25 Δεκεμβρίου 2012

Φέτος, τα Χριστούγεννα θυμίζουν Παπαδιαμάντη.

«Γραίες» που κρυώνουν και με δυσκολία εξασφαλίζουν ένα πιάτο φαΐ και οικογένειες που θα γιορτάσουν με δανεικά ξαναγίνονται πρόσωπα της καθημερινότητας. Η ολική επαναφορά των αφηγήσεων του μεγάλου Σκιαθίτη.

Η διαμάχη για το έργο του Παπαδιαμάντη και αποσπάσματα από το έργο του με αναφορά στα κοινωνικά θέματα
Ο Παπαδιαμάντης, αν και οι παλαιότεροι κριτικοί (Παλαμάς, Ξενόπουλος κ.ά.) θα εξυμνήσουν το έργο του, δεν θα τύχει της ίδιας αποδοχής από τους νεότερους.

Η σχολή των Κ.Θ. Δημαρά και Π. Μουλλά θα μειώσει την αξία του, καθώς θα θεωρήσει ότι πρόκειται για λαογραφικά ηθικά κείμενα χωρίς ιδιαίτερη λογοτεχνική αξία, ενώ του προσάπτει προχειρότητα και αναχρονιστικές τάσεις στη γλώσσα. Από την άλλη σκοπιά, οι αμύντορες της Ορθοδοξίας τον θεωρούν εκπρόσωπό τους, μη αναγνωρίζοντας καμία άλλη πτυχή στο έργο του.

Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη δίχασε επίσης την κριτική. Ο Κ. Χατζόπουλος και ο Α. Τερζάκης τη βρήκαν σχολαστική και προβληματική, ενώ τη θαύμασαν ο Τ. Αγρας, ο Ελύτης, ο Ζ. Λορεντζάτος κ.ά.
Νεότεροι μελετητές αλλά και συγγραφείς που τον αγαπούν έχουν αναδείξει πλείστες όσες όψεις του συγγραφέα.

Ανέδειξαν τον κοινωνικό Παπαδιαμάντη, αυτόν που στηλιτεύει :
την αδικία, τους πολιτικάντηδες, την παραδοσιακή θέση της γυναίκας που την «πουλάνε» μέσω του γάμου, είναι υπέρ του πολιτικού γάμου,

Τον χιουμορίστα Παπαδιαμάντη, με την ειρωνεία και τον σαρκασμό για να υποβάλλει σε οξύτατη κριτική πολλές καταστάσεις της εποχής,
Τον ερωτικό Παπαδιαμάντη, με τις ποιητικές, αισθησιακές εικόνες των αβάσταχτων ερώτων.
Τον ποιητή Παπαδιαμάντη, με τη μαγεία των λέξεων και των φράσεων που χρησιμοποιεί.
Εφέτος γιορτάζοντας τα 100 χρόνια από τον θάνατό ίσως έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ολόπλευρα, να γοητευτούμε από τα κείμενά του, να τον τοποθετήσουμε ολόπλευρα στη λογοτεχνική εικόνα της χώρας μας.
Αποσπάσματα από το έργο του με αναφορά στα κοινωνικά θέματα :

«Η Μετανάστις»

Το πρώτο μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη που δημοσιεύτηκε στο «Νεολόγο» της Πόλης το 1879 – 1880. (Μέρος Πρώτον, Κεφάλαιον Α΄. Η Θεία μάστιξ). «Διότι προ της ενσκήψεως του δεινού, ο κληρικός ούτος έζει σχεδόν αφανής εν τη πόλει, και δεν ωμοίαζε προς τους σεβασμίους εκείνους ποιμενάρχας, οίτινες, αφού η φήμη των αρετών αυτών πληρώσει τας αιθούσας και τους θαλάμους εν καιρώ γαλήνης και ησυχίας, αποσύρονται κατά τας δυσχερείς περιστάσεις εις ευάερόν τι εξοχικόν μοναστήριον, ίνα προσευχηθώσιν εν σιγή υπέρ του ποιμνίου αυτών».

Και για τον πολιτικό γάμο έγραψε ο Παπαδιαμάντης στο διήγημα «Χωρίς στεφάνι» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» στις 24 Μαρτίου το 1896, μια ριζοσπαστική θέση, όχι μόνο για εκείνη την εποχή. Γράφει, λοιπόν:

«Ήσαν ανδρόγυνον χωρίς στεφάνι.Χωρίς στεφάνι! Οπόσα τοιαύτα παραδείγματα!

Αλλά δεν πρόκειται να κοινωνιολογήσωμεν σήμερον. Ελλείψει όμως άλλης πρόνοιας, χριστιανικής και ηθικής, δια να είναι τουλάχιστον συνεπείς προς εαυτούς και λογικοί, οφείλουσι να ψηφίσωσι τον πολιτικόν γάμον».
Τους πολιτικούς και πολιτευτές περιποιείται ιδιαίτερα ο Παπαδιαμάντης στο μεγάλο διήγημά του (νουβέλλα) «Οι Χαλασοχώρηδες», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το 1892. Αυτό πρέπει να το διαβάσει ολόκληρο κανείς για να έχει πληρέστερη εικόνα της εποχής εκείνης, και να κάνει τη σύγκριση με τη σημερινή. Θα παραθέσουμε, όμως, μερικά αποσπάσματα.
«Αυτός, όσους ψήφους επήρε, τους είχεν αγοράσει ακριβά. Όλους πληρωμένους. Έναν εκλογέα δεν άφησε απλήρωτον».

«Κατά την πρώτην σύνοδον (της Βουλής), ο Γεροντιάδης εφρόντισε να διορίσει εις μικράς ή μεγάλας θέσεις όλους τους ανεψιούς του, επτά τον αριθμόν, καθώς και δύο εξαδέλφους του και τρεις δεύτερους εξαδέλφους του, ως και δύο κουμπάρους, και τον υιόν της κουμπάρας του και τον αδελφόν της υπηρέτριάς του, και άλλους».

«Εφθόνει δε και τον Μανόλην τον Πολύχρονον, όστις ήξευρε τον τρόπον, υποσχόμενος εις τον ένα διορισμόν, εις τον άλλον σύνταξιν, εις τον τρίτον αισίαν έκβασιν της δίκης, να ευρίσκει απλήρωτους εκλογείς».

«Δεν υπήρξε βοσκός, όστις να μη διωρίσθη τελωνοφύλαξ, ούτε αγρότης, όστις να μη προεχειρίσθη εις υγειονομοσταθμάρχην. Τότε είδομεν πρώτην φοράν κι εδώ εις την νήσον λιμενάρχην φουστανελλάν».

«Τώρα, ποίος προστάτης, ποίος πολιτευόμενος, ποίος βουλευτής είναι ιπποτικότερος; Εκείνος, όστις εκ του ιδίου ταμείου αγοράζει τας ψήφους των εκλογέων, ή εκείνος, όστις τας αγοράζει εκ του δημοσίου θησαυρού ;»

«Δια να επιθυμήσης τούτο, (να γίνεις βουλευτής) σημείωσε, πρέπει να είσαι χορτάτος. Η φιλοδοξία είναι η νόσος των χορτάτων, η λαιμαργία είναι των πεινασμένων το νόσημα».

Και για την αστυνομία έχει να πει δύο λόγια ο Παπαδιαμάντης. Στο διήγημα «Ο ξεπεσμένος δερβίσης», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» την 18 Γενάρη 1896, παρουσιάζει έναν αστυνομικό να συμβουλεύει ένα νεώτερο συνάδελφό του, λέγοντας: «Όταν βλέπεις καυγά, να τρέχεις από το πλαγινό σοκάκι, να αργοπορείς, ως που να περάσει η φούρια, και τότε να παρουσιάζεσαι.

Και άλλην συμβουλήν του έδωκε.

Στον καυγά, πάντοτε να βλέπεις ποιος είναι δυνατότερος και να φυλάγεσαι. Να μαλώνεις τον πιο αδύνατο, να του τραβάς κι ένα χαστούκι, και να επαναφέρεις την τάξιν. Έτσι θα βγαίνεις λάδι».
Για τη διαγωγή της νεολαίας ο Παπαδιαμάντης στο διήγημα «Τα μαύρα κούτσουρα», που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του, στο περιοδικό «Καλλιτέχνης» το 1912, γράφει: «…οι νέοι τούτου του καιρού άλλαξαν πλέον τα φερσίματά τους και τη διαγωγή τους. Όσοι μας έρχονται από τις Βλαχίες κι από άλλα μέρη, έμαθαν εκεί άλλα καμώματα, κι άλλους τρόπους, κι αυτά τα καμώματα τα μαθαίνουν και στους άλλους συνομηλίκους τους, τους εδώ. Τι τα θέλετε; Αυτό είναι πράμα που κολλάει σαν ψώρα. Μια ψιλή σκέπη, μια τσίπα, είναι όλη του ανθρώπου η ντροπή. Άμα πάει η τσίπα, πάει πλέον ηθική και γνώση». Το διαχρονικό παράπονο των μεγαλυτέρων από τους νεώτερους.
Και για την αγωγή των νέων από τους μεγαλύτερους λέει: «…φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα «κατώτερα στρώματα», πως να μουντζώνει, να βρίζει, να βλασφημεί και να κατεβάζει κάτω Σταυρούς, Παναγίες, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα». («Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη» Χριστουγεννιάτικη «Ακρόπολη» του 1896).

Στο ίδιο διήγημα γράφει και για την ακρίβεια. «Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ δουλεύω, ο γιος μου δουλεύει, το κορίτσι πάει στη μοδίστρα. Και μ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας. Δουλεύουμε για την σπιτονοικοκυρά, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της, ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή».
Ο Παπαδιαμάντης έγραψε για πάρα πολλά ζητήματα που αφορούν την καθημερινή ζωή. Η σύγκριση των κοινωνικών συνθηκών της εποχής του Παπαδιαμάντη με τις σημερινές δείχνει πόσο επίκαιρο παραμένει το έργο του.

11 Δεκεμβρίου 2012

Οι κάτοικοι της Αττικής αντιμέτωποι με τον κίνδυνο νέων αυξήσεων στα τιμολόγια της ΕΥΔΑΠ.

Ορατός είναι ο κίνδυνος να υπάρξουν μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια του νερού από την αρχή του ερχόμενου έτους εξαιτίας των τεράστιων ποσών που χρωστούν στην ΕΥΔΑΠ Δημόσιο και Οργανισμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.


Η Ομοσπονδία εργαζομένων υποστηρίζει ότι τα χρέη προς την ΕΥΔΑΠ αγγίζουν τα 700 εκατ. ευρώ
Η Ομοσπονδία εργαζομένων υποστηρίζει ότι τα χρέη προς την ΕΥΔΑΠ αγγίζουν τα 700 εκατ. ευρώ
Χωρίς τις προσαυξήσεις, το ποσό φθάνει τα 522 εκατομμύρια ευρώ, εκ των οποίων τα 222 εκατομμύρια ευρώ περίπου προέρχονται από τους δήμους. Πρόκειται για χρέη πολλών ετών, τα οποία συνεχώς διογκώνονται. Αν δεν υπάρξει λύση στο πρόβλημα η ΕΥΔΑΠ κινδυνεύει να βουλιάξει και θα αναγκαστεί να αυξήσει κατά πολύ την τιμή του νερού, δήλωσε στο «Εθνος» ο νέος πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Στέλιος Σταυρίδης.

Η ΕΥΔΑΠ διεκδικεί χρήματα από έργα που έχουν γίνει στο παρελθόν, κατά το διάστημα 2000-2008 και 2009-2010, τα οποία υπολογίζονται στα 360 εκατομμύρια ευρώ. Το υπόλοιπο ποσό προέρχεται από καταναλώσεις νερού που δεν έχουν πληρωθεί από το Δημόσιο και από τους δήμους της Αττικής, οι οποίοι αγοράζουν το νερό από την ΕΥΔΑΠ αλλά δεν το πληρώνουν αν και εισπράττουν το αντίτιμο από τους δημότες τους.

Επιπλέον, τα χρέη των δήμων αυξάνονται κάθε μήνα κατά 2-3 εκατομμύρια ευρώ. Αξίζει να αναφερθεί εδώ πως υπάρχουν δήμοι της Αττικής που οφείλουν στην ΕΥΔΑΠ ποσά της τάξης των 25 εκατομμυρίων ευρώ (Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Ομοσπονδίας Εργαζομένων, με τις προσαυξήσεις, το συνολικό ποσό που οφείλεται στην ΕΥΔΑΠ φθάνει τα 700 εκατομμύρια ευρώ).

Ερχονται αυξήσεις και στα τιμολόγια της ΕΥΔΑΠ
Ο κ. Σταυρίδης επισημαίνει πως το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ρεαλισμό και διάλογο, καθώς οι σημερινές συνθήκες είναι πολύ δύσκολες οικονομικά και για τους δήμους. Στόχος είναι, σε πρώτη φάση, να σταματήσει η συσσώρευση νέων χρεών. Ηδη έχουν σταλεί επιστολές σε όλους τους οφειλέτες, τους οποίους η εταιρεία ενημερώνει για τις προθέσεις της.
Διακανονισμός χρεών
  Η διοίκηση της ΕΥΔΑΠ πιστεύει πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να εισπραχθούν τα οφειλόμενα, παραδείγματος χάριν κατασχέσεις ή διακοπή νερού. Επιπλέον είναι έτοιμο από το παρελθόν ένα αξιόπιστο θεσμικό πλαίσιο για τον διακανονισμό χρεών των ΟΤΑ που θα μπορούσε να εφαρμοστεί και τώρα.

Η πρόθεση είναι να χρησιμοποιηθεί κάθε νόμιμο μέσο με πρακτικό αποτέλεσμα ώστε να μη χρειαστεί να εφαρμοστούν υπέρογκες αυξήσεις για τη σωτηρία της εταιρείας. Σημειώνεται πως τα τελευταία χρόνια έγιναν δύο αυξήσεις κατά 3% στα τιμολόγια νερού, το 2004 και το 2008, ενώ στα τέλη αποχέτευσης η αντίστοιχη αύξηση ήταν της τάξης του 5%.

Σε περίπτωση ιδιωτικοποίησης Ο αγοραστής παίρνει και τις... οφειλές

Αν πωληθεί η ΕΥΔΑΠ, ο αγοραστής δικαιούται να λάβει μέσα σε 90 ημέρες τις μη αμφισβητούμενες οφειλές του Δημοσίου και των δήμων, αρκεί να κινήσει τις νομικές διαδικασίες κατά του οφειλέτη. Αυτό προκύπτει από την απάντηση που έδωσε ο αρμόδιος επίτροπος για τη φορολογία και την καταπολέμηση της απάτης A. Semeta, σε ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή σχετικά με τα χρέη του Δημοσίου και των δήμων προς την ΕΥΔΑΠ. Για το θέμα έχουν ισχύ δύο οδηγίες της ΕΕ (οδηγία 2000/35/ΕΚ, η οποία αντικαθίσταται από τη 16 Μαρτίου 2013 από την οδηγία 2011/7/ΕΕ), που προβλέπουν τη διαδικασία έκδοσης εκτελεστού τίτλου για τον πιστωτή προκειμένου να εισπράξει μη αμφισβητούμενες οφειλές. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για «τραγελαφική κατάσταση» που δημιουργείται με την ΕΥΔΑΠ, «που ενώ ετοιμάζονται να την πουλήσουν περίπου στα 250 εκατομμύρια ευρώ, ο νέος αγοραστής, με το καλημέρα σας, θα απαιτήσει 522 εκατομμύρια και προσαυξήσεις που είναι βεβαιωμένες οφειλές».

Μανίνα Νικολοπούλου
ΠΗΓΗ 

2 Δεκεμβρίου 2012

Η “ΟΥΤΟΠΙΑ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ” είναι ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο σε αυτούς που επιλέγουν να παλεύουν.


Τον Μάιο του 2011, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν την Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας, των εργασιακών δικαιωμάτων, και της ζωής τους σε (και…από) διεφθαρμένες ντόπιες ελίτ και ξένα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα.

Εντός ολίγων ημερών έστησαν μια κατασκήνωση διαμαρτυρίας, βασισμένη πάνω στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοδιαχείρισης και της αλληλοβοήθειας, ζώντας μια στιγμή ουτοπίας εν μέσω μιας καταστροφικής οικονομικής, πολιτικής, και κοινωνικής κρίσης. Στις 28-29 Ιουνίου, κατά τη διάρκεια της Κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας για την αποδοχή ή μη περαιτέρω μέτρων λιτότητας, το κράτος τελικά αντέδρασε με ωμή βία, διώχνοντας τους διαδηλωτές από την πλατεία και διαλύοντας το κοινωνικό τους πείραμα.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Jérôme Roos και ο Λεωνίδας Οικονομάκης — υποψήφιοι διδάκτορες στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο (EUI) και αρθρογράφοι στο   ROARMAG.org — επέστρεψαν στην Αθήνα για να μιλήσουν με ακτιβιστές του κινήματος και της κατάληψης της Πλατείας Συντάγματος, καθώς και με τον ήρωα της αντίστασης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου Μανόλη Γλέζο.  Ακολουθεί μια δραματική απεικόνιση μιας χώρας στο χείλος της κατάρρευσης, και των ανθρώπων που επιλέγουν να παλεύουν για να χτίσουν ένα καινούριο κόσμο στα συντρίμμια του παλιού.

Η Ουτοπία στον Ορίζοντα πραγματοποιήθηκε χάρη στην ευγενική συνδρομή της Ομάδας Πολυμέσων της Πλατείας Συντάγματος, η οποία μας παρείχε πρόσβαση σε ιστορικό οπτικοακουστικό υλικό υψηλής ανάλυσης από τις ημέρες κατάληψης της Πλατείας καθώς και από την πρώτη γραμμή των συγκρούσεων με τα ΜΑT. 
 Η Ουτοπία στον Ορίζοντα είναι ένα ντοκιμαντέρ του Jérôme Roos, του Andrés Cornejo και του Λεωνίδα Οικονομάκη, αφιερωμένο σε αυτούς που επιλέγουν να παλεύουν.

 Η “ΟΥΤΟΠΙΑ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ” Πραγματοποιήθηκε από το:
Reflections on a Revolution
(ROARMAG.org)

Ολοκληρώθηκε χάρη στην:
Ομάδα Πολυμέσων Πλατείας Συντάγματος
(RealDemGr)

Μια παραγωγή των:
Descuadro Producciones
(DESCUADRO.com)

Συνεντεύξεις:
Μαρία Κανελλοπούλου
Δημήτρης Τιμπίλης
Νίκη Δημητριάδη
Μανόλης Γλέζος
Σκηνοθεσία:
Jérôme Roos
Λεωνίδας Οικονομάκης

Παραγωγή:
Jérôme Roos
Andrés Cornejo
Βοηθός Παραγωγής:
Tamara Van Der Putten

Επιμέλεια:
Andrés Cornejo
Ηχητική Επιμέλεια:
Benjamin Schimpke
Μίξη και επιπλέον μουσική:
OddOne Studio

Αρχειακό Υλικό:
Ομάδα Πολυμέσων Πλατείας Συντάγματος

Σενάριο:
Jérôme Roos
Andrés Cornejo
Λεωνίδας Οικονομάκης

Μετάφραση:
Λεωνίδας Οικονομάκης
Γιώργος Γκούμας
Μαρία Παφίλη
Tamara Van Der Putten
Santiago Carrión
Pedro Noel

Μουσική:
Μαρία Κανελλοπούλου (σοπράνο)- “Άστρον Ουράνιον”
Μαρία Κανελλοπούλου (σοπράνο)- ‘Pace Pace Mio Dio’
Νικόλας Άσιμος- “Δεν πα να μας χτυπάν”





Ειδικές ευχαριστίες στους:
Χρήστος Στάϊκος
Μάνος Cizek
Geoff Arbourne
Μανόλης Φοινικιανάκης
Νικόλας Λεβεντάκης
Μπούμπα Δημητροκάλη
Felipe Maqui
Gorka Molero
Σταυρής Χατζηβασιλείου
Tamara Van Der Putten
Ike Krijnen

ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΤΩΝ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ. Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012 στις 19.00. Αμφιθέατρο Δήμου Μαρκοπούλου



 
ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Το Δ. Σ. του «Διαλεκτικού Ομίλου Μαρκοπούλου» και το «Ελληνικό Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού» σας προσκαλούν την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012 και ώρα 19.00 στο Αμφιθέατρο του Δημαρχιακού Μεγάρου του Δήμου Μαρκοπούλου στην εκδήλωση με θέμα:

«ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΔΡΕΣ
ΤΩΝ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ».

Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαιτέρως.



    Η Πρόεδρος                                                               Η Διευθύντρια
  και το Δ.Σ. του                                              του Ε.Κ.Τ. & Π.
Δ.Ο. Μαρκοπούλου                                        κ. ΒΑΣΩ ΚΙΟΥΣΗ


ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Αντωνίου Κιμπιζή 5, Κορωπί Τηλ/Fax.: 210 6020026
http://www.ektp.gr   e-mail: vakiousi@otenet.gr



ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΕΣ

Μιράντα Γεωργάκη
πτυχιούχος Ελληνικής
Φιλολογίας Καποδιστριακού
Πανεπιστημίου Αθηνών

Κατερίνα Αδάμ
πτυχιούχος Ελληνικού
Πολιτισμού του Ελληνικού
Ανοικτού Πανεπιστημίου-
Μουσικός (ΤΕ)
Μαριλένα Γύπαρη
Εκπαιδευτικός Δ/θμιας
Εκπαίδευσης, πτυχιούχος
Γαλλικής Φιλολογίας και
Πολιτισμού Καποδιστριακού
Πανεπιστημίου Αθηνών

24 Νοεμβρίου 2012

Ακύρωση (των ακύρων de jure – συνταγματικά και με το φυσικό νόμο jus naturale) των μνημονίων και των εφαρμοστικών και παράπλευρων νόμων.


Συνήθως «λέω πολλά»!
Αναλύω, αποδεικνύω, τεκμηριώνω.
Τουλάχιστον προσπαθώ.

Να επαναλάβω ότι δεν είμαι οικονομολόγος, ούτε τον παριστάνω. Χρησιμοποιώ δημοσιογραφικά «τα δημοσιονομικά της κυρίας Αιμιλίας», κι από τους γνωστούς οικονομολόγους, τον Κέινς, τον Γκαλμπρέιθ, και τους καθηγητές μου Αγγελόπουλο και Καράγιωργα. Και σε καμμία περίπτωση τον Χάγεκ, τον Φρίντμαν και τα... Φριντμανάκια που διοικούν και καταστρέφουν σήμερα τον κόσμο. Τον Μαρξ τον λαμβάνω υπ’ όψη μου, αλλά δεν τον χρησιμοποιώ σαν εργαλείο, ούτε και την «Πολιτική Οικονομία της ΕΣΣΔ» στον κόσμο της αστικής, νεοφιλελεύθερης κοινωνίας που ζούμε.

Στο θέμα μας, τώρα:

Οι κυβερνήσεις, εδώ και τρία χρόνια μας λένε: «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, η λύση είναι μία» και είναι o καταστροφικός, όπως αποδείχθηκε, μονόδρομος των μνημονίων.
Εγώ λέω, οι λύσεις είναι αρκετές, από την πλέον καταστροφική που ακολουθείται μέχρι την πλέον ρεαλιστική, δίκαιη και αποδοτική που προτείνω συνοπτικά παρακάτω και η οποία, λίγο – πολύ, κατά καιρούς έχει προταθεί αποσπασματικά από διαφόρους. Διαφόρους «βαρύγδουπους» και επίσημους φορείς, όργανα, προσωπικότητες.

Οι ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

Πρώτη διαπίστωση: Το Δημόσιο Χρέος (Δ.Χ.) από τη δεκαετία του ’70 μέχρι σήμερα αυξήθηκε δραματικά και σε ορισμένες περιόδους με ξέφρενους ρυθμούς, αφρόνως και αντιπαραγωγικά. Δηλαδή όχι για αναπτυξιακά έργα, για αύξηση της παραγωγής, αλλά για καταναλωτικούς σκοπούς και το χειρότερο για αποπληρωμή παλαιών τοκοχρεωλυσίων.  

Έτσι σε αδρές γραμμές και σε κομβικές ιστορικές στιγμές παρουσιάζει την εξής εικόνα σε απόλυτους αριθμούς και σε σχέση με το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) ετησίως. pinakas-xreous
Πρώτη Διαπίστωση: Το Δημόσιο Χρέος τη δεκαετία του ’70 (Χούντα, Μεταπολίτευση, Ν.Δ. Κων/νου Καραμανλή) αυξήθηκε 7,5 φορές, ενώ σε σχέση με το ΑΕΠ μόνο κατά 4,6 εκατοστιαίες μονάδες. Τη δεκαετία του ’80 (ΠΑΣΟΚ – Αναδιανομή απολαβών – ΑΤΑ1 – Συνδικάτα) το Δημόσιο Χρέος αυξήθηκε κατά 21 φορές περίπου, ενώ σε σχέση με το ΑΕΠ, κατά 40,6 ποσοστιαίες μονάδες, δηλαδή 9 φορές περισσότερο από την δεκαετία του ’70. Η νοοτροπία έχει αλλάξει, η κλίμακα αξιών έχει ήδη ανατραπεί, ο εκμαυλισμός προάγεται και η σήψη κατά την έκφραση το Ανδρέα, εξαπλούται, σχεδόν γενικεύεται.

Σημειώνουμε ότι την τριετία (1990 – 1993) του Μητσοτάκη το χρέος κάνει ένα άλμα 39 ποσοστιαίων μονάδων επί του ΑΕΠ. 

Ο Σημίτης από το 1996 μέχρι το 2004, παρόλο που διπλασιάζει το χρέος σε απόλυτους αριθμούς – από 98 δις € το 1996, φτάνει το 2004 στα 183,2 δις € – σε σχέση με το ΑΕΠ, που γνωρίζει μεγάλους ρυθμούς αύξησης, - μεσοσταθμικά της τάξεως του 4% ετησίως – το φέρνει στο 99,8%. Καλό; Καθόλου «καλό». Είναι σαν να παίρνετε μισθό 20.000 € το χρόνο και να πρέπει να δίνετε στην Τράπεζα τις 19.960!

Την περίοδο Κώστα Καραμανλή – Αλογοσκούφη (2004 – 2009) το Δημόσιο Χρέος κάνει νέο άλμα και φτάνει τα 299,7 δις € και το 129,7% επί του ΑΕΠ. 
 
Η συνέχεια μάς είναι πολύ γνωστή. Η Τρόικα (Δ.Ν.Τ., Ε.Ε., και ΕΚΤ) αναλαμβάνει να μας «σώσει» δεσποτικά και παρ’ όλα τα κουρέματα κλπ, το χρέος εκτινάσεται στα 344,6 δις € το 2012 ή στο 176,7% επί του ΑΕΠ, το οποίο έχει κατέβει κάτω από τα 200 δις €, ενώ το 2009 ήταν κοντά στα 260 δις €. Αυτό ακριβώς δείχνει πόσο φτωχύναμε.

Τώρα, πρέπει να δουλεύουμε 2 χρόνια “σκλάβοι στις γαλέρες”, για να εξοφλήσουμε τους δανειστές «εταίρους». 

Κουραστήκατε με τους αριθμούς, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Η οικονομία είναι νούμερα. Και τα νούμερα αυτά επιδρούν άμεσα, όπως βλέπετε στη ζωή μας και στην ψυχολογική μας κατάσταση. Η «ψυχολογία» μας στη συνέχεια επιδρά στην οικονομία!

Συμπεράσματα με δυο κουβέντες:

Αυτοί που διαχειρίστηκαν την οικονομία της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια είναι απολύτως υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάντια της χώρας και δεν χωρούν ελαφρυντικά. Ούτε της “άγνοιας”, ούτε του “έντιμου βίου”. Κι αυτό το δεύτερο, οφείλουν να το αποδείξουν. Το παράδοξο είναι – όχι και τόσο παράδοξο – ότι αυτοί που ευθύνονται, που μας έφτασαν στο έσχατο σκαλοπάτι της ένδειας, ισχυρίζονται και επιμένουν ότι αυτοί μπορούν να μας σώσουν!

Αυτό είναι λογική παραδοξολογία. Ή αυτοί είναι αφελείς υπεραισιόδοξοι ή εγκληματικά ασυνείδητοι και πονηροί, ή εμείς είμαστε αφελέστατοι ή μαζοχιστές, με αυτοκτονικές τάσεις.
Αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα, είναι οι πλέον ακατάλληλοι για να το επιλύσουν.
Το πρόβλημα ΔΕΝ είναι η Ελλάδα
Το πρόβλημα είναι οι Τράπεζες της Ε.Ε.

Ασχέτως όμως με τα παραπάνω στοιχεία που αποτυπώνουν τη δραματική οικονομική κατάσταση της χώρας, την αρνητική εξελικτική πορεία της χώρας ως προς Δημόσιο χρέος σε συνάρτηση με το ΑΕΠ, τη συνολική παραγωγή μας δηλαδή και τους υπεύθυνους, τους συνυπεύθυνους και τους ανεχόμενους και γι’ αυτό ενεχόμενους (δηλ. Τα κόμματα που δεν κυβέρνησαν, αλλά δεν κατήγγελαν, ενώ όφειλαν να γνωρίζουν), η πραγματική κρίση προήλθε από τις Τράπεζες. Ευρωπαϊκές, αμερικάνικες, ελληνικές. Από την ανεύθυνη, ανάλγητη και ασυνείδητη απληστία των τραπεζιτών, μετόχων, goldenboys, που πίστεψαν τις θεωρίες του Φρίντμαν – γιατί τους συνέφερε – ότι «το χρήμα γεννάει χρήμα»!
Το χρήμα δεν γεννάει. Ανεμογκαστριά είναι. Το χρήμα είναι στέρφο! Αλλά οι πονηροί «μάγοι» το παρουσιάζουν να «γεννάει» ό,τι ληστεύει· «νόμιμα» πάντα.

Εμπιστευτικό έγγραφο της ΚΟΜΙΣΙΟΝ –
Η απόδειξη της ενοχής

Και ιδού ο ΕΝΟΧΟΣ και η απόδειξη της ενοχής, που μας κρύβουν εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου.
«Η διάσωση (bailout) των Ευρωπαϊκών Τραπεζών θα μπορούσε να ωθήσει σε κρίση την Ε.Ε.» προειδοποιούσε η αγγλική εφημερίδα The Daily Telegraph (11.2.09) αναφερόμενη σε εμπιστευτικό πολυσέλιδο έγγραφο (17σελ.) της Κομισιόν που συζητήθηκε, στο ECOFIN από τους Υπουργούς Οικονομικών της Ε.Ε. την προηγούμενη στις 10 Φεβρουαρίου 2009.

Στο εμπιστευτικό αυτό έγγραφο γίνεται λόγος για «τοξικά» περιουσιακά στοιχεία που παρουσιάζουν οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες, στους ισολογισμούς τους, ύψους 16.300.000 εκατομ. λιρών, δηλαδή κάπου 18,6 τρισεκατομμύρια ευρώ. 

Στον υπότιτλο δε επισημαίνει ως Προμηθέας, αυτό ακριβώς το οποίο συμβαίνει αυτή τη στιγμή:

«Η διάσωση των Τραπεζών, από τα τοξικά περιουσιακά τους στοιχεία, θα μπορούσε να βυθίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε κρίση, σύμφωνα με εμπιστευτικό έγγραφο των Βρυξελλών». Αναφέρεται στους φόβους των επενδυτών για την «ικανότητα των χωρών όπως η Ισπανία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ιταλία και η Βρετανία, ν’ αποπληρώσουν τα χρέη τους». 

Υπογραμμίζει τον κίνδυνο από τη χαμηλή επίδοση ορισμένων οικονομιών της Ε.Ε. και ότι οι Υπουργοί και οι αξιωματούχοι φοβούνται ότι η όλη διαδικασία θα μπορούσε να οδηγήσει σε φαύλο κύκλο, που απειλεί να καταστρέψει τόσο το ευρώ, όσο και την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της.

Το έγγραφο προειδοποιούσε για την επίδραση ορισμένων σημαντικών παραμέτρων, όπως των διευρυνόμενων δημοσιονομικών ελλειμάτων, των αυξανόμενων δημοσίων χρεών κλπ.
Αυτά μας τα ‘κρυψαν και μας έλεγαν για «γάμους» και κουφέτα, ενώ η φαντασιακή λύση στο πρόβλημά τους ήταν να θυσιασθεί η «Ιφιγένεια» - η Ελλάς – μπας και φυσήξει ούριος άνεμος. Σκοπός τους όμως δεν ήταν αυτός. Προγραμματισμένος σκοπός δεν ήταν να παίξει η Ελλάδα στην Ευρώπη, το ρόλο της Lehman Brothers.

Προγραμματισμένος σκοπός των αρπακτικών της παγκόσμιας οικονομίας, που ελέγχουν ποικιλοτρόπως τις πολιτικές ηγεσίες και τους αξιωματούχους, για να ικανοποιήσουν την ακόρεστη δίψα τους για πλούτη και εξουσία είναι να ελέγξουν και στη συνέχεια ν’ αρπάξουν τις περιουσίες και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές όλων των χωρών, αλλά και των λαών· τις ιδιωτικές περιουσίες, μέσω της υπερφορολόγησης και της μείωσης του παραγόμενου προϊόντος· της φτωχοποίησης. Ναι· είναι ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ.
Η ΛΥΣΗ
Η λύση του «δράματος» σε αδρές γραμμές συνίσταται στην αντίδραση και οργανωμένη ενεργητική αντίσταση των λαών με την άσκηση ασφυκτικής πίεσης στις πολιτικές ηγεσίες τους, στη δημόσια Διοίκηση και στη Δικαιοσύνη, με διαφορετικούς τρόπους, κατά περίπτωση.
- Αλλαγή των Συνθηκών Μάαστριχτ, Λισσαβώνας κ.αλ.
- Αλλαγή πολιτικών ηγεσιών και νοοτροπιών.
- Ακύρωση (των ακύρων de jure – συνταγματικά και με το φυσικό νόμο jus naturale) των μνημονίων και των εφαρμοστικών και παράπλευρων νόμων.
- Σε συνεργασία με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, ή των θιγομένων χωρών και στην ανάγκη μονομερώς. Διαγραφή των χρεών που έχουν προέλθει από ανατοκισμό και υψηλά επιτόκια ή με τεχνητή ανάγκη.
- Διεκδίκηση των απαιτήσεών μας από τη Γερμανία (κατοχικό δάνειο, πολεμικές αποζημιώσεις).
- Προγραμματισμός της παραγωγής πάνω στα νέα δεδομένα.

Βρισκόμαστε σε έκτακτη ανάγκη. Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι άλλαξαν τα δεδομένα. Αν θέλουν ειρήνη – που τους συμφέρει – πρέπει να πάψουν ν’ αρπάζουν και να αδικούν· πρέπει να χάσουν μεγάλο μέρος της ανεξέλεγκτης μέχρι τώρα λείας τους. 

Για λεπτομέρειες θα επανέλθω, αν είμαι καλά.
――――――――
1. ΑΤΑ = Αυτόματη Τιμαριθμητική Αναπροσαρμογή του Α. Παπανδρέου.


ΠΗΓΗ : ΕΒΔΟΜΗ

Η Γουόλ Στριτ "διψά" για νερό.


 
ΠΗΓΗ : ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 6 ΗΜΕΡΕΣ (23-11-2012)
 
---------------------------- 
 
Η δίψα της Γουώλ Στρητ για το νερό

 
Ημερομηνία δημοσίευσης: 04/11/2012
 
Από την Τρίτη, η ΕΥΔΑΠ και η ΔΕΥΑΘ αποτελούν παρελθόν για το δημόσιο. Δημοσιεύουμε σήμερα, με μικρές περικοπές, ένα άρθρο του Frederick Kaufman, συνεκδότη του περιοδικού «Ηarpers», ειδικού σε ζητήματα επισιτισμού, για την εμπορευματικοποίηση του νερού διεθνώς και τη σημασία του δημόσιου ελέγχου του. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο διεθνούς κύρους περιοδικό «Νature», στις 24.10.2012. Ευχαριστούμε τον Παύλο Καζακόπουλο που μας το υπέδειξε και τον Μιχάλη Βεληζιώτη για την βοήθειά του στην απόδοση ορισμένων όρων.

Η δίψα της Γουώλ Στρητ για το νερό
του Φρεντρικ Καουφμαν
Οι κερδοσκόποι μπορούν ήδη να ποντάρουν στο χιόνι, τον αέρα και τη βροχή μέσω των σχετικών με τον καιρό Συμβολαίων Μελλοντικής Εκπλήρωσης (future markets, εφεξής στο κείμενο: ΣΜΕ), τα οποία πωλούνται και αγοράζονται στο Χρηματιστήριο Εμπορευμάτων του Σικάγου. Η αγοραστική αξία των καιρικών φαινομένων αυξήθηκε κατά 20% από το 2010 στο 2011. Αλλά ο τομέας παραμένει μικρός: 11,8 δισεκατομμύρια δολάρια, ποσό ασήμαντo ακόμα. Ακόμα κι έτσι, τα συμβόλαια αυτά δείχνουν την πρόθεση της Γουώλ Στρητ να μετατρέψει τη Μητέρα Φύση σε μητέρα του τζόγου.
Κάποιοι περιβαλλοντολόγοι υποστηρίζουν πως η κοστολόγηση του τρεχούμενου νερού μπορεί να είναι ο καλύτερος τρόπος για να προστατευθούν τα αποθέματα του πλανήτη. Όσο περισσότερο κοστίζει τόσο λιγότερο θα σπαταλιέται. Στην πραγματικότητα, η λογική της χρηματιστικοποίησης των πολύτιμων πόρων διέπει τα Οικονομικά των Οικοσυστημάτων και της Βιοποικιλότητας (The Economics of Ecosystems and Biodiversity-TEEB), μια διεθνή πρωτοβουλία που συγκροτήθηκε υπό την αιγίδα του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Γερμανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας, της Σουηδίας και της Ιαπωνίας. Τα ΤΕΕΒ σκοπεύουν να υπολογίσει την αξία των οικοσυστημάτων μέχρι το τελευταίο τρισεκατομμύριο δολάρια, ριγιάλ ή γιουάν. Και, στη συνέχεια, υπάρχει η κίνηση PES (Payments for Environmental Services) -- κίνητρα για την προώθηση υπηρεσιών οικοσυστήματος (ή περιβάλλοντος), η οποία αναφέρεται σε αγαθά όπως ο αέρας που αναπνέουμε και το νερό που πίνουμε. Ανάμεσα στους πολλούς υποστηρικτές αυτού του πλαισίου, βρίσκονται η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών.
Η επιτυχία της Γουώλ Στρητ στην εξαργύρωση της φούσκας των τροφίμων, η ανικανότητα της Ουάσινγκτον στη ρύθμιση της παγκόσμιας αγοράς παραγώγων και η πίεση να εμπορευματοποιηθεί η φύση μέσω των ΤΕΕΒ και της PES συνέκλιναν σε ένα κοινό πλαίσιο αυτό το καλοκαίρι, όταν η ξηρασία έπληξε τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μαζί ήρθε και μια σειρά καταστροφολογικές κοινωνικές, περιβαλλοντικές και οικονομικές προβλέψεις: μέχρι το 2035 στη Γη θα υπάρχουν τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι που θα αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα με το νερό· η λειψυδρία θα εξελιχθεί σε μόνιμο φαινόμενο, οι πυρκαγιές θα είναι ανεξέλεγκτες, οι μουσώνες θα γίνουν όλο και πιο απρόβλεπτοι και οι χιονοπτώσεις θα μειωθούν δραματικά, καθώς οι χειμώνες θα γίνονται όλο και πιο θερμοί.
Την ίδια στιγμή, το νερό γίνεται ολοένα και πιο απαραίτητο σε ένα ευρύ φάσμα βιομηχανικών κλάδων, από την υδροηλεκτρική ενέργεια και το fracking (μια νέα μέθοδος άντλησης πετρελαίου ή αερίου από έναν πέτρωμα με διοχέτευση υγρού) μέχρι τη ζυθοποιία και την κατασκευή ημιαγωγών. Οι υδρολόγοι προειδοποιούν ότι οι δείκτες στους πίνακες του νερού μειώνονται σε όλη την Ασία. Πολιτικοί επιστήμονες προβλέπουν συγκρούσεις με αντικείμενο την ιδιοκτησία και τη χρήση των ποταμών των Ιμαλαΐων, ενώ στη Νεμπράσκα όλοι γνωρίζουν ότι η στάθμη του υδροφόρου ορίζοντα Ογκαλάλα, στις μεσοδυτικές ΗΠΑ, μειώνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς.
Οι συνέπειες είναι ολέθριες: καταστροφή των υδάτινων οικοσυστημάτων, εξαφάνιση αναρρίθμητων ειδών και κίνδυνος τοπικών και διεθνών συγκρούσεων -- ο εφιάλτης των «πολέμων του νερού» του 21ου αιώνα. Τι θα κάνει η Αίγυπτος αν η Αιθιοπία αποκόψει τον Μπλε Νείλο; Τι θα συμβεί όταν η Υεμένη γίνει η πρώτη χώρα που θα ξεμείνει από νερό; Η σύντομη απάντηση είναι: σίγουρα, κάτι κακό.

Αποκάλυψη τώρα!
Οι επενδυτές όλων των αποχρώσεων λατρεύουν την ατμόσφαιρα «Αποκάλυψης». Ανάμεσα στις ρωγμές της βίας και του χάους, βλέπουν ευκαιρίες για περισσότερο χρήμα. Τις μέρες αυτές, τα μεγαλύτερα κέρδη δεν προκύπτουν απ’ τις αγοραπωλησίες πραγματικών προϊόντων (όπως τα άλογα, τα σιτηρά ή τα αυτοκίνητα), αλλά από τη διαχείριση αόριστων εννοιών όπως ο κίνδυνος ή οι εγγυημένες δανειακές υποχρεώσεις. Ο πλούτος ρέει από χρηματοπιστωτικά εργαλεία που βρίσκονται μακριά από την πραγματικότητα.
Η επένδυση σ’ έναν δείκτη νερού είναι τώρα πιο δημοφιλής από ποτέ. Υπάρχουν πάνω από 100 δείκτες οι οποίοι μετρούν την αξία των αποθεμάτων των επιχειρήσεων που έχουν σχέση με το νερό, όπως οι επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, επεξεργασίας λυμάτων και αφαλάτωσης. Πολλοί προσφέρουν υγιείς αποδόσεις. Ως εκ τούτου, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιέζουν τα κράτη να ιδιωτικοποιήσουν τους πόρους τους: τις λίμνες, τα ρυάκια και τις δεξαμενές της Αργεντινής, της Βολιβίας, της Γκάνας, του Μεξικού, της Μαλαισίας, της Νιγηρίας και των Φιλιππίνων. Ποια καλύτερη εγγύηση κερδοφορίας από την αποφασιστικότητα των πολυεθνικών να αποκομίσουν έσοδα από κάτι χωρίς το οποίο κανείς δεν μπορεί να ζήσει;
Έτσι, το καλοκαίρι αυτό, καθώς οι φυτείες καλαμποκιού από την Ουκρανία μέχρι το Κάνσας μαραίνονταν, καθώς οι ελλείψεις στο μπέικον έγιναν πρωτοσέλιδο και οι πιο τολμηροί τάιζαν τις αγελάδες τους με γλυκά, ένα νέο μήνυμα εμπεδώθηκε: στο μέλλον, το πιο σπουδαίο προϊόν του πλανήτη δεν θα είναι ο χρυσός, το στάρι ή το λάδι· θα είναι το νερό. Το αξιοποιήσιμο νερό. Αν και το να κατέχεις μερίδια σε δείκτες εισηγμένων εταιριών είναι ωραίο πράγμα, και το νερό σίγουρα προσφέρει προβλέψιμα κέρδη, δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν μπορούσε να μεταφραστεί σε ισοδύναμο μετρητών; Πιθανώς, αν σκεφτούμε τους συντηρητικούς επενδυτές και τους κερδοσκόπους, θα πρέπει να υπάρξει μια αγορά εμπορεύματος στο νερό, όπως για τον χρυσό ή τα σιτηρά -- ένα σύστημα ανταλλαγής ΣΜΕ, στο οποίο οι διαβεβαιώσεις για τη μεταφορά ή την αποδοχή νερού σε κάποιο συγκεκριμένο μελλοντικό χρόνο να μπορούν να αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης όπως τα μετρητά.
Από ορισμένες οπτικές γωνίες, το νερό αποτελεί πολύ πιθανό υποψήφιο για ένα ΣΜΕ στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων. Πρώτον, ανταποκρίνεται στην προϋπόθεση της εμπορευσιμότητας -- το εμπόρευμα που αντλείται από μια λίμνη, ένα ποτάμι ή ένα ρυάκι είναι λίγο-πολύ το ίδιο με αυτό που συλλέγεται από ένα παγόβουνο, τον υδροφόρο ορίζοντα ή σε μια στέρνα. Σύντομα, το νερό θα εξασφαλίσει και τη δεύτερη προϋπόθεση της εμπορευσιμότητας: θα γίνεται ολοένα και πιο ρευστό, δηλαδή μετατρέψιμο σε μετρητά. Προφανέστατα, επίσης, το νερό είναι παγκόσμιο. Η διαχείριση των λεκανών απορροής των ποταμών αποτελεί το ίδιο κρίσιμο θέμα στον Βόλτα όσο και στον Σενεγάλη. Από τη σκοπιά του χρήματος, δεν υπάρχει διαφορά αν ο ποταμός είναι ο Γουαδαλκιβίρ της Ισπανίας, ο Ροδανός της Γαλλίας, ο Νίγηρας ή ο Σακραμέντο στην Καλιφόρνια.
Οι οικονομικοί αναλυτές αντιλαμβάνονται ότι, όπως και τα παραδοσιακά προϊόντα --τα πολύτιμα μέταλλα, για παράδειγμα--, το αξιοποιηθέν νερό του μέλλοντος θα είναι τόσο σπάνιο που θα πρέπει να εξορυχθεί, να μεταποιηθεί, να συσκευαστεί και, το κυριότερο, να κυκλοφορήσει σε όλο τον κόσμο. Και ξέρουν, επίσης, ότι πάντα θα υπάρχει ζήτηση για νερό. Αυτή είναι η ουσία της σκέψης γύρω από μια παγκόσμια αγορά ΣΜΕ στο νερό.

Η ιστορία του νερού και του χρήματος
Το 1996 σηματοδοτεί τη διάβαση του Ρουβίκωνα για την ιστορία του νερού και του χρήματος. Το νερό από τα Γουέστλαντς της Καλιφόρνιας αρδεύει καλλιέργειες που παράγουν τρόφιμα αξίας περίπου ενός δισ. δολαρίων τον χρόνο· με έκταση 2 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, αποτελεί τη μεγαλύτερη γεωργική υδάτινη περιοχή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1996, στα Γουέστλαντς άρχισε να λειτουργεί ένας ηλεκτρονικός πίνακας ανακοινώσεων για τους αγρότες, ώστε να πουλούν και να αγοράζουν τα δικαιώματά τους στο νερό της περιοχής μέσω του προσωπικού τους υπολογιστή. Η ανταλλαγή δικαιωμάτων στο νερό μέσω ενός λάπτοπ θεωρείται τώρα κάτι δεδομένο -- όπως κάποτε τα εμπορεύματα μπορούσαν να αγορασθούν και να πωληθούν μόνο στα μαγαζιά του Σικάγο ή της πόλης του Κάνσας, και τώρα διακινούνται από κατόχους διδακτορικών στα μαθηματικά σε εταιρείες κεφαλαίων αντιστάθμισης κινδύνου στο Κονέκτικατ. Αν και όταν το νερό γίνει ένα διαπραγματεύσιμο παράγωγο, θα συναντήσει το αργό πετρέλαιο, τα αεροπορικά καύσιμα και το σογιέλαιο -- και θα ανταλλάσσεται οποτεδήποτε, οπουδήποτε, από οποιονδήποτε.
Το να βγάζει κανείς χρήματα από μια βρύση σημαίνει πως το τρεχούμενο νερό πρέπει να αποκτήσει μια τιμή, η οποία θα ισχύει οπουδήποτε αυτό γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης· μια παγκόσμια τιμή που να μπορεί να λειτουργεί ρυθμιστικά διαμέσου των ηπείρων. Εκείνοι που, στη Βομβάη ή το Μανχάταν, αντιλαμβάνονται την αυξανόμενη αξία του νερού στην παγκόσμια οικονομία θα κερδοσκοπήσουν πάνω στο υποτιμημένο αυτό «περιουσιακό στοιχείο», και οι επενδύσεις τους θα ανεβάσουν το κόστος παντού. Μια καταστροφή σχετιζόμενη με το νερό στην Κίνα ή την Ινδία --και τα επισιτιστικά προβλήματα, η πολιτική αστάθεια και η ανθρωπιστική κρίση που σίγουρα θα ακολουθήσουν-- θα έχει ως αντίκτυπο μια ραγδαία αύξηση των τιμών από το Λονδίνο ως το Σίδνεϋ. Έτσι θα κερδίσουν οι τραπεζίτες.
Οι οικονομολόγοι έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν μια παγκόσμια αγορά ΣΜΕ με βάση το νερό. Οι ασφαλιστικές εταιρείες που ασχολούνται με τις πλημμύρες σίγουρα θα θελήσουν να αγοράσουν μερίδια τα οποία θα μπορούσαν να μετριάσουν τον κίνδυνο οικονομικών απωλειών. Στην πραγματικότητα, κάθε οργανισμός που δραστηριοποιείται σε μια κοιλάδα ποταμού, οπουδήποτε, πιθανώς θα συμμετάσχει. Οι αγρότες θα θελήσουν να αντισταθμίσουν τα στοιχήματά τους ότι θα βρέξει ή δεν θα βρέξει, όπως και οι ψαράδες. Όσο για τους κερδοσκόπους, ξέρουμε ποιοι είναι και πώς θα κινηθούν.
Αυτή τη στιγμή, κανένας δεν διαπραγματεύεται ΣΜΕ νερού, αλλά αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ· με μια σπίθα, η αγορά θα πάρει φωτιά. Καθώς οι οικονομικές απώλειες της πολιτείας του Τέξας από την πρόσφατη ξηρασία υπολογίζονται σε 10 δισ. δολάρια, ακαδημαϊκοί επεξεργάζονται ήδη θεωρίες για το πώς το νερό του Ρίο Γκράντε θα μπορούσε να αναπροσαρμοστεί για μια αγορά ΣΜΕ. Μετά τις περσινές πλημμύρες στην Ταϋλάνδη, που προκάλεσαν οικονομικές απώλειες 46 δισ. δολαρίων συνολικά, η Επιτροπή Ασφαλειών και Συναλλάγματος της χώρας διερεύνησε τη δυνατότητα χρηματοοικονομικών παραγώγων σε συνάρτηση με τις βροχοπτώσεις και τα φράγματα. Η κατασκευάστρια ημιαγωγών Intel θα μπορούσε να είχε ενδιαφερθεί -- το χώμα και η λάσπη που φαίνεται ότι σταμάτησε την παραγωγή μικροτσίπ στην Ταϋλάνδη κόστισε στην εταιρεία περίπου ένα δισ. δολάρια.
Η διαπραγμάτευση ΣΜΕ θα επεκταθεί από τα παρθένα ποτάμια μέχρι τις ημιπαράνομες αναθυμιάσεις των φυτικών στερεών αποβλήτων. Θεωρητικοί του εμπορεύματος στην Ελβετία έχουν κάνει τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία αγορών που θα δραστηριοποιούνται σε ΣΜΕ νερού προερχόμενου από λύματα. Η ομάδα αυτή αποκαλεί το σχέδιό της «ηθική αγορά ΣΜΕ νερού». Κατά την άποψή μου, είναι μια χρηματοοικονομική πλατφόρμα για την πώληση επεξεργασμένου νερού στον πλειοδότη.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, τα ΣΜΕ θα προκύψουν από την αποτίμηση της σχετικής έλλειψης ή αφθονίας νερού, βασισμένης στον δείκτη της στάθμης του νερού στα φράγματα, τη μέση τιμή του υετού και άλλες παραμέτρους ή προβλέψεις. Στο τέλος, αν η βιομηχανία φυσικού αερίου μπορεί να πληρώσει περισσότερα για το νερό από τους καλλιεργητές σόγιας, τότε το νερό θα πάει στην άντληση φυσικού αερίου, και όχι στη σόγια.

Τα καλά νέα: έξω από το βασίλειο της εμπορευματικοποίησης
Δεν είναι εύκολο να φανταστούμε τον απόηχο μιας παγκόσμιας αγοράς ΣΜΕ νερού. Όμως, είναι λίγο-πολύ ξεκάθαρο ότι ένας τέτοιος τζόγος στον τομέα του νερού θα αφήσει καλλιέργειες που θα διψούν, οδηγώντας διεθνώς τις τιμές των τροφίμων πολύ υψηλότερα από τα υψηλά των τελευταίων πέντε ετών.
Τα καλά νέα είναι ότι, σε αντίθεση με τις αποτυχημένες προσπάθειες για ρύθμιση των αγορών παραγώγων στα τρόφιμα, υπάρχουν περιθώρια να γίνει κάτι καλύτερο στην περίπτωση του νερού. Έχουμε άφθονα παραδείγματα χρήσης του νερού έξω από το βασίλειο της καθαρής εμπορευματοποίησης. Ένα από τα καλύτερα έχει αναπτυχθεί στην κοιλάδα του Ρουρ στη Γερμανία. Αυτό τον παραποτάμιο πόρο δεν τον διαχειρίζεται η αόρατος χειρ της αγοράς, αλλά ο Συνεταιρισμός του Ρουρ, ένα συλλογικό σώμα που χαράσσει πολιτική και αποφασίζει. Σε αυτό μετέχουν, μέσω αντιπροσώπων και συνεργατών, δήμοι, επαρχίες και επιχειρήσεις της περιοχής. Ένα σύνολο από 543 ενδιαφερόμενα μέρη διαπραγματεύονται τα τέλη υδροληψίας και τις χρεώσεις για τη ρύπανση. Η πολιτική μπορεί να είναι βρώμικο πράγμα, αλλά λειτουργεί. Δυστυχώς, σε μια δημοκρατία αυτός είναι ο μόνος τρόπος.
Δεν υπάρχει εύκολη λύση ή πανάκεια σε σχέση με τις ανάγκες νερού παγκοσμίως, και πολύ περισσότερο σε σχέση με την παγκόσμια επιχείρηση παραγώγων, η οποία έχει αποδειχθεί τελείως αναξιόπιστη όσον αφορά τα στεγαστικά δάνεια, πόσο μάλλον σχετικά με το πιο πολύτιμο αγαθό. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να ξεκινήσει μια αγορά ΣΜΕ στο νερό μόνο και μόνο για να προκληθεί ακόμα μεγαλύτερη οικονομική παραφροσύνη, που φαίνεται να αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού. Τούτη τη φορά, ήρθε η ώρα η επιχείρηση αυτή να σταματήσει πριν καν αρχίσει.
[Συζήτηση και σχόλια για το άρθρο στο ιστολόγιο των Ενθεμάτων]
μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης

Αναζήτηση Εργασίας

Εργασία από την Careerjet

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας

 

Followers