29 Νοεμβρίου 2011

Ρευστότητα στο Μηδέν και στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Σιωπηλός τραπεζικός πανικός;

«Σιωπηλός» τραπεζικός πανικός;
Αυτό είναι το ερώτημα που θέτουν τα τελευταία 24ωρα οικονομολόγοι, καθώς αυξάνονται οι ενδείξεις πως σταδιακά η κρίση μέσω του τραπεζικού συστήματος περνά στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Η «απομόχλευση» που προωθούν οι τράπεζες της ευρωζώνης από την ανατολική Ευρώπη, έχει αρχίσει ήδη να έχει αρνητικές επιπτώσεις σε όλη την περιφέρεια.

Οι οικονομίες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, πλην Ρωσίας, είναι πλήρως εξαρτημένες από τις δυτικοευρωπαϊκές τράπεζες, αφού τα τρία τέταρτα του συνολικού ενεργητικού του τραπεζικού τους συστήματος ανήκει σε αυτές. Πέρα από την Ουγγαρία, οι πιο εξαρτημένες από τις ξένες πιστώσεις χώρες είναι η Ουκρανία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία.

Όλα ξεκίνησαν την προηγούμενη εβδομάδα όταν η Κεντρική Τράπεζα της Αυστρίας ανακοίνωσε την εισαγωγή νέων και ιδιαίτερα αυστηρών κεφαλαιακών κανόνων για τα τραπεζικά ιδρύματα καθώς και ενός μειωμένου ορίου δανεισμού που θα καταστήσει δύσκολο το δανεισμό των Αυστριακών τραπεζών στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Η Βιέννη φοβάται ότι η κυβέρνηση ίσως υποχρεωθεί να διασώσει τις τράπεζές της εξαιτίας των ζημιών στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη, μια περιφέρεια στην οποία η Αυστρία είναι κορυφαίος πιστωτής. Η κυβέρνηση της Αυστρίας παρήγγειλε στις Erste Group, Raiffesen Bank International και Bank Austria να περιορίσουν τον δανεισμό στις μόλις 1,1 φορές έναντι των καταθέσεων στις χώρες της περιφέρειας.

Αναλυτές φοβούνται ότι τέτοιου είδους κινήσεις θα διογκώσουν την απομόχλευση από τις αναπτυσσόμενες αγορές της Ευρώπης και η Nomura εκτιμά ότι ενδεχομένως να καταλήξουν σε συνολικές εκροές λόγω απομόχλευσης ύψους 13 δισ. ευρώ.
Η απόφαση της Αυστρίας να περιορίσει κάθετα τον δανεισμό στην ανατολική Ευρώπη έχει προκαλέσει μεγάλη κλιμάκωση στην νευρικότητα όσον αφορά τις οικονομίες της περιφέρειας.

 Η κεντρική τράπεζα της Πολωνίας προχώρησε την προηγούμενη εβδομάδα σε παρέμβαση στην αγορά spot για τέταρτη φορά σε τρεις μήνες, σε μια προσπάθεια να στηρίξει την ισοτιμία του ζλότι έναντι του ευρώ, το οποίο για μια ακόμη φορά πλησίασε επίπεδα του 2009. Όμως η παρέμβαση δεν είχε μεγάλη απήχηση στην αγορά συναλλάγματος καθώς οι επενδυτές εμφανίζονται ιδιαίτερα ανήσυχοι για τις επιπτώσεις της ευρωπαϊκής ύφεσης στην Πολωνία και την υπόλοιπη περιφέρεια της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται καταστάσεις πανικού. Τα διεθνή πρακτορεία μετέδωσαν ότι την προηγούμενη εβδομάδα υπήρξαν τεράστιες ουρές έξω από την τράπεζα Krājbanka της Λετονίας, κατόπιν δημοσιεύματος του Bloomberg ότι «λείπουν» από την τράπεζα σχεδόν 100 εκατομμύρια λάτι, δηλαδή 191 εκατ. δολάρια.
 Ο πανικός ξεκίνησε με την ρευστοποίηση της Bankas Snoras της Λιθουανίας. Η κυβέρνηση της Λιθουανίας πήρε τον έλεγχο της τράπεζας στα μέσα Νοεμβρίου, όταν η κεντρική τράπεζα ανακάλυψε ότι «λείπουν» 300 εκατ. ευρώ σε ενεργητικά και δήλωσε ότι ο πιστωτικός οίκος βρίσκεται στα πρόθυρα χρεοκοπίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είναι μόνο η Αυστρία που μειώνει τις χορηγήσεις της στο εξωτερικό. Η ιταλική UniCredit και η γερμανική Commerzbank δεσμεύτηκαν πρόσφατα να περιορίσουν τις χορηγήσεις τους στο εξωτερικό. Αλλά και οι γαλλικές τράπεζες, που αποτελούσαν σημαντική δύναμη στις χορηγήσεις προς μεγάλες επιχειρήσεις στην Ασία, έχουν διακόψει κάθε σχετική δραστηριότητα.
Μάλιστα η Fitch εξέδωσε προειδοποίηση για τις τράπεζες της αναδυόμενης Ευρώπης. Στην περίπτωση επιδείνωσης της κρίσης, οι πιέσεις που θα δεχτούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες στα κεφάλαια και τη ρευστότητά τους ενδέχεται να τις αναγκάσει να μειώσουν τη χρηματοδότηση των θυγατρικών τους στην περιοχή, εκτιμά ο οίκος. Ως αποτέλεσμα, η έλλειψη χρηματοδότησης των τραπεζών ενδέχεται να σημάνει πιστωτική ασφυξία και μείωση του ΑΕΠ σε πολλές από τις χώρες αυτές. Το βασικό σενάριο της Fitch αναφέρει ότι μια ελληνική κρατική ή τραπεζική χρεοκοπία δεν θα οδηγήσει τις ελληνικές τράπεζες στον επαναπατρισμό κεφαλαίων από τις θυγατρικές τους στη ΝΑ Ευρώπη. Όμως, αυτό σημαίνει ότι θα είναι λιγότερο ικανές να διαθέσουν κεφάλαια, εάν αυτά χρειαστούν.

Τρύπα 241 δισ. στη χρηματοδότηση

Και ενώ συμβαίνουν αυτά, όλο και δυσκολεύει η χρηματοδότηση για τις ευρωπαϊκές τράπεζες, απειλώντας το τραπεζικό σύστημα και την πραγματική οικονομία. Σύμφωνα με διεθνή δημοσιεύματα η χρηματοδοτική «τρύπα» βαθαίνει για τις ευρωπαϊκές τράπεζες, καθώς η αναταραχή στις αγορές οδηγεί την Ευρώπη σε καθολική πιστωτική κρίση. Οι επενδυτές μένουν μακριά από τα ομόλογα τραπεζών, εν μέσω ανησυχιών για τις εξελίξεις στην κρίση χρέους στην ευρωζώνη και την υγεία του τραπεζικού συστήματος. Ειδικότερα, οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν εκδώσει ομόλογα ύψους 413 δισ. δολ. μέχρι στιγμής φέτος. Το ποσό αυτό αντιστοιχεί μόλις στα δύο τρίτα των αναγκών αναχρηματοδότησης των ομολόγων που λήγουν εντός του 2011, ύψους 654 δισ. δολαρίων, όπως αποκαλύπτουν τα στοιχεία της Dealogic για τους Financial Times. Η χρηματοδοτική ''τρύπα'' αγγίζει τα 241 δισ. δολάρια για το 2011, εκτιμά η Dealogic. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες καλούνται να αναχρηματοδοτήσουν υποχρεώσεις συνολικού ύψους 700-800 δισ. ευρώ, που λήγουν το 2012. Αν δεν μπορέσουν να καλύψουν το ποσό αυτό, μέσω έκδοσης ομολόγων ή συγκέντρωσης καταθέσεων, τότε, η μείωση του δανεισμού τους θα είναι μονόδρομος. Ας σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά που οι ευρωτράπεζες βρίσκονται σε τόσο δεινή θέση σε διάστημα τουλάχιστον πέντε ετών.
ΠΗΓΗ : http://www.sofokleous10.gr/

28 Νοεμβρίου 2011

Η επιστροφή της ασφάλειας και της σταθερότητας, δηλαδή στην οικονομία, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην κοινωνία και στην πολιτική, θα απαιτήσει πολύ χρόνο.


moneyplanetΟι Έλληνες είναι εξοπλισμένοι με έναν πολιτισμό, βαθειά ριζωμένο μέσα τους, ο οποίος στο τέλος θα τους επιτρέψει να αφομοιώσουν πρώτοι τη νέα εποχή της ανασφάλειας, των διακυμάνσεων, της αβεβαιότητας και της συνεχούς μεταβλητότητας
Δεν είναι τυχαίο το ότι, ο φόβος, η ανασφάλεια, η αστάθεια και η μεταβλητότητα επικρατούν σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη – παράλληλα και την ίδια χρονική στιγμή. Φοβόμαστε για το κοντινό μέλλον μας, ενώ είμαστε πολύ απαισιόδοξοι, τρομοκρατημένοι ίσως, σε σχέση με το μέλλον των παιδιών μας. Όλα αυτά μας οδηγούν εύλογα στο συμπέρασμα ότι, η παγκόσμια κοινότητα έχει εισέλθει σε μία ιστορική «αλλαγή παραδείγματος» - η οποία συνήθως συνοδεύεται από τον πανικό της απώλειας εκείνης της άγκυρας, η οποία κρατούσε το «πλοίο» μας ασφαλές στο λιμάνι. 

Η επανεγκατάσταση αυτής της «άγκυρας», η επιστροφή της ασφάλειας και της σταθερότητας δηλαδή στην οικονομία, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στην κοινωνία και στην πολιτική, θα απαιτήσει πολύ χρόνο – ενώ δεν θα υπάρχει στο εξής καμία γνώριμη ή/και σαφής στρατηγική επιβίωσης, πόσο μάλλον επιτυχίας, αφού θα εκλείπουν τα ιστορικά δεδομένα.

Υπάρχουν μόνο δύο πράγματα, τα οποία φαίνονται καθαρά: οι διαφορετικές χώρες θα αποφασίσουν να υιοθετήσουν, είτε με τη δική τους, ελεύθερη βούληση, είτε καταναγκαστικά, διαφορετικές λύσεις – με διαφορετικές συνέπειες για τις ίδιες και τον υπόλοιπο πλανήτη. Η νέα σύνδεση δε των χωρών αυτών με όλες τις άλλες, κάτω από τα καινούργια δεδομένα, θα φέρει αντιμέτωπο ολόκληρο το σύστημα, σαν ένα και μόνο σύνολο, με νέες, πολύ μεγαλύτερες προκλήσεις.

Ορισμένες αλλαγές, στα πλαίσια της πλήρους αναθεώρησης των κρατούντων προτύπων, θα πραγματοποιηθούν «εξελεγκτικά», δαρβινικά – ήρεμα δηλαδή, κατά τη διάρκεια πολλών ετών. Άλλες θα ακολουθήσουν απότομα, ξαφνικά, χωρίς καθόλου να τις περιμένουμε – εντείνοντας ακόμη περισσότερο την ανασφάλεια μας. Ας ελπίσουμε ότι τελικά θα καταφέρουμε να βρεθούμε σε ένα νέο σημείο ισορροπίας, χωρίς να καταστραφούν όλα όσα έχουμε μέχρι σήμερα επιτύχει – μεταξύ των οποίων και η Δημοκρατία”. (M.Erian, ΒΒ).    

Ανάλυση
Έχει αποδειχθεί ότι οι περιοχές του εγκεφάλου, οι οποίες δραστηριοποιούνται όταν ασχολούμαστε με την επίλυση γνωστών προβλημάτων, είναι εντελώς διαφορετικές από αυτές, οι οποίες «διαπραγματεύονται» άγνωστες καταστάσεις – προβλήματα δηλαδή, για τα οποία δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο ή/και προσωπική, ανθρώπινη εμπειρία. Για παράδειγμα, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα γεγονός, το οποίο μας έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν, οπότε διαθέτουμε την απαιτούμενη εμπειρία, δραστηριοποιείται το Α τμήμα του εγκεφάλου. Αντίθετα, όταν κάτι μας συμβαίνει για πρώτη φορά, δεν ασχολείται μαζί του το Α τμήμα, αλλά ένα κάποιο Β – φυσικά με άγνωστες μεθόδους επίλυσης και με ασαφή αποτελέσματα. 
Από την άλλη πλευρά ο Keynes είχε την περίεργη άποψη ότι, οι σημαντικότερες οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται κατά τη διάρκεια ασαφών, μη ελεγχόμενων εξελίξεων, για τις οποίες δεν υπάρχει εμπειρική γνώση – κατ’ επέκταση, από εκείνη την περιοχή του εγκεφάλου, τη Β στο προηγούμενο παράδειγμα, η οποία διαπραγματεύεται άγνωστες καταστάσεις.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, οι μεγάλοι οικονομικοί κύκλοι (άνω των σαράντα ετών), οι οποίοι μας υποχρεώνουν σε σημαντικές αλλαγές πορείας, προέρχονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, από «συλλογικές διανοητικές διεργασίες» και πολύπλοκες αλληλοεπιδράσεις, οι οποίες δεν είναι κατανοητές από τους οικονομολόγους – μεταξύ άλλων επειδή οι αποφάσεις που αναγκαστικά τους συνοδεύουν, λαμβάνονται από τη λειτουργία αγνώστων περιοχών του εγκεφάλου.
Στην επιστήμη τώρα αναφερόμαστε σε μία «αλλαγή παραδείγματος» (paradigm shift, επαναστατική, δραματική ή εκ βάθρων αλλαγή, πλήρης αναθεώρηση του κρατούντος προτύπου κλπ.), όταν αλλάζει ριζικά η οπτική γωνία, από την οποία εξεταζόταν έως εκείνη τη στιγμή μία επιστημονική περιοχή – όταν διαφοροποιούνται οι βάσεις, τα θεμέλια καλύτερα, στα οποία στηριζόταν η εξέλιξη της έρευνας, από την ήδη υπάρχουσα γνώση. Προφανώς, οι μεγάλοι οικονομικοί κύκλοι αποτελούν συχνά αλλαγές παραδείγματος στην Οικονομία - οπότε οφείλει να αναθεωρείται ριζικά η οπτική γωνία, από την οποία εξεταζόταν έως εκείνη τη στιγμή τα οικονομικά δεδομένα, εάν θέλουμε να τα κατανοήσουμε και να τα επιλύσουμε σωστά. 
Η μετάβαση (αλλαγή) από την κλασσική μηχανική στη θεωρία της σχετικότητας και την κβαντομηχανική, αποτελεί μία «αλλαγή παραδείγματος» στη Φυσική – ενώ σήμερα «κυοφορείται» η αναθεώρηση της θεωρίας της σχετικότητας, μέσα από τα πειράματα που διεξάγονται στην Ελβετία (CERN). Στην Οικονομία αντίστοιχα, ως «αλλαγή παραδείγματος» θεωρείται η «μετάβαση» από την αγροτική παραγωγή στη βιομηχανική επανάσταση, όπως επίσης η «αντικατάσταση» του μονεταρισμού από τον κεϋνσιανισμό και στη συνέχεια από το νεοφιλελευθερισμό.
Ένα άλλο παράδειγμα στις κοινωνικές επιστήμες είναι η αντικατάσταση της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας από το Χριστιανισμό, όπου η αναζήτηση απαντήσεων σε πολλά ανθρώπινα ερωτήματα, με τη βοήθεια της σκέψης, έδωσε τη θέση της στις σχετικά αυθαίρετες, «δογματικές» απαντήσεις – με τη βοήθεια της Θρησκείας («απόγονος» φαίνεται να είναι η ψυχολογία).
Κλείνοντας, ίσως οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, Οικονομολόγος δεν είναι αυτός που παραθέτει απλά ψυχρά νούμερα, αναλύοντας τα με κάθε λεπτομέρεια, όπως ο  οικονομικός αναλυτής, αλλά εκείνος που προσπαθεί να διαμορφώσει μία ολοκληρωμένη, «φιλοσοφική» άποψη για τα «τεκταινόμενα», με τη βοήθεια της επιστήμης που ο ίδιος έχει σπουδάσει – της Οικονομίας δηλαδή.    
ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ
Η «αλλαγή παραδείγματος», η οποία ευτυχώς δεν είναι ένα γεγονός που συμβαίνει συχνά στη Ιστορία (ευτυχώς επειδή είναι μία εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία - αν και δυστυχώς φαίνεται ότι «εξελίσσεται» ραγδαία σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά την Οικονομία), χωρίζεται σε δύο διαφορετικά μέρη:
(α)  Στη αρχή έχουμε «τη φάση της κρίσης» (crisis), κατά τη διάρκεια της οποίας προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τη βοήθεια των γνώσεων, των εμπειριών και των μεθόδων του παρελθόντος, θεωρώντας μεταξύ άλλων ότι, δεν ήταν λάθος οι μέθοδοι, αλλά η εφαρμογή τους. Στην προσπάθεια αυτή συμμετέχουν κυρίως οι καλύτεροι όλων, αφού απαιτεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερες γνώσεις, εμπειρίες, ικανότητες και δεξιότητες, ενώ οι λύσεις επείγουν.
(β)  Στη συνέχεια ακολουθεί «η εποχή της επιστημονικής ανακάλυψης» όπου, κατανοώντας πλέον ότι, οι εμπειρίες, οι γνώσεις και οι παλαιές μέθοδοι ήταν λανθασμένες, προσπαθούμε να σκεφθούμε διαφορετικά, να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας και να ανακαλύψουμε νέους τρόπους ορισμού ή/και διαχείρισης των προβλημάτων μας – έτσι ώστε αφενός μεν να αιτιολογούνται ικανοποιητικά τα λάθη του παρελθόντος, αφετέρου να επιλύονται σωστά τα προβλήματα του παρόντος.    
Στο παράδειγμα της Ελλάδας, αφού προσπαθήσουμε για κάποιο χρονικό διάστημα να λύσουμε τα οικονομικά, τα πολιτικά και λοιπά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, αυτά δηλαδή που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, με τη βοήθεια της Ιστορίας, της εμπειρίας και των υφισταμένων κομμάτων, αντιλήψεων, δομών, Θεσμών, ξένων οργανισμών (ΔΝΤ, ΕΕ) κλπ., χωρίς αποτέλεσμα φυσικά (πρώτο μέρος), θα αναγκασθούμε τελικά να τα αλλάξουμε όλα (δεύτερο μέρος) - αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την πρωτόγνωρη κρίση (ας ελπίσουμε, όχι πολύ αργά ή/και με τεράστιο κόστος).  
Το ίδιο ισχύει και για την Ευρωζώνη, την ΕΕ, τις Η.Π.Α. και πολλές άλλες χώρες ή περιοχές του πλανήτη σήμερα, οι οποίεςυπεισέρχονται σε εντελώς νέες, άγνωστες και «αχαρτογράφητες» περιοχές - με αφετηρία το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης (2007). Επίσης για τη Γερμανία η οποία, παρά τις τραυματικές ιστορικές εμπειρίες της (ναζισμός, παγκόσμιοι πόλεμοι κλπ.), επιμένει δυστυχώς στις εσφαλμένες μεθόδους του παρελθόντος (εμπορικά πλεονάσματα εις βάρος των εταίρων της κλπ.) - παρά το ότι την οδήγησαν στην καταστροφή, μέσα από την τότε ευρωπαϊκή απομόνωση της.
Περαιτέρω, η αδυναμία των Η.Π.Α. να οδηγήσουν την οικονομία τους σε βιώσιμη ανάπτυξη, καταπολεμώντας την ανεργία, καθώς επίσης τις τεράστιες εισοδηματικές διαφορές, έχει αναγκάσει χιλιάδες Αμερικανούς να βγουν στους δρόμους - με στόχο τη δημιουργία ενός δικαιότερου συστήματος. Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, οι φόβοι χρεοκοπίας έχουν «υποχρεώσει» δύο χώρες της Ευρωζώνης να αντικαταστήσουν την πολιτική ηγεσία τους με τεχνοκράτες – οι οποίοι έχουν την εντολή να επαναφέρουν την τάξη. Παράλληλα, οι επιθέσεις των αγορών έχουν φέρει στην επιφάνεια τις αδυναμίες των θεσμικών και λοιπών οργάνων της νομισματικής ένωσης, γεγονός που θα την αναγκάσει, αργά ή γρήγορα, να αλλάξει εντελώς τη δομή της (άρθρο μας).
Από την άλλη πλευρά, η Ιαπωνία απειλείται με μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, εάν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές εντός της – ευρισκόμενη αντιμέτωπη με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος (210% του ΑΕΠ της, περί τα 10 τρις €). Η Κίνα επίσης, εάν συνεχίσει να στηρίζεται στις εξαγωγές (πλεονάσματα) και στο υποτιμημένο νόμισμα της, χωρίς να προωθεί την εσωτερική κατανάλωση – έχοντας να αντιμετωπίσει αφενός μεν μία τεράστια φούσκα ακινήτων, αφετέρου τον υπερδανεισμό εκ μέρους των σκιωδών τραπεζών της (τοκογλύφων), οι οποίες απειλούν έμμεσα να καταστρέψουν την πραγματική της οικονομία.
Άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα η Σιγκαπούρη (ο σημερινός «παράδεισος» των χρηματοπιστωτικών αγορών), η οποία διοικείται απολυταρχικά (δικτατορία) από πολλά χρόνια τώρα, θα αντιμετωπίσουν σύντομα μεγάλα πολιτικά προβλήματα – όπως επίσης η Αίγυπτος, η Συρία, η Λιβύη, το Ιράν, το Ισραήλ κλπ. Η Τουρκία, η Βραζιλία αλλά και κάποιες άλλες χώρες που λεηλατήθηκαν στην κυριολεξία από το ΔΝΤ, το οποίο εγκατέστησε στο εσωτερικό τους «βραδυφλεγείς βόμβες»(καταστροφή της μεσαίας τάξης, πάγια ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο, πληθωριστικούς «ιούς», φτώχεια, εξαθλίωση κλπ.), θα βρεθούν σύντομα, όταν αρχίσουν να πυροδοτούνται οι κρυμμένες «βόμβες», επίσης σε δυσάρεστη θέση. 
Κλείνοντας διαπιστώνουμε ότι, ολόκληρος ο πλανήτης και όχι μόνο η Δύση, έχει εισέλθει σε μία νέα τροχιά – την ίδια σχεδόν χρονική περίοδο, μέσα από μία ανταγωνιστική, επικίνδυνα ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση, με έντονους συγκρουσιακούς κινδύνους. Θα μπορούσε λοιπόν να ισχυρισθεί κανείς ότι, το μέλλον όλων μας εξαρτάται από τον τρόπο, με τον οποίο θα μπορέσουμε ή όχι να επιλύσουμε σωστά τα προβλήματα μας - σε τέσσερις, «αλληλένδετους» μεταξύ τους, βασικούς τομείς: στο χρηματοπιστωτικό, στον οικονομικό, στον κοινωνικό και στον πολιτικό.  
Ο ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Η πολιτική ανάπτυξης μέσω συνεχούς δανεισμού των βιομηχανικών χωρών, φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Η «απεργία» των αγοραστών ομολόγων του δημοσίου, μετά το τεράστιο λάθος της Ευρωζώνης κατά τη διάρκεια των συνόδων της 21ηςΙουλίου και 26ης Οκτωβρίου, όπου αποφασίσθηκε από τη Γερμανία η μονομερής συμμετοχή των αγορών στη διαγραφή χρέους (εξαιρούνται η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, η ΕΕ κλπ.), θα υποχρεώσει σύντομα τα ανεπτυγμένα κράτη να βρουν νέους τρόπους χρηματοδότησης των δημοσίων χρεών τους – ενδεχομένως με καταναγκαστικά λαϊκά ομόλογα, με φοροεπιδρομές και με «δημευτικές» ειδικές εισφορές (ακίνητα μέσω της ΔΕΗ), «μέτρα» από τα οποία πολύ δύσκολα θα ξεφύγουν οι Πολίτες τους” (FTD).
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι συνδεδεμένος με τους Ισολογισμούς – με το Ενεργητικό και με το Παθητικό των κρατών, με αυτά δηλαδή που διαθέτουν, καθώς επίσης με αυτά που οφείλουν. Πολλά κράτη της Δύσης είναι επιβαρυμένα με μεγάλα δημόσια χρέη, τα οποία προέρχονται από το παρελθόν, στα πλαίσια της ανάπτυξης τους μέσω του υπέρμετρου δανεισμού – ενώτα περισσότερα έχουν ιδιωτικοποιήσει το σύνολο σχεδόν της δημόσιας περιουσίας τους, περιορίζοντας δραστικά τις αξίες του Ενεργητικού τους, αφού ακολούθησαν πιστά τη νεοφιλελεύθερη πολιτική «των παιδιών του Σικάγου». Ο Πίνακας Ι είναι χαρακτηριστικός:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Προβλέψεις 2011 δημοσίου χρέους, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
Χώρα
Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ
Ιαπωνία
206,2
Ελλάδα
162,8
Ιταλία
120,5
Η.Π.Α.
101,0
Βέλγιο
97,2
Γαλλία
85,4
Γερμανία
81,7
Ισπανία
69,6
Πηγή: Financial Times
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Σημείωση: Η Αργεντινή πτώχευσε με χρέος ίσο με το 55% του ΑΕΠ της.
Χώρες όπως η Γερμανία, οι οποίες έχουν πλεονάσματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών τους, καθώς επίσης ελεγχόμενα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, επωφελούνται, παρά τα μεγάλα δημόσια χρέη τους – επειδή οι διεθνείς δανειστές τις προτιμούσαν (μέχρι σήμερα) από άλλες, ο «Ισολογισμός» των οποίων είναι αρκετά προβληματικός.
Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία οφείλουμε να επισημάνουμε ότι, διαθέτει έναν απίστευτο φορολογικό μηχανισμό, ο οποίος της επιτρέπει την «κατά το δοκούν» απομύζηση των Πολιτών της – κυρίως με τη βοήθεια της Οικονομικής Αστυνομίας, στην κυριολεξία ενός «Κράτους εν Κράτει», η οποία δεν έχει τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό (η βασική μέθοδος είναι ο δημόσιος διασυρμός, η διαπόμπευση καλύτερα των επώνυμων Αδίκων, έτσι ώστε να διευκολύνεται στη συνέχεια η λεηλασία των ανώνυμων Δικαίων – αυτών δηλαδή, οι οποίοι έχουν απλά τη δυνατότητα να πληρώσουν παραπάνω, χωρίς να τα οφείλουν / βιβλίο μας).         
Εν τούτοις τα κράτη αυτά δεν έχουν μόνο πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα – αφού η σύνδεση τους στο κοινό νόμισμα, με άλλα «προβληματικά» κράτη, επιβαρύνει τις προοπτικές τους. Απέναντι λοιπόν σε αυτήν την πραγματικότητα, οι διαφορετικές χώρες, συνδεδεμένες μεταξύ τους ή μη, είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους, στην προσπάθεια τους να μειώσουν τα χρέη τους.
Συνεχίζοντας, σε ορισμένα άλλα κράτη όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ελλάδα, η κατάσταση είναι τόσο προβληματική, ώστε να μην μπορεί κανείς να υποθέσει ότι, θα αποφύγουν τελικά την εξαιρετικά τραυματική εμπειρία τηςχρεοκοπίας – ενδεχομένως ίσως και την έξοδο τους από το κοινό νόμισμα η οποία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα είναι συντεταγμένη, με την παράλληλη «γενναία» διαγραφή μεγάλου μέρους των χρεών τους (σε επίπεδα που να μην ξεπερνούν το 50% του ΑΕΠ τους). Στα πλαίσια αυτά, η διάλυση της νομισματικής ένωσης (ΟΝΕ) είναι ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο για την Ευρώπη, όσο και για τον υπόλοιπο πλανήτη.
Άλλα πάλι κράτη, όπως η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και η Ισπανία, διαπιστώνεται ότι έχουν δραστηριοποιηθεί πολύ πιο γρήγορα,κατανοώντας έγκαιρα το μέγεθος των προβλημάτων τους και προσπαθώντας να ελέγξουν το μέλλον τους – αν και τα μέτρα, τα οποία υιοθέτησαν ή θα υιοθετήσουν στη συνέχεια, θα προκαλέσουν αναμφίβολα πολλά προβλήματα στους Πολίτες τους. Φυσικά δεν μπορεί κανείς να τα αντιμετωπίσει σαν ξεχωριστές «μονάδες», αφού αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των ευρωπαϊκών συγκοινωνούντων δοχείων.  
Μία τρίτη ομάδα κρατών, της οποίας ηγούνται οι Η.Π.Α., σε κάποιο βαθμό και η Ιαπωνία, δεν έχει αποφασίσει ακόμη τη μέθοδο, με την οποία θα περιορίσει τα δημόσια χρέη της. Επειδή η ομάδα αυτή θεωρεί ότι έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεση της, επωφελούμενη από τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού της, ακολουθεί ουσιαστικά το δόμο της «financial repression» - με τη βοήθεια του οποίου τα επιτόκια συμπιέζονται σε όσο το δυνατόν χαμηλότερα επίπεδα, έτσι ώστε οι δανειστές, συμπεριλαμβανομένων των νοικοκυριών με σχετικά σταθερά εισοδήματα, να «επιδοτούν» τους οφειλέτες.
Τέλος, η τέταρτη ομάδα κρατών, της οποία ηγείται η Κίνα, εν μέρει και η Ρωσία, δεν έχει ακόμη προβλήματα υπερχρέωσης, με αποτέλεσμα να προσελκύει τα διεθνή κερδοσκοπικά ή άλλα κεφάλαια, περιορίζοντας έτσι την προσφορά τους στη Δύση – με άμεσο επακόλουθο την αύξηση των επιτοκίων, με τα οποία επιβαρύνονται οι ήδη υπερχρεωμένες χώρες, οι οποίες καταδικάζονται σε έναν φαύλο κύκλο δανεισμού-ελλειμμάτων-χρεών-πτώχευσης. 
Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Ο περιορισμός των δημοσίων χρεών είναι άμεσα εξαρτημένος από την πραγματική οικονομία - από την οποία απαιτείται ανάπτυξη, για να μπορέσει να λειτουργήσει «θεραπευτικά» στο δημόσιο χρέος. Απλούστερα, όσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητα μίας χώρας να παράγει Εθνικό Προϊόν (αύξηση του ΑΕΠ της), τόσο περισσότερο μεγεθύνονται τα (υγιή) δημόσια έσοδα της, οπότε είναι σε θέση να εξυπηρετεί τις υποχρεώσεις της – απέναντι στους δανειστές της, αλλά και στους Πολίτες της, στους οποίους μπορεί να προσφέρει σταθερότητα ή ένα διαρκώς βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο.
Η ανάπτυξη όμως, καθώς επίσης οι επενδύσεις που προϋποθέτει, απαιτούν με τη σειρά τους νέα δάνεια. Επομένως, «αξιόχρεους συντελεστές» (δημόσιους και ιδιωτικούς), οι οποίοι να μπορούν να δανείζονται με λογικά επιτόκια, για να επενδύουν στην παραγωγή, στο εμπόριο κλπ. - αυξάνοντας το τζίρο τους και, κατ’ επέκταση, το εθνικό προϊόν (ΑΕΠ), τα δημόσια έσοδα κοκ. (το ίδιο συμβαίνει και στον τομέα της ζήτησης – αύξηση της κατανάλωσης κλπ.)
Επειδή τώρα ολόκληρη η Δύση έχει ξεπεράσει τα ανώτατα όρια δανεισμού της, έχουν πάψει να υφίστανται οι υγιείς προϋποθέσεις ανάπτυξης, ενώ συρρικνώνεται τόσο η προσφορά, όσο και η ζήτηση – με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αυξηθούν τα έσοδα των κρατών, να γίνεται όλο και πιο δύσκολη η εξυπηρέτηση των υφισταμένων δανείων, καθώς επίσης να μειώνεται συνεχώς το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών.
Πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας, είναι υποχρεωμένα να προβούν σε μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, χωρίς τη βοήθεια της ανάπτυξης ή/και της κατανάλωσης - έτσι ώστε να επανακτήσουν τη χαμένη ανταγωνιστικότητα τους, να ξεφύγουν από την ύφεση και να καταπολεμήσουν την ανεργία.
Άλλες πάλι χώρες, όπως κυρίως οι Η.Π.Α., έχουν τη δυνατότητα να συνδέσουν τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές, με μία βραχυπρόθεσμη αναζωπύρωση της ζήτησης – ενώ μερικά κράτη, όπως η Γερμανία, είναι σε θέση να απολαύσουν τα οφέλη των διαρθρωτικών αλλαγών, τις οποίες έχουν ήδη δρομολογήσει στο παρελθόν (κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, σχεδόν αμέσως μετά από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης).
Παρά το ότι λοιπόν τα σημερινά κράτη είναι από πολλές πλευρές «συνδεδεμένα», αφού η οικονομική πολιτική που ακολουθεί το ένα, επηρεάζει το άλλο (για παράδειγμα, η λιτότητα στην ΕΕ εκμηδενίζει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης των Η.Π.Α.), έχουν διαφορετικές δυνατότητες και διαφορετικά προβλήματα, για τα οποία υποχρεωτικά θα επιλέξουν διαφορετικές λύσεις– οι οποίες όμως φαίνεται ότι θα προκαλέσουν «συγκρουσιακές καταστάσεις» μεταξύ τους, με αποτελέσματα που είναι αδύνατον να προβλεφθούν με σαφήνεια.   
Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Η ανάπτυξη, ακόμη και αν επιτευχθεί, δεν είναι αρκετή από μόνη της – αφού ήταν μέχρι πρόσφατα (2007) εντάσεως ανεργίας, με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό η απασχόληση. Η ανεργία τώρα, σε συνδυασμό με τη μη ισορροπημένη κατανομή των εισοδημάτων («άνοιγμα της ψαλίδας» μεταξύ πλούσιων και φτωχών, εις βάρος κυρίως της μεσαίας τάξης), καθώς επίσης με τη γενικότερη πτώση του βιοτικού επιπέδου της Δύσης, δημιουργεί εκρηκτικές κοινωνικές συνθήκες (φτώχεια, εγκληματικότητα κλπ.) σε πάρα πολλές χώρες – ειδικά σε αυτές, οι οποίες έχουν υποστεί τις εγκληματικές επιθέσεις του ΔΝΤ.  
Επομένως, οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη κοινωνική Δικαιοσύνη εκ μέρους των Πολιτών αυξάνονται σε καθημερινή βάση – με δυσμενή αποτελέσματα για την Οικονομία, αφού οι διαδηλώσεις, οι απεργίες κλπ., οι οποίες προκαλούνται από την κοινωνική αδικία, κοστίζουν ακριβά τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα ενός κράτους. Πρόκειται λοιπόν για έναν άλλο «φαύλο κύκλο», ο οποίος οδηγεί από έναν ακόμη δρόμο τα κράτη και τους Πολίτες τους σε οδυνηρά αδιέξοδα,  
Περαιτέρω, μέσα από όλα αυτά τα καθημερινά προβλήματα και τα αγωνιώδη αδιέξοδα, ενισχύεται εύλογα η άποψη ότι, ο καπιταλισμός έχει γίνει πλέον καταστροφικός – ειδικά επειδή οι τράπεζες, στην προηγούμενη περίοδο της ανάπτυξης, εισέπραξαν τεράστια κέρδη, ενώ στη συνέχεια «κοινωνικοποίησαν» τις ζημίες τους, εις βάρος του υπολοίπου πληθυσμού.
Το σύνολο λοιπόν των Πολιτών είναι σε μεγάλο βαθμό δύσπιστο, απέναντι στο σύστημα που επικρατεί σε κάθε χώρα – πόσο μάλλον όταν τα πακέτα διάσωσης των κρατών, τα οποία «εκπονήθηκαν» μετά την κρίση, δεν ωφέλησαν καθόλου τους Πολίτες, αλλά αποκλειστικά και μόνο τις τράπεζες. Επομένως, το υφιστάμενο «κοινωνικό σύστημα» τείνει να χάσει πλέον τη νομιμοποίηση του – επίσης με δυσδιάκριτα αποτελέσματα για το μέλλον, ενώ παρατηρείται μία «αναζωπύρωση» των εθνικιστικών, των εθνικοσοσιαλιστικών, των σοσιαλιστικών και των κομμουνιστικών ιδεών.  
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Η Ευρωζώνη είναι βυθισμένη σε μία διπλή κρίση: οι επενδυτές αποσύρουν μαζικά τα χρήματα τους, τόσο από τα κράτη, όσο και από τις τράπεζες - ενώ κράτη και τράπεζες χρειάζονται απεγνωσμένα ρευστότητα, όσο ποτέ μέχρι σήμερα. Εάν δεν αντιδράσει άμεσα η Πολιτική, ανακοινώνοντας την ενεργοποίηση της ΕΚΤ και την έκδοση κοινών Ευρωομολόγων,απειλούμαστε με έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο (σπιράλ του θανάτου), «διακοσμημένο» με εθνικιστικές εξάρσεις, με φόβο, με ανεξέλεγκτες χρεοκοπίες και με μία συνεχή αύξηση του συνόλου των χρεών – έως τη στιγμή της απόλυτης κατάρρευσης”.
Οι απαιτήσεις για μεγαλύτερη κοινωνική Δικαιοσύνη, τις οποίες αναλύσαμε παραπάνω, δεν πρόκειται να σταματήσουν – αντίθετα, θα γίνονται όλο και πιο ισχυρές, όλο και πιο μαχητικές, όσο και αν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ακόμη. Ας μην ξεχνάμε ότι, η Γαλλική Επανάσταση ξέσπασε ένα χρόνο μετά τη χρεοκοπία της χώρας – ενώ ήταν μία από τις πλέον «αιματηρές» εποχές της Ιστορίας, με  θύματα εχθρούς και φίλους της «Γαλλικής Δημοκρατίας».
Επομένως, ο δυτικός κόσμος έχει μία και μοναδική επιλογή: να ανακαλύψει έναν καινούργιο πολιτικό δρόμο, ο οποίος θα διαχειρίζεται καλύτερα, άριστα αν είναι δυνατόν, τις σχέσεις (α) του Κεφαλαίου με την Εργασία, (β) των σημερινών ανθρώπων με τις μελλοντικές γενιές (γ) του χρηματοπιστωτικού τομέα με την πραγματική οικονομία και (δ) των κρατών, ειδικά των χωρών-μελών των νομισματικών ενώσεων, μεταξύ τους.   
Ο δρόμος αυτός θα μπορούσε να ανακαλυφθεί από την ίδια την Πολιτική – όπου όμως τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. ή στην Ιαπωνία επικρατεί η άποψη ότι (άρθρο μας), οι πολιτικοί είναι ανίκανοι, ανεπαρκείς, διεφθαρμένοι, υπάλληλοι των τοκογλύφων και του Καρτέλ – ενώ μία σκιώδης εξουσία έχει αναλάβει την «εγκατάσταση» μίας απολυταρχικής, παγκόσμιας διακυβέρνησης, με στόχο την εκμετάλλευση του συνόλου από μία μικρή, αλλά ικανότατη και πολύ ισχυρή ελίτ. Είναι άλλωστε δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα ότι εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι προκάλεσαν τη σημερινή, παγκόσμια κρίση, είναι σε θέση να βρουν τις απαιτούμενες λύσεις        
Στα πλαίσια αυτά, η αναζήτηση και η εύρεση ενός καινούργιου πολιτικού δρόμου, ο οποίος θα ακολουθηθεί από νέους, ικανούς, ανεξάρτητους, ανιδιοτελείς και αδιάφθορους ηγέτες, είναι μία πολύ πιο δύσκολη διαδικασία, από ότι ήταν στο παρελθόν. Επομένως, πρόκειται για μία ακόμη ασαφή διαδικασία, με επίσης δυσδιάκριτα αποτελέσματα για το μέλλον – πόσο μάλλον αφού προϋποθέτει τη δημιουργική καταστροφή όλων ανεξαιρέτως των υφισταμένων δομών (κάτι που στο παρελθόν εξασφάλιζαν οι πόλεμοι).  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η πατρίδα μας είναι αναμφίβολα μία πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα, η  οποία αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα: χρηματοπιστωτικά, οικονομικά, κοινωνικά και, κυρίως, πολιτικά. Είναι η πρώτη χώρα που βρέθηκε, εντελώς απροετοίμαστη, στο μάτι του κυκλώνα, βιώνοντας πρώτη την κρίση των κρίσεων. 

Αντιμετώπισε πρώτη την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, έζησε το ρέκβιεμ της Δημοκρατίας, ενώ ήταν η πρώτη που δέχθηκε τις πάσης φύσεως άνανδρες επιθέσεις της επεκτατικής, πρωσικής Γερμανίας – όπως επίσης των τοκογλυφικών αγορών και του πολυεθνικού Καρτέλ. 
Τέλος, στην Ελλάδα διορίσθηκε η πρώτη τεχνοκρατική κυβέρνηση στον πλανήτη, μετά από μία σειρά τραυματικών εμπειριών και πολιτικών ηγεσιών, μερικές από τις οποίες χαρακτηρίσθηκαν από πολλούς ακόμη και «ενδοτικές».    

Οι Πολίτες της διασύρθηκαν από όλα τα ξένα ΜΜΕ, εξευτελίσθηκαν, πληγήκαν στην εθνική τους υπερηφάνεια, εξαπατήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τους ηγέτες τους, απογοητεύθηκαν από την κοινωνία τους, λεηλατήθηκαν και συνεχίζουν να λεηλατούνται με εσωτερικές υποτιμήσεις, με δημεύσεις περιουσιακών στοιχείων και με πρωτόγνωρα, εξαντλητικά μέτρα λιτότητας, χωρίς καμία προοπτική – ενώ είναι υποχρεωμένοι να αντιπαρατεθούν πρώτοι με μία απάνθρωπη ανασφάλεια, άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια Ιστορία.

Είναι αυτοί λοιπόν, οι οποίοι βιώνουν ήδη μία «αλλαγή παραδείγματος», μία επώδυνη αλλαγή εποχής δηλαδή, για την αντιμετώπιση της οποίας δεν έχουν στη διάθεση τους κανένα συμβατικό όπλο – απόλυτα εκτεθειμένοι «στις διαθέσεις των Θεών του Ολύμπου». 
 Η αναμενόμενη επίσημη ανακοίνωση της χρεοκοπίας, μέσα από τις πρόσφατες συζητήσεις για διαγραφή του 75% από τα 200 δις € που οφείλονται στον ιδιωτικό τομέα (λόγω της υφιστάμενης δυνατότητας μεταβολής των συνθηκών των παλαιών ομολόγων, κατά την ανταλλαγή τους με νέα, επειδή υπάγονται στην Ελληνική νομοθεσία), θα είναι μία επόμενη δοκιμασία για τους Έλληνες – όπως επίσης για την Ευρωζώνη και τον υπόλοιπο πλανήτη.  

Εν τούτοις οι Έλληνες, αν και με διαβρωμένο χαρακτήρα από τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι εξοπλισμένοι όσο κανένας άλλος λαός με έναν πολιτισμό, βαθειά ριζωμένο μέσα τους, ο οποίος είμαστε σίγουροι ότι στο τέλος θα τους επιτρέψει να αφομοιώσουν πρώτοι τη νέα εποχή και να βγουν πρώτοι ως νικητές από τον πόλεμο – από τον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο στην ανθρώπινη ιστορία. 

Αρκεί να εμπιστευθούν τον εαυτό τους, να αγωνισθούν από κοινού με θάρρος και με τόλμη για την ελευθερία τους, καθώς επίσης να μην απαιτήσουν κάτι λιγότερο από το άριστο – όπως ακριβώς έκαναν οι πρόγονοί τους.   
   
Αθήνα, 26. Νοεμβρίου 2011
viliardos@kbanalysis.com

24 Νοεμβρίου 2011

Κρίση ταυτότητας του τοπικού συμβουλίου της δημοτικής ενότητας Παλλήνης.

Συνεδρίασε έκτακτα στις 23-11-2011 το τοπικό συμβούλιο της δημοτικής ενότητας Παλλήνης, με μοναδικό θέμα την κατασκευή του δημοτικού καταστήματος στην Παλλήνη, μετά την απόφαση που έλαβε το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου την Τρίτη 15-11-2011.

Την πρωτοβουλία για την συνεδρίαση ανέλαβε η τοπική σύμβουλος της μείζονος αντιπολίτευσης κα. Δρακοπούλου, το δε αίτημά της συνυπέγραψαν οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας κα. Βαρέλη, κ. Τιλκιτζής και κ. Γερακάρης, οι σύμβουλοι της μείζονος αντιπολίτευσης κα. Δρακοπούλου, κ. Φώτου και κ. Αποστολόπουλος, καθώς η σύμβουλος της ελάσσονος αντιπολίτευσης κα. Πλατανιώτη.

Αν στα χαρτιά ο τρόπος λειτουργίας των νέων Καλλικρατικών Δήμων έγινε πρόχειρα, πόσο μάλλον στην λειτουργία τους και μάλιστα στην φλέγουσα οικονομική κρίση που διανύουμε.
 Η συζήτηση που διεξήχθη χθες στην Παλλήνη είχε και καλές προθέσεις από τους ομιλητές αλλα και ήπιο πολιτισμένο περιβάλλον, απαραίτητο στοιχείο για να γίνει διάλογος. Το κυριώτερο που ζητούσε όμως το ακροατήριο, ήταν τα απαραίτητα στοιχεία που θα διευκόλυναν την συζήτηση και θα έδειχναν με ακρίβεια τόσο το τι είχε διαμειφθεί την προηγούμενη δεκαετία όσο και τι περιμένουμε από την σημερινή κατάσταση.


Μίλησαν και Δημοτικοί Σύμβουλοι με τεχνοκρατικό προφίλ και άριστη γνώση των πεπραγμένων αλλά το ακροατήριο δεν είδε ούτε ένα σχέδιο, ούτε ένα έγγραφο.

Παρά το δέλεαρ της εξασφαλισμένης (;) χρηματοδότησης από το ΕΣΠΑ του νέου διοικητικού κέντρου, εκφράστηκαν έντονες επιφυλάξεις ως προς την επιλεγείσα θέση που βρίσκεται μπροστά από δύο εκπαιδευτήρια (1ο Λύκειο και 1ο Γυμνάσιο) και σε απόσταση αναπνοής από αυτά.
  •  Το διώροφο υπόγειο πάρκιν με τα 2500 αυτοκίνητα πόσο θα επιβαρύνει με καυσαέρια  τα γειτνιάζοντα σχολικά συγκροτήματα αλλά και με θόρυβο ;
  • Το έντονα επιβαρυμένο κυκλοφοσιακό, δεν θα επιβαρυνθεί περισσότερο με όλη αυτή τη κινητικότητα που εκ των πραγμάτων θα είναι καθημερινό φαινόμενο;
Στο Δημοτικό Συμβούλιο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία η δημιουργία προμελέτης και μόνο η οποία θα απαντήσει σε αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα που αιωρούνται. Οι διαδικασίες όμως ορίζουν άλλο τρόπο εισαγωγής των θεμάτων. Το τοπικό συμβούλιο είναι υποχρεωμένο να φέρνει τα θέματα επεξεργασμένα και με πλήρη ανάλυση στο αντίστοιχο δημοτικό ακόμη και για αυτά που είναι επείγοντα.  

Αυτές οι συζητήσεις, στο εξής, καλύτερα θα ήταν να αλλάξουν τρόπο, ύφος και μορφή  γιατί όταν υπάρχει προς συζήτηση ένα καθαρά τεχνικό θέμα, θα πρέπει να διευκολύνουμε και τον απλό συμπολίτη μας.


Η ένσταση που αποτυπώθηκε από όλους ήταν ως προς τον ρόλο του τοπικού συμβουλίου της δημοτικής ενότητας Παλλήνης. Αν συνεχιστεί η παράκαμψή του από το Δημοτικό Συμβούλιο (αυτή η εντύπωση έχει δημιουργηθεί), θα προκύψει τεράστιο πρόβλημα και η στοιχειώδης συνοχή που πάει να δημιουργηθεί μεταξύ των κατοίκων των τριών ενοτήτων, θα τεμαχιστεί ανεπανόρθωτα.

Οι ενδείξεις μέχρι τώρα δεν είναι καλές. Βάζουμε τελεία και συνεχίζουμε όλοι μαζί. Είναι πολυτέλεια να αναβιώσουμε τους Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες... σήμερα.

Σχόλιο

Κ. Ρίπης

Ξεπέρασαν τα 500.000 τα άτομα που ζουν σε οικογένειες χωρίς ούτε έναν εργαζόμενο

Το 12,9% του εργατικού δυναμικού σε συνθήκες απόλυτης ένδειας


Δραματικές διαστάσεις έχει πάρει η κάμψη της απασχόλησης. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδος, η ανεργία θα προσεγγίσει φέτος το 17%, ενώ το 2012 μπορεί να υπερβεί το 18%. Επίσης, ο αριθμός όσων ζουν σε νοικοκυριά στα οποία δεν υπάρχει κανένας εργαζόμενος, δηλαδή βιώνουν συνθήκες απόλυτης ένδειας, ανέρχεται στο 12,9% του εργατικού δυναμικού ή σε 500.000 άτομα. Ταυτόχρονα, σημαντικές απώλειες έχουν υποστεί και οι αποδοχές όσων εργάζονται. Οι μέσες ακαθάριστες πραγματικές αποδοχές στο σύνολο της οικονομίας μειώθηκαν φέτος κατά 6,3%, ύστερα από πτώση 9,1% πέρυσι.


ΠΗΓΗ : kathimerini.gr

22 Νοεμβρίου 2011

Μέχρι τα 85 θα τρέχουμε να αποπληρώσουμε τα χρέη μας. Ρυθμίσεις για αιωνόβιους Έλληνες.

Την υγειά μας να έχουμε και δεν απέχουμε από τον άνθρωπο που έτρεχε πολύ. Θα μας σώσουν από τα χρέη οι νέες ρυθμίσεις, αρκεί να έχουμε μακροβιότητα... δεινόσαυρου.



Πολλούς δημοσίους υπαλλήλους το νέο μισθολόγιο τους έφερε αντιμέτωπους με μηδενικούς μισθούς.

Τώρα 180.000 δημόσιοι υπάλληλοι που είχαν πάρει στεγαστικό δάνειο και αλλιώς τα είχαν υπολογίσει και αλλιώς τους τα έφερε το Μνημόνιο έχουν την ευκαιρία να πάρουν μια πολύ βαθιά ανάσα καθώς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων έχει αναρτήσει ρυθμίσεις στη “Διαύγεια”, που σίγουρα καλύπτουν πολλούς από εκείνους που έχασαν κυριολεκτικά τη γη κάτω από τα πόδια τους.


Τι προβλέπεται σύμφωνα με τις ρυθμίσεις για τα στεγαστικά:


“Πάγωμα” των δόσεων για 24 μήνες.


Καταβολή του μισού ποσού της δόσης ως και για πέντε χρόνια.


Επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου (περισσότεροι φόροι αλλά μικρότερη δόση) ως και για μία δεκαετία.


Αναστολή πληρωμής των δόσεων για όσους είναι υπό σύνταξη.


Επιμήκυνση του ορίου ηλικίας στα 85 των δανειοληπτών έτη.


Δηλαδή, ανάλογα με το εισόδημα (θα μπουν κριτήρια) υπάρχει πλέον δυνατότητα σε όποιον δημόσιο υπάλληλο αδυνατεί να πληρώσει για πέντε χρόνια να καταβάλλει τη μισή δόση. Υπάρχει και πρόβλεψη για το 50% του ποσού να μην αποδεσμεύεται από το εφάπαξ ή την αποζημίωση λόγω απόλυσης, αλλά να καταβάλλεται το ποσό από το φορέα.


Ακόμη και αν δεν είναι αρκετό το εφάπαξ για την αποπληρωμή του στεγαστικού δανείου, υπάρχει δυνατότητα στο δανειολήπτη, για να εξοφλήσει όλο το ποσό, να το κάνει σε 48 άτοκες δόσεις ή έντοκα μέχρι τη λήξη του δανείου.


Αν και πάλι ο δανειολήπτης δεν μπορεί να πληρώσει, τότε με απόφαση του Δ.Σ. του ταμείου θα αναστέλλεται για 24 μήνες η αποπληρωμή.
Όσοι δημόσιοι υπάλληλοι περιμένουν να βγει η σύνταξη έχουν τη δυνατότητα να μην καταβάλλουν δόσεις.
Όταν όμως βγει η σύνταξη, θα πρέπει να καταβάλλουν όλες τις δόσεις που δεν πλήρωσαν, άτοκα.
Παράλληλα, όποιος το επιθυμεί μπορεί από σήμερα κιόλας να κάνει δήλωση επιμήκυνσης του δανείου για όσα έτη επιθυμεί μέχρι και το 85ο έτος της ηλικίας του.
Είναι ήδη σε ισχύ οι διατάξεις που δίνουν τη δυνατότητα επιμήκυνσης:


ως 10 χρόνια για στεγαστικά (μέγιστη διάρκεια 40 έτη)


ως 10 χρόνια στα επισκευαστικά (μέγιστη διάρκεια 26 έτη)


ως 5 χρόνια στα μικρά επισκευαστικά και βλαβών (μέγιστη διάρκεια 15 έτη)



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ

Της 3421 συνεδρίασης του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Παρ/κων και Δανείων της 10ης Νοεμβρίου 2011


ΘΕΜΑ 7°: «Νέες ρυθμίσεις θεμάτων εξυπηρέτησης δανείων».


Το Διοικητικό Συμβούλιο σχετικά με το παραπάνω θέμα έλαβε υπόψη του την με αριθ. 13920/8-11-2011 γραπτή εισήγηση της Προϊσταμένης της Γενικής Δ/νσης, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του παρόντος πρακτικού και ενιαίο με αυτό σύνολο, καθώς και τις προφορικές συμπληρώσεις και διευκρινίσεις από την εισηγήτρια Προϊσταμένη της Γενικής Διεύθυνσης και από την κληθείσα Προϊσταμένη της αρμόδιας ως προς το θέμα Δ/νσης Δ6 Παρασκευή Βλάχου, από τις οποίες προκύπτει ότι:


1) Με τις διατάξεις του άρθρου 25 του ν.3867/2010 (Φ.Ε.Κ. 128/3.8.2010) συμπληρώθηκε μεταξύ άλλων η ειδική νομοθεσία για τα δάνεια που έχει χορηγήσει το Τ. Π. & Δανείων (άρθρο 62 του ν.2214/1994), με στόχο τη διευκόλυνση των δανειοληπτών που αντιμετωπίζουν αντικειμενικές δυσκολίες να ανταποκριθούν στην αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεών τους μετά την μείωση των αποδοχών τους.


2) Σε εφαρμογή των ως άνω διατάξεων, κατά τις με αριθμούς 3363/2.9.2010, 3372/27.10.2010 και 3414/1.9.2011 συνεδριάσεις του είχε αποφασιστεί η επιμήκυνση της διάρκειας εξυπηρέτησης δανείων που είχαν συνομολογηθεί μέχρι 31.12.2010, η αναστολή εξυπηρέτησης αυτών και σε εξαιρετικές περιπτώσεις και η ρύθμιση των ληξιπροθέσμων χρεών με ευνοϊκούς όρους.


3) Με τις νέες ισχύουσες διατάξεις περί φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων, όσο και των σχετικών με το νέο μισθολόγιο - βαθμολόγιο, επέρχονται περαιτέρω μειώσεις στο εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων - δανειοληπτών του Τ. Π. & Δανείων.


4) Με τα άρθρα 33 παρ. 11 και 34 παρ. 10 του ν.4024/ 27.10.2011 (συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο - βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015) δίνεται η δυνατότητα στον Υπουργό Οικονομικών να ρυθμίζει θέματα σχετικά με την αποπληρωμή των στεγαστικών και άλλων συναφών δανείων από το Τ. Π. & Δανείων, που έχουν ληφθεί από υπαλλήλους που εντάσσονται στην προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα ή την εργασιακή εφεδρεία.


5) Οι προτεινόμενες ρυθμίσεις θα αποφέρουν μεγαλύτερες χρηματικές εισροές στο Ταμείο από την αύξηση των τόκων που θα εισπραχθούν, εκτός από τις περιπτώσεις α) αναστολής χωρίς κεφαλαιοποίηση τόκων ή β) που ο δανειολήπτης επιλέξει την αποπληρωμή του χρέους από το 50% της μείωσης της δόσης εντός 48 μηνών.


Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, μετά από διεξοδική συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των μελών του, το Συμβούλιο αποφασίζει και εγκρίνει :


Α. Ι.Την επέκταση των ισχυουσών ρυθμίσεων και ειδικότερα:


• Παρατείνεται η ημερομηνία υποβολής αιτήσεων επιμήκυνσης της διάρκειας εξόφλησης, αναστολής της εξυπηρέτησης και ρύθμισης


ληξιπρόθεσμων οφειλών μέχρι 30.6.2012, - με την επιφύλαξη της απόσχισης του εμπορικού κλάδου του Τ. Π. & Δανείων ( αρθρ.3 του ν.3965/2011 ), οπότε παύει η δυνατότητα υποβολής αιτήσεων για τις προτεινόμενες ρυθμίσεις -, και να υπαχθούν στις ρυθμίσεις όλα τα δάνεια που έχουν συνομολογηθεί μέχρι 30.6.2011 .


• Παρατείνεται το όριο ηλικίας στη λήξη της επιμήκυνσης για τα ενυπόθηκα στεγαστικά και επισκευαστικά δάνεια στο 85° έτος της ηλικίας του δανειολήπτη και να μειωθούν τα όρια των μηνιαίων τοκοχρεολυτικών δόσεων των δανείων που θα μπορούν να υπαχθούν στις ρυθμίσεις αυτές, ως ακολούθως :


Σε 300,00 ευρώ για τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια, σε 200,00 ευρώ για τα ενυπόθηκα επισκευαστικά δάνεια και σε 100,00 ευρώ για τα δάνεια μικροεπισκευών-μικροβελτιώσεων. Στην εν λόγω ρύθμιση περιλαμβάνονται και οι δανειολήπτες που το συνολικό ύψος των δόσεων για την εξυπηρέτηση δανείων που τους έχουν χορηγηθεί από το Τ. Π. & Δανείων , είναι ίσο ή μεγαλύτερο των 500,00 ευρώ. Ειδικά για τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια παρέχεται δυνατότητα επιμήκυνσης μέχρι 15 έτη, σε καμία περίπτωση, όμως, η συνολική διάρκεια εξόφλησης του δανείου δεν θα υπερβαίνει τα 40 έτη.


2. Την εφαρμογή και νέων ρυθμίσεων ως εξής:


Με απόφαση του Δ.Σ. μετά από αίτηση του υπόχρεου και ανάλογα με το συνολικό εισόδημα και την περιουσιακή κατάσταση αυτού, να ρυθμίζεται η εξυπηρέτηση δανειακών συμβάσεων δανείων στεγαστικού τομέα με μερική καταβολή - μέχρι του 50% - του ποσού των τοκοχρεολυτικών δόσεων για χρονικό διάστημα μέχρι πέντε (5) χρόνια από την έναρξη της ρύθμισης με τους εξής όρους:


• Αν ο δανειολήπτης έχει τουλάχιστον 30 χρόνια υπηρεσίας, το ποσό που αντιστοιχεί στο μη καταβληθέν μέρος των τοκοχρεολυτικών δόσεων της ως άνω χρονικής περιόδου να μην αποδεσμεύεται από το εφάπαξ βοήθημα ή την αποζημίωση λόγω λύσεως της εργασιακής σχέσης του δανειολήπτη ή του καθολικού διαδόχου του από οποιονδήποτε ασφαλιστικό φορέα και να καταβάλλεται από αυτόν προς πίστωση της εξυπηρέτησης του δανείου, χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση.


Σε περίπτωση που δεν επαρκεί το εκχωρηθέν εφάπαξ ή η αποζημίωση για την ολοσχερή εξόφληση του οφειλόμενου ποσού, το απομένον χρεωστικό υπόλοιπο να καταβάλλεται - παράλληλα με την μηνιαία τακτική τοκοχρεολυτική δόση - ή σε 48 ισόποσες μηνιαίες δόσεις χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση, ή μέχρι την λήξη της διάρκειας του δανείου έντοκα, με το ισχύον συμβατικό επιτόκιο.


• Αν ο δανειολήπτης έχει λιγότερα από 30 χρόνια υπηρεσίας, το ποσό που αντιστοιχεί στο μη καταβληθέν μέρος των τοκοχρεολυτικών δόσεων της ως άνω χρονικής περιόδου να καταβάλλεται μετά το τέλος του χρονικού διαστήματος για το οποίο εγκρίθηκε η καταβολή της μειωμένης δόσης - παράλληλα με την μηνιαία τακτική τοκοχρεολυτική δόση - ή σε 48 ισόποσες μηνιαίες δόσεις χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση, ή μέχρι την λήξη της διάρκειας του δανείου έντοκα, με το ισχύον συμβατικό επιτόκιο. Σε κάθε περίπτωση, αν ο δανειολήπτης καταστεί δικαιούχος του εφάπαξ βοηθήματος κατά τη διάρκεια καταβολής σε δόσεις των οφειλομένων ποσών από την παρούσα ρύθμιση, να δεσμεύεται ανάλογο μέρος του εφάπαξ βοηθήματος, με σκοπό την ολοσχερή εξόφληση των οφειλομένων κατά την ημερομηνία καταβολής του.


Β. Η παρούσα απόφαση να ισχύει με τις εξής διευκρινίσεις:


1. Οι ως άνω ρυθμίσεις για επιμήκυνση να μπορούν να γίνουν πέραν όσων τυχόν έχουν εγκριθεί από το Δ. Σ του Τ. Π. & Δανείων σε εφαρμογή προηγουμένων αποφάσεων του. Τυχόν νέο αίτημα για περαιτέρω επιμήκυνση σύμφωνα με την προτεινόμενη επέκταση ρυθμίσεων για δάνεια που έχουν ήδη επιμηκυνθεί, να μην εισάγεται εκ νέου προς έγκριση ενώπιον του Δ.Σ. , αλλά να εξετάζεται και να υλοποιείται με ευθύνη της Υπηρεσίας.


2. Μετά από αίτηση του δανειολήπτη ή του υπόχρεου, ο οποίος αποχωρεί από την Υπηρεσία λόγω συνταξιοδότησης, μπορεί να μην καταβάλλει τις μηνιαίες τοκοχρεολυτικές δόσεις του δανείου του μέχρι την έναρξη καταβολής της σύνταξης, οπότε υποχρεούται να καταβάλει άμεσα το σύνολο των οφειλομένων τοκοχρεολυτικών δόσεων χωρίς πρόσθετη επιβάρυνση, άλλως να μην αποδεσμεύεται το εφάπαξ.


3. Για την εξέταση αιτημάτων υπαγωγής στις ρυθμίσεις επιμήκυνσης να απαιτείται η υποβολή των ίδιων δικαιολογητικών που ισχύουν μέχρι σήμερα.


4. Από το χρονικό όριο των πέντε ετών δυνατότητας καταβολής μειωμένης τοκοχρεολυτικής δόσης ως άνω, θα αφαιρείται ο χρόνος αναστολής εξυπηρέτησης του δανείου, που τυχόν έχει εγκριθεί.


5. Οι αιτήσεις δανειοληπτών του Τ. Π. & Δανείων που θα έχουν τεθεί σε προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα ή εφεδρεία θα ελέγχονται από το Δ.Σ κατά προτεραιότητα και ειδικότερα, σε κάθε περίπτωση δε μετά την έκδοση της προβλεπόμενης από τα άρθρα 33 παρ. 11 και 34 παρ. 10 του ν.4024/2011 Υ.Α. θα ισχύει η τυχόν ευνοϊκότερη ρύθμιση.


6. Στις ρυθμίσεις δεν συμπεριλαμβάνονται τα τιτλοποιημένα δάνεια, αλλά τυχόν αιτήσεις που αφορούν δάνεια της κατηγορίας αυτής να εξετάζονται κατά περίπτωση από το Δ.Σ.


7. Έναρξη εφαρμογής των ρυθμίσεων αυτών ορίζεται η 10.11.2011 και σε κάθε περίπτωση οι ρυθμίσεις θα ισχύουν για αιτήσεις που θα έχουν υποβληθεί μέχρι την απόσχιση του εμπορικού κλάδου του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων (άρθρο 3 του ν. 3965/2011).


ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΘΗΝΑ ΑΥΘΗΜΕΡΟΝ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΟΥ Δ.Σ.


NINA ΚΑΠΕΛΗ

11 Νοεμβρίου 2011

Υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στο 1932 (τελευταία πτώχευση) και το 2011 ;


Απ' όλες τις πτωχεύσεις του Ελληνικού Κράτους (1827, 1893/97 και 1932) τεράστιο ιστορικό και πολιτικό ενδιαφέρον παρουσιάζει αυτή του 1932, η οποία είναι και η τελευταία μέχρι τις δραματικές μέρες της σύγχρονης Ελλάδας.
Απαραίτητη ιστορική υπενθύμιση: Η πτώχευση της εποχής Τρικούπη και αυτή του 1932 παρουσιάζουν ένα κοινό κομβικό στοιχείο: και οι δύο κηρύχθηκαν έπειτα από μαραθώνιο ζυμώσεων και διεργασιών, εντός κι εκτός Ελλάδας, και μόλις το ποσοστό του χρέους έφτασε στο 150% του ΑΕΠ!


Ο Ελευθέριος Βενιζέλος απέτυχε τους τελευταίους μήνες της πρωθυπουργίας του το 1932 να εξασφαλίσει δάνειο. Την ίδια κατάληξη είχαν και οι προσπάθειες των διαδόχων του.


Δύο μόνο οικονομικά μεγέθη της εποχής προκαλούν ανατριχίλα. Το 1932 το 81% του συναλλάγματος από τις εξαγωγές της χώρας πήγαινε στην εξυπηρέτηση του χρέους. Η "Υπηρεσία Δημοσίου Χρέους" απορροφούσε το 9,25% του εγχώριου ΑΕΠ.


Στα πολιτικά πράγματα της εποχής οι εξελίξεις υπήρξαν δραματικές, επηρεάζοντας την πολιτική ζωή της χώρας. Η αποσταθεροποίηση του πολιτεύματος ήταν το αποτέλεσμα, με κορυφαίο γεγονός την παλινόρθωση του '35. Ο Γεώργιος αποφάσισε να τοποθετήσει πρωθυπουργό τον Ιωάννη Μεταξά, ως τότε αντιπρόεδρο και υπουργό Στρατιωτικών της κυβέρνησης Δεμερτζή, ο οποίος πέθανε ξαφνικά στις 13 Απριλίου του 1936.


Ο διορισμός του Μεταξά χρειαζόταν κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, από την τελευταία προπολεμική Βουλή, η οποία ήταν και η τελευταία όπου συγκρούστηκαν ο "βενιζελισμός" με τον "αντιβενιζελισμό". Εκείνη η Βουλή ήταν αναθεωρητική...


Η Βενιζελική/δημοκρατική παράταξη με 142 έδρες και η αντιβενιζελική με 143, έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση του Μεταξά. Κατά μια ιστορική ερμηνεία και οι δύο μεγάλοι πολιτικοί χώροι γνώριζαν πολύ καλά τι έκαναν, επικυρώνοντας με την ψήφο τους το διορισμό του Μεταξά ως πρωθυπουργού από τον Γεώργιο. Η μόνη πολιτική δύναμη που αρνήθηκε κάθετα να περιβάλλει με ψήφο εμπιστοσύνης τον Μεταξά ήταν το ΚΚΕ των 15 βουλευτών, το οποίο μάλιστα είχε προβλέψει την κατάληξη προς την εκτροπή.


Ο Μεταξάς κατάφερε αμέσως μετά να γίνει και δικτάτορας, εκμεταλλευόμενος την αυτοκτονική επιλογή εκείνης της Βουλής να αυτοαναστείλει τη λειτουργία της για ένα εξάμηνο, από το τέλος Απριλίου ως το φθινόπωρο.


Ηταν ήδη αργά για την (όποια) Δημοκρατία.


Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τον Μεταξά. Το βιογραφικό του είναι γεμάτο με λαμπρές (στα πεδία των μαχών και όχι στα επιτελικά γραφεία που υπηρέτησε), αλλά και μελανές (οι περισσότερες) σελίδες.


Στην πτώχευση του '32 η συμφωνία με τους δανειστές είχε ως εξής: καταβολή του 30% των τόκων για το οικονομικό έτος 1932-'33, του 27,5% για το έτος '33-'34 και του 35% για το έτος '34-'35. Το πρόγραμμα δεν υπηρετήθηκε και η χώρα πτώχευσε. Τον Φεβρουάριο του 1935 η νέα συμφωνία προέβλεπε αποπληρωμή του 35% για το οικονομικό έτος 1935-'36.


Δύο εβδομάδες μετά την κήρυξη της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, ο Μεταξάς συμφωνεί να καταβάλλει το 40% για τα έτη 1935-'36 και 1936-'37. Λίγους μήνες αργότερα το Συμβούλιο των Ομολογιούχων, μέσω της Βρετανικής κυβέρνησης, ζητά από την... σκληρή ελληνική κυβέρνηση να ανεβάσει το ποσοστό να ανέλθει στο 50%.


Θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης, τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά τα ιστορικά στοιχεία με την σύγχρονη ελληνική τραγωδία.


Οι συζητήσεις και οι συμφωνίες των κυβερνήσεων της περιόδου 1932-36, δεν είναι κάτι παρόμοιο, ανατριχιαστικά παρόμοιο τολμώ να πω, με τις σημερινές διεργασίες για την επιμήκυνση και το "κούρεμα";


Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, προβλέπει "κούρεμα" του Χρέους κατά 50%, συμφωνία η οποία παρουσιάστηκε στους υπό πτώχευση Ελληνες, ως σωτήρια για τον τόπο. Λεπτομέρεια: το "κούρεμα" δεν περιλαμβάνει τα δάνεια από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Ε.Ε, αλλά μόνο τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Για τις τράπεζες υπάρχει σχέδιο διάσωσής τους από τα προς "κούρεμα", για τα ταμεία όχι!


Το Δημόσιο Χρέος αυτή τη στιγμή κυμαίνεται σε περιοχές άνω του 150% του ΑΕΠ, ενώ με το κούρεμα αναμένεται να φτάσει στο 110% του ΑΕΠ -το "σημείο" δηλαδή απ' όπου ξεκίνησε η σημερινή περιπέτεια του τόπου- σε αρκετά χρόνια, γεγονός το οποίο σημαίνει σκληρή λιτότητα για τα μεσαία και λαϊκά στρώματα, τα συνήθη, δηλαδή, θύματα σε κάθε τέτοια περίσταση.


Η επιλογή του χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος της εποχής του Μεσοπολέμου, να παράσχει ψήφο εμπιστοσύνης στον διορισμένο από τον βασιλιά Γεώργιο, Ιωάννη Μεταξά, και επί της ουσίας να οδηγήσει στην εκτροπή και την επιβολή δικτατορίας, δεν μοιάζει αρκετά μάλιστα, με τις τωρινές τραγικές επιλογές ενός εξίσου αποτυχημένου και χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος;


Η φαρσοκωμωδία που έστησαν τα δύο μεγάλα κόμματα με την αρωγή των διαπλεκόμενων Μέσων Ενημέρωσης (τα οποία καθ' όλη τη διάρκεια πίεζαν προς την κατεύθυνση Παπαδήμου, εμφανίζοντάς περίπου ως μονόδρομο την επιλογή του), εως ότου καταλήξουν σε αυτόν, που πρώτο το BBC είχε προαναγγείλει από την προηγούμενη Πέμπτη ως τον επόμενο πρωθυπουργό, τον Λουκά Παπαδήμο, υπήρξε τόσο αντιαισθητική πολιτικά και τόσο άκομψη λαμβανομένου υπόψη και του παράγοντα "πίεση" από τους δανειστές και τον Γαλλογερμανικό άξονα, και είναι ενδεικτική του κλίματος που θα επικρατήσει από τούδε και στο εξής στα πολιτικά πράγματα της χώρας.


Ενδεικτικό της πιο πάνω διαπίστωσης είναι ότι την ώρα που ξεκαθάριζε(;), το πολιτικό σκηνικό στη χώρα, η Κομισιόν φρόντιζε να καθορίσει το... πεδίο δράσης της νέας, αλλά και της επόμενης κυβέρνησης, αυτής δηλαδή που θα προκύψει από τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. H Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην έκθεσή της, και πιο συγκεκριμένα στο κεφάλαιο για την Ελλάδα, το οποίο τιτλοφορείται "Επώδυνη Προσαρμογή", κάνει λόγο για ύφεση τουλάχιστον ως το τέλος του 2012 και παράλληλα καθιστά σαφές ότι θα χρειασθούν νέα, ακόμη αυστηρότερα, μέτρα λιτότητας με έμφαση στις περικοπές των δημοσίων δαπανών, προκειμένου να διασφαλισθεί ότι από το 2012 ο προϋπολογισμός θα εμφανίζει όλο και μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα.


Οι τακτικισμοί των δύο μεγάλων κομμάτων, η "καταγγελτική απουσία" της Αριστεράς από τις εξελίξεις και κυρίως το έντονο άρωμα διαπλοκής, που συνόδευσε τις εξελίξεις μέχρι την επιλογή Παπαδήμου, δημιουργούν ενοχλητικούς ιστορικούς και πολιτικούς συνειρμούς. Η σύγκριση με τα γεγονότα της περιόδου 1932-'37, η γνώση των σύγχρονων συνθηκών και κανόνων βάσει των οποίων "παίζεται" το πολιτικό παιχνίδι και φυσικά το ισχυρό επιστημονικό δόγμα ότι η "Ιστορία διδάσκει, αρκεί να την διαβάζουμε σωστά", δεν ευννοεί την αισιόδοξη ανάγνωση των τελευταίων εξελίξεων.


Από τις δικτατορίες του "μαστιγίου", περνάμε στις δικτατορίες του "καρότου". Δεν χρειάζεται πλέον τόση και τέτοια καταστολή όση στο παρελθόν -αν και οι δυνάμεις καταστολής ποτέ δεν θα πάψουν να αποτελούν "σταθερή αξία" για την καθεστηκυΐα τάξη. Αρκούν τα φοβικά διλήμματα τύπου "μέσα ή έξω από το ευρώ", "ευρώ ή χάος", για να γίνει η δουλειά. Η παγκοσμιοποίηση έχει τους τρόπους της και μην αμφιβάλλετε για αυτό.


Ούτως ή άλλως είναι ήδη αργά και για την σημερινή Δημοκρατία...
 
Του Παναγιώτη Σπανού


Εθελοντισμός για παράδειγμα. Οχτώ οργανισμοί νεολαίας σε ετοιμότητα για την υποστήριξη των δραστηριοτήτων που αφορούν άτομα με ειδικές ανάγκες.

Απ' τη Ρωσία με αγάπη...
Στη Ρωσία σήμερα, τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι από τα πιο ευάλωτα άτομα.


Τα μέσα ενημέρωσης έχουν αφιερώσει πολλές εκπομπές για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων τους.


Είναι δύσκολο όμως να συναντήσετε στο δρόμο ανθρώπους σε μια αναπηρική καρέκλα ή τυφλό.


Αυτό συμβαίνει όχι γιατί είναι λίγα τα άτομα με αναπηρία, αλλά.....δεν είναι οι πόλεις σχεδιασμένες για τέτοιους ανθρώπους.


Είναι δύσκολο να έχουν την κίνηση που πρέπει για να έχουν μια φυσιολογική ζωή.


Έχει δημιουργηθεί όμως μια καταπληκτική εγκατάσταση για νέους με ειδικές ανάγκες το οποίο βρίσκεται, δυστυχώς , μόνο στο κέντρο της Μόσχας.


Αυτή η παιδική χαρά ίσως είναι η μοναδική παιδική χαρά για άτομα με ειδικές ανάγκες στη Μόσχα (μήπως και μοναδική στον κόσμο;)


"Κέντρο αναψυχής και Δημιουργικότητα Νεολαίας" : Άνοιξε το 1990 και πριν 2 χρόνια ανακατασκευάστηκε. Τώρα, στο κέντρο του κτιρίου υπάρχουν μεγάλες ράμπες και τα άτομα με αναπηρία μπορούν να φτάσουν στον τρίτο όροφο με ειδικούς ανελκυστήρες.


Στην αυλή υπάρχουν παιδικές χαρές και μίνι γήπεδο ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ, τα οποία μετατρέπονται εύκολα για το παιχνίδι των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Για παράδειγμα οι μπασκέτες χαμηλώνουν για να μπορέσουν να παίξουν τα άτομα με αναπηρικά καροτσάκια.


Το κέντρο δέχεται και άτομα από όλη την Μόσχα ακόμα και από τα προάστια.


Διαθέτει δικό του μεταφορικό μέσο για την μεταφορά των ατόμων από απομακρυσμένες περιοχές.


Το κέντρο λειτουργεί με εθελοντική εργασία . Οχτώ οργανισμοί νεολαίας είναι πάντα σε ετοιμότητα για την υποστήριξη των δραστηριοτήτων που αφορούν άτομα με ειδικές ανάγκες.


Υπάρχουν 12 πιλοτικές περιοχές για την ψυχαγωγία, τον αθλητισμό και τα τυχερά παιχνίδια. Στο κτίριο έχει δυο ανελκυστήρες για αναπηρικά καροτσάκια.


Το εσωτερικό του είναι καθαρό και ευχάριστο


Εδώ τα πάντα είναι προσαρμοσμένα για άτομα με ειδικές ανάγκες. Λευκοί κύκλοι για όσους δεν μπορούν να δουν οι οποίοι κάνουν γνωστό στο άτομο ότι ξεκινά κάτι (πχ τα σκαλιά) και αλληλοκαλύπτονται με έντονα χρωματιστούς μαρκαδόρους


Σχέδιο ειδικά διαμορφωμένο για τυφλούς και ατόμων με προβλήματα όρασης.


Οι πόρτες είναι 90 εκατοστά πλάτος, έτσι ώστε να γίνεται η διέλευση. Στους διαδρόμους υπάρχουν ειδικά σαλόνια άνετα για ανθρώπους με αναπηρικό αμαξίδιο



Ειδικός εξοπλισμός.
Αίθουσα μπιλιάρδου ειδικά διαμορφωμένες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες

Εκτός από τα άτομα με αναπηρία στο κέντρο επισκέπτονται και φυσιολογικά παιδιά. Αυτό βοηθά τα άτομα με αναπηρία να προσαρμοστούν πιο γρήγορα και να απολαύσουν μια κανονική ζωή έξω από το κέντρο




Πέρυσι μια εικόνα φτιαγμένη από τα χέρια των παιδιών δόθηκε στον Πατριάρχη
Αίθουσα κεραμικής και αγγειοπλαστικής. Υπάρχουν κλίβανοι και τροχός αγγειοπλαστικής. Εδώ ασχολούνται παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, νοητική υστέρηση, σύνδρομο Down


Σκοπό του κέντρου είναι να δραστηριοποιηθούν οι νέοι που συμμετέχουν στην κοινωνική και επαγγελματική ζωή. Το κέντρο απασχολεί 60 άτομα, ψυχολόγους, εκπαιδευτικούς και αποστολή τους είναι να βοηθήσουν τους νέους με αναπηρία


Πηγαίνουν παιδιά από 4 ετών έως και 32 νεαρά άτομα με ειδικές ανάγκες. Μετά από 32 χρόνια οι άνθρωποι γενικά είτε είναι οργανωμένοι και μπορούν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, ή πάνε σε άλλα κέντρα με ενήλικες.


Οι μαθητές κάνουν εργασίες και σύντομα σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα ηλεκτρονικό κατάστημα και να πωλούν κάποιες από τις εργασίες τους


Επίσης υπάρχει θέατρο, όπου ο ίδιος ο σκηνοθέτης είναι κωφός και τα έργα παίζονται χωρίς λόγια




Αίθουσα ψυχαγωγίας και χαλάρωσης

Γυμναστήριο εξοπλισμένο με ειδικά όργανα γυμναστικής προσαρμοσμένα για αναπηρικά καροτσάκια


Είναι πολύ σημαντική όλη αυτή η προσπάθεια. Οι μέθοδοι για την αναψυχή και την δημιουργικότητα των ατόμων με αναπηρία. Φυσικά τα κέντρα αυτά θα έπρεπε να είναι σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Τα άτομα με αναπηρία θα πρέπει να μπορούν να ζήσουν μια πλήρη ζωή στην εργασία, στην χαλάρωση να πηγαίνουν κινηματογράφο και να συναντιούνται με φίλους.


Θα ήταν ωραίο αν στην κοινωνία μας οι πολίτες και οι οργανώσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στα θέματα αναπηρίας , που αυτή την στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει.

Κατερίνα

Αναζήτηση Εργασίας

Εργασία από την Careerjet

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας

 

Followers