30 Απριλίου 2008

Η μακρινή πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο και ο απόηχός της στις ημέρες μας

Την 1η Μαΐου του 1886, τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγο οργάνωσαν απεργία με αίτημα τη μείωση των καθημερινών ωρών εργασίας από δέκα ή δώδεκα (ανάλογα με την περίπτωση) σε οκτώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ας πάμε πρώτα λίγο πίσω στο χρόνο.
Το αίτημα για το οκτάωρο έχει τις ρίζες του στην Αγγλία – την πρώτη χώρα που γνώρισε τη βιομηχανική επανάσταση. Εκείνη την πρώτη περίοδο της ανάπτυξης της βιομηχανίας (18ος αιώνας), οι συνθήκες ήταν άθλιες. Η παιδική εργασία ήταν πολύ συχνό φαινόμενο (όπως τώρα στην Ασία), και οι καθημερινές ώρες εργασίας έφταναν μέχρι και τις 16, επί έξι μέρες την εβδομάδα. Ο άνθρωπος που πρόβαλε οργανωμένα το αίτημα για οκτάωρο (που ως τότε ακουγόταν μόνο σποραδικά και μεμονωμένα) ήταν ο Ρόμπερτ Όουεν, ουαλός σοσιαλιστής (ουτοπιστής) που θεωρείται, μεταξύ άλλων, πατέρας του συνεταιριστικού κινήματος. Ο Όουεν πρόβαλε ήδη από το 1810 το αίτημα για δεκάωρη εργασία, και από το 1817 το αίτημα για οκτάωρο, με κεντρικό σύνθημα

«οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες αναψυχή, οκτώ ώρες ανάπαυση».

Το αίτημα, βέβαια, άργησε κάπως να τελεσφορήσει: Οι γυναίκες και τα παιδιά κέρδισαν το δεκάωρο στην Αγγλία μόλις το 1847, και οι γάλλοι εργάτες κατάφεραν να κερδίσουν το δωδεκάωρο μετά από επανάσταση το 1848. Στην Αμερική, που μας ενδιαφέρει εδώ (λόγω Σικάγο), το αίτημα για μείωση των ωρών εργασίας ξεκίνησε μάλλον από τους ξυλουργούς της Φιλαδέλφεια, οι οποίοι κατέβηκαν σε απεργία το 1791 ζητώντας δεκάωρη εργασία.
Το αίτημα αυτό γενικεύτηκε σιγά-σιγά. Το 1835, έγινε γενική απεργία στη Φιλαδέλφεια, με επικεφαλής τους ανθρακωρύχους. Το πανό τους έγραφε: «Από τις 6 ως τις 6, δέκα ώρες δουλειά και δυο για τα γεύματα». Από το 1836 άρχισαν να κυκλοφορούν εργατικά φυλλάδια με το αίτημα για οκτάωρο. Οι ξυλουργοί των πλοίων στη Βοστόνη, παρόλο που δεν είχαν συνδικάτο, πέτυχαν το οκτάωρο το 1842. Το 1864, το οκτάωρο είχε γίνει κεντρικό αίτημα των συνδικάτων του Σικάγο. Το νομοθετικό σώμα του Ιλινόις πέρασε στις αρχές του 1867 ένα νόμο με τον οποίο θέσπιζε το οκτάωρο, αλλά είχε τόσα «παραθυράκια» που αποδείχτηκε τελικά αναποτελεσματικός.
Την 1η Μαΐου του 1867 έγινε γενική απεργία στην πόλη, που κράτησε μια ολόκληρη εβδομάδα. Το 1868, το Κογκρέσο ψήφισε το οκτάωρο για τους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους, αλλά κι αυτός ο νόμος στην ουσία έμεινε στα χαρτιά. Τη δεκαετία του 1870, το οκτάωρο έγινε κεντρικό αίτημα για όλους τους αναρχικούς και σοσιαλιστές συνδικαλιστές, και διαδόθηκε σε όλες τις ΗΠΑ με συγκεντρώσεις και πορείες. Το 1872, στη Νέα Υόρκη, εκατό χιλιάδες εργάτες έκαναν απεργία και το πέτυχαν. Το ίδιο και στον Καναδά. Στο συνέδριο που έκανε το 1884 στο Σικάγο, η Ομοσπονδία Αναγνωρισμένων Επαγγελματικών και Εργατικών Συνδικάτων πήρε την απόφαση ότι «από την 1η Μαΐου του 1886 και στο εξής, η νόμιμη εργάσιμη ημέρα θα περιλαμβάνει οκτώ ώρες εργασίας». Την 1η Μαΐου του 1886, λοιπόν, τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγο ξεκίνησαν την απεργία τους. Μετά από δυο μέρες, οι απεργοί συγκεντρώθηκαν κοντά στο εργοστάσιο McCormick. Ξέσπασαν ταραχές, και η αστυνομία του Σικάγο επιτέθηκε στους απεργούς. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον δυο άνθρωποι νεκροί, αρκετοί τραυματίες, και μια πόλη γεμάτη εξοργισμένους εργάτες. Οι αναρχικοί μοίρασαν φυλλάδια με τα οποία καλούσαν τους πάντες σε συγκέντρωση στην πλατεία Haymarket, που τότε αποτελούσε πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο. Τα φυλλάδια έλεγαν ότι η αστυνομία είχε σκοτώσει τους απεργούς για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, και παρότρυνε τους εργάτες να πάρουν εκδίκηση.
Η συγκέντρωση, πάντως, ξεκίνησε ειρηνικά, κάτω από ψιλόβροχο, το απόγευμα της 4ης Μαΐου. Ο επικεφαλής των αναρχικών, August Spies, μίλησε σε ένα πλήθος κάπου 6.000 ανθρώπων. Απ’ ό,τι φαίνεται, τους είπε πως δεν ήταν εκεί για να υποδαυλίσει κανενός είδους ταραχές. Στο μεταξύ, μια μεγάλη αστυνομική δύναμη ήταν εκεί κοντά και παρακολουθούσε τη συγκέντρωση.

Το πλήθος ήταν τόσο ήρεμο που ο δήμαρχος της πόλης, που είχε περάσει από εκεί για να δει τι γινόταν, έφυγε ήσυχος για το σπίτι του. Λίγη ώρα μετά, ο επικεφαλής της αστυνομίας ζήτησε να διαλυθεί η συγκέντρωση, και οι αστυνομικοί άρχισαν να βαδίζουν παρατεταγμένοι προς το πλήθος. Κάποιος πέταξε μια βόμβα με αναμμένο φιτίλι, και η έκρηξη σκότωσε έναν αστυνομικό (και τραυμάτισε άλλους επτά, οι οποίοι αργότερα υπέκυψαν στα τραύματά τους). Η αστυνομία άνοιξε πυρ, σκοτώνοντας έντεκα ανθρώπους και τραυματίζοντας δεκάδες. Συνελήφθησαν πάνω από εκατό άτομα, και οκτώ από τους πιο επιφανείς αναρχοσυνδικαλιστές παραπέμφθηκαν σε δίκη.

Στη δίκη, η πολιτική αγωγή δεν παρουσίασε κανένα στοιχείο που να συνδέει τους κατηγορούμενους με τη βόμβα. Το μόνο επιχείρημα που είχε ήταν ότι αυτός που την πέταξε είχε, λέει, υποκινηθεί από τους διοργανωτές, κι έτσι ήταν κι εκείνοι εξίσου υπεύθυνοι. Οι ένορκοι δέχτηκαν την ενοχή και των οκτώ. Στους επτά επιβλήθηκε θανατική ποινή. Η απόφαση δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις και διαδηλώσεις. Ο κυβερνήτης της πολιτείας μετέτρεψε τις ποινές δύο κατηγορουμένων σε ισόβια, κι ένας από τους υπόλοιπους αυτοκτόνησε στο κελί του την παραμονή της εκτέλεσης. Στις 11 Νοεμβρίου 1887, ο August Spies, ο Albert Parsons, ο Adolph Fischer και ο George Engel, όλοι αναρχικοί, απαγχονίστηκαν δημόσια. Αυτόπτες μάρτυρες είπαν ότι, καθώς περπατούσαν προς τα ικριώματα, τραγουδούσαν τη Μασσαλιώτιδα, που τότε ήταν ο ύμνος του διεθνούς επαναστατικού κινήματος. Οι συγγενείς τους, που είχαν πάει για να συμπαρασταθούν, συνελήφθησαν και υπέστησαν σωματικό έλεγχο. Τις τελευταίες στιγμές, λένε πως ο Spies φώναξε: «Θα έρθει κάποτε ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε σήμερα». Οι καταδικασμένοι δεν πέθαναν αμέσως, αλλά ο θάνατός τους ήταν αργός και βασανιστικός, και οι θεατές έφυγαν εμφανώς ταραγμένοι.
Το τραγικό είναι ότι, στις 26 Ιουνίου 1893, ο κυβερνήτης του Ιλινόι έδωσε χάρη στους 3 που ήταν στη φυλακή, γιατί αποδείχτηκε πως, τελικά, ήταν και οι οκτώ αθώοι. Η δήλωσή του έλεγε πως οι απαγχονισμένοι ήταν «θύματα της υστερίας, ενός στημένου σώματος ενόρκων και ενός μεροληπτικού δικαστή».
Περιττό να πούμε ότι η πολιτική του καριέρα τελείωσε εκείνη τη μέρα. Οι αγώνες συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα το 1898 να κερδίσουν το οκτάωρο οι εργάτες των ορυχείων, και το 1900 οι οικοδόμοι. Ακολούθησαν κι άλλες ενώσεις, και τελικά το οκτάωρο θεσπίστηκε επίσημα στην Αμερική το 1938.
Στην Ελλάδα,
η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση έγινε το 1892 από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2000 διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων.
Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.
Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 7-8 εργάτες. Σ' αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη. Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες.
Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο".
Το 1944 ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε: "Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος".
Το Μάη του 1963, δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Δεν ήταν Πρωτομαγιά, αλλά 22 Μαΐου. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλούσε σε συγκέντρωση των "Φίλων της Ειρήνης" για την παγκόσμια ύφεση όταν δέχτηκε επίθεση από παρακρατικούς με ρόπαλα. Έξω απ' την αίθουσα ο Λαμπράκης χτυπήθηκε από τρίκυκλο και τελικά εξέπνευσε στις 27 Μαΐου.
Ο Λαμπράκης είχε συμμετοχή σε ειρηνιστικές πορείες τον Απρίλιο του 1963 στην Αθήνα, κι ήταν απ' τα κεντρικά πρόσωπα στην εκδήλωση για την Πρωτομαγιά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Για να επανέλθουμε στην ιστορική εκείνη απεργία του Σικάγο.

«Γιορτάζουμε» την εργατική πρωτομαγιά, και τον άδικο θάνατο πέντε αναρχοσυνδικαλιστών μετά από μια δίκη-παρωδία.
Και είναι καλό να θυμόμαστε, πού και πού, ότι πράγματα που σήμερα θεωρούμε δεδομένα δεν ήταν καθόλου δεδομένα στο (όχι και τόσο μακρινό) παρελθόν. Και δεν είναι δεδομένα ούτε σήμερα, και πολύ περισσότερο αύριο.

Για μιλήστε για οκτάωρο στους περισσότερους ιδιωτικούς υπαλλήλους, και παρατηρήστε την αντίδρασή τους: προσέξτε ιδιαίτερα το πικρό χαμόγελο και το θλιμμένο βλέμμα.
Γυρνάμε σιγά-σιγά προς τα πίσω, με άλλοθι την ανταγωνιστικότητα. Το οκτάωρο φεύγει, το δεκάωρο έρχεται. Καλό μεσαίωνα…

Οι απόφοιτοι πανεπιστημίων και σχολών σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις βαφτίζονται με τον γκλαμουράτο τίτλο του "στελέχους" (που σημαίνει και κάτι άλλο), μπορεί να βάζουνε και μια γραβάτα, παίρνουνε τρεις και εξήντα και τραβάνε κουπί στη γαλέρα "βαρώντας" δεκάωρα, δωδεκάωρα (ενίοτε και περισσότερο) και εργαζόμενοι σε αργίες χωρίς ούτε ένα ευρώ επιπλέον πληρωμής.

Το τι συμβαίνει σήμερα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι λίγο- πολύ γνωστό. Ξεζούμισμα σε συνθήκες που ορθά αναφέρθηκαν και αναλύθηκαν πιο πάνω για 3- 4 χρόνια (όσο αντέξεις ή έχεις το potential να προσφέρεις) και μετά ξούτ.
Ούτως ή άλλως, για κάθε θέση ενός απολυμένου, υπάρχουν άλλοι 30 άνεργοι που παρακαλούν να προσληφθούν.
  • Τι έχει γίνει όλη αυτή η αύξηση του πλούτου από τις δεκαετίες του 70 και του 80; Γιατί δεν είχαμε ανάλογη αύξηση του βιοτικού επιπέδου;
  • Σε ποιες τσέπες έχει πάει; Πώς και έχουν αυξήσει σε τέτοια επίπεδα τα κέρδη τους οι τοκογλυφικές τράπεζες;
  • Γιατί σε περιόδους αύξησης των δαπανών τρώνε με δέκα μασέλες μερικοί αλλά σε περιόδους λιτότητας σφίγγουν το ζωνάρι οι ασθενέστεροι;

Θα τρίζουν τα κόκκαλα αυτών που έπεσαν στο Σικάγο...

Ημερίδα στις 15 Μαίου. Η Συμβολή του Τοπικού Τύπου και των εναλλακτικών Δικτύων Ενημέρωσης στην Ανάδειξη και Επίλυση Προβλημάτων της Αν. Αττικής

ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΠΑΛΛΗΝΗΣ
ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΠΑΛΛΗΝΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΕΣΣΑΛΩΝ MΕΣΟΓΕΙΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ
<<Ο ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑΣ>>


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ - ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για την Ελευθερία του Τύπου, σας προσκαλούμε στην ανοικτή εκδήλωση που διοργανώνουμε στις 15-5-2008, ημέρα ΠΕΜΠΤΗ και ώρα 19:30, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου Γλυκών Νερών (Ιωάννου Κώτσου 25) , με θέματα:

Κοινωνικοί Αγώνες και Ελευθερία του Τύπου.

Η Συμβολή του Τοπικού Τύπου και των εναλλακτικών Δικτύων Ενημέρωσης στην Ανάδειξη και Επίλυση Προβλημάτων της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ανατολικής Αττικής

Ομιλητές:
Μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (Ε.Σ.Η.Ε.Α.) .
Εκδότες τοπικών εφημερίδων των Μεσογείων Αττικής.
Εκπρόσωποι Εναλλακτικών Δικτύων Ενημέρωσης.


Χαιρετισμό έχουν προσκληθεί να απευθύνουν:

Πρόεδροι Ομοσπονδιών Συλλόγων της Ν.Α.Α.Α.
Εκπρόσωποι της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης.
Βουλευτές της Περιφέρειας Αττικής.

Η εκδήλωση οργανώνεται σε συνεργασία με Οργανώσεις Πολιτών και Γονέων της περιοχής και τους εκπροσώπους των εναλλακτικών δικτύων ενημέρωσης ΑΤΤΙΚΗΣ,

ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ,

ΔΙΚΤΥΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ.

ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Η λίστα συμμετοχών δεν κλείνει εδώ. Θα παραμείνει ανοικτή για εκδήλωση ενδιαφέροντος και από άλλα δίκτυα, στοχεύοντας στη διάδοση της εκδήλωσης και στην αλληλογνωριμία.

Υπάρχει δυνατότητα τοποθέτησης Poster στον χώρο της εκδήλωσης όπου θα προβάλλονται οι δραστηριότητες των δικτύων σας, εφημερίδων, συλλόγων κ.λ.π

Για καλύτερη επικοινωνία και οποιαδήποτε διευκρίνιση, αποστείλετε το e-mail σας στο e-mail του ΕΝΕΡΓΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ (
medicitizen@gmail.com).

25 Απριλίου 2008

Πάσχα Ρωμέϊκο

Ευχόμαστε, το μήνυμα που θα πάρουμε αυτές τις ημέρες, να ωθήσει τις καρδιές μας να κοιταχτούν στον καθρέφτη για να δουν αν εκείνο που επιθυμούν να λάβουν από τον άλλον το δίνουν οι ίδιες...

Αν ναι, τότε ας κοιμηθούν ήσυχες...

Αν όχι, τότε ας ξυπνήσουν κι ας κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να μπορέσουν να κοιμηθούν ήσυχες!

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη - Πάσχα Ρωμέϊκο
Ὁ μπάρμπα-Πύπης, γηραιὸς φίλος μου, εἶχεν ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ καπέλα, διαφόρων χρωμάτων, σχημάτων καὶ μεγεθῶν, ὅλα ἐκ παλαιοῦ χρόνου καὶ ὅλα κατακαίνουργα, τὰ ὁποῖα ἐφόρει ἐκ περιτροπῆς μετὰ τοῦ εὐπρεποῦς μαύρου ἱματίου τοῦ κατὰ τὰς μεγάλας ἑορτὰς τοῦ ἑνιαυτοῦ, ὁπόταν ἔκαμνε δυὸ ἢ τρεῖς περιπάτους ἀπὸ τῆς μιᾶς πλατείας εἰς τὴν ἄλλην διὰ τῆς ὁδοῦ Σταδίου. Ὁσάκις ἐφόρει τὸν καθημερινὸν κοῦκον του, μὲ τὸ σάλι του διπλωμένον εἰς ὀκτὼ ἢ δεκαὲξ δίπλας ἐπὶ τοῦ ὤμου, ἐσυνήθιζε νὰ κάθηται ἐπί τινας ὥρας εἰς τὸ γειτονικὸν παντοπωλεῖον, ὑποπίνων συνήθως μετὰ τῶν φίλων, καὶ ἦτο στωμύλος καὶ διηγεῖτο πολλὰ κ' ἐμειδία πρὸς αὐτούς.

Ὅταν ἐμειδία ὁ μπάρμπα-Πύπης, δὲν ἐμειδίων μόνον αἱ γωνίαι τῶν χειλέων, αἱ παρειαὶ καὶ τὰ οὖλα τῶν ὀδόντων του, ἀλλ' ἐμειδίων οἱ ἱλαροὶ καὶ ἥμεροι ὀφθαλμοί του, ἐμειδία στίλβουσα ἡ σιμὴ καὶ πεπλατυσμένη ρίς του, ὁ μύσταξ του ὁ εὐθυσμένος μὲ λεβάνταν καὶ ὡς διὰ κολλητοῦ κηροῦ λελεπτυσμένος, καὶ τὸ ὑπογένειόν του τὸ λευκὸν καὶ ἐπιμελῶς διατηρούμενον, καὶ σχεδὸν ὁ κοῦκος του ὁ στακτερός, ὁ λοξὸς κ' ἐπικληνὴς πρὸς τὸ οὕς, ὅλα παρ' αὐτῶ ἐμειδίων.

Εἶχε γνωρίσει πρόσωπα καὶ πράγματα ἐν Κερκύρᾳ• ὅλα τὰ περιέγραφε μετὰ χάριτος εἰς τοὺς φίλους του. Δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ σεμνύνεται διὰ τὴν προτίμησιν τὴν ὁποίαν εἶχε δείξει ἀείποτε διὰ τὴν Κέρκυραν ὁ βασιλεύς, καὶ ἔζησεν ἀρκετὰ διὰ νὰ ὑπερηφανευθῇ ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ, ἥν ἔκαμε τῆς αὐτῆς νήσου πρὸς διατριβὴν ἡ ἐφτακρατόρισσα τῆς Ἀούστριας. Ἐνθυμεῖτο ἀμυδρῶς τὸν Μουστοξύδιν, μὰ δότο, δοτίσσιμο κὲ ταλέντο! Εἶχε γνωρίσει καλῶς τὸν Μάντζαρον, μὰ γαλαντουόμο! τὸν Κερκύρας Ἀθανάσιον, μὰ μπράβο! τὸν Σιορπιέρρο, κὲ γκρὰν φιλόζοφο! Τὸ τελευταῖον ὄνομα ἔδιδεν εἰς τὸν ἀοίδιμον Βράϊλαν, διὰ τὸν τίτλον ὅν τοῦ εἶχαν ἀπονείμει, φαίνεται οἱ Ἄγγλοι. (Sir Pierro = Sir Peter).

Εἶχε γνωρίσει ἐπίσης τὸν Σόλωμο (κὲ ποέτα!), τοῦ ὁποίου ἀπεμνημόνευε καὶ στίχους τινάς, ἀπαγγέλων αὐτοὺς κατὰ τὸ ἑξῆς ὑπόδειγμα:

Ὡσὰν τὴ σπίθα κρουμμένη στὴ στάχτη
ποῦ ἐκρουβόταν γιὰ μᾶς λευτεριά;
Εἰσὲ πᾶσα μέρη πετιέται κι' ἀνάφτει
καὶ σκορπιέται σὲ κάθε μεριά.

Ὁ μπάρμπα-Πύπης ἔλειπεν ὑπὲρ τὰ εἴκοσιν ἔτη ἐκ τοῦ τόπου τῆς γεννήσεώς του. Εἶχε γυρίσει κόσμον κ' ἔκαμεν ἐργασίας πολλάς. Ἔστειλε πότε καὶ εἰς τὴν Παγκόσμιον ἔκτεσι, διότι ἦτο σχεδὸν ἀρχιτέκτων, καὶ εἶχε μάλιστα καὶ μίαν ἰνβεντσιόνε. Ἐμίσει τοὺς πονηροὺς καὶ τοὺς ἰδιοτελεῖς, ἐξετίμα τὸν ἀνθρωπισμὸν καὶ τὴ τιμιότητα. Ἀπετροπιάζετο τοὺς φαύλους.

«Ἲλ τραδιτόρε νὸν ἃ κομπασσιόν» -ὁ ἀπατεώνας δὲν ἔχει λύπησι. Ἐνίοτε πάλι ἐμαλάττετο κ' ἐδείκνυε συγκατάβασιν εἰς τὰς ἀνθρωπίνας ἀτελείας. «Οὐδ' ἡ γῆς ἀναμάρτητος -ἄγκε λὰ τέρρα νὸν ἒ ἰμπεκάμπιλε.» Καὶ ὕστερον, ἀφ' οὗ ἡ γῆ δὲν εἶναι, πῶς θὰ εἶναι ὁ Πάπας; Ὅταν τοῦ παρετήρει τὶς ὅτι ὁ Πάπας δὲν ἐψηφίσθη ἰμπεκάμπιλε, ἀλλὰ ἰνφαλίμπιλε, δὲν ἤθελε ν' ἀναγνωρίσει τὴν διαφοράν.

Δὲν ἦτο ἄμοιρος καὶ θρησκευτικῶν συναισθημάτων. Τὰς δυὸ ἢ τρεῖς προσευχάς, ἅς εἴξευρεν τὰς εἴξευρεν ἑλληνιστί. «Τὰ πατερμά του εἴξευρε ρωμέϊκα». Ἔλεγεν: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος κύριος Σαβαώθ... ὡς ἐνάντιος ὑψίστοις» Ὅταν μὲ ἐρώτησε δὶς ἢ τρὶς τί σημαίνει τοῦτο, τὸ ὡς ἐνάντιος, προσεπάθησα νὰ διορθώσω καὶ ἐξηγήσω τὸ πράγμα. Ἀλλὰ μετὰ δυὸ ἢ τρεῖς ἡμέρας ὑποτροπιάζων πάλιν ἔλεγεν: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος... ὡς ἐνάντιος ὑψίστοις!»

Ἕν μόνον εἶχεν ἐλάττωμα, ὅτι ἐμίσει ἀδιαλλάκτως πᾶν ὅ,τι ἐκ προκαταλήψεως ἐμίσει καὶ χωρὶς ν' ἀνέχηται ἀντίθετον γνώμην ἢ ἐπιχείρημα. Πολιτικῶς κατεφέρετο πολὺ κατὰ τῶν Ἄγγλων, θρησκευτικῶς δὲ κατὰ τῶν Δυτικῶν. Δὲν ἤθελε ν' ἀκούση τὸ ὄνομα τοῦ Πάπα, καὶ ἦτο ἀμείλικτος κατήγορος τοῦ ρωμαϊκοῦ κλήρου...

Τὴν ἑσπέραν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου τοῦ ἔτους 188... περὶ ὥραν ἐνάτην, γερόντιόν τι εὐπρεπῶς ἐνδεδυμένον, καθόσον ἠδύνατο νὰ διακρίνη τὶς εἰς τὸ σκότος, κατήρχετο τὴν ἀπ' Ἀθηνῶν εἰς Πειραιὰ ἄγουσαν, τὴν ἁμαξιτήν. Δὲν εἶχεν ἀνατείλει ἀκόμη ἡ σελήνη, καὶ ὁ ὁδοιπόρος ἐδίσταζε ν' ἀναβῇ ὑψηλότερον, ζητῶν δρόμον μεταξὺ τῶν χωραφίων. Ἐφαίνετο μὴ γνωρίζων καλῶς τὸν τόπον. Ὁ γέρων θὰ ἦτο ἴσως πτωχός, δὲν θὰ εἶχε 50 λεπτὰ διὰ νὰ πληρώση τὸ εἰσιτήριον τοῦ σιδηροδρόμου ἢ θὰ τὰ εἶχε κ' ἔκαμνεν οἰκονομίαν.

Ἀλλ' ὄχι δὲν ἦτο πτωχός, δὲν ἦτο οὔτε πλούσιος, εἶχε διὰ νὰ ζήσῃ. Ἦτο εὐλαβὴς καὶ εἶχε τάξιμο νὰ καταβαίνη κατ' ἔτος τὸ Πάσχα πεζὸς εἰς τὸν Πειραιά, ν' ἀκούη τὴν Ἀνάστασιν εἰς τὸν Ἅγιον Σπυρίδωνα καὶ ὄχι εἰς ἄλλην Ἐκκλησίαν, νὰ λειτουργῆται ἐκεῖ, καὶ μετὰ τὴν ἀπόλυσιν ν' ἀναβαίνη πάλιν πεζὸς εἰς τὰς Ἀθήνας.

Ἦτο ὁ μπάρμπα-Πύπης, ὁ γηραιὸς φίλος μου, καὶ κατέβαινεν εἰς τὸν Πειραιὰ διὰ ν' ἀκούση τὸ Χριστὸς Ἀνέστη εἰς τὸν ναὸν τοῦ ὁμωνύμου καὶ προστάτου του, διὰ νὰ κάμη Πάσχα ρωμέϊκο κ' εὐφρανθῇ ἡ ψυχή του.

Καὶ ὅμως ἦτο... δυτικός!

Ὁ μπάρμπα-Πύπης, Ἰταλοκερκυραῖος, ἁπλοϊκός, Ἑλληνίδος μητρός. Ἕλλην τὴν καρδίαν, καὶ ὑφίστατο ἄκων ἴσως, ὡς καὶ τόσοι ἄλλοι, τὸ ἄπειρον μεγαλεῖον καὶ τὴν ἄφατον γλυκύτητα τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλληνικῆς. Ἐκαυχᾶτο ὅτι ὁ πατήρ του, ὅστις ἦτο στρατιώτης τοῦ Ναπολέοντος Α' «εἶχε μεταλάβει ρωμέϊκα» ὅταν ἐκινδύνευσε ν' ἀποθάνη, ἐκβιάσας μάλιστα πρὸς τοῦτο, διά τινων συστρατιωτῶν του, τὸν ἱερέα τὸν ἀγαθόν. Καὶ ὅμως ὅταν, κατόπιν τούτων, φυσικῶς, τοῦ ἔλεγε τίς: «Διατὶ δὲν βαπτίζεσαι μπάρμπα-Πύπη;» ἡ ἀπάντησίς του ἦτο ὅτι ἅπαξ ἐβαπτίσθη καὶ ὅτι εὑρέθη ἐκεῖ.

Φαίνεται ὅτι οἱ Πάπαι τῆς Ρώμης μὲ τὴν συνήθη ἐπιτηδείαν πολιτικήν των, εἶχον ἀναγνωρίσει εἰς τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς τῶν Ἰονίων νήσων τινὰ τῶν εἰς τοὺς Οὐνίτας ἀπονεμομένων προνομίων, ἐπιτρέψαντες αὐτοῖς νὰ συνεορτάζωσι μετὰ τῶν ὀρθοδόξων ὅλας τὰς ἑορτάς. Ἀρκεῖ νὰ προσκυνήση τις τὴν ἑβδομάδα τοῦ Ποντίφηκος• τὰ λοιπὰ εἶναι ἀδιάφορα.

Ὁ μπάρμπα-Πύπης ἔτρεφε μεγίστην εὐλάβειαν πρὸς τὸν πολιοῦχον Ἅγιον τῆς πατρίδος του καὶ πρὸς τὸ σεπτὸν αὐτοῦ λείψανον. Ἐπίστευεν εἰς τὸ θαῦμα τὸ γενόμενον κατὰ τῶν Βενετῶν, τολμησάντων ποτὲ νὰ ἰδρύσωσιν ἴδιον θυσιαστήριον ἐν αὐτῷ τῷ ὀρθοδόξῳ ναῷ, (il santo Spiridion ha fatto questo caso), ὅτε ὁ Ἅγιος ἐπιφανὴς νύκτωρ ἐν σχήματι μοναχοῦ, κρατῶν δαυλὸν ἀναμμένον, ἔκαυσεν ἐνώπιον τῶν ἀπολιθωθέντων ἐκ τοῦ τρόμου φρουρῶν τὸ ἀρτιπαγὲς ἀλτάρε. Ἀφοῦ εὐρίσκετο μακράν της Κερκύρας, ὁ μπάρμπα-Πύπης ποτὲ δὲν θὰ ἔστεργε νὰ ἑορτάσῃ τὸ Πάσχα μαζὶ μὲ τσοὺ φράγκους.

Τὴν ἑσπέραν λοιπὸν ἐκείνην τοῦ Μεγάλου Σαββάτου ὄτε κατέβαινεν εἰς Πειραιὰ πεζός, κρατῶν εἰς τὴν χείρα τὴ λαμπάδα του, ἢν ἔμελλε ν' ἀνάψῃ κατὰ τὴν Ἀνάστασιν, μικρὸν πρὶν φθάσῃ εἰς τὰ παραπήγματα τῆς μέσης ὁδοῦ, ἐκουράσθη καὶ ἠθέλησε νὰ καθίσῃ ἐπ' ὀλίγον ν' ἀναπαυθῆ. Εὗρεν ὑπήνεμον τόπον ἔξωθεν μιᾶς μάνδρας, ἐχούσης καὶ οἰκίσκον παρὰ τὴν μεσημβρινὴν γωνίαν, κ' ἐκεῖ ἐκάθησεν ἐπὶ τῶν χόρτων, ἀφοῦ ἐπέστρωσε τὸ εἰς πολλᾶς δίπλας γυρισμένο σάλι του. Ἔβγαλεν ἀπὸ τὴν τσέπην τὴν σιγαροθήκην του, ἤναψεν σιγαρέττον κ' ἐκάπνιζεν ἠδονικῶς.

Ἐκεῖ ἀκούει ὄπισθέν του ἐλαφρὸν θροῦν ὡς βημάτων ἐπὶ παχείας χλόης καί, πρὶν προφθάση νὰ στραφῇ νὰ ἴδῃ, ἀκούει δεύτερον κρότον ἐλαφρότερον. Ὁ δεύτερος οὗτος κρότος τοῦ κάστηκε ὅτι ἦτον ὡς ἀνυψουμένης σκανδάλης φονικοῦ ὅπλου.

Ἐκείνην τὴν στιγμὴν εἶχε λαμπρυνθῆ πρὸς ἀνατολὰς ὁ ὁρίζων, καὶ τοῦ Αἰγάλεω αἱ κορυφαὶ ἐφάνησαν πρὸς μεσημβρίαν λευκάζουσαι. Ἡ σελήνη, τετάρτην ἡμέραν ἄγουσα ἀπὸ τῆς πανσελήνου, θ' ἀνέτελλε μετ' ὀλίγα λεπτά. Ἐκεῖ ὅπου ἔστρεψε τὴν κεφαλὴν πρὸς τὰ δεξιά, ἐγγὺς τῆς βορειανατολικῆς γωνίας τοῦ ἀγροτικοῦ περιβόλου, ὅπου ἐκάθητο, τοῦ κάστηκε, ὡς διηγεῖτο ἀργότερα ὁ ἴδιος, ὅτι εἶδε ἀνθρωπίνην σκιάν, εἰς προβολὴν τρόπον τινὰ ἱσταμένην καὶ τείνουσαν ἐγκαρσίως μακρὸν τί ὡς ρόπαλον ἢ κοντάριον πρὸς τὸ μέρος αὐτοῦ. Πρέπει δὲ νὰ ἦτο τουφέκιον.

Ὁ μπάρμπα-Πύπης ἐνόησεν ἀμέσως τὸν κίνδυνον. Χωρὶς νὰ κινηθῆ ἄλλως ἀπὸ τὴν θέσιν του, ἔτεινε τὴν χείρα πρὸς τὸν ἄγνωστον κ' ἔκραξεν ἐναγωνίως.

-Φίλος! Καλός! μὴ ρίχνεις...

Ὁ ἄνθρωπος ἔκαμε μικρὸν κίνημα ὀπισθοδρομήσεως, ἀλλὰ δὲν ἐπανέφερεν τὸ ὅπλον εἰς εἰρηνικὴν θέσιν οὐδὲ καταβίβασε τὴν σκανδάλην.

-Φίλος! καὶ τί θέλεις ἐδῶ; ἠρώτησε μὲ ἀπειλητικὴν φωνήν.

-Τί θέλω; ἐπανέναβεν ὁ μπάρμπα-Πύπης. Κάθουμαι νὰ φουμάρο τὸ τσιγάρο μου.

-Καὶ δὲν πᾶς ἀλλοῦ νὰ τὸ φουμάρης, ρέ; ἀπήντησεν αὐθαδῶς ὁ ἄγνωστος. Ηὖρες τὸν τόπο, ρέ, νὰ φουμάρης τὸ τσιγάρο σου!

-Καὶ γιατί; ἐπανέλαβεν ὁ μπάρμπα-Πύπης. Τί σας ἔβλαψα;

-Δὲν ξέρω 'γω ἀπ' αὐτά, εἶπεν ὀργίλως ὁ ἀγρότης• ἐδῶ εἶναι ἀποθήκη, ἔχει χόρτα, ἔχει κι' ἄλλα πράμματα μέσα. Μόνον κόττες δὲν ἔχει, προσέθηκε μετὰ σκληροῦ σαρκασμοῦ. Ἐγελάστηκες.

Ἦτο πρόδηλον ὅτι εἶχεν ἐκλάβει τὸν γηραιὸν φίλον μου ὡς ὀρνιθοκλόπον, καὶ διὰ νὰ τὸν ἐκδικηθῆ τοῦ ἔλεγεν ὅτι τάχα δὲν εἶχεν ὄρνιθας, ἐνῶ κυρίως ὁ ἀγρονόμος διὰ τὰς ὄρνιθάς του θὰ ἐφοβήθη καὶ ὡπλίσθη μὲ τὴν καραβίναν του.

Ὁ μπάρμπα-Πύπης ἐγέλασε πικρῶς πρὸς τὸν ὑβριστικὸν ὑπαινιγμόν.

-Σὺ ἐγελάστηκες, ἀπήντησεν• ἐγὼ κόττες δὲν κλέφτω, οὔτε λωποδύτης εἶμαι• ἐγὼ πηγαίνω στὸν Πειραιὰ ν' ἀκούσω Ἀνάσταση στὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα.

Ὁ χωρικὸς ἐκάγχασε.

-Στὸν Πειραιά; στὸν Ἀϊ-Σπυρίδωνα; κι' ἀπὸ ποῦ ἔρχεσαι;

-Ἀπ' τὴν Ἀθήνα.

-Ἀπ' τὴν Ἀθήνα; καὶ δὲν ἔχει ἐκεῖ ἐκκλησίαις, ν' ἀκούσης Ἀνάσταση;

-Ἔχει ἐκκλησίαις, μὰ ἐγὼ τώχω τάξιμο, ἀπήντησεν ὁ μπάρμπα-Πύπης.

Ὁ χωρικὸς ἐσιώπησε πρὸς στιγμήν, εἴτα ἐπανέλαβε.

-Νὰ φχαριστᾶς, καϋμένε...

Καὶ τότε μόνον κατεβίβασε τὴν σκανδάλην καὶ ὤρθωσε τὸ ὅπλον πρὸς τὸν ὦμον του.

-Νὰ φχαριστᾶς καϋμένε, τὴν ἡμέρα ποὺ ξημερώνει αὔριον, εἰ δὲ μή, δὲν τώχα γιὰ τίποτες νὰ σὲ ξαπλώσω δῶ χάμου. Τράβα τώρα!

Ὁ γέρων Κερκυραῖος εἶχεν ἐγερθῆ καὶ ἠτοιμάζετο νὰ ἀπέλθη, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη νὰ μὴ δώση τελευταίαν ἀπάντησιν.

-Κάνεις ἄδικα καὶ συχωρεμένος νἆσαι ποὺ μὲ προσβάλλεις, εἶπε. Σ' εὐχαριστῶ ὡς τόσο ποὺ δὲ μ' ἐτουφέκισες, ἀλλὰ νὸν βὰ μπένε.., δὲν κάνεις καλὰ νὰ μὲ παίρνεις γιὰ κλέφτη. Ἐγὼ εἶμαι διαβάτης, κ' ἐπήγαινα, σοῦ λέω στὸν Πειραιά.

-Ἔλα, σκόλα, σκόλα τώρα, ρέ...

Καὶ ὁ χωρικὸς στρέψας τὴν ράχιν εἰσῆλθεν ἀνατολικῶς διὰ τῆς θύρας τοῦ περιβολιοῦ, κ' ἔγινεν ἄφαντος.

Ὁ γέρων φίλος μου ἐξηκολούθησε τὸν δρόμον του.

Τὸ συμβεβηκὸς τοῦτο δὲν ἠμπόδισε τὸν μπάρμπα-Πύπην νὰ ἐξακολουθῇ κατ' ἔτος τὴν εὐσεβῆ του συνήθειαν, νὰ καταβαίνει πεζὸς εἰς τὸν Πειραιά, νὰ προσέρχηται εἰς τὸν Ἅγιον Σπυρίδωνα καὶ νὰ κάμει Πάσχα ρωμέϊκο.

Ἐφέτος τὸ μισοσαράκοστον μοὶ ἐπρότεινεν, ἂν ἤθελα νὰ τὸν συνοδεύσω εἰς τὴν προσκύνησίν του ταύτην. Θὰ προσεχώρουν δὲ εἰς τὴν ἐπιθυμίαν του, ἂν ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν δὲν εἶχα τὴν συνήθειαν νὰ ἑορτάζω ἐκτὸς τοῦ Ἄστεως τὸ Ἅγιον Πάσχα.

Ἀπό περιοδ. «Ἑλληνικὴ Δημιουργία», ἔτος Β’ τόμος Τρίτος, τεῦχος 29

Aπολογιστικό Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ενώσεων Συλλόγων Γονέων της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής. Απροθυμία συνεργασίας του Δήμου Παλλήνης !

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Ενώσεων Συλλόγων Γονέων της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής , αποφάσισε την πραγματοποίηση του τακτικού απολογιστικού Συνεδρίου της Ομοσπονδίας μας την Κυριακή 11 Μαΐου 2008 και σε περίπτωση μη απαρτίας την Κυριακή 18 Μαΐου 2008 στην αίθουσα του Δημαρχείου Γλυκών Νερών (Ιωάννου Κώτσου 25) και ώρα 11.00 π.μ.

Ακολουθεί το πλήρες πρόγραμμα.

Προς σχολιασμό ωστόσο παραμένει η αρνητική απάντηση του Δημάρχου Παλλήνης προς διάθεση της αίθουσας του Δημ. Συμβουλίου Παλλήνης για την διεξαγωγή του απολογιστικού Συνεδρίου της Ομοσπονδίας. Δεν είναι τόσο η άρνηση αλλά η μη αιτιολόγησή της. Στα υπηρεσιακά έγγραφα, ακόμα και στα πιο απλά θέματα ρουτίνας υπάρχει αιτιολόγηση. Ο Δήμαρχος Παλλήνης δεν είναι άπειρος καθότι διανύει την τρίτη του τετραετία. Ελέγχεται ωστόσο τον τελευταίο καιρό για έλλειψη διάθεσης συνεργασίας και διαθεσιμότητας αιθουσών σε πλείστους συλλόγους. Αυτό είναι το πιο πρόσφατο και ελπίζουμε τελευταίο κρούσμα. Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

22 Απριλίου 2008

Kόκκινη κάρτα για την Ελλάδα από τον ΟΗΕ. Η χώρα μας έχει αποτύχει να συγκρατήσει τις εκπομπές αερίων στα επίπεδα που έχει δεσμευτεί, και όχι μόνο !

ΠΕΤΥΧΕ η Ελλάδα της αδιαφορίας και της κατεργαριάς μια ακόμη πρωτιά, αφού είναι η μόνη χώρα που στιγματίζεται διεθνώς για το τόσο σοβαρό θέμα της ρύπανσης του πλανήτη και την προστασία του περιβάλλοντος. Τις πταίει;

Σύμφωνα με την τελική απόφαση της 17ης Απριλίου 2008 της Επιτροπής Συμμόρφωσης του Πρωτοκόλλου του Κιότο, η χώρα μας καταδικάστηκε γιατί μετά τον Απρίλιο του 2007 δεν είχε, ως όφειλε, επαρκές και αξιόπιστο σύστημα παρακολούθησης και καταγραφής των εκπομπών και μόνο γι' αυτό. αλλά και δεν έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της για την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Η μόνη από τις 141 χώρες που υπέγραψαν το Πρωτόκολλο και δεν διαθέτει αξιόπιστο σύστημα καταγραφής αερίων ρύπων.
Η Ελλάδα - Βρίσκεται σε μη συμμόρφωση - Οφείλει μέσα σε 3 μήνες να εκπονήσει σχέδιο καταγραφής εκπομπών-Εξαιρείται από το σύστημα εμπορίας ρύπων. Μέγα ζήτημα ηθικής τάξεως, αλλά και ουσίας, αποτελεί η απόφαση της Επιτροπής Συμμόρφωσης του Πρωτοκόλλου του Κιότο να αποβάλει την Ελλάδα από μηχανισμούς του Πρωτοκόλλου.
Διεθνής διασυρμός για την Ελλάδα, αφού με απόφαση της αρμόδιας επιτροπής του ΟΗΕ είναι η μόνη ανάμεσα σε 141 χώρες που έχουν υπογράψει το Πρωτόκολλο του Κιότο η οποία δεν έπεισε για την εγκυρότητα του συστήματος μέτρησης και καταγραφής των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου.
Ο διεθνής οργανισμός έβγαλε «κόκκινη κάρτα» και έθεσε τη χώρα μας εκτός του συστήματος εμπορίας ρύπων τουλάχιστον για τρεις μήνες, οπότε θα επανεξεταστεί το θέμα.
Η απόφαση της Επιτροπής Συμμόρφωσης του ΟΗΕ, που δεν γνωστοποιήθηκε από το υπουργείο, σημειώνει πως η Ελλάδα:

* Βρίσκεται σε μη συμμόρφωση.
* Οφείλει να εκπονήσει μέσα σε τρεις μήνες σχέδιο που θα εξασφαλίζει την ύπαρξη εθνικού συστήματος καταγραφής.
* Δεν μπορεί να συμμετέχει στους μηχανισμούς του Πρωτοκόλλου του Κιότο, που αφορά κυρίως την εμπορία ρύπων, αφού τα υπόλοιπα «εργαλεία» δεν αξιοποιούνται από τη χώρα μας.

«Η Ελλάδα, δυστυχώς, αποτελεί τη μοναδική χώρα στον κόσμο που κατονομάζεται διεθνώς για ανεπάρκεια συστήματος καταγραφής των εκπομπών», επισημαίνει ο Δημήτρης Καραβέλλας, διευθυντής του WWF Ελλάς, τονίζοντας ότι «η απόφαση εκθέτει τη χώρα σε διεθνές επίπεδο».
Καλεί την πολιτεία να κατανοήσει τη διάσταση της κλιματικής αλλαγής, να παραδεχτεί τις αδυναμίες της και να προχωρήσει άμεσα στη θέσπιση ολοκληρωμένου μηχανισμού, με σωστή καταγραφή των εκπομπών και φιλόδοξες προτάσεις για την τήρηση των δεσμεύσεων της χώρας έναντι του Πρωτοκόλλου του Κιότο. ( Από την εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 22/04/2008).

Λίγη βασική ενημέρωση για το τι αντιπροσωπεύει το ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΟΥ ΚΥΟΤΟ

Η παγκόσμια προσπάθεια αντιμετώπισης των κλιματικών αλλαγών ενσαρκώνεται στο Πρωτόκολλο του Κυότο, το οποίο αποτελεί μια διακρατική περιβαλλοντική συμφωνία, σύμφωνα με την οποία 175 Κράτη (πλήν των Η.Π.Α. και της Αυστραλίας) έχουν δεσμευτεί να μειώσουν τους αέριους ρύπους τους μέχρι το 2012. Αντίθετα αναπτυσσόμενες βιομηχανικά χώρες, όπως η Κίνα και η Ινδία διατηρούν το δικαιώμα να αυξήσουν τους ρύπους τους σε σχέση με τα επίπεδα τους κατά το έτος 1990. Για παράδειγμα η Ευρώπη έχει αναλάβει τη δέσμευση να μειώσει συνολικά τους αέριους ρύπους της σε ποσοστό 8% σε σχέση με τα επίπεδα του 1990, παρόλο που η Ελλάδα διατηρεί το δικαίωμα να τους αυξήσει κατά 25% σε σχέση με το 1990.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση για την επίτευξη των στόχων του Πρωτοκόλλου του Κυότο έχει εφαρμόσει την Οδηγία 87/2003 σχετικά με τη θέσπιση συστήματος εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου. Βασική απαίτηση της νομοθεσίας αυτής αποτελεί το γεγονός ότι κάθε βιομηχανία έχει ένα προκαθορισμένο όριο (δικαίωμα) εκπομπής αερίων ρύπων, ενώ οι πραγματικά εκπεμπόμενες ποσότητες των βιομηχανιών ελέγχονται από ανεξάρτητους φορείς πιστοποίησης.

Η αγορά περιβάλλοντος
Η παραπάνω περιβαλλοντική νομοθεσία έχει προκαλέσει τη δημιουργία ενός «χρηματιστηρίου περιβάλλοντος», όπου τα δικαιώματα εκπομπής αερίων ρύπων αποτελούν αντικείμενο χρηματοοικονομικής προσφοράς και ζήτησης.
Σε περίπτωση που μια βιομηχανία καταφέρει να εκπέμψει λιγότερους αέριους ρύπους εξαιτίας περιβαλλοντικών επενδύσεων, τότε μπορεί να πουλήσει τα δικαιώματα της για εκπομπή ρύπων σε τρίτους. Συνεπώς μια βιομηχανία που δεν προβαίνει σε περιβαλλοντικές επενδύσεις και επιθυμεί να ρυπάνει περισσότερο θα πρέπει να αγοράσει το δικαίωμα αυτό από κάποια άλλη περιβαλλοντικά φιλική βιομηχανία.
Σημειώνεται ότι η Δ.Ε.Η. πλήρωσε κατά το τελευταίο έτος 40 εκατ. ευρώ για την αγορά επιπλέον δικαιωμάτων αερίων ρύπων, εξαιτίας της υπέρβασης των θεσμοθετημένων ορίων της.
Το «παιχνίδι» της αγοραπωλησίας περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, διότι οποιοσδήποτε μπορεί να αγοράσει τα δικαιώματα αυτά. Ως αποτέλεσμα οι περιβαλλοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) έχουν ξεκινήσει εκστρατείες για την αγορά των δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων από τις περιβαλλοντικά φιλικές βιομηχανίες και συνεπώς οι ρυπαίνουσες βιομηχανίες δυσκολεύονται να βρούν δικαιώματα (ή έστω σε φθηνή τιμή) ρισκάροντας πιθανό πρόστιμο από τις ελεγκτικές αρχές.

Στις 18 Απριλίου έγινε η ημερίδα του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος με θέμα «Επιστημονική Κριτική του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου»

Το Δελτίο Τύπου που ακολουθεί επαληθεύει όλα όσα πια με μορφή χιονοστιβάδας έρχονται από παντού που λένε αυτό που ξέρει και η τελευταία νοικοκυρά.

ΕΚΤΙΘΕΤΑΙ η Ελλάδα και την πολιτική ευθύνη φέρει ακέραιη ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς. Η συγκέντρωση των αρμοδιοτήτων της προστασίας του περιβάλλοντος και των δημοσίων έργων (χάριν των δεύτερων και σε βάρος των πρώτων) είναι διεθνώς απαράδεκτο φαινόμενο.

Εν’ όψει της επικειμένης εγκρίσεως και εφαρμογής του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου, που θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στο Περιβάλλον και την Βιώσιμη Ανάπτυξη της Χώρας, το Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος έκρινε αναγκαίο να υποβληθεί το Σχέδιο αυτό στον προσήκοντα ειδικό επιστημονικό έλεγχο, ώστε να γίνουν φανερές οι ελλείψεις και αδυναμίες του που πρέπει να διορθωθούν. Για τον σκοπό αυτό, το Επιμελητήριο, στα πλαίσια του Διαρκούς Σεμιναρίου για την καλλιέργεια και διάδοση των Αρχών και Αξιών της Βιωσίμου Αναπτύξεως, οργάνωσε την Παρασκευή 18 Απριλίου ειδική Ημερίδα με θέμα την «Επιστημονική Κριτική του Εθνικού Χωροταξικού Σχεδίου», στην Αίθουσα Μεγάλων Ευεργετών του Λαϊκού Πανεπιστημίου της Εταιρείας των Φίλων του Λαού (Ευριπίδου 12, Αθήνα).

Στην Ημερίδα συμμετείχαν

η Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΕΔΔΥ),

ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων και το Πανελλήνιο Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων (ΠΑΝΔΟΙΚΟ) και μίλησαν

οι κ.κ.:Μιχαήλ Δεκλερής, Αντιπρόεδρος του ΣτΕ ε.τ., Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος,

Μαρία Καραμανώφ, Σύμβουλος Επικρατείας, Μέλος Δ.Σ. του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος,

Ιωσήφ Στεφάνου, Καθηγητής Χωροταξίας – Πολεοδομίας στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο,
Δημήτριος Αθανασούλης, Πρόεδρος Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων,
Νικόλαος Μπόκαρης, Δασολόγος, Πρόεδρος ΠΕΔΔΥ (Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων Δημ. Υπαλλήλων),
Ηλίας Φρυτζαλάς, Χωροτάκτης, M.Sc. Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Εκπρόσωπος ΠΑΝΔΟΙΚΟ (Πανελλήνιο Δίκτυο Οικολογικών Οργανώσεων).

Δήλωση του Προέδρου του Επιμελητηρίου και επ. Αντιπροέδρου ΣτΕ κ. Μιχαήλ Δεκλερή :
Το Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο έρχεται πολύ αργά, όταν έχει πια διαμορφωθεί μη βιώσιμη κατάσταση στη χώρα. Επομένως, πρωταρχικός σκοπός του έπρεπε να είναι η Περιβαλλοντική Αποκατάσταση, και δη των καταστραφέντων δασικών και φυσικών οικοσυστημάτων, των υδατικών και παρακτίων συστημάτων, η οριοθεσία της γεωργικής γης και η ανάκτηση του σφραγισμένου εδάφους. Επιβάλλεται, επίσης, η μετεγκατάσταση της βαρείας βιομηχανίας, που έχει καταστρέψει πολύτιμους κόλπους, όπως ιδίως της Ελευσίνος, τον Παγασητικό και τον Θερμαϊκό, η αποκατάσταση του Φαληρικού Όρμου, αλλά και η ανάπλαση του επίσης κατεστραμμένου αστικού περιβάλλοντος των μεγάλων πόλεων. Τίποτε όμως απ’ αυτά δεν προβλέπεται στο Σχέδιο, που νομιμοποιεί απλώς την άγρια ανάπτυξη του παρελθόντος, την οποία και συνεχίζει. Συνεπώς δεν μπορεί να θεωρηθεί με κανένα τρόπο βιώσιμο χωροταξικό σχέδιο, όπως επιβάλλει ο θεμελιώδης κανών της βιωσιμότητος, ισχύων τόσο στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο, όσο και στο Σύνταγμα της Χώρας.

Η κ. Μαρία Καραμανώφ, μέλος Δ.Σ. του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος, Σύμβουλος Επικρατείας, είπε, μεταξύ άλλων:
«Το Γενικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού πάσχει δύο θεμελιώδεις και αθεράπευτες νομικές πλημμέλειες. Η πρώτη συνίσταται στην κατάφωρη παραβίαση της συνταγματικής αρχής της βιωσιμότητος, η οποία δίνει απόλυτη προτεραιότητα στη διαφύλαξη και αποκατάσταση του φυσικού και πολιτιστικού κεφαλαίου της χώρας. Αντ’ αυτής, το Χωροταξικό Πλαίσιο επιλέγει ένα παρωχημένο μοντέλο άγριας ανάπτυξης με κυρίαρχο σκοπό τη μετατροπή της Ελλάδος σε βασικό «κόμβο» των διεθνών δικτύων διαμετακομιστικού εμπορίου και μεταφοράς ενεργείας. Όλες οι δημόσιες πολιτικές προσανατολίζονται στην εξυπηρέτηση του σκοπού αυτού με κύρια σημεία της την ad hoc χωροθέτηση ενός δυσανάλογου για τις ανάγκες της χώρας αριθμού ενεργοβόρων και περιβαλλοντοκτόνων συγκοινωνιακών έργων (χερσαίων, θαλάσσιων και εναέριων), την ένταση της εξορυκτικής δραστηριότητος με κριτήριο την ζήτηση και όχι την προστασία των πόρων, την νομιμοποίηση των υφισταμένων προβληματικών βιομηχανικών συγκεντρώσεων, την υιοθέτηση ενός νέου μοντέλου τουρισμού που ισοδυναμεί με άναρχη οικιστική ανάπτυξη, την θυσία της γεωργικής γης στον τουρισμό και την οικιστική εξάπλωση, την νομιμοποίηση παράνομων ενεργειακών έργων, όπως είναι η εκτροπή του Αχελώου κ.λπ. Όσο για το περιβάλλον και τον πολιτισμό, περιορίζονται σε οριοθετημένους θύλακες οιονεί μουσειακού τύπου, οι οποίοι λειτουργούν πράγματι στο περιθώριο της ανάπτυξης και στο μέτρο που δεν την παρενοχλούν. Τα πραγματικά οφέλη των ανωτέρω στρατηγικών επιλογών για τις παρούσες και τις μέλλουσες γενεές δεν προσδιορίζονται ούτε καν με οικονομικά κριτήρια, ενώ αποσιωπάται τελείως το περιβαλλοντικό τους κόστος. Έτσι μάλλον εξηγείται η δεύτερη νομική πλημμέλεια του Πλαισίου, η οποία συνίσταται στην έλλειψη της αναγκαίας Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, που απαιτείται από την Ευρωπαϊκή νομοθεσία (Οδηγία 2001/42ΕΚ), ώστε να διασφαλίζεται ο βιώσιμος χαρακτήρας του χωροταξικού σχεδιασμού, πλημμέλεια η οποία καθιστά το παρόν Πλαίσιο εξαιρετικά ευάλωτο σε περίπτωση δικαστικής αμφισβητήσεως ενώπιον Ελληνικών ή Ευρωπαϊκών δικαστηρίων».

Ο Καθηγητής Χωροταξίας – Πολεοδομίας στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο κ. Ιωσήφ Στεφάνου σημείωσε: «Στη Συνέντευξη Τύπου ο Κύριος Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ τονίζει ότι με το Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο επιδιώκεται «…Η προστασία του περιβάλλοντος και η συνετή διαχείριση του χώρου με τον περιορισμό παραγόντων υποβάθμισης του χώρου, όπως η υπέρμετρη αστική εξάπλωση και η διάσπαρτη δόμηση». Παράλληλα όμως τονίζει «1. Δεν είναι δυνατό να καταργηθεί η εκτός σχεδίου δόμηση…» και «2......δεν καταργείται η αρτιότητα των τεσσάρων στρεμμάτων για την κατοικία» ενώ ταυτόχρονα, με τον νέο θεσμό της τουριστικής κατοικίας διπλασιάζεται ο συντελεστής δόμησης ουσιαστικά για παραθεριστική κατοικία στις εκτός σχεδίου περιοχές. Ένα απλό ερώτημα τίθεται σ’ αυτή την δογματική αξιωματική θέση του αδύνατου της κατάργησης της εκτός σχεδίου δόμησης (σημ: καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν κτίζει εκτός θεσμοθετημένων ορίων). Έχει μετρήσει ποτέ το ΥΠΕΧΩΔΕ το μέγεθος των εκτάσεων των εντός σχεδίου περιοχών της Ελλάδας; Το σύνολο των εκτάσεων αυτών, που είτε ανήκουν σε πόλεις ή οικισμούς με ρυμοτομικό σχέδιο, είτε σε αραιοκατοικημένα χωριά, πολίχνες, ή γενικότερα αραιοδομημένες οικιστικές συγκεντρώσεις υπαίθρου που ο πληθυσμός τους κυμαίνεται από 1 έως 2000 κατοίκους και έχουν οριοθετημένη εντός σχεδίου περιοχή χωρίς ρυμοτομικό, είναι τόσο μεγάλο που θα έφθανε, σύμφωνα με τα παγκόσμια πρότυπα που το ίδιο το ΥΠΕΧΩΔΕ υιοθετεί, να καλύψει ανάγκες υπερπολλαπλάσιες του ελληνικού πληθυσμού και των επισκεπτών που ετησίως δεχόμαστε ή που μπορούμε να δεχτούμε στα επόμενα 15 χρόνια. Γιατί χρειαζόμαστε την εκτός σχεδίου δόμηση; Και αν για ορισμένη χρήση (π.χ. τουρισμό) είναι απαραίτητη η δημιουργία νέων κελυφών σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή, γιατί αυτή δεν επιλέγεται να πολεοδομηθεί προς τον σκοπό αυτό με σχέδιο, σύστημα και ειδικούς όρους δόμησης όπως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο;»
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων κ. Δημήτριος Αθανασούλης δήλωσε πως «ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων θεωρεί ότι η σύνταξη, θεσμοθέτηση και εφαρμογή τόσον ενός γενικού όσο και ειδικών πλαισίων χωρικής οργάνωσης, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την αειφόρο ανάπτυξη και ουσιαστικό βήμα για την αντιμετώπιση των παθογενειών που αλλοιώνουν και υποβαθμίζουν την πολιτιστική κληρονομία της χώρας. Το παρόν Πλαίσιο του ΥΠΕΧΩΔΕ δεν καλύπτει τις σύγχρονες απαιτήσεις που υπάρχουν, καθώς έχει σοβαρότατες ελλείψεις και ασάφειες που επιτρέπουν τη διατήρηση των υφιστάμενων αρνητικών παραγόντων. Ένα Γενικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού θα πρέπει να διέπεται από τόλμη και να λειτουργεί σαν ένα ασφαλές πλαίσιο για την βιώσιμη ανάπτυξη, στοιχεία που το παρόν Σχέδιο δεν διαθέτει».
Ο κ. Νικόλαος Μπόκαρης, Δασολόγος, Πρόεδρος ΠΕΔΔΥ (Πανελλήνια Ένωση Δασολόγων Δημ. Υπαλλήλων), επεσήμανε στην ομιλία του: «Για τους ειδικούς επιστήμονες, δασολόγους και περιβαλλοντολόγους, η προστασία του περιβάλλοντος, που αποτελεί στοιχειώδες και επιζητούμενο δεδομένο του χωροταξικού σχεδιασμού, είναι συνδεδεμένη με την προστασία και την αειφόρο ανάπτυξη των δασικών οικοσυστημάτων και τη διαφύλαξη της οντότητας τους ως φυσικών πόρων, και όχι με τη θυσία τους στο βωμό «αναπτυξιακών» σκοπιμοτήτων, ή τη μείωση του βαθμού προστασίας τους. Το Σχέδιο Εθνικού Χωροταξικού Πλαισίου που κατατέθηκε αντιμετωπίζει υποκριτικά και αντιεπιστημονικά το θέμα της προστασίας και της καταγραφής των δασικών οικοσυστημάτων. Ακυρώνεται ουσιαστικά η σημαντικότερη συνιστώσα του χωροταξικού σχεδιασμού, που είναι η διάκριση του χαρακτήρα των παραγωγικών εκτάσεων της χώρας με την ακριβή καταγραφή των χρήσεων γης και κυρίως των δασών που αποτελούν και δημόσια περιουσία. Η μεθοδολογική προσέγγιση που κατονομάζεται στο Σχέδιο ως «πρόγραμμα οριοθέτησης των δασών και δασικών εκτάσεων», δεν είναι παρά μια αδρομερής καταγραφή των δασών από το γραφείο, χωρίς επαλήθευση των μετρητικών στοιχείων στο έδαφος, (μονοσκοπική φωτοερμηνεία) που προσδίδει μεγάλο περιθώριο λάθους (30%) στο προϊόν που θα παραχθεί και υποκριτικά κατονομάζεται από το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε ως δασικός χάρτης, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι. Ουσιαστικά, με την αντιεπιστημονική προσέγγιση του θέματος του δασολογίου, ακυρώνονται οι δασικοί χάρτες, δηλ. το δασολόγιο, που είναι το μοναδικό εργαλείο που διαθέτουμε σήμερα για την ανάδειξη, την ακριβή οριοθέτηση και τη αειφορική διαχείριση των δασικών εκτάσεων και την προστασία της δημόσιας περιουσίας. Ενώ, από την άλλη πλευρά, δεν γίνεται λόγος για την κύρωση των δασικών χαρτών, η οποία από ότι φαίνεται είναι άγνωστη έννοια για τους συντάκτες του Σχεδίου. Ένα πρόσθετο αρνητικό στοιχείο του Γενικού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης αποτελεί η μη αποτελεσματική προστασία της γεωργικής γης υψηλής παραγωγικότητας και των εδαφικών πόρων της χώρας, ιδιαίτερα στις παράκτιες και νησιωτικές περιοχές που δέχονται σοβαρές πιέσεις από άλλες χρήσεις. Δεν υπάρχει σαφής κατεύθυνση για την προστασία της γεωργικής γης, η χρήση της οποίας «καθορίζεται», σύμφωνα με το Πλαίσιο, από «τις ανάγκες επέκτασης οικισμών και την οικονομική ανάπτυξη», ενώ η γεωργία και η εντατική κτηνοτροφία προτείνεται να διατηρηθεί μόνο στις «γόνιμες πεδινές περιοχές» της χώρας (οι οποίες ταυτίζονται με τις «παραδοσιακές» γεωργικές περιφέρειες της χώρας).

Ο κ. Ηλίας Φρυτζαλάς, Χωροτάκτης, M.Sc. Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Εκπρόσωπος του ΠΑΝΔΟΙΚΟ, σημείωσε στην ομιλία του: «Το Γενικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού δεν διορθώνει τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στη χώρα, αλλά μάλλον τα διαιωνίζει, ούτε και προβλέπει για τα δυνητικά προβλήματα που ενδεχομένως θα προκύψουν. Καθώς φαίνεται, το ΓΠΧΣ έγινε απλώς … για να γίνει (για να καλύψει το βιβλιογραφικό κενό). Πρόκειται για ένα μη ολοκληρωμένο και μη συνεκτικό αναπτυξιακό στρατηγικό σχέδιο, το οποίο κατά καιρούς έχει προκαλέσει την κοινή γνώμη. Το ΓΠΧΣ θα πρέπει να αποτελεί μέσο προστασίας του περιβάλλοντος (φυσικού και ανθρωπογενούς), ρύθμισης των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων στο χώρο και, γενικότερα, προάσπισης της βιώσιμης και αειφόρου ανάπτυξης.
Το ΠΑΝΔΟΙΚΟ ζητά την άμεση απόσυρση του Γενικού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και να ξεκινήσει νέα διαδικασία επεξεργασίας νέου χωροταξικού σχεδίου, προσαρμοσμένου στις σύγχρονες συνθήκες και ανάγκες της χώρας μας».

21 Απριλίου 2008

Τα χρώματα της πασχαλινής Μονεμβασιάς.

Ένα μοναδικό θέαμα αποτελεί η περιφορά του Επιταφίου, στα πλακόστρωτα σοκάκια της μεσαιωνικής πολιτείας της Μονεμβασιάς. Οι κάτοικοι που τον ακολουθούν με τα κεράκια τους και οι ψαλμωδίες που αντηχούν στον βράχο της Μονεμβασιάς δημιουργούν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Στην εκκλησία του Ελκόμενου Χριστού (η οποία στο εσωτερικό της κοσμείται από θαυμάσιες εικόνες μεταβυζαντινής εποχής), τελούνται όλες οι λειτουργίες των ημερών.
Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα στον περίβολο της εκκλησίας, γίνεται το παραδοσιακό κάψιμο του Ιούδα· ενός ανθρωπίνου ομοιώματος από ξύλα και άχυρα, μέσα στο οποίο έχουν τοποθετηθεί εκρηκτικά.
Το ειδυλιακό περιβάλλον σου κεντρίζει την προσοχή και το ενδιαφέρον να το γνωρίσεις σπιθαμή τη σπιθαμή. Να το ανακαλύψεις μέσα από τις ευωδιές των αγριολούλουδων και των λουλουδιών από τις αυλές και τα παραθύρια, μέσα από τις παλιές μυρουδιές των κτισμάτων, των παλιών ξύλων, της θάλασσας που άλλοτε σου κάνει την καρδιά και σου γελάει παιχνιδιάρικα κι άλλοτε σε προκαλεί σ'έναν αγώνα ψυχής: της δίνεις και σου δίνει. Κι έπειτα είναι τα χρώματα της Μονεμβάσιας( κατα πώς τη λένε οι ντόπιοι), τα κίτρινα, τα μωβ, τα ροζ και τα φούξια, τα πράσινα από τη μεριά της φύσης και τα γκρι, τα λευκά και της ώχρας με το καφέ από τη μεριά των σπιτιών κι όχι μόνο. Κι όλα μαζί πλαισιωμένα από το γαλάζιο της θάλασσας. Τις μέρες του Πάσχα η Μονεμβάσια ψάλλει και τραγουδά ακατάπαυστα και καλεί τον καθένα μας να φτιάξει το δικό του κομμάτι απ'αυτήν, που θα το φυλάξει βαθιά για πάντα στην ψυχή!

12 Απριλίου 2008

ΝΤΟΠΑ. Από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας ο άνθρωπος αναζητά πλεονεκτήματα στον αγώνα για επικράτηση και κυριαρχία

Το πρόβλημα του ντόπινγκ στον αθλητισμό είναι ανάλογο με αυτό της βίας: ακόμη κι αν το εξαλείψεις από τον αθλητισμό, δεν παύει να είναι συστατικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής. Απλώς μεταθέτεις το πρόβλημα λίγο παραδίπλα κλείνοντας τα μάτια στην ύπαρξή του. Απόδειξη γι’ αυτό είναι η τρομακτική εξάπλωση του ντόπινγκ – με τη στενή του έννοια μάλιστα – σε πάρα πολλά επίπεδα της κοινωνικής ζωής:


Επειδή η ανάλυση που ακολουθεί, τα λέει όλα και δημοσιεύεται στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" την αναδημοσιεύουμε ελπίζοντας πως πολλοί έφηβοι κάποιες από αυτές τις 12 αλήθειες θα τις ζυγίσουν όπως πρέπει.


12 αλήθειες για τον κόσμο της ντόπας


O «θαυμαστός» κόσμος του ντοπαρίσματος είναι γεμάτος ψέμα, συγκάλυψη, χρήμα, δόξα, παρακμή και θάνατο. Μπορεί η συζήτηση των ημερών στα ΜΜΕ να εστιάζεται, εν μέρει δικαιολογημένα, στα «φρέσκα κουλούρια», όμως ο καθένας θα περίμενε, με κάθε τέτοια αφορμή, να λείπουν οι κροκοδείλιες κλάψες για την «εθνική συμφορά» και οι τηλεεισαγγελείς που ζητούν την κεφαλή επί πίνακι αυτών που πιάστηκαν (και άρα... «μας ντρόπιασαν»).


Θα περίμενε πέντε πράγματα πιο ουσιαστικά, που θα βοηθούσαν να καταλάβουμε γιατί, πέρα από την «εθνική ντροπή» και τη συνωμοσιολογία γι’ αυτούς που «κάρφωσαν» τους δικούς μας, το ντόπινγκ είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήνουμε στη δικαιοδοσία των ΜΜΕ, τα οποία άλλωστε έχουν οικονομικά συμφέροντα να προστατεύσουν, απείρως πιο σημαντικά από την πληροφόρηση της κοινωνίας για ένα πρόβλημα που στις μέρες μας είναι εκρηκτικό.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν ν’ αφήσουμε πίσω την επικαιρότητα και να βουτήξουμε λίγο πιο βαθιά σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο λέγοντας μερικές βασικές αλήθειες, τις οποίες, ως επί το πλείστον, δεν διαβάζετε ούτε ακούτε συχνά και οργανωμένα, αφού η πληροφόρηση μένει σχεδόν πάντα στα ρηχά.


1 Κατ’ αρχάς ίσως έχετε αντιληφθεί αυτό που πλέον είναι κοινός τόπος: πρωταθλητισμός υψηλού επιπέδου δεν γίνεται χωρίς τεχνολογικά «βοηθήματα». Ακόμη και στον αθλητισμό των ατόμων με ειδικές ανάγκες έχουν ήδη διαπιστωθεί κρούσματα ντοπαρίσματος.


2 Το αθλητικό κατεστημένο, από τις εθνικές και τις παγκόσμιες ομοσπονδίες μέχρι τους συλλόγους και τις ανώνυμες αθλητικές εταιρείες, όχι μόνο αποδέχεται, αλλά και νομιμοποιεί την «αθλητική» και παρα-αθλητική τεχνολογία. Ακόμη και στον τομέα του ντοπαρίσματος κάθε τρεις και λίγο ουσίες προηγουμένως απαγορευμένες νομιμοποιούνται ακολουθώντας τις απαιτήσεις των ρεκόρ, των φαρμακοβιομηχανιών και των χορηγών.


3 Εδώ και χρόνια έχει καθιερωθεί και λέγεται ευρέως, ως ένας ακόμη «κοινός τόπος», η άποψη ότι για το ντόπινγκ φταίει ο πρωταθλητισμός – σε αντιδιαστολή με τον «αγνό» αθλητισμό. Με άλλα λόγια, αν ξεριζώσουμε τον καρκίνο των εταιρειών, των χορηγών, της διαφήμισης κ.λπ. προωθώντας τον μαζικό λαϊκό αθλητισμό, θα βγάλουμε το ντόπινγκ από την αθλητική ζωή. Μέγα λάθος, διότι ο πρωταθλητισμός είναι στοιχείο του αθλητισμού από την αρχαιότητα.

Ο αθλητής στην αρχαιότητα είχε τη διπλή ιδιότητα του πολίτη - στρατιώτη και βασική του αποστολή ήταν η προπαρασκευή του για την υπεράσπιση της πόλης. Κατά συνέπεια ο αθλητισμός, που βρισκόταν στο κέντρο της κοινωνικής ζωής με τρόπο λειτουργικό, είχε κύριο συστατικό και στόχο την επιβίωση και αναπαραγωγή της κοινωνικής οργάνωσης. Είναι επίσης γνωστό ότι η νίκη των αθλητών στην Ολυμπία συνεπαγόταν πλήθος τιμών, από το «γκρέμισμα των τειχών» κατά την υποδοχή τους μέχρι την «εφ’ όρου ζωής δωρεάν σίτιση», όπως γινόταν στο Πρυτανείο, στην Αρχαία Αθήνα.

Με δυο λόγια, ο αθλητισμός γεννήθηκε ως υποκατάστατο του πολέμου και εν πολλοίς παραμένει αυτό ακριβώς.


4 Η μαζικότητα του αθλητισμού και η αναγκαστική διεθνοποίησή του δεν άφησε ποτέ αδιάφορη την πολιτική τάξη, η οποία επενδύει στον αθλητισμό την προπαγάνδιση του «εθνικού μεγαλείου». Από τον Χίτλερ και τον Ψυχρό Πόλεμο μέχρι τις τοπικές αντιπαλότητες και συρράξεις και τη φοβερή ρήση του Μαραντόνα ότι «το χέρι του Θεού» τιμώρησε τους άγγλους για τα Φόκλαντ, ο αθλητισμός γίνεται ένα ευρύχωρο όχημα προπαγάνδισης των «εθνικών ιδεωδών».

Άλλωστε, στο πρώην ανατολικό μπλοκ, όπου δεν υπήρχαν χορηγοί και εταιρείες για να «οικονομήσουν», γεννήθηκε το ντόπινγκ σε μια προσπάθεια είτε να καταδειχθεί η εθνική υπεροχή είτε να προβληθεί το μεγαλείο του συστήματος. Οι δυτικοί προσχώρησαν στις μεθόδους ντόπινγκ μόνο ύστερα από αλλεπάλληλες αθλητικές ταπεινώσεις.


5 Εξ άλλου το πρόβλημα του ντόπινγκ στον αθλητισμό είναι ανάλογο με αυτό της βίας: ακόμη κι αν το εξαλείψεις από τον αθλητισμό, δεν παύει να είναι συστατικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής. Απλώς μεταθέτεις το πρόβλημα λίγο παραδίπλα κλείνοντας τα μάτια στην ύπαρξή του. Απόδειξη γι’ αυτό είναι η τρομακτική εξάπλωση του ντόπινγκ – με τη στενή του έννοια μάλιστα – σε πάρα πολλά επίπεδα της κοινωνικής ζωής:


* μουσικοί και άλλοι καλλιτέχνες ντοπάρονται με ναρκωτικά για μέγιστη απόδοση επί σκηνής με συνέπεια την εξάρτηση και όλα τα παρεπόμενα,


* νέοι και ηλικιωμένοι παίρνουν Βιάγκρα και τα όμοιά του για καλύτερη σεξουαλική απόδοση, χωρίς να είναι σαφές ακόμη αν υπάρχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στον οργανισμό,


* μαθητές ντοπάρονται για να εισαχθούν στα ΤΕΦΑΑ ή απλώς, με άλλου τύπου σκευάσματα, για να αυξήσουν τη συγκέντρωση, την προσοχή και την απόδοσή τους στα μαθήματα, με συχνή συνέπεια την πλήρη ψυχοδιανοητική κατάρρευσή τους,


* νέοι άνθρωποι ντοπάρονται με αναβολικά στα γυμναστήρια για να «χτίσουν» το κορμί τους ή με ποτά για να ξεπεράσουν τις αναστολές στην ερωτική τους ζωή, με όλες τις συνέπειες,


* γιάπηδες ή χαμηλόβαθμοι εργαζόμενοι παίρνουν «κοκτέιλ» βιταμινών, ιχνοστοιχείων, μετάλλων κ.λπ. χωρίς συνταγογράφηση και έλεγχο για τη νομιμότητα των περιεχόμενων ουσιών προκειμένου να αντεπεξέλθουν στους εξοντωτικούς εργασιακούς ρυθμούς που τους επιβάλλουν οι εργοδότες τους,


* στρατιώτες ντοπάρονται με ουσίες που δρουν στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα προκειμένου να καταπολεμήσουν τον φόβο και να αυξήσουν την εγρήγορσή τους στη διάρκεια πολεμικών αποστολών,


* εταιρείες ήδη μελετούν και πειραματίζονται αποσκοπώντας στη δημιουργία του «στρατιώτη που δεν κοιμάται» και μπορεί να βρίσκεται στην κορυφή της απόδοσής του όλο το εικοσιτετράωρο, με τα πρώτα αποτελέσματα των πειραμάτων να είναι εφιαλτικά.


Τα παραδείγματα είναι κυριολεκτικά άπειρα, τα ζούμε, αλλά σπανίως τα αξιολογούμε. Όμως η αύξηση της παραγωγικότητας και της απόδοσης εις βάρος του ανθρώπινου οργανισμού είναι ήδη νόμιμη και έχει προσλάβει τον προπαγανδιστικό χαρακτήρα του «τρόπου ζωής». Η ντόπα λοιπόν είναι παντού και νόμιμη. Άρα δεν αρκεί η καταπολέμησή της στον αθλητισμό.


6 Το ντόπινγκ σκοτώνει: οι καταγεγραμμένοι θάνατοι των αθλητών και οι υποψίες για πολλούς άλλους, τα άσυλα για πρώην πρωταθλητές και νυν ανθρώπινα ερείπια στο κάποτε ανατολικό μπλοκ ίσως στους περισσότερους δεν λένε τίποτε, αφού η πληροφόρηση για όλα τούτα δεν είναι επαρκής. Όμως οι εφιαλτικές συνέπειές του στον ανθρώπινο οργανισμό – από καρκίνους, εγκεφαλικά και καρδιακά μέχρι την παράνοια και τις άλλες ψυχολογικές ασθένειες και από την ψυχική και σωματική εξάρτηση μέχρι την αλλαγή των χαρακτηριστικών του φύλου – είναι εν πολλοίς γνωστές. Και δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός, αρκεί να αναζητήσεις την πληροφόρηση.


7 Το μεγάλο δίλημμα στη συνείδηση των περισσότερων είναι η σχέση των αθλητών με το ντόπινγκ. Οι αθλητές είναι οι θύτες ή τα θύματα της ιστορίας; Χωρίς περιστροφές, είναι τα θύματα. Όχι μόνο επειδή πληρώνουν με την υγεία και τη ζωή τους το ντοπάρισμα ούτε επειδή, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, τους αντιστοιχεί μικρό μόνο μέρος από την «πίτα» που δημιουργεί ο κύκλος εργασιών του πρωταθλητισμού. Κυρίως διότι είναι οι μόνοι που πληρώνουν το βαρύτατο κόστος για να κινηθεί και να παραγάγει ασύλληπτο χρήμα μια παγκοσμίων διαστάσεων παραγωγική «μηχανή», την ώρα που προπονητές, παράγοντες και ολόκληρα κράτη τζιράρουν πάνω τους τρελό χρήμα.

Είναι επίσης εξαιρετικά αμφίβολο το αν οι αθλητές, ενώ γνωρίζουν το προσδοκώμενο αγωνιστικό «όφελος» από τα φαρμάκια των προπονητών και των παραγόντων, έχουν πλήρη γνώση για τις επιπτώσεις τους – τουλάχιστον στην πλειονότητά τους. Δεν είναι δηλαδή καθόλου βέβαιο ότι οι αρσιβαρίστες του Ιακώβου γνώριζαν πως μόλις σε μερικούς μήνες θα αρχίσουν να φαίνονται οι αρνητικές επιπτώσεις από τη λήψη του φαρμάκου.


8 Η υποκρισία ολόκληρης της κοινωνίας και η απληστία ανόητων και μωροφιλόδοξων γονέων είναι βασικός παράγοντας για την εξάπλωση του ντόπινγκ ακόμη και σε μικρά παιδιά των σχολικών πρωταθλημάτων. Ακόμη και δημοσίως γονείς και καθηγητές υποστήριξαν αυτές τις μέρες αυτό που είναι κοινό μυστικό: ότι γονείς συναινούν – αν δεν... παρακαλούν κιόλας – τους «προπονητές» και τους διάφορους απατεώνες που πλασάρουν φαρμάκια στην πιτσιρικάδα.

Περίπου όπως οι μαμάδες, που πασάρουν τα ανήλικά κοριτσάκια τους στον αμφιλεγόμενο χώρο του μόντελινγκ και τους νταβατζήδες του παρακαλώντας να τα προωθήσουν. Η εκπόρνευση στο μεγαλείο της. Μόνο που εδώ μιλάμε και για θάνατο...


9 Οι βαρύτατες ευθύνες για την εξάπλωση του ντόπινγκ στην Ελλάδα, εκτός από τους αγύρτες και τους αθλητικούς δουλεμπόρους – είτε λέγονται παράγοντες είτε προπονητές είτε πρόκειται για κοινούς πλασιέ παράνομων εταιρειών –, βαρύνει πρώτα και κύρια το ελληνικό κράτος. Είτε το παραδεχτούμε είτε όχι, στη χώρα μας έχει στηθεί, εδώ και μιάμιση δεκαετία, ένας απίστευτος μηχανισμός παραγωγής μεταλλίων πάση θυσία, ο οποίος κυριαρχείται πλήρως από την κρατική εντολή, τους ομοσπονδιάρχες και τους προπονητές.

Αυτοί διακινούν και διαχειρίζονται το χρήμα, αυτοί συγκαλύπτουν κρούσματα ντόπινγκ, αυτοί καρπώνονται τη δόξα. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, στην Ελλάδα το μοντέλο ανάπτυξης του αθλητισμού είναι ανατολικού τύπου. Ανεξαρτήτως του αν αυτό θα το κρίνει κάποιος ως αθλητικό εθνικισμό ή κρατικό μονοπώλιο ή κοινό λαμογισμό, η ρίζα του κακού είναι στο κράτος, αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει σε χώρες με πολύ πιο ανεπτυγμένα χαρακτηριστικά «αγοράς».


10 Στην Ελλάδα είναι ευαγγέλιο η ρήση του φοβερού Τζέκου: «Ντοπαρισμένος είναι όποιος πιάστηκε ντοπαρισμένος». Σωστά, αφού αυτός θα πληρώσει το τίμημα, ως αποδιοπομπαίος τράγος, του οποίου η θυσία θα εξαγνίσει όσους ποτέ δεν αποκαλύφθηκαν. Σ’ αυτή τη λογική συναινούν τα ΜΜΕ, που θαρρείς ότι έχουν αποκλειστική έγνοια την αποθέωση αυτών που δεν πιάνονται και την αποκαθήλωση αυτών που ντροπιάζουν το ανάδελφο έθνος μας. Ο ρόλος τους ως μέσων ενημέρωσης πνίγεται από τις κραυγές των «παραθύρων» και την εντυπωσιοθηρία των πρωτοσέλιδων.


11 Είναι χιλιοειπωμένο ότι το ντόπινγκ βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από το αντιντόπινγκ. Έχει προαναγγελθεί μάλιστα ότι το επόμενο στάδιο θα είναι το γενετικό ντόπινγκ. Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο τύπος ντοπαρίσματος είναι ήδη ανάμεσά μας. Ήδη οι επιστήμονες το έχουν διαπιστώσει και εδώ και μια πενταετία αυτή η μέθοδος έχει εγγραφεί στα κατάστιχα της WADA ως απαγορευμένη. Το κυνήγι των ντοπαριστών θυμίζει το φίδι που κυνηγάει την ουρά του μέχρι να τη δαγκώσει και να πεθάνει.


12 Με βάση όλα τα παραπάνω, το ντόπινγκ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ένα πρόβλημα του αθλητισμού. Λόγω των συνεπειών του, της εξάπλωσής του σε όλους τους τομείς της σύγχρονης ζωής και των ισχυρότατων κινήτρων που συνοδεύουν την ανεξέλεγκτη λήψη μη εγκεκριμένων και μη συνταγογραφούμενων φαρμακολογικών ουσιών, πρέπει να το δούμε πλέον ως πρώτης προτεραιότητας ζήτημα δημόσιας υγείας.

Όσο για την καταπολέμησή του, είναι θέμα ισχυρής πολιτικής απόφασης σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλαγής προτύπων και τρόπου ζωής, ενίσχυσης της ιδέας του αθλητισμού χωρίς την αυταπάτη ότι σε μια μόνο χώρα μπορείς να καταπολεμήσεις μια σύγχρονη μάστιγα, ακόμη κι αν μεταβληθείς σε μια αθλητική Αλβανία τύπου Εμβέρ Χότζα. Όμως αυτή είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία...

Πάνω απ’ όλα αποτελεί μια εύγλωττη περιγραφή της απύθμενης υποκρισίας των κοινωνιών μας, που αρκούνται να κρύβουν τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί. Αν και γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, κάνουμε τους έκπληκτους και τους οργισμένους κάθε φορά που αποκαλύπτεται η μπόχα.

Δεν υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο ανεξάρτητος από το κύκλωμα της ντόπας ειδικός που να υποστηρίξει πως οι υψηλού επιπέδου επιδόσεις σε όλα τα αθλήματα, ακόμη και στο... μπιλιάρδο, γίνονται χωρίς φαρμακευτική υποβοήθηση. Και μια που αναφερθήκαμε στο μπιλιάρδο, πρόσφατα βρέθηκε σε ευρωπαϊκό τουρνουά (όπου παίζονται εκατομμύρια δολάρια στα έπαθλα) ντοπαρισμένος παίκτης με ουσίες που εξασφάλιζαν «ηρεμία, ακρίβεια και σταθερότητα».

Όσοι έχουν κλοτσήσει το τόπι, για να μιλήσουμε για το δημοφιλέστερο των αθλημάτων, και βλέπουν σήμερα στην τηλεόραση σπουδαία ευρωπαϊκά παιχνίδια εύκολα μπορούν να κατανοήσουν ότι δεν είναι μόνο η πράγματι πολύ σκληρή προπόνηση η οποία φέρνει αυτά τα αποτελέσματα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ότι η διαφορά ανάμεσα στα Μουντιάλ των δεκαετιών του 1980, του 1990 και του 2000 έχει μετρηθεί ως εξής:


* Τη δεκαετία του 1990 ο κάθε ποδοσφαιριστής σε οποιαδήποτε από τις κορυφαίες ομάδες του πλανήτη πραγματοποιούσε κατά μέσον όρο 60 με 70 κούρσες έντονης ταχύτητας διαστήματος 20-50 μέτρων.


* Στις κορυφαίες ομάδες του σήμερα κανένας ποδοσφαιριστής με τις δυνάμεις του χθες δεν θα μπορούσε να σταθεί. Θα έμοιαζε σταματημένος. Οι σημερινοί υπερ-ποδοσφαιριστές πραγματοποιούν κατά μέσον όρο 120 με 130 κούρσες έντονης ταχύτητας απόστασης 20-50 μέτρων.


Αυτή η συνδυασμένη κίνηση των 20 ποδοσφαιριστών στους αγωνιστικούς χώρους δημιουργεί στους δέκτες της τηλεόρασής μας την εντύπωση μιας εικονικής πραγματικότητας που μόνο (;) παιχνίδια play station μπορούν να δημιουργήσουν. Φανταστείτε, λοιπόν, αυτούς τους υπεραθλητές, οι οποίοι, σε ρυθμούς που αγγίζουν τα όρια του εξωπραγματικού, αγωνίζονται δύο φορές την εβδομάδα επί 10-11 μήνες τον χρόνο δίνοντας περισσότερα από 70 παιχνίδια!


Δεν υπάρχει επιστήμονας στον κόσμο που θα υποστηρίξει ότι αυτοί οι άνθρωποι πετυχαίνουν αυτές τις αποδόσεις μόνο με σκληρή δουλειά, βιταμίνες, καλή διατροφή και νεράκι...

Ένα ακόμη παράδειγμα που δείχνει την πρόοδο της επιστήμης, αλλά και πώς ο σκοπός (πρωταθλητισμός) αγιάζει τις ντόπες: Έχουν αναπτυχθεί στα εργαστήρια ουσίες, που η λήψη τους πολλαπλασιάζει την ταχύτητα αντίδρασης του αθλητή. Με άλλα λόγια οξύνει σε ασύλληπτο βαθμό τα ανακλαστικά του.


Όπως λένε οι γνωρίζοντες, μια τέτοια βελτίωση των ανακλαστικών, εκτός των αδιευκρίνιστων παρενεργειών στη λειτουργία του νευρικού συστήματος, προκαλεί και σοβαρούς μυϊκούς τραυματισμούς. Το μυϊκό σύστημα του αθλητή δεν μπορεί, κάποιες φορές, να «σηκώσει» και να υποστηρίξει την κίνηση που υπαγορεύει η αστραπιαία εντολή.

Συνοψίζοντας να σημειώσουμε πως από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας ο άνθρωπος αναζητά πλεονεκτήματα στον αγώνα για επικράτηση και κυριαρχία. Στην εποχή μας, την εποχή της καινοτομίας, της ασύλληπτης ανάπτυξης της επιστήμης και της γνώσης, η ανταγωνιστική κουλτούρα και η «υποχρέωση» για γρήγορη άνοδο και επικράτηση δικαιολογεί, αν δεν επιβάλλει, τη χρησιμοποίηση κάθε μέσου. Θεμιτού ή αθέμιτου...

Ενεργός Πολίτης και υπερπληροφορημένο άτομο, ο Ν. Μπελογιάννης, παράπλευρος μύθος της Ελλης, του πατέρα του και της θείας του Διδώς

«Είμαι ένας ενεργός πολίτης και ένα υπερπληροφορημένο άτομο· κυρίως από το Ιντερνετ, όχι από την τηλεόραση, που πρέπει να έχεις φοβερό φίλτρο για να μην κρατήσεις τα σκουπίδια της.
Η συνέντευξη του Νίκου Μπελογιάννη που δημοσιεύεται στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 12/4/2008, από την Όλγα Μπακομάρου, μας μεταφέρει με χιούμορ και αιχμηρό τρόπο τις απόψεις του ως Ενεργού Πολίτη.

7 Απριλίου 2008

Επιτυχημένη εκδήλωση επικοινωνίας και διασκέδασης. Δράσεις και πρωτοβουλίες Συλλόγων και Οργανώσεων Πολιτών Παλλήνης και αφιέρωμα στο Χασάπικο

O ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΣ & ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΠΑΛΛΗΝΗΣ και η ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΠΑΛΛΗΝΗΣ σε συνεργασία με Οργανώσεις Πολιτών του Δήμου Παλλήνης,

πραγματοποίησαν βραδινή συνάντηση επικοινωνίας και διασκέδασης, την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18-04-2008 στο ΤΑΒΕΡΝΑΚΙ ΤΟΥ ΣΑΜΨΩΝ στην Παλλήνη.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε οπτικοποιημένες παρουσιάσεις από τις

  • Δράσεις και πρωτοβουλίες Συλλόγων και Οργανώσεων Πολιτών Παλλήνης:
και αφιέρωμα :
  • στο χασάπικο με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τον Πολιτισμό (5-5-2007).
Χόρεψε η Ομάδα του Πνευματικού Κέντρου Παλλήνης υπό την καθοδήγηση της δασκάλας τους Έρης Κονδάρα - Νικητοπούλου.

Ακολουθεί το φωτογραφικό άλμπουμ από την εκδήλωση που κράτησε μέχρι τις μικρές πρωινές ώρες.

Σας ευχαριστούμε όλους για την παρουσία σας τόσο σε αυτή όσο και σε όλες τις πρωτοβουλίες των Συλλόγων μας.

Τα Δ.Σ
ΕΝΩΣΗΣ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΠΑΛΛΗΝΗΣ και
ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΥ & ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΠΑΛΛΗΝΗΣ

Αναζήτηση Εργασίας

Εργασία από την Careerjet

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας

 

Followers