«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι, στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος αλλά η παράδοση του είναι τεράστια. Χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη.» ....
Ο τόπος μας είναι κλειστός,
«Ο τόπος μας είναι κλειστός, / όλο βουνά που έχουν σκεπή / το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε / πηγάδια δεν έχουμε πηγές /μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι' αυτές,/ που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ήχος στεκάμενος, κούφιος, /ίδιος με τη μοναξιά μας /ίδιος με την αγάπη μας,/ ίδιος με τα σώματά μας./ Μας φαίνεται παράξενο/ που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια / τα καλύβια και τις στάνες μας. Κι' οι γάμοι μας, τα δροσερά /στεφάνια και τα δάχτυλα /γίνουνται αινίγματα /ανεξήγητα για τη ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;
Ο τόπος μας είναι κλειστός. /Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. / Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε / βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν / σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν».
(Α. Η Πέτρα, Γ. Μαρκόπουλος )
Τίς ώρες αυτές τίς δύσκολες που περνάμε, αναλογίζομαι πώς ο Σεφέρης είναι ο πιό επικαιρος ποιητής. Γιατί , σαν να...
ζεί σήμερα, έδωσε ην καλύτερη απάντηση σε όσους , εντός ή εκτός της Ελλάδας , επιβουλεύονται, - συνειδητά ή μη, τον λαό και τον τόπο τούτο, στον λόγο του κατά την απονομή το βραβείου Nobel, το 1963 :
«Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι, στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος αλλά η παράδοση του είναι τεράστια. Χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη.» ....
Ο Γιώργος Σεφέρης (φιλολογικό όνομα του Γεωργίου Σεφεριάδη), γεννήθηκε το 1900 στη Σμύρνη, την εποχή που ήταν μια κοσμοπολίτικη πόλη της Μικράς Ασίας και ηταν ο πρωτότοκος γιος του διεθνολόγου Στυλιανού Σεφεριάδη και της Δέσπως Σεφεριάδη. Ὁ πατέρας του ὑπῆρξε διακεκριμένος ἀκαδημαϊκὸς καὶ καθηγητὴς τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου στὴ Νομικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, συγγραφέας (μὲ πλουσιότατο ἐπιστημονικὸ ἔργο) καὶ διπλωμάτης, συνάμα ευαίσθητος άνθρωπος, λάτρης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και ποιητής. Τὸ 1914, μὲ τὴν ἀρχὴ τοῦ Α´ Παγκοσμίου Πολέμου ἡ οἰκογένεια Σεφεριάδη μετακομίζει στὴν Ἀθήνα ὅπου ὁ Γιῶργος Σεφέρης τελειώνει τὸ Γυμνάσιο τὸ 1917. Κατόπιν θὰ μεταβεῖ στὸ Παρίσι, ὅπου καὶ θὰ σπουδάσει Νομικὰ ὡς τὸ 1924. Ἤδη ὅμως ἀπὸ τὸ 1918, μόλις 18 χρονών, πάντα ανήσυχος , θὰ ἐκδηλωθεῖ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὴν ποίηση καὶ θὰ ἀρχίσει νὰ γράφει στίχους.. «Μέτρια, κι ὅλα μέτρια καὶ μέτρια παντοῦ./ Κ᾿ οἱ ἀγάπες μου κ᾿ οἱ πόθοι μου, κι᾿ ὅτι ἡ καρδιά μου ἀνειώνει / Κ᾿ ἡ φαντασία τῆς ψυχῆς, καὶ τὸ εἴδωλο τοῦ νοῦ / Καὶ ὁ ἔρωτας τῆς ὀμορφιᾶς καὶ τοῦ παντοτεινοῦ, / μὲ σφίγγουν ὅλα μέτρια, τὸ μέτριο μὲ παγώνει.»
Τὸ 1926 ὁ Γιῶργος Σεφέρης θὰ ἀρχίσει μία μακρά διπλωματική σταδιοδρομία, διοριζόμενος στὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν ὡς ἀκόλουθος. Μέχρι τὸ 1962 ποὺ συνταξιοδοτεῖται θὰ ὑπηρετήσει ὡς ὑποπρόξενος καὶ πρόξενος στὸ Λονδίνο (1931-1934), στὴν Κορυτσᾶ τῆς Ἀλβανίας (1936-1938), ὡς σύμβουλος τύπου στὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν. Μετὰ τὴν κήρυξη τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου θὰ ἀκολουθήσει τὴν ἑλληνικὴ Κυβέρνηση στὴν Κρήτη, τὴν Αἴγυπτο, τὴν Νότια Ἀφρικὴ καὶ τὴν νότια Ἰταλία, καὶ μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση στὴν Ἀθήνα ὅπου καὶ μένει μέχρι τὸ 1948. Κατόπιν διορίζεται σύμβουλος στὶς Ἑλληνικὲς Πρεσβεῖες στὴν Ἄγκυρα καὶ τὸ Λονδίνο, ἀργότερα πρέσβης στὸ Λίβανο, τὴ Συρία, τὴν Ἰορδανία καὶ τὸ Ἰράκ, καὶ τελικὰ στὸ Λονδίνο (1957-1962). Ἀφότου ἀποσύρεται, ἀφοσιώνεται ὁλοκληρωτικὰ στὸ λογοτεχνικό του ἔργο, μέχρι τὸ θάνατό του, στίς 20 Σεπτεβρίου του 1971.
Βαθειά λυρικός, στοχαστικός και αισθαντικός με όλα τα ζητήματα που τον απασχόλησαν στη ζωή του, κατάφερε σαφώς με το μεγάλο του ταλέντο στη γραφή αλλά και με τις βαθειές γνώσεις του της ιστορίας της Ελλάδας να συνδέσει τα πάντα με ένα λόγο - που μνημειώδης καθώς έρρεε στο χαρτί - τον έκανε να κερδίσει τη διεθνή αναγνώριση και να καταστεί εις εκ των κορφυφαίων ποιητών της εποχής του, και να τιμηθέι με το Nobel ποίησης το 1963. .
Τὸ πρῶτο ἔργο τοῦ Γιώργου Σεφέρη εἶναι, ἡ συλλογὴ Στροφὴ ποὺ δημοσιεύτηκε τὸ 1931, η οποία προκαλέι πολλές αντιδράσεις καθὼς ἔφερνε ἕναν ἀέρα ἀνανέωσης στὴν ἑλληνικὴ ποίηση. Ἀκολούθησαν ἡ Στέρνα (1932) καὶ τὸ Μυθιστόρημα (1935). Ἕνα χρόνο μετὰ γράφει τὴν Γυμνοπαιδία, κατόπιν το τὸ Διάλογος πάνω στὴν ποίηση, το 1940 δημοσιεύονται τὸ Τετράδιο Γυμνασμάτων 1928-1937, καὶ τὸ Ἡμερολόγιο Καταστρώματος Α´ με σημαντικὰ ποιήματα, ὅπως και τὰ ποιήματα «τοῦ κ. Στρατῆ Θαλασσινοῦ», καὶ ὁ «Βασιλιὰς τῆς Ἀσίνης» κατόπιν τὸ Ἡμερολόγιο Καταστρώματος Β´ το οποίο ακολουθεί η τριμερὴς Κίχλη, (1947), ἡ συλλογὴ «. Κύπρον, οὗ μ᾿ ἐθέσπισεν» ἡ ὁποία κυκλοφορεί κι εμπνέει τὸ 1955, ἐν μέσῳ τοῦ Κυπριακοῦ Ἀγώνα, και πληθώρα άλλων. Ἡ τελευταία συλλογὴ ποὺ τύπωσε ὁ Γιῶργος Σεφέρης ὅσο ζοῦσε καὶ ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε 11 χρόνια μετά ήταν τὰ Τρία Κρυφὰ Ποιήματα (1966). Τέλος κύκνειο ἄσμα τοῦ ποιητῆ εἶναι τὸ Τετράδιο Γυμνασμάτων Β´, τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε τὸ 1976, Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ποιητικὸ ἔργο, ὁ Σεφέρης ἔχει κάνει ἀξιολογότατες μεταφράσεις, ὅπως τὴν Ἔρημη Χώρα (1936) καὶ τὸ Φονικὸ στὴν Ἐκκλησιὰ (1963) τοῦ Τ. Σ. Ἔλλιοτ κτλ. Τέλος έχει ένα σημαντικό έργο στον πεζό λόγο , τὸ προσωπικὸ ἡμερολόγιο τοῦ ποιητῆ, μὲ γενικὸ τίτλο Μέρες τὸ ὁποῖο ἄρχισε νὰ ἐκδίδεται τὸ 1975, τέσσερα χρόνια μετὰ τὸν θάνατό του , τὸ Χειρόγραφο Σεπτέμβρη ῾41, τὸ μυθιστόρημα Ἕξι Νύχτες στὴν Ἀκρόπολη, ενώ ὸ τελευταῖο τμῆμα τῶν γραπτῶν του Σεφέρη ἀποτελοῦν οἱ ἀλληλογραφίες του, με τον Γιώργο Θεοτοκά, ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης, ὁ Μανώλης Ανδρόνικος, ο Δημήτρης Μητρόπουλος , κτλ.
Πολλά ποιηματά του μελοποιήθηκαν και έγινα σύμβολα στοχασμών κι ελπίδων, αγώνων και κατακτήσεων , - «Στο περιγιάλι το κρυφό / κι άσπρο σαν περιστέρι / διψάσαμε το μεσημέρι / μα το νερό γλυφό.....[ Θοδωράκης με Μπιθικώτση ], «Μέσα στο ήσυχο φως / μέσα στη διάφανη πηγή / κοίταξα τη μορφή σου Κλεισμένα βλέφαρα / και τα ματόκλαδά σου χαράζαν το νερό .. [ Θοδωράκης με Φαραντούρη ] κτλ..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου