30 Οκτωβρίου 2011

Η γέννηση της Αυτοκρατορίας δια μέσου των χρεών οδηγεί την Ευρώπη να διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς την αυταρχική δημοκρατία.

Θα μιλήσω αυστηρά επιστημονικά. Χωρίς συναισθηματισμούς, άμεσες πολιτικές αξιολογήσεις και μεταφορικές εικόνες. Η θέση της Ελλάδας στον κόσμο χειροτερεύει. Μειώνεται η κυριαρχία της και ξένοι επίτροποι ελέγχουν την οικονομία. Οι κυρίαρχες δυνάμεις κάνουν σαν να μην καταλαβαίνουν. 

Θυμίζουν εκείνους τους λίγους από τους 526 Ινδούς Μαχαραγιάδες –πρίγκιπες που παρέδωσαν την Ινδία πρώτα στις υπερεθνικές επιχειρήσεις των βρετανών και κατόπιν δέχτηκαν να γίνει η Ινδία αποικία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

340.000.000 ινδοί διοικούνταν από 12.000 βρετανούς, κύρια Σκοτσέζους. Σε αναλογία, για την Ελλάδα που έχει σήμερα ακριβώς 31 φορές λιγότερο πληθυσμό, θα... ήταν 387 επίτροποι, υπάλληλοι της Αυτοκρατορίας. Δηλαδή, όσοι συντόμως θα είναι οι υπάλληλοι της τρόικας και των υπό τον κ. Ράιχενμπαχ επιτροπών.

Ίσως, κάποιος θα υποστηρίξει ότι είναι υπερβολή να συγκρίνουμε την ΕΕ και τη σημερινή Γερμανία με τις δομές της Β’ Βρετανικής Αυτοκρατορίας πριν από 250 χρόνια. Ασφαλώς δεν είναι τα ίδια πράγματα, αλλά από την άλλη, το σίγουρο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια αυτοκρατορία εν τω γίγνεσθαι. Και αυτό διότι η αυτοκρατορία έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της την διαβάθμιση δικαιωμάτων όσων κατοικούν σε αυτήν, καθώς και των διαφορετικών εθνολογικών – γεωγραφικών χώρων. Πολιτικές ενότητες, σαφώς μικρότερες από την κάθε φορά αυτοκρατορία, όπως ήταν η Ρώμη, η Αγγλία και αργότερα τα βρετανικά νησιά, η Πορτογαλία (εκτός από την περίοδο που μεταφέρθηκε η έδρα της αυτοκρατορίας στην Βραζιλία), διοικούσαν πολύ μεγαλύτερες περιοχές και πληθυσμούς. Ταυτόχρονα, σε όλη την έκταση της αυτοκρατορίας εφαρμοζόντουσαν το ίδιο δίκαιο και κυκλοφορούσε το ίδιο νόμισμα.

Σήμερα στην ΕΕ, έχουν παραβιαστεί πολλαπλά θεμέλια στα οποία εδραζόταν ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της. Πριν από όλα, έχει παραβιαστεί η αρχή της ισότητας και ισονομίας ανάμεσα στα κράτη-μέλη της. Δεν είναι απλώς ότι κάποια κράτη είναι πλουσιότερα, μερικές φορές πολυπληθέστερα και με μεγαλύτερη ισχύ εντός της ΕΕ, καθώς και με χρηματοπιστωτικό πλεόνασμα, ενώ άλλα έχουν ισχνότερη οικονομία, ελλείμματα, ακόμα και μικρότερο πληθυσμό. Το κύριο είναι ότι σήμερα μετρά όλο και περισσότερο το οικονομικό βάρος και ισχύ που διαθέτει κάθε κράτος.

Στο όνομα της κρίσης προωθείται μια αυταρχική αναθεώρηση των συνθηκών. Σε αυτή δεν προβλέπεται μόνο η δημιουργία ενός συστήματος ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης, αλλά και ο αυστηρός έλεγχος των κρατών-μελών με υψηλά χρέη. Αυτά θα ελέγχονται και θα διευθύνονται με επιτροπάτα, ιδιαίτερα ως προς τα δημοσιονομικά. Δηλαδή, θα διαμορφωθούν πεδία και σφαίρες δράσης, όπως ήδη παρανόμως συμβαίνει στην Ελλάδα, στα οποία δεν θα λειτουργεί η δημοκρατία για τους πολίτες των χρεωμένων κρατών. Επίσης, το κοινοβούλια θα χάνει τον σκληρό πυρήνα κυριαρχίας του, δηλαδή, τον έλεγχο επί του προϋπολογισμού. Με μοχλό τα χρέη, θα διαμορφωθούν διαφορετικές ταχύτητες θεσμών, δικαιωμάτων, κυριαρχίας. Δηλαδή, θα συγκροτηθεί μια άτυπη θεσμικά νομιμοποιημένη αυτοκρατορία με τους έλληνες πολίτες να είναι περιορισμένων δικαιωμάτων.

 Η γέννηση της Αυτοκρατορίας δια μέσου των χρεών οδηγεί την Ευρώπη να διολισθαίνει όλο και περισσότερο προς την αυταρχική δημοκρατία. Αν δεν το καταλάβουμε, τότε στο όνομα της σωτηρίας από την οικονομική χρεοκοπία που έτσι και αλλιώς έρχεται, θα έχουμε να κάνουμε με την χρεοκοπία της Ελληνικής Δημοκρατίας, ως δημοκρατία και ως κυριαρχία. Με μια, δηλαδή, καταστροφή ιστορικών διαστάσεων!

Νίκος Κοτζιάς : PRESS-GR

25 Οκτωβρίου 2011

Ο λαός δεν τον διέγραψε ποτέ...

Στην πολιτική αποκατάσταση του καπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη - κατά κόσμον Θανάση Κλάρα - προχώρησε το ΚΚΕ την Κυριακή 9 Οκτωβρίου, σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποίη¬σε στη γενέτειρα του Άρη, τη Λαμία, για την παρουσίαση της απόφασης της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του κόμματος που έγινε τον Ιούνη του 2011 και αφορούσε τον Β’ τόμο Δοκιμίου Ιστορί¬ας του ΚΚΕ για την περίοδο 1949-68.



Ο Άρης Βελουχιώτης ήταν και παραμένει ταυτισμένος στη λαϊκή συνεί¬δηση με την αντίσταση ενάντια στους ξένους κατακτητές και τον ένοπλο αγώνα του ΚΚΕ. Γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1905 στη Λαμία, το 1922 έγινε μέλος της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας) και το 1925 μέλος του ΚΚΕ.

Ως στρατιώτης οδηγήθηκε στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου και μετά την απόλσή του ανέλαβε διάφορες κομματικές χρεώσεις. Διώχτηκε κατά καιρούς από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του και την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά εξορίστηκε στη Γαύδο και φυλακίστηκε στην Αίγινα (1938). Το 1939 μεταφέρθηκε στην Κέρκυρα και αποφυλακίστηκε αφού υπέγραψε δήλωση μετανοίας.


Στη διάρκεια της κατοχής βρέθηκε στην Αθήνα, όπου τον Ιούλιο του 1941 συνδέθηκε με την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, η οποία τον αποκατέστησε στο ΚΚΕ. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους η Κεντρική Επιτροπή του ανέθε¬σε να συγκροτήσει αντάρτικο στρατό, αποστολή την οποία έφερε σε πέρας με τον καλύτερο τρόπο και τον Μάη του 1943 με τη δημιουργία του Γενικού Στρατηγείου του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ – ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ) αναλαμβάνει καπετάνιος του.


Ασυμβίβαστος


Μετά το τέλος της κατοχής ο Άρης υποστήριξε την ανάγκη συνέχισης της ένοπλης πάλης ενάντια στην αστική τάξη της Ελλάδας, πράγμα που το ΚΚΕ έκανε πράξη το 1946-49, και αντιτάχθηκε στην απόφαση του κόμματος για την παράδοση των όπλων του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) με την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, που έγινε στις 12 Φεβρουαρίου του 1945 μεταξύ της κυβέρνησης Πλαστήρα και του ΕΑΜ. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε στο διάστημα Φεβρουάριο με Απρίλιο του 1945 να αναλάβει με δική του ευθύνη πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση νέου αντάρτικου στρατού, παρά την αντίθετη απόφαση του ΚΚΕ.


Η πράξη αυτή του Βελουχιώτη εναντιωνόταν στον καταστατικό κανόνα του κόμματος περί δημοκρατικού συγκεντρωτισμού με αποτέλεσμα η 11η Ολομέλεια της Κ.Ε., που έλαβε χώρα τον Απρίλιο του 1945, να τον διαγράψει από το κόμμα και να τον αποκηρύξει, χωρίς όμως να δώσει την απόφασή της στη δημοσιότητα.


Λίγους μήνες αργότερα, στις 16 Ιουνίου του 1945, ο Άρης αυτοκτόνησε περικυκλωμένος από τον αστικό στρατό στη Μεσούντα της Άρτας. Προκειμένου όμως να μπορεί να αποδειχτεί ότι ο Βελουχιώτης ήταν όντως νεκρός του έκοψαν το κεφάλι, όπως και το κεφάλι του συνοδοιπόρου του Τζαβέλα. Τα κεφάλια τους μεταφέρθηκαν «σε τορβά» στο Βουργαρέλι Άρτας και από εκεί, μέσα από τα βουνά της Νότιας Πίνδου, στα Τρίκαλα. Εκεί κρεμάστηκαν σε φανοστάτη της κεντρικής πλατείας της περιοχής και σε κατάσταση έξαλλης εθνικοφροσύνης στήθηκε από τους εχθρούς του γλέντι με νταούλια και κλαρίνα.


Στην περιοχή πήγε και ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Ναπολέων Ζέρβας προκειμένου να επιβεβαιώσει την ταυτότητα, ενώ στη συνέχεια τα κεφάλια των ανταρτών μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστο το τι απέγιναν.


Παράλληλα την ίδια ημέρα, στις 16 Ιουνίου, στον «Ριζοσπάστη» δημοσιεύτηκε η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που κατήγγειλε τον Βελουχιώτη, κάνοντας αναφορά και στην απόφαση της 11ης Ολομέλειας.


Τρεις μέρες μετά την αυτοκτονία του, στις 19 Ιουνίου 1945, ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο με τίτλο «ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ» έγραψε για τον Άρη: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Άρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες, αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της Αντίστασης και από τους πρωταθλητές στην οργάνωση του αντάρτικου κινήματος...».


Μετά τον θάνατο του Άρη και μέχρι την 7η Ολομέλεια της Κ.Ε. που έγινε το 1950 το ΚΚΕ δεν είχε χαρακτηρίσει ως λαθεμένη την απόφαση για την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας και την αποκαλούσε ως «αναγκαίο ελιγμό», ενώ μέχρι και τις ημέρες μας γράφτηκαν και ειπώθηκαν κατά καιρούς αρκετά για τη δράση του Βελουχιώτη στον ΕΛΑΣ, τη σχέση του με το ΚΚΕ, τη διαγραφή του από το κόμμα αλλά και για την τραγική κατάληξή του.


Μάλιστα για όσους προσπάθησαν να «οικειοποιηθούν» πολιτικά τον Βελουχιώτη, ο μετέπειτα γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Χαρίλαος Φλωράκης είχε πει ότι «παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς».


Η αποκατάσταση


Λόγος για αποκατάσταση του Βελουχιώτη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50 δεν είχε γίνει. Τον Μάρτιο του 1962, όμως, στο περιοδικό «Νέος Κόσμος» δημοσιεύτηκε άρθρο μέλους του τότε Πολιτικού Γραφείου, στο οποίο γινόταν λόγος για αποκατάσταση σειράς στελεχών του ΚΚΕ, ανάμεσά τους και του Άρη. «Η Κ.Ε. ακύρωσε αποφάσεις της παλιάς καθοδήγησης για διαγραφή ή καθαίρεση μελών της Κ.Ε., που αποδείχτηκαν αβάσιμες και αδικαιολόγητες. Ταυτόχρονα αποκατέστησε τη μνήμη των συντρόφων [...] Αρη Βελουχιώτη [...] κ.ά.» ανέφερε συγκεκριμένα το άρθρο.


Αν και η σχετική απόφαση δεν βρέθηκε ποτέ στο αρχείο του ΚΚΕ, μετά το παραπάνω δημοσίευμα πραγματοποιήθηκαν αρκετές πράξεις πολιτικής αποκατάστασης του Άρη, οι οποίες ουσιαστικά απέρριπταν τις κατηγορίες σε βάρος του ως προβοκάτορα κ.ά. Μία από αυτές τις πράξεις ήταν και η αναφορά που έγινε στον Α’ τόμο Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949, στον οποίο γράφτηκε ότι «ο Άρης ζυμωμένος και ατσαλωμένος στο ΚΚΕ και στο λαϊκό κίνημα αναδείχτηκε με την ηρωική δράση του σε ατρόμητο πολεμιστή και σε γνήσιο λαϊκό ηγέτη. Η τραγική θυσία του συγκίνησε βαθιά τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και όλους τους πατριώτες».


Σήμερα το ΚΚΕ, ύστερα από μακρόχρονη μελέτη και εξέταση της ιστορίας του, αποφάσισε να προχωρήσει στην έκδοση του Β’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του κόμματος (σ.σ.: θα δοθεί στη δημοσιότητα τον Νοέμβριο, σύμφωνα με την Αλέκα Παπαρήγα), που αφορά τη χρονική περίοδο 1949 με 1968, αποτυπώνοντας όλα τα συ¬μπεράσματα από την εξέταση της πολιτικής δράσης του κόμματος τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.


Το ΚΚΕ έπραξε το αυτονόητο


Μάλιστα ο Τηλέμαχος Δημουλάς, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος, μιλώντας στην εκδήλωση που έγινε στη Λαμία αναφέρθηκε στην απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και το σχετικό Δοκίμιο Ιστορίας του κόμματος λέγοντας πως «δεν αποτελεί διόρθωση κάποιων λαθών της ηγεσίας του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου, όπως διαδίδουν κάποιοι, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης συστηματικής μελέτης αρχειακού υλικού, συλλογικής συζήτησης σε όλο το κόμμα».


Μέσα όμως στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες που έλαβαν χώρα αυτή την περίοδο ορισμένα πρόσωπα, όπως ο Άρης Βελουχιώτης, αναδείχτηκαν σε ηγετικές φυσιογνωμίες του λαϊκού κινήματος, γεγονός το οποίο δεν γινόταν να μην αποτυπωθεί και μέσα στον Β’ τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ. Με την έκδοση του Δοκιμίου, λοιπόν, αλλά και με βάση την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που πραγματοποιήθηκε, το ΚΚΕ προχώρησε στην πλήρη πολιτική αποκατάσταση του Βελουχιώτη τονίζοντας ότι «ο Άρης είχε όραμά του, στόχο του την ιδεολογία του ΚΚΕ, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Όλα αυτά για τα οποία έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες ήρωες, άνδρες και γυναίκες του ΚΚΕ. Δεν καταδικάστηκε λοιπόν η γνώμη του Άρη Βελουχιώτη από το ΚΚΕ, αλλά η επιμονή του σε μια πρακτική που δεν ήταν σύμφωνη με τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του κόμματος. Ο Άρης Βελουχιώτης δεν εξέφραζε άλλη στρατηγική αντίληψη από εκείνη που είχε το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τη συ¬γκεκριμένη ιστορική περίοδο. Επέλεξε την ένοπλη πάλη και καταδίκασε τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Ως προς αυτό, δικαιώθηκε και αυτό δεν το λέμε σήμερα για πρώτη φορά. Το ίδιο το κόμμα αργότερα υιοθέτησε αυτή τη θέση για τη Βάρκιζα και ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο πολύτιμη θα ήταν η συμβολή του Άρη Βελουχιώτη στον ένοπλο λαϊκό αγώνα που ακολούθησε τα χρόνια 1946-49 αν είχε πειθαρ¬χήσει και δεν οδηγούνταν στην τραγική κατάληξη».


Παράλληλα το ΚΚΕ, αναφορικά με τα όσα λέγονται για τη μη κομματική αποκατάσταση του Άρη, σημειώνει στην απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης: «Η διαφωνία του Άρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Άρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας».


Υπενθυμίζεται ότι την Κυριακή 2 Οκτωβρίου στο ίδιο πλαίσιο είχε πραγματοποιηθεί εκδήλωση για την κομματική αποκατάσταση του πρώην γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, ενώ ακολούθησε την Τετάρτη 5 Οκτωβρίου η αποκατάσταση του στελέχους του κόμματος Νίκου Βαβούδη.
ΠΗΓΗ : http://www.topontiki.gr/

23 Οκτωβρίου 2011

Τι σημαίνει το ”κούρεμα” για την ελληνική οικονομία

Παρά τις έντονες και σωρευτικές αντιθέσεις σε μεγαλύτερο κούρεμα, στο Eurogroup και στο Ecofin συζητήθηκε και συζητείται μεγαλύτερο κούρεμα στα ελληνικά ομόλογα με τη διαδικασία της εθελοντικής ανταλλαγής (PSI) από το 21% που αποφασίσθηκε και έγινε αποδεκτό με την απόφαση της 21ης Ιουλίου.

Το ποσοστό, όπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα και αναφορές ξένων πρακτορείων ειδήσεων, αλλά και από τις έμμεσες αναφορές Γιούνγκερ, όπως και τη δήλωση του Έλληνα υπουργού Οικονομικών για συζήτηση σχετικά με την απόφαση της 21ης Ιουλίου plus, συζητείται να κυμανθεί μεταξύ 50% και 60%.


Ποιους αφορά;


Πρωτίστως τις τράπεζες ελληνικές και ξένες, καθώς είχαν αποδεχθεί και το αρχικό 21%. Η βάση της ανταλλαγής ομολόγων είναι εθελοντική και δεν έχουν περιληφθεί με εξαναγκασμό τα ασφαλιστικά ταμεία.


Στο βαθμό που το μεγαλύτερο κούρεμα σε 50% ή 60% αφορά το PSI, εκείνο που σημαίνει - ως σολομώντεια λύση μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας- είναι να πεισθούν οι τράπεζες και να ενισχυθούν από τον μηχανισμό EFSF για εθελοντικό κούρεμα αντί 21% στο 50% ή 60%.

Τι σημαίνει για τις ελληνικές τράπεζες αυτό το μεγαλύτερο κούρεμα;

Για αυτές ένα κούρεμα 50% σημαίνει συνολικά 15 δις ευρώ ζημίες, περίπου 6 δις ευρώ ζημιά από το κούρεμα του 21% και επιπλέον άλλα 9 δις ευρώ αν το συνολικό κούρεμα μέσω του PSI φθάσει στο 50%.

Αν το κούρεμα αποφασισθεί στο 60% οι ζημίες υπολογίζονται σε 18 δις ευρώ.


Χοντρικά κάθε 10 ποσοστιαίες μονάδες κουρέματος (10%), αντιστοιχούν σε ζημιές περίπου 3 δις ευρώ.

Υπό αυτές τις συνθήκες κουρέματος η Τρόϊκα έχει υπολογίσει, ότι με το 50% haircut το χρέος θα βρίσκεται στο 120% του ΑΕΠ έως το 2020 και με κούρεμα 60% το χρέος θα βρεθεί στο 110% του ΑΕΠ.

Να σημειωθεί ότι οι ελληνικές τράπεζες, για αυτό έχει επειμείνει σχετικά ο υπουργός Οικονομικών, έχουν προβλέψει ήδη ζημιές 6 δις ευρώ από το κούρεμα 21%. Θα χρειασθεί να προβλέψουν και να εγγράψουν ζημιές άλλα 9 δις ευρώ αν το κούρεμα φθάσει στο 50%.

Πώς διασφαλίζονται οι τράπεζες έναντι αυτών των ζημιών ;

Μέσα από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ).Το ύψος του κουρέματος θα δείξει ποιες και πόσες ελληνικές τράπεζες θα προσφύγουν στο ΤΧΣ.

Την ίδια ώρα, πάντως, μετά και την τεκμηριωμένη ανάλυση του ΣΕΒ ότι το μεγαλύτερο κούρεμα μπορεί να αποβεί καταστροφικό και ο πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ και άμισθος σύμβουλος του Πρωθυπουργού Λουκάς Παπαδήμος σε άρθρο του στους Financial Times αντιτίθεται σε μεγαλύτερο κούρεμα.

Ο κ. Παπαδήμος αναφέρει ότι τα πιθανά οφέλη από την ανακούφιση του χρέους θα είναι πολύ μικρότερα από ότι υποστηρίζεται, ενώ η διαδικασία εμπεριέχει σημαντικούς κινδύνους όχι μόνο για τη χώρα, αλλά συνολικά για το ευρωσύστημα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, σημειώνει, το 30% του χρέους (η ονομαστική αξία του οποίου στο τέλος Ιουλίου ήταν 366 δισ. ευρώ) ανήκει σε Έλληνες, κυρίως τράπεζες, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία.

Ένα σημαντικό «κούρεμα» του χρέους θα οδηγούσε τους οργανισμούς αυτούς σε αναζήτηση κρατικής βοήθειας. Παράλληλα, οι απώλειες των νοικοκυριών αλλά και των επιχειρήσεων εκτός του χρηματοοικονομικού τομέα θα έπλητταν την οικονομική δραστηριότητα και κατ’ επέκταση τα φορολογικά έσοδα.

Ακόμη, μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους είναι στην κατοχή θεσμικών φορέων (ΔΝΤ, ΕΚΤ κ.ά.) και τυχόν σημαντική απομείωση των δανείων αυτών επίσης θα απαιτούσε την παρέμβαση των κυβερνήσεων για την ενίσχυσή τους. Για σειρά λόγων οι φορείς αυτοί δεν μπορούν να επιβαρυνθούν με το κόστος μιας αναδιάρθρωσης.

Έτσι, μόνο το 40% του χρέους βρίσκεται στην κατοχή ξένων ιδιωτών επενδυτών και ένα «κούρεμα» της τάξης του 50% θα οδηγούσε σε μείωση του συνολικού κόστους μόνο κατά 20%.

Ένα τέτοιο «κούρεμα» θα απελευθέρωνε μεγάλους κινδύνους, επισημαίνει ο κύριος Παπαδήμος.

ΠΗΓΗ : star.gr

22 Οκτωβρίου 2011

Συνάντηση αλληλεγγύης των Πολιτών του Νέου Δήμου Παλλήνης και δημιουργία δικτύου εθελοντών με στόχο την καθημερινή συνδρομή σε αυτούς που χρειάζονται βοήθεια.

Πραγματοποιήθηκε η 2η συνάντηση αλληλεγγύης των Πολιτών του Νέου Δήμου Παλλήνης. Συζήτησαν, προβληματίστηκαν, αντάλλαξαν απόψεις, και όλα αυτά με απόλυτα πολιτισμένο ύφος και ωριμότητα.
Στόχος είναι η δημιουργία ενός δικτύου εθελοντών αλληλεγγύης για την καθημερινή συνδρομή σε αυτούς που χρειάζονται βοήθεια.
 
 
Στόχος εφικτός και μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων αρκεί να αξιοποιηθούν άμεσα και αποτελεσματικά οι γνωρίζοντες.
Γιώργος Τζαβάρας






15 Οκτωβρίου 2011

Ο λαός απαιτεί από το ΠΑΣΟΚ να γκρεμίσει εδώ και τώρα το μεταλλαγμένο του εαυτό.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ. 13/10/11

12 Οκτωβρίου 2011

Το παρελθόν και το .. μέλλον της ελληνικής κρίσης.

...Στην περίπτωση της Ελλάδας, στην εικοσαετία από το 1981 μέχρι το 2001 η δραχμή υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 88% (στοιχεία από την Κεντρική Τράπεζα του St. Louis ΗΠΑ). 

Η θεαματική αυτή υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επέτρεψε στη χώρα να συμψηφίσει, σε ένα βαθμό, τις απώλειες από την αποτυχία της να γίνει ανταγωνιστική με το 'γερμανικό τρόπο'. Σε όλο αυτό το διάστημα η Ελλάδα έμαθε να επιβιώνει έχοντας ένα νόμισμα που γινόταν σταθερά φθηνότερο, κάνοντας τις υπηρεσίες και τα προϊόντα της φθηνά και έτσι περισσότερο ανθεκτικά στο διεθνή ανταγωνισμό.

Αυτό, όμως, άλλαξε από το 2001 και μετά καθώς η σύνδεση της δραχμής στο ευρώ σε σταθερή ισοτιμία, η εγκατάλειψη της, η υιοθέτηση του ευρώ και η 'ελεύθερη' διακύμανση του ευρώ, πλέον, στο διεθνές νομισματικό σύστημα έβαλε τέλος στη δυνατότητα της χώρας να ελέγχει τη νομισματική της πολιτική και ως εκ τούτου να μπορεί να συνεχίσει την πρακτική που ακολούθησε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
 
Η νέα αυτή νομισματική κατάσταση , με την εγκατάλειψη του εθνικού νομίσματος και την υιοθέτηση του ευρώ, είχε εντυπωσιακές συνέπειες τόσο για την Ελλάδα όσο και για τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, με κάποιες από αυτές να βρίσκονται σε πολύ πλεονεκτική και άλλες σε πολύ μειονεκτική θέση.

Έτσι, ενώ από την εγκατάλειψη του μάρκου και την υιοθέτηση του ευρώ η Γερμανία είδε το νέο νόμισμα της να αυξάνεται μόνο κατά 17,8% έναντι του δολαρίου (στοιχεία μέχρι 08/10/11), από την εγκατάλειψη της δραχμής και την υιοθέτηση του ευρώ η Ελλάδα είδε το νέο της νόμισμα να ανατιμάται έναντι του δολαρίου κατά 56,8%, κάτι το οποίο ήταν ένα πρωτοφανές πρόβλημα για την ελληνική οικονομία.
 
Γράφει ο Πάνος Παναγιώτου 
Επικεφαλής Χρηματιστηριακής Τεχνικής Ανάλυσης
GSTA/EKTA Ltd, WTAEC Ltd
 
Από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και σήμερα οι ΗΠΑ είναι ταυτόχρονα η μεγαλύτερη οικονομική, στρατιωτική και νομισματική δύναμη στον κόσμο, με το νόμισμα τους, το δολάριο, να είναι το νούμερο ένα αποθεματικό νόμισμα, αυτό στο οποίο αποτιμώνται όλα τα βασικά εμπορεύματα διεθνώς και αυτό στο οποίο γίνονται όλες οι συναλλαγές στα διεθνή χρηματιστήρια εμπορευμάτων.
Πετρέλαιο, αγροτικά εμπορεύματα, πολύτιμα και... βιομηχανικά μέταλλα αποτιμώνται σε δολάριο και προϋποθέτουν τη χρήση του προκειμένου να διεξαχθεί το διεθνές εμπόριο.
Η παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου έκανε την δεύτερη, σήμερα, μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, την Κίνα, να συνδέσει το νόμισμα της σε αυτό, ακολουθώντας μία πολιτική η οποία βρίσκεται στην καρδιά ενός νομισματικού πολέμου μεταξύ των δύο χωρών ο οποίος μαίνεται με αυξανόμενη ένταση εδώ και χρόνια. Αυτό, γιατί με μέγεθος εντυπωσιακό και ρυθμούς ανάπτυξης θεαματικούς, η οικονομία της Κίνας αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους ανταγωνιστές των ΗΠΑ και η νομισματική σύνδεση της με αυτές της επιτρέπει να 'κλειδώσει' την ισοτιμία του νομίσματος της με το δολάριο, απαγορεύοντας στις ΗΠΑ να εκμεταλλευτούν τα νομισματικά τους όπλα για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές απέναντι της.

Όταν οι ΗΠΑ προωθούν την χρηματιστηριακή υποτίμηση του δολαρίου, μειώνοντας την αξία του έναντι του ευρώ, της στερλίνας, του γεν και των υπολοίπων – μη συνδεδεμένων στο δολάριο – νομισμάτων, είναι σα να κάνουν εκπτώσεις στα αμερικανικά προϊόντα και ανατιμήσεις στα διεθνή, με αποτέλεσμα να αυξάνουν την ανταγωνιστικότητα της αμερικανικής οικονομίας και να μειώνουν αυτήν του υπόλοιπου κόσμου.

Από το 1985 μέχρι σήμερα, ο δείκτης δολαρίου, δηλαδή αυτός που μετρά την αξία του δολαρίου έναντι των βασικότερων ανταγωνιστικών του νομισμάτων, έχει υποτιμηθεί κατά 52%, γεγονός που επιβεβαιώνει την πολιτική συνεχούς εξασθένισης του δολαρίου με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της αμερικανικής οικονομίας την οποία ακολουθούν οι ΗΠΑ και για την οποία έχουν κατηγορηθεί επανειλημμένα από όλα, σχεδόν, τα μεγάλα κράτη του κόσμου και ιδιαίτερα από τη Γερμανία.

Από το 2001, το δολάριο έχει υποστεί χρηματιστηριακή υποτίμηση της τάξης του 35%-41% (35% με σημερινές τιμές – 41% στο χαμηλό του το 2008), χάνοντας περισσότερο από το 1/3 της αξίας του έναντι των βασικότερων νομισμάτων του κόσμου και κάνοντας, τεχνητά, τις ΗΠΑ πιο ανταγωνιστικές, σε μία εξαιρετικά δυσμενή δεκαετία όπου η οικονομική επιβίωση των κρατών έχει γίνει πιο δύσκολη και επίπονη απ' ότι σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή στα τελευταία 65 χρόνια.
Καθώς, ωστόσο, η Κίνα έχει συνδέσει το νόμισμα της στο δολάριο, απολαμβάνει και αυτή την ίδια, σχεδόν, υποτίμηση στο δικό της νόμισμα και τις ίδιες ΄εκπτώσεις' στα δικά της προϊόντα, τα οποία, όμως, είναι ήδη πάρα πολύ φθηνά. Το αποτέλεσμα αυτού του εκτροχιασμένου νομισματικού συστήματος είναι οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, οι ΗΠΑ και η Κίνα, να κάνουν ταυτόχρονα σταθερές και πολυετείς εκπτώσεις στα προϊόντα τους, προκαλώντας στον υπόλοιπο κόσμο ανατιμήσεις και κάνοντας τις υπόλοιπες χώρες σταθερά λιγότερο ανταγωνιστικές.

Προκειμένου να αντισταθμίσουν τις συνέπειες αυτής της πολιτικής τα υπόλοιπα κράτη, συχνά παρεμβαίνουν στα νομίσματα τους με στόχο να προκαλέσουν πτώση των τιμών τους. Αυτό, πέρα από μία σειρά μέτρων που μπορούν να λάβουν (δασμούς, φορολόγηση των επενδυτικών κεφαλαίων από το εξωτερικό, φόρους κλπ) μπορούν να το πετύχουν με δύο τρόπους: είτε μέσω της πώλησης του νομίσματος τους από την Κεντρική Τράπεζα της χώρας τους και της αγοράς δολαρίου – χρηματιστηριακή υποτίμηση (η πώληση του νομίσματος τους προκαλεί αυξημένη προσφορά του με στόχο να ρίξει την τιμή του, η αγορά δολαρίου προκαλεί αυξημένη ζήτηση του με στόχο την ανατίμηση του) είτε με άμεση υποτίμηση της αξίας του κρατικού νομίσματος από την Κεντρική Τράπεζα στο ποσοστό που αυτή αποφασίζει, ώστε εν μία νυκτί η χώρα να γίνει φθηνότερη και πιο ανταγωνιστική.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα χρηματιστηριακής υποτίμησης είναι αυτό της Ελβετίας, η Κεντρική Τράπεζα της οποίας παρεμβαίνει από τον Αύγουστο του 2011 πουλώντας ελβετικό φράγκο σε μεγάλες ποσότητες για να ανατρέψει την άνοδο του η οποία απειλεί την οικονομία της χώρας.
Η χώρα που ίσως έχει τα περισσότερα να χάσει από τη νομισματική πολιτική που ακολουθούν οι ΗΠΑ, είναι η Γερμανία. Ίσως δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό αλλά ήταν η Γερμανία η πρώτη που εγκατέλειψε το προϋπάρχον του σημερινού διεθνές νομισματικό σύστημα το 1970 προκαλώντας την κατάρρευση του και αναγκάζοντας τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τη σύνδεση του δολαρίου με το χρυσό και να εμπνευστούν το σύστημα των 'ελεύθερα' κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών που ισχύει μέχρι σήμερα.

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Γερμανίας (τα προσέγγισε με το δικό του μοναδικό τρόπο ο Νομπελίστας Οικονομολόγος F.Hayek το 1944 στο 'Ο δρόμος προς τη δουλεία') την κάνουν μία μεγάλη απειλή όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά και για τη σύμμαχο της Βρετανία. Ιδιαίτερα μάλιστα στην μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή της 'ειρήνης' εξαιτίας του φόβου ενός πυρηνικού ολέθρου, η βαρύτητα και η σημασία της οικονομικής δύναμης ενός κράτους έχουν υπερκεράσει σε μεγάλο βαθμό αυτήν της στρατιωτικής του δύναμης και αυτό έχει επιτρέψει στην ηττημένη και κατεστραμμένη από τον Πόλεμο Γερμανία να κάνει τη μεγάλη επιστροφή και να βρεθεί μέσα σε μερικές δεκαετίες στην κορυφή του κόσμου μαζί με τους νικητές Αμερικανούς, Βρετανούς, Γάλλους και Ρώσους, κάτι το οποίο, ίσως δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.
Ο δρόμος της επιστροφής για τη Γερμανία, πέρασε και συνδέθηκε με τη νομισματική της σταθερότητα και δύναμη. Μέχρι το 1970 η Γερμανία είχε ήδη γίνει η κυρίαρχος νομισματική δύναμη της Ευρώπης. Προκειμένου να εξηγήσει το νέο οικονομικοπολιτικό status quo ο Γάλλος καθηγητής Dominique Moïsi είχε πει την εξής φράση: “υποτιμήστε (σε σημασία) την πυρηνική βόμβα της Γαλλίας και ανατιμήστε το μάρκο της Γερμανίας”.

Η Γερμανία είχε μάθει και εκπαιδευθεί μετά την ήττα της στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο να επιβιώνει οικονομικά ούσα σε μειονεκτική θέση στο διεθνές νομισματικό σκηνικό έναντι του δολαρίου και αποδεχόμενη τον κυρίαρχο ρόλο του αμερικανικού νομίσματος γιατί απλούστατα δε μπορούσε να κάνει αλλιώς, ιδιαίτερα στις πρώτες δεκαετίες. Ακόμη και μετά την κατάρρευση του προϋπάρχοντος του σημερινού νομισματικού συστήματος, η Γερμανία βρήκε μπροστά της την 'εχθρική' νομισματική πολιτική των ΗΠΑ στο νέο νομισματικό σύστημα.

Από το 1970 μέχρι το 1996 το γερμανικό μάρκο ανατιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 166%, κάνοντας τα γερμανικά προϊόντα σταθερά ακριβότερα από τα αντίστοιχα αμερικανικά, παρέχοντας ενέσεις ανταγωνιστικότητας στην αμερικανική οικονομία. Το 1996 η ισοτιμία του μάρκου έναντι του δολαρίου είχε ανέλθει στο 0,72 ενώ το 2000, η ισοτιμία του νέου νομίσματος της ΕΕ, του ευρώ, έναντι του δολαρίου βρισκόταν στο 0,85. Αυτή η ελάχιστη διαφορά αποτύπωνε τη δύναμη και τη δυναμική του γερμανικού μάρκου το οποίο, αν δεν είχε εγκαταλειφθεί, θα κινδύνευε να απογειωθεί έναντι του δολαρίου και να προκαλέσει τελικά ασφυξία στη γερμανική οικονομία.

Το ευρώ ήταν το νέο μάρκο για τη Γερμανία, ένα μάρκο, όμως, που αποτύπωνε τώρα στην τιμή του και χώρες με υψηλά χρέη ή και ελλείμματα και με πολύ λιγότερο ανταγωνιστικές οικονομίες από αυτήν της Γερμανίας, όπως της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, της Ελλάδας κλπ. Οι χώρες αυτές, σε αντίθεση με τη Γερμανία, είχαν μάθει να επιβιώνουν στο αμερικανοκεντρικό διεθνές νομισματικό σύστημα διατηρώντας φθηνά τα νομίσματα τους ώστε να τονώνουν τη μειωμένη ανταγωνιστικότητα τους.

Για δικούς της λόγους η κάθε χώρα, είχε ασθενέστερη και λιγότερο ανταγωνιστική οικονομία από αυτήν της Γερμανίας και όσο αδυνατούσε να την ενισχύσει και να την οχυρώσει απέναντι στο διεθνή ανταγωνισμό και τους νομισματικούς σεισμούς, είχε την επιλογή να συμψηφίζει τη διαφορά μέσω των νομισματικών της εργαλείων και της νομισματικής της πολιτικής.

Ειδικά στην στην περίπτωση της Ελλάδας, στην εικοσαετία από το 1981 μέχρι το 2001 η δραχμή υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 88% (στοιχεία από την Κεντρική Τράπεζα του St. Louis ΗΠΑ). Η θεαματική αυτή υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επέτρεψε στη χώρα να συμψηφίσει, σε ένα βαθμό, τις απώλειες από την αποτυχία της να γίνει ανταγωνιστική με το 'γερμανικό τρόπο'. Σε όλο αυτό το διάστημα η Ελλάδα έμαθε να επιβιώνει έχοντας ένα νόμισμα που γινόταν σταθερά φθηνότερο, κάνοντας τις υπηρεσίες και τα προϊόντα της φθηνά και έτσι περισσότερο ανθεκτικά στο διεθνή ανταγωνισμό.

Αυτό, όμως, άλλαξε από το 2001 και μετά καθώς η σύνδεση της δραχμής στο ευρώ σε σταθερή ισοτιμία, η εγκατάλειψη της, η υιοθέτηση του ευρώ και η 'ελεύθερη' διακύμανση του ευρώ, πλέον, στο διεθνές νομισματικό σύστημα έβαλε τέλος στη δυνατότητα της χώρας να ελέγχει τη νομισματική της πολιτική και ως εκ τούτου να μπορεί να συνεχίσει την πρακτική που ακολούθησε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Η νέα αυτή νομισματική κατάσταση , με την εγκατάλειψη του εθνικού νομίσματος και την υιοθέτηση του ευρώ, είχε εντυπωσιακές συνέπειες τόσο για την Ελλάδα όσο και για τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, με κάποιες από αυτές να βρίσκονται σε πολύ πλεονεκτική και άλλες σε πολύ μειονεκτική θέση.

Έτσι, ενώ από την εγκατάλειψη του μάρκου και την υιοθέτηση του ευρώ η Γερμανία είδε το νέο νόμισμα της να αυξάνεται μόνο κατά 17,8% έναντι του δολαρίου (στοιχεία μέχρι 08/10/11), από την εγκατάλειψη της δραχμής και την υιοθέτηση του ευρώ η Ελλάδα είδε το νέο της νόμισμα να ανατιμάται έναντι του δολαρίου κατά 56,8%, κάτι το οποίο ήταν ένα πρωτοφανές πρόβλημα για την ελληνική οικονομία.

Ακόμη χειρότερα, ωστόσο, υπολογίζοντας την ισοτιμία της δραχμής έναντι του δολαρίου από το 2001 μέχρι το 2008, δηλαδή τη χρονιά της διεθνούς οικονομικής κρίσης (την πρώτη χρονιά που σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία η Ελλάδα πέρασε σε ύφεση), διαπιστώνουμε πως η κρυφή ανατίμηση του ελληνικού νομίσματος στο διάστημα αυτό ήταν της τάξης του 81%.
Μεταφράζοντας το πρόβλημα σε δραχμές και δολάρια, ενώ το 2001 αγόραζε κανείς ένα δολάριο με 398 δραχμές, το 2008, αν η Ελλάδα επέστρεφε στη δραχμή, θα μπορούσε κανείς να αγοράσει ένα δολάριο μόλις με 69 δραχμές. Μία νομισματική ανατίμηση αυτού του μεγέθους σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα θα μπορούσε να εκτροχιάσει χώρες όπως η Ελβετία και η Ιαπωνία, πόσο μάλλον αδύναμες και μη ανταγωνιστικές χώρες όπως η Ελλάδα (η Πορτογαλία και η Ισπανία). Το πρόβλημα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, μάλιστα, καθώς στο δολάριο είναι συνδεδεμένο και το κινεζικό νόμισμα, γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα, στο ίδιο διάστημα, έγινε, πέρα από τις ΗΠΑ, ακριβότερη και από την Κίνα, σχεδόν, στον ίδιο αυτόν εντυπωσιακό βαθμό.

Στη δεκαετία του 2000 το νέο ελληνικό νόμισμα, το ευρώ, είχε τη μεγαλύτερη απόδοση στον κόσμο και έγινε το ακριβότερο νόμισμα διεθνώς. Έτσι, η Ελλάδα, που τις προηγούμενες δύο δεκαετίες είχε επιβιώσει οικονομικά αφήνοντας το νόμισμα της να γίνει φθηνότερο κατά 88% έναντι του δολαρίου, έπρεπε τώρα να μάθει να ζει με το ακριβότερο νόμισμα του κόσμου, του οποίου η αξία, μάλιστα αυξανόταν συνεχώς εξαιτίας της απόδοσης της γερμανικής οικονομίας.
Και όσο αυτό δε συνέβαινε (όπως ήταν αναμενόμενο), η χώρα έπρεπε να βρίσκει τρόπους συμψηφίζει τις απώλειες από την εγκατάλειψη της φθηνής δραχμής.

ΠΗΓΗ : PRESS-GR

11 Οκτωβρίου 2011

Τα υψηλά συμφέροντα του πλουσιώτερου "εκατοστού" του κόσμου.

Μένει να δούμε αν οι διαδηλώσεις του κινήματος κατάληψης της Γουόλ Στριτ θα αλλάξουν την κατεύθυνση της Αμερικής. 

Και όμως, οι διαδηλώσεις έχουν ήδη προκαλέσει μια αξιοσημείωτα υστερική αντίδραση από την Γουόλ Στριτ, από τους υπερ-πλουσίους γενικώς, και από πολιτικούς και γκουρού που υπηρετούν αξιόπιστα τα συμφέροντα του πλουσιότερου εκατοστού του 1%.

  Σκεφθείτε πρώτα πώς παρουσιάζουν οι ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί τις μέτριες σε μέγεθος αν και αυξανόμενες διαδηλώσεις, κατά τις οποίες έγιναν κάποιες συγκρούσεις με την αστυνομία - συγκρούσεις στις οποίες παρατηρήθηκε κυρίως μια υπερβολική αντίδραση από την αστυνομία - αλλά δεν έγινε τίποτα που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν ταραχές.
 


Παρ' όλα αυτά, ο Ερικ Κάντορ, ο επικεφαλής της πλειοψηφίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων, κατήγγειλε τον «όχλο» και την «αντιπαράθεση αμερικανών εναντίον αμερικανών». Οι υποψήφιοι πρόεδροι των Ρεπουμπλικάνων μπήκαν στο χορό, με τον Μιτ Ρόμνεϊ να κατηγορεί τους διαδηλωτές ότι κάνουν «πόλεμο των τάξεων», ενώ ο Χέρμαν Κέιν τους αποκαλεί «αντι-αμερικανούς». Ο αγαπημένος μου όμως είναι ο γερουσιαστήςΠολ Ραντ, που για κάποιο λόγο ανησυχεί ότι οι διαδηλωτές θα αρχίσουν να κατάσχουν iPads, επειδή πιστεύουν ότι δεν αξίζει στους πλουσίους να τα έχουν.
 
Και αν ακούσετε τις ομιλούσες κεφαλές στο δίκτυο CNBC, θα μάθετε ότι οι διαδηλωτές «συντάσσονται με τον Λένιν».
 
Ο τρόπος για να τα κατανοήσετε όλα αυτά είναι να συνειδητοποιήσετε ότι είναι μέρος ενός ευρύτερου συνδρόμου, στο οποίο πλούσιοι Αμερικανοί που έχουν τεράστια κέρδη από ένα σύστημα διαστρεβλωμένο υπέρ τους αντιδρούν με υστερία σε όποιον λέει απλώς πόσο διαστρεβλωμένο είναι το σύστημα.
 
Πέρυσι, αν θυμάστε, κάποιοι από τους βαρώνους της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας εξαγριώθηκαν με τις πολύ ήπιες επικρίσεις του προέδρου Ομπάμα. Κατήγγειλαν ότι ο κ. Ομπάμα είναι σχεδόν σοσιαλιστής επειδή εγκρίνει το λεγόμενο σχέδιο Βόλκερ, που θα απαγόρευε απλώς σε τράπεζες που στηρίζονται από ομοσπονδιακές εγγυήσεις να εμπλέκονται σε κερδοσκοπία υψηλού ρίσκου.
 
Και όσο για την αντίδρασή τους στην πρόταση να κλείσουν οι τρύπες που επιτρέπουν σε μερικούς από αυτούς να πληρώνουν αξιοσημείωτα χαμηλούς φόρους - λοιπόν, ο Στίβεν Σουάρτσμαν, πρόεδρος του Ομίλου Blackstone, την συνέκρινε με την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία.
 
Και μετά υπάρχει η εκστρατεία για τη συκοφαντική δυσφήμιση της Ελίζαμπεθ Γουόρεν, της μεταρρυθμιστού του χρηματοπιστωτικού συστήματος που είναι υποψήφια τώρα για την γερουσία στη Μασαχουσέτη. Αν ακούσεις τους αξιόπιστους απολογητές των πλουσίων, θα πιστέψεις ότι η κυρία Γουόρεν είναι η δευτέρα παρουσία του Τρότσκι. Κάποιοι λένε ότι έχει «ατζέντα κολεκτίβας», και άλλοι ότι πιστεύει πως «ο ατομικισμός είναι μια χίμαιρα».
 
Τί συμβαίνει εδώ; Η απάντηση, βέβαια, είναι ότι οι Κυρίαρχοι του Σύμπαντος της Γουόλ Στριτ συνειδητοποιούν, βαθιά μέσα τους, πόσο αδύνατον είναι να υπερασπιστούν ηθικώς την υπόθεσή τους. Αυτοί οι τύποι δεν είναι ο Στιβ Τζομπς
Είναι άνθρωποι που πλούτισαν χειριζόμενοι περίπλοκα χρηματοπιστωτικά προγράμματα, που αντί να φέρνουν σαφή κέρδη στον αμερικανικό λαό, βοήθησαν να βρεθούμε σε μία κρίση που οι επιπτώσεις της συνεχίζουν να ταλανίζουν τη ζωή δεκάδων εκατομμυρίων συμπατριωτών τους.
 
Και όμως, δεν έχουν πληρώσει κανένα τίμημα. Οι θεσμοί τους διασώθηκαν με χρήματα των φορολογουμένων, χωρίς πολλούς όρους. Συνεχίζουν να κερδίζουν από ρητές και άρρητες ομοσπονδιακές εγγυήσεις - βασικά, παίζουν ακόμη το παιχνίδι «κορώνα- κερδίζουμε εμείς», «γράμματα- χάνουν οι φορολογούμενοι».
 
Οποιος υποδεικνύει το προφανές, όσο ήρεμα και μετριοπαθώς και αν ασκεί την κριτική του, πρέπει να δαιμονοποιηθεί και να εκδιωχθεί από το προσκήνιο.
 
Ποιός είναι λοιπόν ο αντι-αμερικανός εδώ; Οχι οι διαδηλωτές, που προσπαθούν απλώς να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί. Οχι, οι πραγματικοί εξτρεμιστές εδώ είναι οι ολιγάρχες της Αμερικής, που θέλουν να καταπνίξουν κάθε κριτική για τις πηγές του πλούτου τους.

7 Οκτωβρίου 2011

Οι δάσκαλοι ενός σχολείου στη Γαλλία τόλμησαν και μίλησαν για τα χάλια της εκπαίδευσης με ένα εντελώς ξεχωριστό τρόπο.

Αυτή η ομάδα δημιουργήθηκε κατόπιν πρωτοβουλίας των δασκάλων ενός δημόσιου σχολείου για να καταγγείλει την εγκατάλειψη από το κράτος, της αποστολής  που πρέπει να έχει η εκπαίδευση. 
Σήμερα "το σχολείο είναι γυμνό" και παλεύουμε μαζί ενάντια στην ένδεια του σχολείου. Τα επιχειρήματά τους είναισοβαρά και  έχουν συγκεντρώσει 32.000 (on line) υπογραφές. Εδώ διαβάστε οι γαλλομαθείς την  προκήρυξή τους.
"το σχολείο είναι γυμνό", κατόπιν τούτου και οι δάσκαλοι επίσης.
Μερικά αποσπάσματα :

Το σχολείο είναι σήμερα γυμνό επειδή περικόβεται βαθμιαία από την κατεύθυνσή του, στο να είναι ανθρωπιστικό και να στοχεύσει σε αυτό που οι έλληνες ονόμαζαν σχολείο.

Το σχολείο "είναι γυμνό όταν το στεγνώνει η κυβέρνηση και δεν προσλαμβάνει εκπαιδευτικούς ",
Το σχολείο είναι "αποσυναρμολογημένο, όταν εκκενώνεται από εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό (επόπτες, σύμβουλοι των επαγγελματικού προσανατολισμού-ψυχολόγοι κλπ)

Οι δάσκαλοι πληρώνουν έναν βαρύ φόρο ενώ οι μαθητές  "λεηλατούνται, σταθμευμένοι σε τάξεις 35 ή 40 μαθητών.

Υπάρχει άρνηση στην εκμάθηση των Λατινικών και των Ελληνικών, γλώσσες που είναι γνωστές ως "rares" (δηλ. όλες θεωρούνται σπάνιες εκτός από τα αγγλικά).
   
Συνειρμοί με την δική μας κατάσταση στον χώρο της παιδείας είναι μοιραίο να σας γίνουν αλλά μη περιμένετε και αντίστοιχες ενέργειες. Εδώ είναι βαλκάνια φίλοι μου και πάμε στα σίγουρα... καταλήψεις.

6 Οκτωβρίου 2011

Μείνετε πεινασμένοι, κάντε την τρέλα σας. Η συγκλονιστική ομιλία του Στιβ Τζομπς στο Στάνφορντ, το 2005

Τον Ιούνιο του 2005, ο Τζομπς είχε εκφωνήσει μία συγκλονιστική ομιλία κατά την τελετή αποφοίτησης στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.
Κατά την διάρκειά της, οι περισσότεροι απόφοιτοι έκλαιγαν συνεχώς. Στο τέλος, το χειροκρότημα δεν θα σταματούσε εάν δεν εκλιπαρούσε ο ίδιος τους φοιτητές, τους καθηγητές, τους συγγενείς και φίλους, “please stop, before I start».
Η ομιλία εκείνη «κυκλοφόρησε» στο Ίντερνετ, και έχει διαβαστεί από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.

Ο  Τζομπς  μιλάει στα ίσια, σαν φίλος, και όχι σαν καθοδηγητής, σε παιδιά που θέλουν να τον ακούσουν. Και τους λέει αλήθειες που αγγίζουν τις ψυχές τους, και που ίσως τους βοηθήσει να δουν τα πράγματα διαφορετικά απ’ ότι τα βλέπουν σήμερα, και να κάνουν πράξη την προτροπή του «μείνετε πεινασμένοι, κάντε την τρέλα σας».
Είναι τιμή μου που είμαι μαζί σας σήμερα στην τελετή αποφοίτησής σας από ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Για να σας πω και την αλήθεια, αυτό είναι το πλησιέστερο που έχω φτάσει ποτέ σε τελετή αποφοίτησης. Σήμερα, θέλω να σας πω τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Αυτό, όλο κι όλο. Τίποτα σπουδαίο. Απλώς τρεις ιστορίες.

Η πρώτη, έχει να κάνει με το πώς να ενώνεις σημεία.

Εγώ εγκατέλειψα τις σπουδές μου στο Κολλέγιο Reed τους πρώτους 6 μήνες, αλλά παρέμεινα εκεί ως drop-in (σ.σ.: που είναι ο φοιτητής ο οποίος αντί για 4 χρόνια, επιλέγει να σπουδάσει μόνο για 2 χρόνια στο πανεπιστήμιο) για άλλους 18 μήνες, οπότε και τα παράτησα οριστικά. Γιατί το έκανα αυτό, λοιπόν;
Όλα άρχισαν προτού καν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν πολύ νέα, ανύπαντρη φοιτήτρια, και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Πίστευε πολύ βαθιά ότι θα έπρεπε να υιοθετηθώ από απόφοιτους πανεπιστημίου, από μορφωμένους ανθρώπους δηλαδή, και έτσι όλα είχαν κανονιστεί ώστε μόλις γεννιόμουν να με υιοθετούσαν ένας δικηγόρος και ή γυναίκα του. Μόνο που, μόλις βγήκα από τη κοιλιά της μητέρας μου, οι δύο αυτοί άνθρωποι αποφάσισαν την τελευταία στιγμή ότι ήθελαν κορίτσι. Έτσι, λοιπόν, οι σημερινοί μου γονείς, οι οποίοι ήσαν σε λίστα αναμονής τότε, έλαβαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας και άκουσαν κάποιον να τους λέει: «Έχουμε, αναπάντεχα, ένα νεογέννητο αγόρι. Το θέλετε;». Και είπαν: «Βεβαίως».
Η βιολογική μου μητέρα ανακάλυψε αργότερα ότι η θετή μου μητέρα ποτέ δεν είχε αποφοιτήσει από κανένα πανεπιστήμιο, και ότι ο θετός μου πατέρας δεν είχε αποφοιτήσει καν από γυμνάσιο. Έτσι, αρνήθηκε να υπογράψει τα έγγραφα στα οποία χρειαζόταν η συμφωνία της ώστε να οριστικοποιηθεί η υιοθεσία μου. Υποχώρησε, όμως, λίγους μήνες αργότερα, όταν οι θετοί μου γονείς υποσχέθηκαν ότι κάποια μέρα θα με έστελναν σε πανεπιστήμιο. Να μορφωθώ.
Πράγματι, 17 χρόνια μετά, πήγα για σπουδές σε πανεπιστήμιο. Αλλά πολύ αφελώς, επέλεξα ένα πανεπιστήμιο το οποίο ήταν σχεδόν όσο ακριβό είναι και το Στάνφορντ, και έτσι όλες οι οικονομίες των σκληρά εργαζομένων γονιών μου ξοδεύονταν για τα δίδακτρά μου.
Έπειτα από 6 μήνες, όμως, δεν είχα ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα εάν άξιζε τον κόπο οι γονείς μου να ξοδεύουν τόσα χρήματα για να σπουδάζω εγώ. Δεν έβλεπα να είχε αξία αυτή η επένδυσή τους.
Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Και δεν είχα ιδέα εάν η πανεπιστημιακή ζωή θα με βοηθούσε να βρω την απάντηση. Κι’ όμως, ήμουν εκεί, και σπούδαζα, ξοδεύοντας όλα τα χρήματα που οι γονείς μου είχαν εξοικονομήσει ολόκληρη ζωή.
Έτσι, λοιπόν, πήρα μια μέρα την απόφαση να  εγκαταλείψω τις σπουδές, πιστεύοντας ειλικρινά ότι όλα θα τακτοποιηθούν και ότι θα βρω τελικά τον δρόμο μου. Ήταν σχεδόν τρομακτικό, τότε, αυτό που έκανα, αλλά καθώς κοιτάζω πίσω τώρα, νομίζω πως ήταν μία από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ. Τη στιγμή που εγκατέλειψα το κανονικό πρόγραμμα σπουδών, σταμάτησα να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν, και άρχισα να πηγαίνω σ’ εκείνα που μου φαίνονταν πιο ενδιαφέροντα. Κατ’ επιλογήν.
Δεν ήταν όλα ωραία, εύκολα και ρομαντικά τότε. Δεν είχα δικό μου δωμάτιο στη φοιτητική εστία,  κοιμόμουν στο πάτωμα των δωματίων μερικών φίλων μου, πήγαινα σε σούπερμαρκετ και τους επέστρεφα γυάλινες μπουκάλες Κόκα Κόλα και έπαιρνα 5 σεντς τη μία και αγόραζα κάτι να φάω, και περπατούσα 7 μίλια από την μία άκρη της πόλης στην άλλη κάθε Κυριακή βράδυ για να πάρω δωρεάν ένα πιάτο καλό φαγητό που μοίραζαν σε κάποιο ναό των Χάρε Κρίσνα. Κι’ όμως, τα λάτρευα όλ’ αυτά. Και όσα πράγματα ανακάλυψα τυχαία, ακολουθώντας την περιέργεια και την διαίσθησή μου, αργότερα αποδείχτηκαν ανεκτίμητα. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα:
To Κολλέγιο Reed, εκείνον τον καιρό, διέθετε την πιο καλή σχολή καλλιγραφίας σε όλη τη χώρα. Σε όλη τη πανεπιστημιούπολη, κάθε αφίσα, κάθε ταμπέλλα σε κάθε ντουλάπα ή συρτάρι καθηγητή, λέκτορα ή φοιτητή, ήταν γραμμένη στο χέρι με την πιο όμορφη καλλιγραφία. Εγώ, επειδή είχα παραιτηθεί από το κανονικό πρόγραμμα σπουδών και έτσι δεν ήμουν αναγκασμένος να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα, αποφάσισα να πάρω το μάθημα της καλλιγραφίας και να μάθω και εγώ να γράφω έτσι ωραία. Έμαθα, λοιπόν, για τις γραμματοσειρές serif και san serif, έμαθα να τροποποιώ το διάστημα μεταξύ διαφόρων συνδυασμών γραμμάτων, και έμαθα τι είναι εκείνο που κάνει την σπουδαία τυπογραφία πραγματικά σπουδαία. Ήταν υπέροχο, ήταν ιστορικό, ήταν καλλιτεχνικά διακριτικό με τρόπο που καμιά επιστήμη δεν μπορεί να συλλάβει, και εγώ το έβρισκα τόσο, μα τόσο συναρπαστικό.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είχαν βέβαια καμία ελπίδα πρακτικής εφαρμογής στη ζωή μου. Αλλά δέκα χρόνια αργότερα, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή Macintosh, όλα όσα έμαθα στο μάθημα της καλλιγραφίας, μου ξανάρθαν πάλι. Και τα ενσωματώσαμε όλα στο Mac. Ήταν το πρώτο κομπιούτερ με πραγματικά υπέροχη τυπογραφία. Έτσι, εάν δεν είχα παρατήσει εκείνον τον κύκλο υποχρεωτικών μαθημάτων στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, το Mac δεν θα είχε ποτέ ούτε τις πολλαπλές γραμματοσειρές, ούτε και τα fonts με αναλογικά διαστήματα. Και, μιας και τα Windows απλώς αντέγραψαν το Mac, είναι πολύ πιθανό, σήμερα που σας μιλάω, κανένα PC να είχε αυτές τις εφαρμογές. Εάν δεν είχα παρατήσει τότε τα υποχρεωτικά μαθήματα, δεν θα πήγαινα ποτέ σ’ αυτές τις τάξεις καλλιγραφίας, και οι προσωπικοί υπολογιστές μπορεί να μην είχαν την υπέροχη τυπογραφία που έχουν σήμερα. Βεβαίως, ήταν αδύνατον να δω τόσο πολύ μακριά όταν σπούδαζα τότε στο πανεπιστήμιο και να συνδέσω τα σημεία. Αλλά δέκα χρόνια μετά, κοιτώντας πίσω, ήταν πλέον πολύ σαφές. Πάλι, δεν μπορείς να συνδέσεις τα σημεία κοιτώντας εμπρός. Μπορείς να το κάνεις μόνο εάν κοιτάξεις πίσω εκ των υστέρων. Έτσι, θα πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη, ότι τα σημεία αυτά (ή, τα σημάδια, αν θέλετε), με κάποιον τρόπο, στο μέλλον θα ενωθούν. Πρέπει σε κάτι να έχεις πίστη. Στην διαίσθησή σου, στη μοίρα σου, στη ζωή, στο κάρμα, σε οτιδήποτε. Αυτή η προσέγγιση δεν με πρόδωσε ποτέ, και έχει κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή μου.



Η δεύτερή μου ιστορία είναι για την αγάπη και την απώλεια.

Ήμουν τυχερός – πολύ νωρίς ανακάλυψα τι ήθελα να κάνω στη ζωή. Ο Woz κι εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ του σπιτιού των δικών μου, όταν εγώ ήμουν 20 χρονών. Δουλέψαμε σκληρά, και σε 10 χρόνια η Apple είχε αναπτυχθεί από μια δουλειά που την κάνανε δύο άνθρωποι μέσα σε ένα γκαράζ σπιτιού σε μία εταιρεία αξίας $2 δισεκατομμυρίων δολαρίων με περισσότερους από 4000 υπαλλήλους. Είχαμε μόλις βγάλει στην αγορά την καλύτερή μας δημιουργία – το Macintosh - έναν χρόνο νωρίτερα, κι εγώ μόλις είχα γίνει 30 ετών. Και τότε, με απέλυσαν. Πως μπορείς να απολυθείς από μία εταιρεία που ξεκίνησες και έστησες εσύ; Έ, καθώς η Apple μεγάλωνε, προσλάβαμε κάποιον που εγώ νόμιζα ότι ήταν ταλαντούχος για να διοικεί την εταιρεία μαζί μου. Και για τον πρώτο σχεδόν χρόνο, τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αλλά τότε, τα οράματα και τα σχέδιά μας για το μέλλον άρχισαν να αποκλίνουν, και τελικά είχαμε μία «έκρηξη», έναν μεγάλο καυγά μεταξύ μας. Όταν συνέβη αυτό, το Διοικητικό Συμβούλιο τάχθηκε με το μέρος αυτού του ανθρώπου που εμείς είχαμε προσλάβει για να μας ξαλαφρώσει στην διοίκηση της εταιρείας.
Έτσι λοιπόν, στα 30 μου χρόνια, με πέταξαν έξω. Και μάλιστα με τον πιο «δημόσιο», πιο ταπεινωτικό τρόπο. Ό,τι ήταν έως τότε, το επίκεντρο της ενήλικης ζωής μου, γκρεμίστηκε. Και αυτό για μένα ήταν ολέθριο, καταστροφικό.
Για μερικούς μήνες μετά, δεν ήξερα τι να κάνω. Πίστευα πως είχα απογοητεύσει φοβερά όλη τη προηγούμενη γενιά των επιχειρηματιών – ότι μου έπεσε η σκυτάλη τη στιγμή που μου την έδιναν για να συνεχίσω.
Συναντήθηκα με τον David Packard και τον Bob Noyce, και προσπάθησα να απολογηθώ και να τους εξηγήσω γιατί τα είχα κάνει τόσο σκατά. Σκέφτηκα ακόμα να φύω εντελώς από την Silicon Valley και να εξαφανιστώ από προσώπου γης.
Αλλά κάτι άρχισε σιγά-σιγά να ρίχνει λίγο φως στη ζωή μου. Αυτό το «κάτι» ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Όσα είχαν συμβεί στην Apple, δεν είχαν καν αγγίξει, για μένα, αυτό το «κάτι». Είχα γευτεί την απόρριψη, αλλά ήμουν ακόμα ερωτευμένος.
Και έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή.
Δεν το έβλεπα τότε, αλλά αποδείχτηκε ότι η απόλυσή μου από την Apple ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου είχε συμβεί. Το βάρος του να είσαι επιτυχημένος, αντικαταστάθηκε από την ελαφράδα του να μπορείς και πάλι να είσαι πρωτάρης, και να έχεις για όλα λιγότερη σιγουριά.  Η απόλυσή μου με απελευθέρωσε, και με βοήθησε να περάσω σε μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.
Στα επόμενα πέντε χρόνια, ίδρυσα μια νέα εταιρεία, την NeXT, και ακόμα μία, την Pixar, και ερωτεύτηκα μια καταπληκτική γυναίκα που έμελλε να γίνει και σύζυγός μου. Η Pixar, παρήγαγε την πρώτη, στον κόσμο ταινία κινουμένων σχεδίων «φτιαγμένων» εξ ολοκλήρου στο κομπιούτερ, το Toy Story, και είναι σήμερα το πιο επιτυχημένο στούντιο για παραγωγή τέτοιων ταινιών στον κόσμο.
Επίσης, σε μία συγκλονιστική ανατροπή των πραγμάτων, ή Apple εξαγόρασε την NeXT, εγώ επέστρεψα στην Apple, και η τεχνολογία που αναπτύξαμε στην NeXT είναι σήμερα στην καρδιά της αναγέννησης της Apple. Και, μαζί με όλα αυτά, ή Leurene και εγώ έχουμε μαζί μια θαυμάσια οικογένεια.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί εάν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Ήταν ένα φάρμακο με απαίσια γεύση, αλλά νομίζω πως τελικά ο ασθενής το χρειαζότανε. Μερικές φορές, η ζωή σε χτυπάει στο κεφάλι με ένα τούβλο. Μην χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος ότι το μόνο πράγμα που με κράτησε όρθιο, ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Πρέπει λοιπόν και εσείς να ανακαλύψετε τι πραγματικά σας αρέσει. Και αυτό αφορά και τη δουλειά που θα κάνετε, και τον σύντροφο που θα επιλέξετε στη ζωή σας. Η εργασία θα γεμίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας, και ο μόνος τρόπος για να είστε πραγματικά ικανοποιημένοι, είναι να κάνετε αυτό που εσείς πιστεύετε ότι είναι μια σπουδαία δουλειά. Και ο μόνος τρόπος για να κάνει κάποιος μια σπουδαία δουλειά, είναι να την αγαπήσει. Εάν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμα, μην απογοητευθείτε. Συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαυθείτε. Μην συμβιβαστείτε. Όπως όλα τα «θέματα της καρδιάς», όταν το ανακαλύψετε, θα το αισθανθείτε, θα καταλάβετε ότι «αυτό είναι». Και θα δείτε τότε ότι, όπως κάθε σπουδαία σχέση, έτσι και αυτή, όσο θα περνούν τα χρόνια, θα γίνεται όλο και καλύτερη. Έτσι λοιπόν, συνεχίστε να ψάχνετε έως ότου βρείτε αυτό το «κάτι» που θα ξέρετε ότι το «δικό σας». Μην επαναπαυθείτε.



Η τρίτη ιστορία μου, έχει να κάνει με τον θάνατο.

Όταν ήμουν 17 ετών, διάβασα μία ρήση που έλεγε: «Εάν ζήσεις κάθε μέρα ωσάν να ήταν η τελευταία σου, κάποια μέρα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δικαιωθείς». Μου έκανε εντύπωση αυτή η ρήση, και έκτοτε, για τα τελευταία 33 χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτώ τον εαυτό μου: «Εάν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία της ζωής σου, θα ήθελα να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω σήμερα;». Και όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για σειρά ημερών, ήξερα αμέσως ότι κάτι έπρεπε να αλλάξω.
Υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου ότι «σύντομα θα πεθάνεις», βρήκα το πιο χρήσιμο εργαλείο ώστε να παίρνω τις σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή μου. Διότι σχεδόν όλα τα πράγματα – όλες οι εξωτερικές προσδοκίες, όλες οι υπερηφάνειες, όλοι οι φόβοι και οι όλες οι ντροπές για πιθανή αποτυχία – όλα αυτά απλώς γκρεμίζονται, εξαφανίζονται όταν βλέπεις μπροστά σου τον θάνατοι, και μένουν μόνο εκείνα που είναι στ’ αλήθεια σημαντικά. Υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι μια μέρα θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις την παγίδα του να σκέφτεσαι συνεχώς αυτά που θα χάσεις εάν πάρεις την «άλφα» ή «βήτα» απόφαση». Θυμήσου ότι είσαι ήδη γυμνός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λοιπόν, να μην ακολουθήσεις αυτό που σου ζητάει η καρδιά σου.
Πριν από περίπου έναν χρόνο, μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι έχω καρκίνο. Έκανα MRI (μαγνητική τομογραφία) στις 7.30 το πρωί, και έδειξε ξεκάθαρα ότι είχα καρκίνο στο πάγκρεας. Τότε, δεν ήξερα κάν τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί μου είπαν ότι ο καρκίνος που είχα εγώ εκεί, ήταν σχεδόν αθεράπευτος, και ότι θα έπρεπε να αρχίσω να συνηθίζω στην ιδέα ότι  δεν μου έμενε περισσότερη ζωή από τριών έως εννέα μηνών. Ο προσωπικός μου γιατρός με συμβούλευσε να επιστρέψω στο σπίτι και να αρχίσω αμέσως να τακτοποιώ τις «προσωπικές» μου υποθέσεις, μία φράση που χρησιμοποιούν ως κλισέ οι γιατροί αντί να σου πουν «προετοιμάσου να πεθάνεις». Η «τακτοποιηση προσωπικών υποθέσεων» είναι να προσπαθήσεις να πεις, σε ελάχιστους μήνες, στα παιδιά σου, όσα νόμιζες ότι είχες άλλα τουλάχιστον δέκα χρόνια για να τους τα πεις. Είναι, επίσης, να μην αφήσεις πίσω σου, πεθάινοντας, εκκρεμότητες που θα ταλαιπωρήσουν τους δικούς σου ανθρωπους που θα μείνουν πίσω. Σημαίνει, τέλος, αυτό το «τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων», να βρεις τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο για να αποχαιρετίσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Ζούσα με αυτήν την καταραμένη διάγνωση κάθε μέρα της ζωής μου. Το ίδιο βράδυ που ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι είχα καρκίνο, μου έκαναν και βιοψία ενδοσκοπικά, μέσω του λαιμού μου, στο στομάχι και από εκεί στα έντερα, πέρασαν μία βελόνα στο πάγκρεας, και πήραν μερικά κύτταρα από τον καρκίνο. Εγώ ήμουν σε καταστολή, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου είπε ότι όταν είδα οι γιατροί τα κύτταρα κάτω από ένα μικροσκόπιο, άρχισαν να κλαίνε, διότι αποδείχτηκε ότι είχα μια πολύ σπάνιας μορφής καρκίνου του παγκρέατος που είναι θεραπεύσιμη με εγχείρηση. Σχεδόν όλες οι άλλες μορφές τέτοιου καρκίνου είναι καταδικασμένες. Έτσι, λοιπόν, με βάλανε στο χειρουργείο, και σήμερα είμαι μια χαρά.
Αυτό ήταν το κοντινότερο που έχω φτασει στον θάνατο. Και ελπίζω να είναι το κοντινότερο που θα φτάσω σε αυτόν, για τις επόμενες δεκαετίες. Έχοντας ζήσει, λοιπόν, αυτήν την εμπειρία, νομίζω πως μπορώ, με μεγαλύτερη σιγουριά, απ’ ότι όταν ό θάνατος ήταν για μένα απλώς μία «φιλοσοφική ιδέα», ότι:
Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Ακόμα και οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, δεν θέλουν να πεθάνουν για να φτάσουν εκεί. Και όμως, ο θάνατος είναι ο προορισμός που όλοι μοιραζόμαστε. Κανείς, ποτέ, δεν έχει γλυτώσει από αυτόν. Ο Θάνατος είναι, ίσως, ή καλύτερη ανακάλυψη της Ζωής. Και έτσι, μάλλον, πρέπει να είναι. Ο Θάνατος είναι ο ατζέντης, ο μεσίτης, που σε βοηθά να αλλάξεις τη Ζωή σου, προτού έρθει αυτός να σε πάρει. Ξεκαθαρίζει το παλιό, προετοιμάζοντας το έδαφος για νάρθει το καινούργιο. Αυτήν την στιγμή που σας μιλάω, το καινούργιο είστε εσείς. Αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακρινή από τώρα, και εσείς θα εξελιχθείτε σιγά-σιγά σε «παλιό», και θα … ξεκαθαριστείτε. Συγχωρήστε με που γίνομαι τόσο δραματικός, αλλά αυτή είναι η απλή αλήθεια.
Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον σπαταλάτε, λοιπόν, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Μην παγιδευτείτε από το δόγμα του να ζείτε από τα αγαθά της σκέψης ενός άλλου. Μην αφήστε τον θόρυβο από την άποψη άλλων ανθρώπων να πνίξει την δική σας, εσωτερική φωνή. Και, το πιο σημαντικό απ’ όλα, να έχετε πάντα το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και το ένστικτό σας. Αυτά τα δύο, κάπως, πάντοτε, γνωρίζουν ήδη τι εσύ θέλεις πραγματικά να γίνεις. Είναι δευτερεύοντα.
Όταν ήμουν νέος, υπήρχε ένα καταπληκτικό δημοσίευμα που είχε τίτλο «The Whole Earth Catalog» («Ο Κατάλογος Όλου του Κόσμου»), που ήταν μία από τις Βίβλους της δικής μου γενιάς. Τον είχε συντάξει ένας τύπος ονόματι Stewart Brand, που ζούσε όχι μακριά από εδώ, στο Menlo Park, και το ζωντάνεψε με το ποιητικό του άγγιγμα. Αυτό συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του ’60, πριν από τους προσωπικούς υπολογιστές (personal computers) και το desktop publishing. Όλα τυπώνονταν με τη χρήση γραφομηχανών, ψαλιδιού, και φωτογραφιών από μηχανές Polaroid. Ήταν, άς πούμε, σαν νάχαμε το Google  σε έντυπη μορφή, 35 χρόνια πριν έρθει αυτό που ξέρουμε σήμερα σε ηλεκτρονική: ήταν ιδεαλιστικό, και ξεχείλιζε από υπέροχες εφαρμογές και ιδέες.
Ο Στιούαρτ και η ομάδα του έβγαλαν πολλές εκδόσεις του «The Whole Earth Catalog”, και τότε, όταν είχε κάνει τον κύκλο του, έβγαλαν και μία τελευταία έκδοση.Αυτό συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του ’70, και είχα την δική σας ηλικία. Στο οπισθόφυλλο της τελευταίας αυτής έκδοσης, υπήρχε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ξημέρωμα σε έναν επαρχιακό δρόμο, έναν δρόμο στον οποίο θα μπορούσατε να βρεθείτε και εσείς κάποια στιγμή, εάν είστε περιπετειώδεις τύποι, να κάνετε ώτο-στοπ. Κάτω από αυτήν την φωτογραφία, υπήρχε μια λεζάντα με τα λόγια: «Stay hungry. Stay foolish». Δηλαδή, «Μείνε πεινασμένος. Κάνε την τρέλα σου». Ήταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της ομάδας του Στιούαρτ, καθώς υπέγραφαν την τελευταία τους έκδοση.
Μείνε πεινασμένος. Μείνε ανόητος. Αυτό ευχόμουν και εγώ πάντοτε για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτάτε για να αρχίσετε μια καινούργια ζωή, εύχομαι και για σας το ίδιο, ακριβώς, πράγμα.

ΠΗΓΗ : filoftero

Αναζήτηση Εργασίας

Εργασία από την Careerjet

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας

 

Followers