, ότι αυτή δεν άξιζε τίποτα μπροστά στα μεγάλα θαύματα αλλα­γών που έφερνε ο υπό ανάπτυξη καπιταλισμός. Παρά, όμως, την αδια­φορία και την αφ' υψηλού αντιμετώπιση του κριτικού λόγου, λαμβάνο­νταν από πλευράς εξουσίας μέτρα καταστολής της, ακόμα και με το φό­νο του φορέα τους (σε εκείνες τις εποχές σωματικό, σήμερα ηθικό και πνευματικό).


Σχολιάζοντας ο Ι. Καντ αυτή τη διττή στάση της εξουσίας απέναντι στον κριτικό Λόγο, (το έργο του για την «Αιώνια Ειρήνη», αναρωτιέται ειρωνικά, απευθυνόμενος στον Πρώσο Μονάρχη, για ποιο λόγο, αφού τα λόγια του δημόσιου κριτικού διανοούμενου δεν αξίζουν ούτε μια δε­κάρα, γιατί τότε δεν αφήνουν τον Κριτικό στην ησυχία του να λέει απε­ρίσπαστα αυτά που λέει, τα ανάξια και άνευ σημασίας. Αναρωτιέται, δε, ότι, αφού αυτά όλα όσα λέγονται είναι ανάξια απάντησης, για ποιο λό­γο ί) εξουσία καταναλώνει τόσα «πολλά πυρομαχικά» προκειμένου να κάνει τον Κριτικό να σκοπήσει:

Υπάρχει κίνδυνος από τον άχρηστο λόγο;

Η απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα είναι απλή. Ο δημόσιος κρι­τικός Λόγος, εφόσον είναι πειστικός και τεκμηριωμένος, είναι πάντα επικίνδυνος για την Εξουσία που είναι ανακόλουθη καθώς και έναντι δυνά­μεων αδράνειας και στασιμότητας. Και αυτό διότι ο κριτικός Λόγος με ουσία αποτελεί υλική δύναμη. Η κριτική του λόγου μπορεί να τσακίσει την κριτική των όπλων, της καταπίεσης, της εξαγοράς και της αποσιώ­πησης, αρκεί να βρει δρόμους και τρόπους να φτάσει στο ευρύτερο κοι­νό. Για αυτό κάθε εξουσία που δεν παραμένει στις συμφωνίες της επιδι­ώκει να βρει τρόπους να τιθασεύσει τον κριτικό Λόγο και τους φορείς του. Να τους ενσωματώσει με υλικές εξαγορές. Να τους μετατρέψει σε φερέφωνα της. Σε «μπιστόλια». Να τους οδηγήσει στον ξεπεσμό της γκρίνιας και του μικρού.

Ο κριτικός δημόσιος διανοούμενος, όπως και ένα δημιουργικό ίδρυ­μα, δεν επιδιώκει απλά να θίξει τα κακώς κείμενα. Δεν μεμψιμοιρεί προ­κειμένου να προσελκύσει το ενδιαφέρον τρίτων. Δεν υποκύπτει στην ευ­κολία της κριτικής για την κριτική. Αντίθετα, επιδιώκει να βγάλει όλες τις καλές πλευρές των συνομιλητών του, πραγματικών ή φανταστικών. Να ανακαλύψει τις θετικές πλευρές των ανθρώπων με τους οποίους συ­νεργάζεται, ίσως καμιά φορά και με μια δόση υπερβολής. Αντίθετα, δεν ψάχνει να ανακαλύψει το κακό στους ανθρώπους, το φτηνό, το ποταπό. Επιδιώκει να δώσει κριτική αισιοδοξία στην κοινωνία. Κριτική με την έννοια ότι δεν «πουλά αέρα κοπανιστό» προκειμένου να είναι αρεστός σε εξουσία και εξουσιαστές, αλλά που στηρίζεται σε νέες σκέψεις, σε καινούριες κριτικές προτάσεις. Θέλει να αλλάξει το υπάρχον και για αυ­τό του κάνει κριτική. Θέλει να το υπερβεί, όχι, όμως, για να το διαλύσει σε νεφελώματα λόγου, σε κακής ποιότητας επιχειρήματα. Αλλά για να ανοίξει δρόμο. Να συμβάλει στην απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά που την έχουν τυλίξει, ακόμα και αν νομίζει ότι προσωρινά τη βο­λεύουν. Και όλα αυτά τα κάνει, οφείλει να τα κάνει, με παρρησία. Σε αυ­τή την ανάγκη στρατεύτηκαν «οι Διάλογοι» του ΙΣΤΑΜΕ και σχεδιά­ζαμε για το 2010 μια νέα σειρά ανοικτών εκδηλώσεων με στόχο την προ­βολή προτάσεων σε κομβικές θεματικές της ελληνικής κοινωνίας. Ο τίτ­λος μιας τέτοιας σειράς, πιθανόν πάλι ως «η συζήτηση κάθε πρώτης Τε­τάρτης του μήνα», θα ήταν «Θέσεις».

Η εξουσία να ακούει και να μη φοβάται την κριτική

Η κριτική έχει τη δύναμη και την ικανότητα να εντοπίζει τις αδυναμίες του υπάρχοντος και να διαφωτίζει για τις δυνατότητες υπέρβασης του. Να απελευθερώνει συνειδήσεις, καταστάσεις, θεσμούς και σχέσεις από δεσμά και να διευκολύνει την πραγμάτωση αλλαγών και μιας πιο δίκαιης κοινωνίας. Η κριτική μέσα από το «Διάλογο πρέπει να οδηγεί σε «θέσεις».


Το ερώτημα είναι ποιος φοβάται την κριτική και αν αυτό είναι δικαι­ολογημένο. Κατά τη γνώμη μου, την καλώς εννοούμενη κριτική τη φο­βόμαστε κατά κάποιο τρόπο όλοι μας. Φοβόμαστε να ανακαλύπτουν τρί­τοι τις αδύναμες πλευρές μας και μαζί με (χυτούς να ανακαλύπτουμε και εμείς περισσότερες από εκείνες που γνωρίζουμε. Την κριτική τη φοβά­ται, ο λόγος γίνεται πάντα για τη δίκαιη κριτική, ασφαλώς περισσότερο εκείνος που είναι συντηρητικός στη νοοτροπία και άδικος στην πράξη. Που δεν επιθυμεί αλλαγές.


Ο φόβος της κριτικής που γίνεται μέσα από το διάλογο είναι υπαρκτός. Αλλά ακόμα πιο πραγματική είναι η χρησιμότητα της. Με την κριτική μπορεί κανείς να προλάβει τα «χειρότερα». Να κάνει έγκαι­ρες διορθώσεις στα κακώς κείμενα. Να βοηθηθεί να ανοίξει δρόμους στο μέλλον όσο το δυνατό πιο σύντομα και αποτελεσματικά. Για αυτό ο κάθε άνθρωπος, και πριν από όλα οι κάτοχοι εξουσίας, θα πρέπει να μάθουν και να συνηθίσουν να ακούνε κριτικές. Να τις ακούνε όσο η δυ­νατότητα αλλαγών είναι στο δικό τους χέρι. Διότι, όταν δεν τις ακούσουν στον κατάλληλο χρόνο, τότε, όταν θα τους επιβληθεί ως γενική θέληση της κοινωνίας, θα είναι αργά να αντιδράσουν. Για όποιον αμφιβάλλει δεν έχει παρά να ζητήσει μισής (5ρα ιδιαίτερο μάθημα από τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας.

Τρία είδη κριτικής


Στη ζωή υπάρχουν τρία είδη κριτικής:


Ο υπερβολικά «καλός λόγος» των αυλικών και των συστημάτων. Η «κριτική υμνολογία», η οποία εκφέρεται συνεχώς. Η εξουσία και οι εξουσιάζοντες δεν χρειάζεται να κοπιάσουν προκειμένου να έχουν πρόσβα­ση σε αυτή και να την ακούνε. Ο λόγος αυτός δεν βοηθά. Δεν χρειάζε­ται «Διάλογο» για να προκύψει, ούτε οδηγεί σε «θέσεις». Είναι αντι­παραγωγικός. Αποπροσανατολίζει. Σε στιγμές, μάλιστα, δυσκολίας, οι αυλοκόλακες την κάνουν. Είτε ως τα ποντίκια που εγκαταλείπουν το πλοίο που βυθίζεται, είτε ως πριονιστές των κλαδιών επί των οποίων κά­θεται ο «υμνούμενος».


Η δεύτερη κριτική είναι η «κακή κριτική». Η μοχθηρή. Αυτή που λέ­γεται στα παρασκήνια. Αυτή αποφεύγει το «Διάλογο», κινείται στις σκοτεινές περιοχές της σκιάς του. Συνήθως υμνεί την εξουσία «κατά πρό­σωπο» και την υβρίζει στην πλάτη. Πρόκειται, εξάλλου, για την ίδια τη λογική που κυριαρχεί στην αυλή της εξουσίας. Οι εξουσιαστές θα την ακούσουν αυτή την κριτική, έστω και αν αυτό γίνει πιο καθυστερημένα από την πρώτη. Όλο και κάποιος θα τους τη μεταφέρει, έστω και με πα­ραποιήσεις, έστω προκειμένου να «θάψει» τον εκφέροντα μια τέτοια κρι­τική.


Τέλος, υπάρχει ο κριτικός Λόγος. Αυτός που δεν θέλει ούτε να κολα­κέψει, ούτε να υβρίσει, αυτόν που θέλησε να οργανώσει το ΙΣΤΑΜΕ με τους παρόντες «Διαλόγους». Είναι ο κριτικός λόγος που επιδιώκει να συμβάλει σε μια νέα αρχή. Στη διόρθωση των κακώς κειμένων και να προλάβει λάθη. Που θέλει να αναζητήσει νέες θέσεις ή να εμπλουτίσει υπάρχουσες. Αυτή είναι η κριτική που έχει ανάγκη για να πετύχει η εξου­σία, αλλά αυτή είναι που δεν αντέχει να ακούει μια μέσου όρου εξουσία.


Οι πιο πετυχημένες εξουσίες στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι εκεί­νες οι οποίες όχι μόνο άντεχαν τη δημιουργική δημόσια κριτική, αλλά και την επιζητούσαν, δείχνοντας από την πλευρά τους ότι έχουν και εκεί­νες παρρησία. Διότι ο ορθός Λόγος για να είναι ορθός πρέπει να δια­σφαλίζει το θάρρος γνώμης του στόματος, αλλά και το θάρρος του αυ­τιού να ακούει. Να οργανώνει το διάλογο δημοκρατικά, να αποσκοπεί στην αναζήτηση νέων θέσεων, στον εμπλουτισμό παλαιότερων, στην υλο­ποίηση ό,τι καλύτερου προκύπτει από μελέτες και την έρευνα.

Νίκος Κοτζιάς
Πρόεδρος ΙΣΤΑΜΕ

15 Μαΐου 2010

"Να ξαναγίνουμε φτωχοί". " Να ξαναγίνετε φτωχοί χωρίς εμένα". Δύο απόψεις, μια βαρύτητα !

Να ξαναγίνουμε φτωχοί.

Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό - όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους ...

Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.


Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας.

Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία.

Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού. Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους.
Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας.

Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας .
Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες.

Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας .
Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας ...
Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά.

Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια ...
ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας;

Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιος θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις ...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τριτοκοσμικούς. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού.

Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει ...

Γιάννης Ξανθούλης


Μια άλλη τοποθέτηση - απάντηση στο ανωτέρω κείμενο.

Να ξαναγίνετε φτωχοί χωρίς εμένα.

Η δική μου γιαγιά ήρθε από απέναντι μόνο με το φουστάνι που φόραγε και κατάφερε δουλεύοντας σκληρά να μεγαλώσει τα παιδιά της, να προκόψει (έτσι το λέγαμε τότε) να δει τα εγγόνια της να σπουδάζουν χωρίς να χρειάζονται ακριβοπληρωμένα φροντιστήρια και μια φορά το χρόνο - γριά πια - να επιφυλλάσει στον εαυτό της τη μέγιστη πολυτέλεια ενός ζευγαριού παπουτσιών από τον Σκλιά.

Εμένα δεν μου άρεσε η λάσπη που κολλούσε στα παπούτσια μου. Μου άρεσαν οι πικροδάφνες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η μυρωδιά στα Αναφιώτικα, οι νερατζιές στη Πανεπιστημίου, η θέα της Ακρόπολης από τη Πατησίων. Μου άρεσε να διαβάζω στο Θέτρο του Διονύσου Σοφοκλή, Αισχύλο και Ευριπίδη, να βλέπω παραστάσεις στο υπόγειο του Κουν και στο Ηρώδειο.

Μου άρεσε ο Χατζηδάκης και ο Τσαρούχης. Αυτά ήταν η πατρίδα μου και αυτά με έκαναν να την ονειρεύομαι χωρίς λασπόδρομους, ζήτουλες και ψευδοξανθιές.
Τίμια ήμουν ανέκαθεν και το ίδιο έμαθα και στο παιδί μου. Δουλέυω από την ημέρα που τελείωσα το λύκειο.

Δούλευα και σπούδαζα χωρίς φοιτητική άδεια γιατί ο τότε διευθυντής μου έλεγε το αμίμητο «Δεσποινίς μου πρέπει να διαλέξετε ή φοιτήτρια θα είστε ή εργαζόμενη». Και διάλεξα και τα δύο. Και τα κατάφερα και στα δύο. Και παράλληλα έμαθα και τρεις ξένες γλώσσες. Και πλήρωνα και πληρώνω σκληρούς φόρους, χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχω κρύψει ούτε δραχμή των εισοδημάτων μου.
Ναι λοιπόν δουλεύω 10 ώρες την ημέρα επί 24 συναπτά έτη και κάποια στιγμή τα κατάφερα και έβγαλα λεφτά.

Πρέπει να ντρέπομαι; Ούτε επιδοτήσεις για ανύπαρκτες καλλιέργειες πήρα ποτέ, ούτε καμμία απευθείας ανάθεση, ούτε σε επιτροπή ή Δ.Σ. ή οργανισμό του δημοσίου ήμουν μέλος, ούτε προαγωγή πήρα μετά από τηλέφωνο πολιτικού προσώπου.

Ότι έκανα το έκανα μόνη μου. Και τα Μanolo που φοράω μόνη μου τα πήρα. Και κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω τους θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη χαρά της όταν έφερνε στο σπίτι το περίφημο κουτί από το "salon sklia" και τη περηφάνεια της όταν τα φόραγε και μας έλεγε τι πέρασε στη ζωή της και πως τα κατάφερε να «προκόψει».


Και δεν θέλω να ξαναβρώ παλιούς εχθρούς, θέλω μόνο νέους φίλους και συμμάχους για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μιας δίκαιης, αξιοκρατικής και προοδευτικής κοινωνίας. Δεν θέλω καμμιά νοσοκόμα να «συρθεί» στο σπίτι μου όταν αρρωστήσω. Θέλω να υπάρχει ένα σύστημα υγείας που θα με περιθάλψει.

Αυτό πληρώνω άλλωστε με το μισό του εισοδήματός μου. Δεν πληρώνω για να τρώνε τα λαμόγια των νοσοκομείων και οι φαρμακευτικές εταιρείες.
Και δεν θέλω να ράβω μόνη μου τα ρούχα μου, γιατί δεν προλαβαίνω και γιατί δεν καταλαβαίνω το λόγο που πρέπει να σπρώξω στην ανεργία μια μοδίστρα.

Και δεν θέλω στη βεράντα μου να φυτέψω ζαρζαβατικά ( στο ρετιρέ του ο κος Ξανθούλης ας το κάνει ), μου αρέσουν οι γαζίες μου και οι μυρτιές μου και οι δάφνες μου. Και μου αρέσει και ο μανάβης της γειτονιάς μου. Και μάλιστα πολύ. Γιατί αντί να δώσει το ιδιόκτητο μαγαζί γωνία που έχει στο κέντρο της Αθήνας για να γίνει Everest ή Γερμανός, έχει το πείσμα, το κουράγιο και τη τρέλλα να επιμένει να πουλάει τη πραμάτεια του υπό τους ήχους κλασσικής μουσικής. Και φυσικά δεν θέλω να χρησιμιποιήσω βέργες για να σωφρονίσω τη κόρη μου.

Η κόρη μου με κάνει περήφανη και μου δίνει τη δυνατότητα να ονειρεύομαι μια καλύτερη πατρίδα.
Μια πατρίδα που οι αγρότες της δεν τρώνε επιδοτήσεις και αποζημιώσεις στα μπουζουκομάγαζα, οι πολιτικοί της είναι και ηθικοί και νόμιμοι, η άρχουσα τάξη της δεν αποτελείται από λαμόγια και απατεώνες, ψευτοκουλτουριάδες και δήθεν διανοούμενους που συναναστρέφονται με κλέφτες πολιτικούς. Μια πατρίδα με ανθρώπους σα τη γιαγιά μου και τη κόρη μου, εμένα και τους φίλους μου και όλους αυτούς που δεν συμμετείχαν στο πάρτυ.

Ε λοιπόν όχι δεν ήμασταν εκεί όταν τρώγανε, όταν έχτιζαν βίλλες ή αγόραζαν καγιέν. Ούτε τώρα είμαστε με αυτούς που κρύβουν τις πισίνες τους, φυγαδεύουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και αγοράζουν ακίνητα όσο-όσο στο Λονδίνο. Και ναι προερχόμαστε από το Μεγαλέξανδρο, το Μιλτιάδη, τον Αριστείδη, τον Αλκιβιάδη. Αλλά και από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο. Το Σοφοκλή και τον Αριστοφάνη. Και ελπίζω να μην ξαναζήσουμε στην Ελλάδα εποχές που σε μπαγλάρωναν για ψύλλου πήδημα. Και ναι μου αρέσει το ελαιόλαδο, η κορινθιακή σταφίδα, ο χαλβάς φαρσάλων, τα εσπεριδοειδή, οι σαρδέλες και τα ραδίκια. Η φτώχεια όμως όχι. Δεν θα πάρω. Να δοκιμάσετε χωρίς εμένα.

Eλευθερία Τσακιροπούλου

Πρακτικά ( Β' μέρος ) και συμπεράσματα της ημερίδας για την οικονομική κρίση και το καταναλωτικό κίνημα. 10 Μαίου 2010 - Γλυκά Νερά.

Β' μέρος της ημερίδας για την οικονομική κρίση και το καταναλωτικό κίνημα. Για τεχνικούς λόγους, οι τοποθετήσεις - ερωτήσεις προς το Προεδρείο, με την σειρά που έγιναν, αλλά και τα τελικά συμπεράσματα όπως καταγράφηκαν , αναρτήθηκαν ξεχωριστά, σε αυτή την ανάρτηση.

Το Α' μέρος των πρακτικών της ημερίδας μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Το Δελτίο Τύπου του Αναπτυξιακού Συνδέσμου Πολιτών Αν. Αττικής, για το αρχείο σας, μπορείτε να το βρείτε συνημμένο και εδώ

Στη συνέχεια, σε μορφή video, οι τελευταίες τοποθετήσεις και τα συμπεράσματα από τον Πρόεδρο του Συνδέσμου κ. Σταματίου.

Ο κ. Θ. Γκοτσόπουλος (Πρώην Δήμαρχος Παλλήνης)




Ο Δήμαρχος Γλυκών Νερών κ. Σιώκος




Ο κ. Δικαίος



Απαντήσεις από τον Πρόεδρο του ΙΝΚΑ κ. Λεχουρίτη


Συμπεράσματα από τον Πρόεδρο του Αναπτυξιακού Συνδέσμου Πολιτών
Αν. Αττικής κ. Θ. Σταματίου


11 Μαΐου 2010

Πρακτικά ημερίδας για την οικονομική κρίση και το καταναλωτικό κίνημα.

Ήταν η πρώτη οργανωμένη ημερίδα για την οικονομική κρίση στην Αν. Αττική. Καταβλήθηκε προσπάθεια μέσω των εισηγητών της αλλά και των κατοίκων που παραβρέθηκαν, να δοθούν απαντήσεις στα πελώρια γιατί, των μέτρων λιτότητας.

Δεν ήταν καθόλου εύκολη και η διαδικασία και η τήρηση των εννοουμένων ορίων.

Στις επόμενες ημέρες θα αναρτηθούν σε μορφή video, πέραν των εισηγητών και πολλές από τις ερωτήσεις - τοποθετήσεις του κόσμου που με την παρουσία του και την συμμετοχή του είπε πολλά που χρήζουν προσοχής από πολλούς.


ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΣ, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΣ, ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟΣ
ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Γραβιάς 5 και Σπετσών 16, 15351, Παλλήνη Αττικής,

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

(Κατεβάστε το αρχείο, εδώ)


Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία εκδήλωση στις 10-05-2010 στην αίθουσα του Πνευματικού και Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Γλυκών Νερών με θέμα:

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Ομιλητές:

Ρένα Θεολογίδου – Δημοσιογράφος.
Γεώργιος Λεχουρίτης – Πρόεδρος ΙΝΚΑ / ΓΟΚΕ
Ηλίας Δόλγυρας – Μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής ΑΔΕΔΥ

Ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου κ. Θεόδωρος Σταματίου στην ομιλία του επεσήμανε ότι ένας από τους βασικούς στόχους του Αναπτυξιακού, Περιβαλλοντικού, Καταναλωτικού και Επιστημονικού Συνδέσμου Πολιτών της Ανατολικής Αττικής είναι να προωθήσει με κάθε νόμιμο μέσο την ενίσχυση των δράσεων ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των Πολιτών σε θέματα που αφορούν την Προστασία του Καταναλωτή και συγκεκριμένα:


κάθε τομέα, ο οποίος συνδέεται με το κόστος και την ποιότητα ζωής,

την προστασία του περιβάλλοντος,

τη βελτίωση των υπηρεσιών της Δημόσιας Διοίκησης και γενικά σε όλα τα θέματα που αφορούν το κοινωνικό σύνολο και το δημόσιο συμφέρον.



Αρχή των εισηγήσεων από τα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής της Εκδήλωσης

Χριστίνα Λυμπεροπούλου

(Αρχείο εισήγησης, εδώ)


Ο κ. Χ. Βλάχος


Η κ. Ρένα Θεολογίδου – Δημοσιογράφος

Η κ. Ρένα Θεολογίδου είναι δημοσιογράφος που εργάζεται επί χρόνια στην Ε.Ρ.Τ. και επιμελείται και παρουσιάζει την τηλεοπτική εκπομπή Ριμέικ. Οι έρευνες και τα ιστορικά ντοκουμέντα της εκπομπής την έχουν κατατάξει ανάμεσα στις πιο ποιοτικές της ελληνικής τηλεόρασης.

Επιμελήθηκε και παρουσίασε επίσης την τηλεοπτική εκπομπή "Το σίριαλ των σίριαλ", όπου παρουσιάζονταν οι παλαιές τηλεοπτικές σειρές της κρατικής ελληνικής τηλεόρασης, καθώς και τη σειρά "Των Ελλήνων οι κοινότητες", για τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και τις μικρές-μεγάλες ιστορίες τους.

Η πρώτη της τηλεοπτική δουλειά ήταν η σειρά "Είκοσι χρόνια επίκαιρα, είκοσι επίκαιρα χρόνια", μια πολιτική και κοινωνική επισκόπηση της κρίσιμης για την Ελλάδα εικοσαετίας 1947-1967. Σημαντικό κομμάτι της καριέρας της είναι...έντυπο. Ιστορικό στέλεχος του "Ταχυδρόμου", δούλεψε επί σειρά ετών και για την εφημερίδα "Το Βήμα".

Γεώργιος Λεχουρίτης

Ο κ. Λεχουρίτης Γεώργιος είναι πρόεδρος του ΙΝΚΑ Γενικής Ομοσπονδίας Καταναλωτών Ελλάδος από το Σεπτέμβριο 2004 έως σήμερα.

Επί δεκαετία και άνω διετέλεσε Πρόεδρος της Ένωσης Καταναλωτών του νομού Αιτωλοακαρνανίας. Ασχολείται με το καταναλωτικό κίνημα από το 1995. Η δραστηριότητά του για το καταναλωτικό κίνημα τον έχει κάνει να πάρει μέρος σε πολλά συνέδρια Εθνικού και Ευρωπαϊκού επιπέδου. Αρθρογράφησε για τα καταναλωτικά σε εφημερίδες και περιοδικά τοπικής και Πανελλαδικής εμβέλειας.

Σήμερα ασχολείται, από τη θέση που έχει, με την προστασία των καταναλωτών. Έχει θέση ως μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Καταναλωτών ( ΕΣΚ ) του Υπουργείου Ανάπτυξης από το 2000 . Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΦΕΤ ( Ενιαίου Φορέα Ελέγχου Τροφίμων ) από το 2004.

Καθημερινά ασχολείται εθελοντικά με το καταναλωτικό κίνημα συμμετέχοντας σε ημερίδες , εκδηλώσεις φορέων Μ.Κ.Ο, Υπουργείων, Σχολείων, Πανεπιστημίων, ΓΣΕΕ, καταναλωτικών οργανώσεων, εμπορικών ασφαλιστικών, κοινωνικών και επαγγελματικών συλλόγων στη Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Ηλίας Δόλγυρας – Μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής ΑΔΕΔΥ

Ο κ. Ηλίας Δόλγυρας είναι Μηχανολόγος Μηχανικός και πτυχιούχος του τμήματος Διαχείρισης Ανθρωπίνων Πόρων και Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διευθυντής στη Διεύθυνση Μεταφορών – Επικοινωνιών της Νομαρχίας Αθηνών. Είναι Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. και μέλος του Υπηρεσιακού Συμβουλίου επιλογής Γενικών Διευθυντών Δημόσιας Διοίκησης.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ


Ζούμε μία οικονομική κρίση, χωρίς προηγούμενο μετά τη μεταπολίτευση. Μια κρίση που ξέσπασε το 2008. Απλώθηκε σε όλο τον πλανήτη. Και σήμερα απειλεί με χρεοκοπία τους αδύνατους του συστήματος και, φυσικά, και την χώρα μας. Τα σταθεροποιητικά προγράμματα της Ε.Ε. δεν μπόρεσαν να αναχαιτίσουν την κρίση. Στηρίζονται σε περιοριστικές πολιτικές, που διευρύνουν τη λιτότητα και την ύφεση. Τα περισσότερα κράτη της Ε.Ε., έχουν δημοσιονομικά ελλείμματα μεγαλύτερα του 3% και χρέη μεγαλύτερα του 60% του ΑΕΠ.

Διερωτόμαστε και επισημαίνουμε:

Γιατί λοιπόν τόσος δημοσιονομικός πανικός; Γιατί απώλεια εθνικής κυριαρχίας; Γιατί αυτός ο εκφοβισμός;

Διαρκής και μόνιμη λιτότητα η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι χαμηλές και μεσαίες εισοδηματικές τάξεις, της χώρας μας.

Διαρκής, αυστηρή επιτήρηση με μια ασφαλή και εύκολη γι’ αυτούς συνταγή:

  • τον αποπληθωρισμό αμοιβών και τιμών, την απρογραμμάτιστη και χωρίς μεθόδευση και αρχές απελευθέρωση των αγορών,
  • τη μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων και την μείωση του αριθμού των εργαζομένων στο δημόσιο,
  • την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων,
  • την άφρονα ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας, που κεφαλαιοποίησε τους κόπους και τις καταθέσεις πολλών γενεών στην πορεία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους,
  • την επαναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος, την περικοπή των κοινωνικών δαπανών για παιδεία, υγεία, πρόνοια, την αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων.

Αυτά τα μέτρα έχουν ήδη επιβληθεί. Αυτά και όμοιά τους θα επιβληθούν στο άμεσο μέλλον. Τα θεωρούν μέτρα άμεσης απόδοσης για να ξεπεραστεί η κρίση, που προκλήθηκε από τον τρόπο διαχείρισης, διακυβέρνησης της χώρας τα τελευταία χρόνια, με το στρεβλό αναπτυξιακό και καταναλωτικό μοντέλο της χώρας και τις μεταρρυθμίσεις, εκσυγχρονισμούς και επανιδρύσεις του κράτους, που έμειναν στα χαρτιά.


Αυτή η διαχείριση, αυτή η διακυβέρνηση και αυτές οι πολιτικές προκάλεσαν τα ελλείμματα και διεύρυναν το δημόσιο χρέος. Κατασκεύασαν μία οικονομία με «γυάλινα πόδια». Με συνθήκες μεγάλης πιστοληπτικής υποβάθμισης.

Η πολιτική «νέων συμπληρωματικών μέτρων», με την «τεχνογνωσία» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου θα προκαλέσει νέα καταιγίδα. Επίταση και νέα ύφεση. Νέο και βαθύτερο βύθισμα της πραγματικής οικονομίας.

Με την τεχνογνωσία του ΔΝΤ και την εγκατάλειψη των προγραμματικών στόχων της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δοκιμάζεται η ίδια η δημοκρατική αντίληψη και διάρθρωση της Ελληνικής Πολιτείας. Υφίσταται μια γενικευμένη κρίση πια. Το τελευταίο διάστημα ακυρώθηκε ο ουσιαστικός δημόσιος διάλογος. Επιχειρείται προκλητικά η ακύρωση της δημιουργικής διαβούλευσης των κοινωνικών εταίρων.


Στις κρίσιμες αυτές στιγμές είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει:

Επιθετική πολιτική με νέα αναπτυξιακά μέτρα, άμεσης απόδοσης και μακρόπνοης λογικής.

  • ενίσχυση της ρευστότητας των επιχειρήσεων και των αυτοαπασχολούμενων επιτηδευματιών, που είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας,
  • ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων, στήριξη και ενίσχυση της ελληνικής γεωργίας, του πρωτογενούς τομέα ευρύτερα και της ελληνικής περιφέρειας στήριξη μιας ελληνικής βιομηχανίας υψηλής προστιθέμενης αξίας και υψηλής εξειδίκευσης χρήση νέων τεχνολογιών και εισαγωγή καινοτομικών μεθόδων
  • ενίσχυση του διαθέσιμου εισοδήματος του εργατικού και επιστημονικού δυναμικού, για να στηριχθεί η συνολική ζήτηση αλλαγή του καταναλωτικού προτύπου που οδήγησε στην αύξηση των εξαγωγών και μείωση των εισαγωγών αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού της χώρας.

Μια νέα δημοσιονομική πολιτική με μέτρα και αυτά άμεσης απόδοσης.

  • με κτύπημα της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, των μεσαζόντων και της κρατικής σπατάλης,
  • με ανακατανομή του Εθνικού Εισοδήματος,
  • με δημόσιες επενδύσεις σε έργα υποδομών για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την δημιουργία νέας φορολογικής συνείδησης στον πολίτη.

Είναι επιτακτική ανάγκη οι Επιστημονικοί φορείς και οι Οργανώσεις Πολιτών της χώρας μας να δηλώσουμε το δυναμικό και δημιουργικό παρόν μας.

  • Για να προασπίσουμε την εύρυθμη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.
  • Για να υποδείξουμε και να σταθούμε αρωγοί στις απαιτούμενες νέες αποτελεσματικές κυβερνητικές πολιτικές.
  • Για να προασπίσουμε τα δικαιώματα του έλληνα πολίτη στην ακώλυτη προσφυγή στη δικαιοσύνη.
  • Για να κατοχυρώσουμε την ασφάλεια των συναλλαγών και των περιουσιακών δικαιωμάτων του.
  • Για να προασπίσουμε το δικαίωμα του και την πρόσβαση στην υγεία και πρόνοια, στην προστασία του περιβάλλοντος και του δημόσιου πλούτου, στην ακώλυτη οικονομική του δραστηριότητα και όλα τα άλλα συνταγματικά προστατευόμενα αγαθά.
  • Για να προασπίσουμε την Ελληνική Παιδεία και εκπαίδευση. Αυτό επιβάλλει το ελάχιστο χρέος μας απέναντι στη χώρα και τις επόμενες γενιές.

Στηρίζουμε τη κοινή Διακήρηξη των Επιστημονικών φορέων της χώρας μας, για την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας στις σημερινές Ευρωπαικές και Παγκόσμιες συνθήκες δηλώνοντας τη συμμετοχή μας στην προάσπιση των δημοκρατικών θεσμών, της Ελληνικής Παιδείας και της αναπτυξιακής πορείας της χώρας.

ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Με αφορμή την οικονομκή κρίση είναι επιτακτική ανάγκη ο Έλληνας Πολίτης – Καταναλωτής να αρχίσει να γινεται <<συνειδητοποιημένος Καταναλωτής>> και ταυτόχρονα να διεκδικεί:

- Το σεβασμό στο εισόδημά του όταν δαπανάται για την απόκτηση αγαθών που χρειάζεται η οικογένειά του.

- Την προστασία του από τη νοθεία και την υποβάθμιση της ποιότητας προϊόντων και υπηρεσιών.
- Την κατοχύρωση των δικαιωμάτων όλων έναντι της μιζέριας που διακρίνει την κοινωνία μας.- Την ουσιαστική προστασία και κατοχύρωση της δημόσιας υγείας.
- Την εφαρμογή προγραμμάτων κοινωνικής ευθύνης των επιχειρήσεων και ειδικότερα στην ασφάλεια τροφίμων.

Το Καταναλωτικό Κίνημα πρέπει να διακηρύξει προς πάσα κατευθυνση ότι:

- Ο καταναλωτής είναι σύμμαχος κάθε φορέα της αγοράς υπό προϋποθέσεις.-
Η εμπιστοσύνη του εστιάζεται στο αποδεκτό επίπεδο ασφάλειας, ποιότητας και τιμής των αγαθών και δεν δωρίζεται.
- Η φήμη και επωνυμοποίηση προϊόντων και υπηρεσιών μέσω του μάρκετινγκ δεν φθάνει, διότι η προτίμησή τους από τον τελικό καταναλωτή περνά μέσα από την ποιότητα και την ασφάλειά τους.
- Η ικανοποίηση των δικαιωμάτων του πολίτη-καταναλωτή αποτελεί την πιο υγιή βάση για μια ισορροπημένη οικονομική ανάπτυξη.
-Είναι καιρός να τεθεί φραγμός στην επιθετική πολιτική των τραπεζών
- Είναι ώρα οι ασφαλιστικές εταιρείες να σέβονται τα συμβόλαιά τους με τους καταναλωτές.- Εδώ και τώρα οι διαφημιστές και διαφημιζόμενοι να σέβονται τα μηνύματά τους.
- Να μπει φραγμός στην ασυδοσία και την απληστία του χρηματικού κεφαλαίου.
- Οι Ένεργοί Πολίτες Καταναλωτές πρέπει να σταθούν αντιμέτωποι σε όσους με πράξεις και παραλήψεις υποβαθμίζουν τη ζωή τους.


Οι εργαζόμενοι-καταναλωτές πρέπει να φροντίζουν οι ίδιοι να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και να απαιτούν τη σωστή υγιεινή και ασφάλεια στα τρόφιμα, στους χώρους παραγωγής, διακίνησης, αποθήκευσης και πώλησης.

  • Όταν ζητάς δικαιώματα πρέπει ο ίδιος να αναλαμβάνεις τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που σου αναλογούν ως πολίτης -καταναλωτής.
  • Έχει έρθει η στιγμή που εμείς οι καταναλωτές πρέπει να καταλογίσουμε μομφή στους εαυτούς μας για τις ανεξέλεγκτες δαπάνες μας.
  • Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την ακρίβεια, προγραμματίζοντας και να μην ξοδεύουμε άνευ ορίων.
  • Διότι με έλλειψη σταθερών προσανατολισμών ομολογούμε αδυναμίες, που πορευόμενοι με αυτές τόσα χρόνια πληρώνουμε πολύ ακριβά τις ενέργειές μας χωρίς επιστροφή.
  • Πρέπει να νιώθουμε ευθύνη απέναντι στις μελλοντικές γενιές από τις σημερινές συμπεριφορές μας.
  • Ο ασταμάτητος πολλαπλασιασμός των αναγκών για την απόκτηση αγαθών, τα οποία πάντα παλιώνουν πριν προφτάσουν να υπάρξουν αποτελούν περιορισμό της προσωπικής και της οικογενειακής ζωής.
  • Επιλέγουμε αυτό που μπορούμε να αποκτήσουμε και μας ταιριάζει. · Ο καταναλωτής κάτω από την πίεση των σημερινών καταστάσεων μοναδικό μέσο προστασίας έχει τη συνειδητοποίηση των προβλημάτων και την ενεργοποίησή του μέσω των Ενώσεων Καταναλωτών.
  • Ο ενημερωμένος καταναλωτής, ο συνειδητός καταναλωτής, ο οργανωμένος μέσα σε φορείς που έχουν στόχο την ποιότητα της ζωής, τη διάσωση της ζωής, αποτελεί την ελπίδα και για σήμερα και για το μέλλον.

Μπορεί να υπάρχουν προβλήματα όμως δεν μπορεί το σήμερα να είναι καλύτερο από το αύριο. Έχουμε υποχρέωση να συνηδητοποιήσουμε ως Καταναλωτές ότι :


- Οι ανευθυνοϋπεύθυνοι είναι ακατανίκητοι, γιατί κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει λογοδοτήσει στην δικαιοσύνη.
- Ότι πρωταρχικός στόχος των αγορών είναι να αντλούν κέρδη για τις ίδιες και όχι να δημιουργούν πλούτο για τη χώρα και τους πολίτες.
- Οι επιτήδειοι να δημιουργούν στους πολίτες φόβους αδικαιολόγητους οι οποίοι παραλύουν κάθε ενέργειά τους για την αντιμετώπιση της ύφεσης
- Μαζί με αυτούς η κερδοσκοπία και η εκμετάλλευση που παραβιάζει τη πόρτα μας και μας γονατίζει οικονομικά.
- Η ύφεση, η φτώχεια, η ανεργία, η άνοδος των τιμών, ο πληθωρισμός σε περίοδο συρρίκνωσης, η αφαίρεση εισοδήματος, οι περικοπές δικαιωμάτων οδηγούν στην αβεβαιότητα και στην ανασφάλεια του αύριο.
- Η περιστολή του δικαιώματος στην εργασία, η μη εξασφάλιση της απαιτούμενης τροφής, ένδυσης κλπ για κάθε οικογένεια και σε μια στέγη, η προστασία των ατόμων της τρίτης ηλικίας από τους οικονομικούς φόβους που είναι αποτέλεσμα του γήρατος, της ασθένειας, του ατυχήματος κ.λ.π.
- Τα πακέτα των πρόσθετων μέτρων που μπορεί να είναι αναγκαία, αλλά εμφανώς αδικούν μεγάλες κατηγορίες συνανθρώπων μας παραβιάζοντας βάναυσα το αίσθημα της δικαιοσύνης.
- Οι πολιτικοί μας θα πρέπει να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η εξυγίανση των οικονομικών του κράτους με τα μεγάλα βάρη θα πρέπει να κατανεμηθούν δίκαια στους πολίτες
- Δυστυχώς τα Μ.Μ.Ε παίζουν ένα άσχημο παιχνίδι στην πλάτη των πολιτών με τη διάχυση του φόβου, του τρόμου, συνοδοιπόροι των πολιτικών, τα οποία προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για το δίκαιο της απειλούμενης φτώχειας.
- Με οδηγό την απληστία το χρηματικό κεφάλαιο έφερε την οικονομία σε κρίση, δρώντας ανενόχλητο, παραβιάζοντας διαχρονικές αξίες της κοινωνίας, της υπευθυνότητας και της εντιμότητας.
- Νοικοκυριά, νέοι και νέες, άνδρες και γυναίκες, άνεργοι και εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και λοιποί συνάνθρωποί μας, ήδη με την κρίση της οικονομίας απειλούνται με φτώχεια η οποία σε ποσοστό αποτελεί το 20% του πληθυσμού της χώρας μας ή τα 2,2 εκατομμύρια Ελλήνων.


Όλοι εμείς που σήμερα είμαστε εδώ, πρέπει να στείλουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν μπορεί να είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης η κατάργηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων και η υποχώρηση του βιοτικού μας επιπέδου.

Όλοι ομολογούν ότι από τα μέτρα πλήτονται για άλλη μια φορά αυτοί που ευθύνονται ελάχιστα η καθόλου. Απαιτούμε από τους εκπροσώπους του Πολιτικού Συστήματος με πρωτοβουλίες τους να συμβάλλουν στην αναδιανομή του εισοδήματος, στην εξασφάλιση ενός κράτους δικαίου και κοινωνικής δικαιοσύνης και στην αναζήτηση ενός νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης που θα σέβεται και θα υπηρετεί πρώτα τον άνθρωπο και μετά τους αριθμούς.

Ακόμη η ανάγκη διαφύλαξης του αγαθού της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας υπαγορεύει πρωτίστως άμεση κάθαρση του Πολιτικού Συστήματος.

Λόγοι οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης επιβάλλουν άμεσα να γίνει έλεγχος του <<πόθεν έσχες>> σε όλους όσοι διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα τα τελευταία τριάντα (30) χρόνια.

Να ελεγχθούν τα οικονομικά υπουργών, βουλευτών, γενικών γραμματέων υπουργείων και περιφερειών, διοικητών, προέδρων, διευθυντών οργανισμών, υπηρεσιών και λοιπών φορέων του Δημοσίου.

Επίσης όσων έχουν εκ του νόμου την υποχρέωση να υποβάλλουν δήλωση <<πόθεν έσχες>>. Για όποιους διαπιστωθεί απόκτηση περιουσιακών στοιχείων που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν, να δρομολογείται η κατάσχεση τους και να αποδίδονται στο κράτος.

ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ

Εισήγηση για την "Αποανάπτυξη" του κ. Οδ. Ρομπάκη (Γ. Γραμματέα Αναπτυξιακού Συνδέσμου Πολιτών Αν. Ατικής)
Ο Δήμαρχος Γέρακα κ. Αθ. Ζούτσος



Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Παλλήνης << Γρηγόρης Λαμπράκης>> κ. Αθ. Ηλιόπουλος



Ο κ. Σούλιος



Ο κ. Αλμπάνης



H κ. Ροδίτου




O κ. Γ. Αποστολίδης ( Μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Συλλόγων Γονέων Παλλήνης )




H κ. Γεννηματά



Ο κ. Κ. Μιλιούσης



Ο κ. Δρούγκας



Ο κ. Λεων. Κουσουρής



Ο κ. Δημ. Κοτσίλης



Για τεχνικούς λόγους, το Β'μέρος, με τις υπόλοιπες τοποθετήσεις - ερωτήσεις προς το Προεδρείο, με την σειρά που έγιναν, αλλά και τα τελικά συμπεράσματα όπως καταγράφηκαν , αναρτήθηκαν ξεχωριστά.

Πρακτικά ( Β' μέρος ) και συμπεράσματα της ημερίδας για την οικονομική κρίση και το καταναλωτικό κίνημα. 10 Μαίου 2010 - Γλυκά Νερά.


Την εκδήλωση τίμησαν με τη παρουσία τους,

ο Δήμαρχος Γλυκών Νερών κ. Γ. Σιώκος, ο Δήμαρχος Γέρακα κ. Α. Ζούτσος, ο Νομαρχιακόs Σύμβουλοs κ. Δ. Μπαρούτας, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβούλίου Γλυκών Νερών κ. Σ.Θανάσης, ο Αντιδήμαρχοs και Πρόεδρος του Πνευματικού και Πολιτιστικού Κέντρου Γλυκών Νερών κ. Σ. Παππάς,οι Αντιδήμ

αρχοi Γέρακα κ. Σ. Δρούγκας, κ. Ι. Λεστάκης οι Δημοτικοί Σύμβουλοι (Γλυκών Νερών) κ. Ε. Αλμπάνης, κ. Μ. Κακουλάκη (Γέρακα) κ. Β. Μελισσά ( Παλλήνης) κ. Θ. Γκοτσόπουλος (Πρώην Δήμαρχος Παλλήνης), κ. Γ. Μερτζάνος, κ. Α. Μπουντουβάς, η Πρόεδρος και ο Γ. Γραμματέας του Δ.Σ. του Συλλόγου Θεσσαλών Μεσογείων κ. Μ.Πανταζή και κ. Λ. Ζάχος, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Μεσηνίων << Ο Παπαφλέσσας>> κ. Ν. Νικητόπουλος, ο Πρόεδρος του Συλλόγου Παλλήνης << Γρηγόρης Λαμπράκης>> κ. Α. Ηλιόπουλος, το Μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Συλλόγων Γονέων Παλλήνης κ. Γ. Αποστολίδης και η Πρόεδρος του Δ.Σ. της Ένωσης Συλλόγων Γονέων Γέρακα κ. Ρ. Ρουμελιώτη.


Επιστολή για την εκδήλωση έστειλε ο Βουλευτής Περιφέρειας Αττικής κ. Παντελής Ασπραδάκης.

Το Γραφείο Τύπου και η Οργανωτική Επιτροπή Εκδήλωσης του Συνδέσμου :
Γ. Χατζηγαβριήλ (Συντονιστής Εκδήλωσης), Κ.Ρίπης (Αν. Πρόεδρος Δ.Σ.), Γ.Σκαρλόπουλος (Αντιπρόεδρος Δ.Σ.), Κ.Νικολουδάκης, Δ. Κοτσίλης, Γ. Τζαβάρας, Ν. Μπακάλης, Κ. Παπανικολάου, Ι. Σμέρος, Α. Σπυρόπουλος, Ι. Καρτέρης, Δ. Γεννηματά.

Αναζήτηση Εργασίας

Εργασία από την Careerjet

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας

 

Followers