26 Ιανουαρίου 2012

Ο κόσμος έχει φτάσει στο νυν και αεί και οι λαϊκιστές παραμονεύουν και προκαλούν, ελπίζοντας σε επιδείνωση.

Τα μπόσικα 
 
Εγραψε ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος στα «ΝΕΑ» πριν από δέκα μέρες: «...Η τιμωρητική βία που θα ξεσπάσει στην Ελλάδα της πιθανής χρεοκοπίας και της νεκραναστημένης δίκην Λαζάρου δραχμής - στην Ελλάδα που αποτελεί το όνειρο και τον στόχο κάποιων εθνικοϋπερήφανων (αν)εγκεφάλων - θα είναι, φοβάμαι, μια βία άθεσμη, ανεξέλεγκτη, διάχυτη, ευκαιριακή, παρορμητική, στρεφόμενη κατά δικαίων και αδίκων, ανευθύνων, υπευθύνων αλλά, ενδεχομένως, και των οικογενειών τους. 
 
Δρόμοι, σχολεία, κοινωνικές εκδηλώσεις θα γίνουν πραγματική κόλαση και τότε οι σημερινοί άφρονες θα καταλάβουν, έστω και λίγο αργά, πως σε συγκυρίες σαν τις παρούσες ο πολιτικός τζόγος και ο καιροσκοπισμός είναι εξαιρετικά επικίνδυνες και ανορθολογικές δραστηριότητες. Γιατί επάγονται, πιθανότατα, ζημίες δυσανάλογα μεγαλύτερες από τα προσδοκώμενα ευτελή μικροκομματικά οφέλη στα οποία αποβλέπει ο, εκτός τόπου και χρόνου, μυωπικός πολιτικός τους ακτιβισμός».
 
Θέλω να πω, αμέσως, πως συμφωνώ απόλυτα με αυτές τις σκέψεις. Και τρομάζω συγχρόνως. Γιατί η «τιμωρητική βία» φοβάμαι ότι είναι επί θύραις. Το «έβλεπα» και το καλοκαίρι με τις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα. Μια μύτη ν' άνοιγε από κάποιο δακρυγόνο θα γινόταν μακελειό. Τώρα, το «βλέπω» περισσότερο. Εχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα και η ψυχραιμία μάς έχει όλους εγκαταλείψει. Και, βέβαια, οι «άφρονες πολιτικοί» κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μας οδηγήσουν στο αδιέξοδο. 
 
«Υπερβολές», θα πουν, ενδεχομένως, κάποιοι. Νέοι πρωτίστως. Αλλά δεν ξέρουν. Οι συνομήλικοί μου, που «ξέρουν», τρέμουν στην ιδέα της «τιμωρητικής βίας». Εζησαν τέτοιες καταστάσεις πολλές φορές στο παρελθόν. Με αποκορύφωμα τα παλιά Δεκεμβριανά, όταν όποιος είχε ένα πιστόλι σκότωνε τον εχθρό του, τον γείτονά του, τον κομμουνιστή, τον χωροφύλακα, τον ανταγωνιστή του. Ακόμη και χωρίς αφορμή. 
 
Σήμερα, τα πράγματα μυρίζουν και πάλι μπαρούτι. Ο κόσμος έχει φτάσει στο νυν και αεί. Και οι λαϊκιστές παραμονεύουν και προκαλούν, ελπίζοντας σε επιδείνωση. Πιστεύουν ότι αν έρθουν τα πάνω κάτω, θα επωφεληθούν. 
 
Υπάρχουν, δεν λέω, πολιτικοί, με σώας τας φρένας, που η ορατότητά τους δεν περιορίζεται στα όρια της μύτης τους. Αυτοί έχουν χρέος να κρατήσουν τα μπόσικα. Αλλά κι εμείς οι απλοί πολίτες, ο λαός, δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Στην παλιά μου γειτονιά, στην Πλατεία Βικτωρίας, στον Αγιο Παντελεήμονα, στην Πλατεία Αττικής, στη Βάθη, δεν μπορεί κανείς να κυκλοφορήσει μόλις σουρουπώσει. Συμμορίες των τριών-τεσσάρων ατόμων κλέβουν, σπάνε αυτοκίνητα, σχεδιάζουν διαρρήξεις, απειλούν. Σ' αυτό το σημείο έχουμε φτάσει! 
Υπάρχουν, επιπλέον, πείνα, ανεργία, σκοτεινός ορίζοντας. Και έρχονται, από πάνω, και ορισμένοι πολιτικοί που για μερικές ψήφους ρίχνουν λάδι στη φωτιά, εκμεταλλεύονται την αγανάκτηση, δυναμιτίζουν τα πάντα. Ναι, έχει δίκιο ο Θ. Διαμαντόπουλος.
 Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου
ΠΗΓΗ : www.tanea.gr
 

17 Ιανουαρίου 2012

Ανταλλακτική Κοινωνία...εν δράσει. (Κάπου στην Πτολεμαίδα)

14 Ιανουαρίου 2012

Αντίσταση απέναντι στις πολιτικές και δυνάμεις που «κουρεύουν» την κυριαρχία της χώρας αλλά και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Tι πρέπει να γίνει;...

Οι καιροί αλλάζουν. Υπάρχει μια γενικευμένη επίθεση από τις δυνάμεις του Κόμματος του Μνημονίου. Η κατάσταση πρέπει να αντιστραφεί. Οι λύσεις που υπήρχαν για τους καιρούς που φεύγουν δεν είναι ούτε άμεσες, ούτε επαρκείς. Εκείνο δε που επείγει για να αναστραφεί αυτή η πορεία είναι : 
α) η εκτός του ΠΑΣΟΚ ενότητα της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης. 
β) Η συνεργασία και συμπόρευση της με δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας. Η προώθηση, τέλος, γ) μιας μεγάλη ομπρέλας αντίστασης με όλους όσους... εναντιώνονται από τη σκοπιά της κοινωνίας και της πατρίδας στα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις.

Το τριπλό αυτό καθήκον πρέπει να αποβλέπει καταρχάς στην αποκάλυψη στα μάτια του λαού του τι πραγματικά διαδραματίζεται. Να αποβλέπει ακόμα περισσότερο στην αντίσταση έναντι πολιτικών και δυνάμεων που «κουρεύουν» την κυριαρχία της χώρας και των δημοκρατικών θεσμών. Που επιβάλλουν μια άγρια ανακατανομή κοινωνικού πλούτου. Που αρνούνται να υπερασπιστούν στις διαπραγματεύσεις τα συμφέροντα των ελλήνων, ενώ επιβάλλουν τις απαιτήσεις της τρόικας ως μονόδρομο.

Ακόμα περισσότερο, απαιτείται οι δυνάμεις που επιθυμούν μια Νέα Ελλάδα, να συμπορευτούν όχι μόνο στα πεδία της αντίστασης και αλληλεγγύης, αλλά και αυτό είναι το κύριο καθήκον σήμερα, στην υλοποίηση μιας διαφορετικής πολιτικής στρατηγικής. Προς το σκοπό αυτό, όπως εξάλλου προτείνει και η «Ενωτική Κίνηση» στην οποία συμμετέχω, απαιτείται να διαμορφωθεί ένα εναλλακτικό, προοδευτικό-δημοκρατικό κυβερνητικό πρόγραμμα της ρεφορμιστικής και της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα προκύψει μέσα από τον πλούτο των ιδεών αυτών των χώρων, τον δημοκρατικό και πολιτισμένο διάλογο ανάμεσά τους. Η διαμόρφωσή του μπορεί να αποτελέσει την απόδειξη ότι υπάρχουν όχι μόνο εναλλακτικές δυνατότητες έναντι του «σήμερα», αλλά και επάρκεια ικανοτήτων στο αντιμνημονιακό μέτωπο.

Είμαι της γνώμης ότι ενώ ένα εναλλακτικό πρόγραμμα είναι απαραίτητο, από μόνο του δεν αρκεί για να πειστούν οι άνθρωποι της καθημερινότητας που διαθέτουν αυτό που ο Γκράμσι ονόμασε «κοινό νου». Μαζί με ένα τέτοιο πρόγραμμα, απαιτείται η διαμόρφωση ενός πλέγματος προτάσεων άμεσων μέτρων που μια προοδευτική συμμαχία αριστερών-δημοκρατικών δυνάμεων θα δεσμευτεί ότι θα φέρει στη βουλή, άμεσα μετά τις εκλογές και μάλιστα με τη μορφή νόμων. Που θα είναι νομοσχέδια με όριο κατάθεσης τους τις δύο πρώτες εβδομάδες λειτουργίας του νέου κοινοβουλίου. Μάλιστα, αν η αριστερά συμμετέχει στη κυβέρνηση η προεκλογική δημόσια δέσμευση θα σημαίνει πρακτικά, την άμεση ψήφισή τους.

Η πρόταση στρατηγικής που κάνω είναι μια «δεσμευτική μέθοδος». Με την άμεση υλοποίησή της, οι δημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις θα αποδείξουν έμπρακτα ότι αυτό που λένε το εννοούν. Ταυτόχρονα με την υλοποίηση των επιμέρους δεσμεύσεων εντός δύο εβδομάδων, θα πείσουν πιο εύκολα για το τι εννοούν μακρόχρονα. Ενδεικτικά, σε αυτά τα προτεινόμενα «άμεσα μέτρα» μπορούν να συμπεριληφθούν ένα πλέγμα πολιτικής διασφάλισης της κοινωνικής αλληλεγγύης, της οικονομικής ανάπτυξης, του δημοκρατισμού και του πατριωτισμού. Πιο συγκεκριμένα και ενδεικτικά:
1. Μέτρα εκδημοκρατισμού, όπως η καθιέρωση της απλής αναλογικής, εισαγωγής στοιχείων άμεσης δημοκρατίας, πριν από όλα της λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας και περιορισμού των εδρών στην βουλή.
2. Επανασύσταση του κοινωνικού κράτους και αποκατάσταση των θεμελιακών λειτουργιών του.
3. Άνοιγμα της διαδικασίας για μια δημοκρατική αναθεώρηση ενός καινούργιου προοδευτικού Συντάγματος.
4. Δημιουργία δημόσιου τραπεζικού πυλώνα.
5. Καθιέρωση της Ελληνικής ΑΟΖ
6. Διαγραφή του παράνομου χρέους, κατάργηση παράνομων δανειακών συμβάσεων, επαναδιαπραγμάτευση νόμιμων συμφωνιών.
7. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με διασφάλιση της αξιοποίησης του ορυκτού της πλούτου. Άμεση εξασφάλιση διατροφικής και φαρμακευτικής αυτάρκειας.
8.Ενίσχυση υλικοτεχνική και νέοι νόμοι για την παιδεία και την Έρευνα.
 
 Νίκος Κοτζιάς
 
ΠΗΓΗ : press-gr

12 Ιανουαρίου 2012

Ενάντια στα χαράτσια η Πρωτοβουλία κατοίκων Ραφήνας-Πικερμίου

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Στις 10 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε συζήτηση που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία κατοίκων Ραφήνας-Πικερμίου ενάντια στα χαράτζια. Στην πρόσκληση της Πρωτοβουλίας για συντονισμένη παρέμβαση κατοίκων ανά γειτονιά, προκειμένου να αποτρέψουν ενδεχόμενη διακοπή ρεύματος από εργολάβους της ΔΕΗ, ανταποκρίθηκαν οι περισσότεροι από τους 70 παρευρισκόμενους.

Στη συζήτηση που διήρκεσε περίπου 3 ώρες, μας έγινε ενημέρωση από άλλες πρωτοβουλίες και συνελεύσεις (Επιτροπή Αγώνα Μαρκόπουλου «Οχι στα χαράτσια», Επιτροπές Αγώνα «Δεν Πληρώνω») για τις δικές τους δράσεις. Μοιραστήκαμε πληροφορίες για τους τρόπους πληρωμής των λογαριασμών της ΔΕΗ χωρίς το χαράτζι, για απαραίτητες ενέργειες που χρειάζεται να κάνει κάθε κάτοικος (π.χ. κλείδωμα του κουτιού του μετρητή) καθώς και για τη δυνατότητα επανασύνδεσης κομμένου ρεύματος.

Συζητήθηκε επίσης το ενδεχόμενο άσκησης πίεσης στο δήμο για να κάνει ομαδική προσφυγή και αίτηση αναστολής εκτέλεσης των εντολών διακοπής. Αναφορά έγινε και στις νομικές προεκτάσεις του ζητήματος με τη συνεισφορά προσκεκλημένης δικηγόρου.

 

Για τη συνέχιση προτάθηκαν οι ακόλουθες δράσεις:

- παρέμβαση στη ΔΕΗ και στον εργολάβο που κόβει το ρεύμα στην περιοχή μας,
- συμμετοχή στη συνάντηση συνελεύσεων γειτονιών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, το Σάββατο 14/1, ώρα 16:00,
- συμμετοχή σε συγκέντρωση στην Αθήνα ενάντια στα χαράτζια, την Πέμπτη 19/1, ώρα 18:00.
Είναι σημαντικό ότι, πέρα από την γνωριμία μεταξύ μας, ξεκίνησε έμπρακτα πλέον, η δικτύωση των κατοίκων μέσω της συλλογής τηλεφώνων για την οργάνωση και το συντονισμό των δράσεων σε καθε γειτονιά.

Βασικός στόχος του καλέσματος είναι η αυτοοργάνωση των πολιτών χωρίς ηγέτες και καθοδηγητές, προκειμένου να υπερασπιστούμε όλοι με την κοινή μας δράση τα κοινωνικά αγαθά και τις ελευθερίες που απειλούνται ή ήδη καταπατώνται. Ξεκινώντας αυτόν τον αγώνα με αφορμή ένα βασικό κοινωνικό αγαθό, το ηλεκτρικό ρεύμα, αγωνιζόμαστε για να προασπίσουμε τα δικαιώματα όλων των κατοίκων, ντόπιων και μεταναστών, ενάντια σε κάθε εκμετάλλευση.

Συμφωνήθηκε να γίνει άμεσα μια επόμενη συνάντηση, η οποία θα ανακοινωθεί στο blog της Πρωτοβουλίας (http://prokarapi.wordpress.com).

Σημ.: Η Πρωτοβουλία είναι ανοιχτή σε όλους και όλες, εκτός από εθνικιστικές, ρατσιστικές και χουντικές νοοτροπίες και πρακτικές.

9 Ιανουαρίου 2012

Χρόνης Μίσσιος: Δεν άλλαξα το σύστημα, αλλά δεν θα με αλλάξει ούτε αυτό.

Από τους αγνότερους εκπροσώπους μιας γενιάς που οραματίστηκε το θρίαμβο του σοσιαλισμού επί της βαρβαρότητας, ξαπόστειλε θαρραλέα το ωραίο όνειρο όταν αποδείχτηκε εφιάλτης, αφήνοντας τις «κόκκινες» πολιτείες για τις «πράσινες»: H ολιστική οικολογία και τα εναλλακτικά δίκτυα κοινωνικής οργάνωσης είναι, λέει, η μόνη μας βιώσιμη ελπίδα απέναντι στον «χρηματιστηριακό ιμπεριαλισμό» που σαρώνει τον πλανήτη. Και, πάνω απ’ όλα, ο έρωτας – «πολιτισμό και προϋπόθεση ελευθερίας» τον χαρακτηρίζει, κι αν τον ακούσεις να μιλά γι’ αυτόν μαγεύεσαι.  

Συνέντευξη του Χρόνη Μίσσιου στον Θοδωρή Αντωνόπουλο για το περιοδικό "Υποβρύχιο"

Εμφύλιος, φυλακές, βασανιστήρια, αγώνες, διώξεις, εξορίες... Μια ζωή σαν παραμύθι, κι όμως, εντελώς πραγματική, αποτυπωμένη σε κάθε ρυτίδα του προσώπου αυτού του λεβεντάνθρωπου. Σήμερα, στα ογδόντα τόσα χρόνια του, ο συγγραφέας τού «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» παραμένει μαχητής («Δεν άλλαξα το σύστημα, αλλά ούτε εκείνο θα με αλλάξει»), εξακολουθεί να γράφει, αν και αναρωτιέται πού να τοποθετήσει τους ήρωές του «αφού θα κινδυνεύουν διαρκώς με σύλληψη, ξύλο ή απέλαση!», και μένει σε ένα νοικοκυρεμένο αγρόκτημα στο Μικροχώρι Καπανδριτίου απ’ όπου δίνει, λέει, «την ύστατη μάχη της ζωής του». Δεν κατεβαίνει Αθήνα, δεν έχει καν Internet –κι όμως, στη σελίδα που του έφτιαξαν στο facebook «μετρά» πολυάριθμους «φίλους»!– και μοιράζεται τις μέρες του με τη Ρηνιώ, τα βιβλία, τα δέντρα και τα δυο σκυλιά του: η καλύτερη πατρίδα για έναν αληθινό «σύντροφο».
 
Η Ελλάδα χρεοκοπημένη, στο έλεος της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των διεθνών αγορών. Περιμένατε, αλήθεια, μια τέτοια εξέλιξη; 

Όχι, βέβαια. Το ίδιο, νομίζω, ισχύει και για τον μέσο Έλληνα. Η κοινωνία όλη έπαθε εγκεφαλικό... Στην εποχή, βλέπετε, του καταιγισμού της πληροφορίας ο πολίτης παραμένει τραγικά απληροφόρητος. Και… καλά αυτός, οι τύποι που ορκίστηκαν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της χώρας και του λαού της τι διάολο κάνανε τόσα χρόνια; Ή είναι παντελώς ανίκανοι ή πράκτορες ξένων συμφερόντων. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα - κυβέρνηση, κόμματα συνδικάτα...

Δεν φέρει, όμως, κι ο μέσος Έλληνας μια κάποια ευθύνη; 

Φυσικά, στο βαθμό που ανέχτηκε κι εκμεταλλεύτηκε κάποιες καταστάσεις. Αλλά, καθώς είπα, υπήρξε και απληροφόρητος. Χάρη στην κρίση αντιληφθήκαμε επιτέλους ότι περάσαμε στο χρηματιστηριακό στάδιο του καπιταλισμού. Βρισκόμαστε μπροστά σε πολλές δικτατορίες. Ένας χρηματιστηριακός ιμπεριαλισμός σαρώνει τον πλανήτη. Και δεν παράγει πλούτο (παρά μόνο για τους λίγους), παράγει όμως «φούσκες». Η τοκογλυφία καθορίζει τη μοίρα λαών, αλλάζει κυβερνήσεις, κλέβει πόρους.

Ακούγεστε απαισιόδοξος. 

Είμαι, διότι βλέπω, δυστυχώς, να τρεμοσβήνει η σπίθα που μεταμορφώνει τον άνθρωπο από σκλάβο σε επαναστάτη, από οπαδό σε πολίτη. Στην εποχή μου η εξουσία ασκούσε βία στο κορμί μας. Σήμερα κάνει «λοβοτομή», μας καθιστά άβουλα αντικείμενα παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων. Την οποία κατανάλωση βεβαίως προωθεί η διαφήμιση, ένα καρκίνωμα που καβαλά σε κάθε δημιουργία τσαλαπατώντας την ανθρώπινη σκέψη. Ένα παρασιτικό, χυδαίο φαινόμενο, που ουδείς ενοχλείται γιατί κρατά απ’ το λαιμό τα ΜΜΕ.

Δηλαδή, δεν υπάρχει ελπίδα; 

Καμιά χώρα σήμερα δεν μπορεί να ονειρεύεται ένα ελεύθερο μέλλον. Πώς να πείσεις την Τουρκία, π.χ., να μη χτίσει πυρηνικά εργοστάσια που σε περίπτωση ατυχήματος θα κάνουν όλους τους γείτονές της «ραδιενεργούς»; Και μην ακούτε τα περί ασφαλούς πυρηνικής ενέργειας, κολοκύθια στο πάτερο είναι! Ή πώς να πείσεις την BP να μην κάνει γεωτρήσεις στον Κόλπο του Μεξικού, όταν το μόνο που τη νοιάζει είναι πόσα σεντς θα κοστίσει την ώρα η αποκατάσταση της τεράστιας διαρροής; Η κοινωνία, βεβαίως, μεταβάλλεται – και μέσα στην κρίση η σπίθα που λέγαμε μπορεί να γίνει φλόγα, ανεβάζοντας το λαό στο επίπεδο της ιστορικής του συνείδησης. Έτσι, ναι, ίσως υπάρξει ελπίδα. Από πεφωτισμένους ηγέτες και σωτήρες χορτάσαμε!

Τι να κάνουμε με το χρέος της χώρας, να το πληρώσουμε ή όχι; 

Δεν ξέρω, δεν είμαι οικονομολόγος. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, χρειάζεται να αλλάξουμε. Να αποσυμφορήσουμε την Αθήνα, να τονώσουμε την επαρχία, να ξαναβρούμε τις αξίες τού ευ ζην, να στραφούμε σε άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Ήδη ακούω για πρωτοβουλίες νέων αγροτών στη Θεσσαλία και αλλού, που έχουν καταργήσει το χρήμα κι ανταλλάζουν προϊόντα και υπηρεσίες.

«Η αστική δημοκρατία είναι ένας σκελετός» είχατε πει. Υπάρχει, όμως, αξιόπιστη εναλλακτική; 

Κοιτάξτε, το σύστημα δεν ανατρέπεται συνολικά. Σπάει, όμως, σε μικρά κομμάτια κι έτσι μπορεί να το ελέγξουμε. Το πρόβλημα δεν είναι να κατακτήσουμε πολλές μικρές ελευθερίες, όπως έλεγε ο Μαρκούζε, αλλά να ανατρέψουμε κατ’ αρχήν το κομμάτι του συστήματος που έχουμε εσωτερικεύσει. Μόνη διέξοδος είναι η ολιστική οικολογική σκέψη, φιλοσοφία, συμπεριφορά. Η πραγματική οικολογία καταργεί την εξουσία, προωθεί την άμεση δημοκρατία, την αποκέντρωση, τις μικρές αλληλέγγυες κοινότητες, την εναλλακτική τεχνολογία.

Με τους έλληνες Πράσινους έχετε επαφές; 

Είχα, αλλά διαφωνούμε – γιατί η οικολογία, πιστεύω, αξίζει μόνον ως αυθόρμητο κίνημα, διαφορετικά ενσωματώνεται στο σύστημα. Καλός ο ακτιβισμός, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται να γίνει τρόπος σκέψης και ζωής του καθενός. Και, κατ’ αρχήν, οικολογία και ανθρωποκεντρισμός δεν συμβιβάζονται.

Η Αριστερά; 

Δεν ξέρω τι σημαίνει πια Αριστερά. Οι ταμπέλες; Τα λάβαρα; Η Αριστερά που γνώρισα πάλευε με τον πολιτισμό και, όταν χρειάστηκε, με το τουφέκι. Πάλευε, έστω, με τα λάθη της. Σήμερα, όμως, δεν παράγει τίποτε. Στον Συνασπισμό τριάντα χρόνια τώρα σκοτώνονται – ξεφτίλα. Στο ΚΚΕ βγαίνει η Αλέκα και μιλά λες και διαβάζει έκθεση της β’ λυκείου...

Έχουμε, όμως, ακόμα «αντάρτικο» – πόλεων... 

Το «αντάρτικο» αυτό, η τρομοκρατία που λέμε, πιθανόν να χρησιμοποιείται από κάποιους κύκλους, πιθανόν να είναι απλώς κάποια τρελόπαιδα – δεν εννοώ, βέβαια, τους δολοφόνους. Αλλά δεν είμαστε στον 19ο αιώνα. Αν είστε μάγκες, αντί να σπάτε βιτρίνες και να βάζετε γκαζάκια, κατακτήστε την τεχνολογία, σπάστε τους κωδικούς των τραπεζών και μοιράστε τα λεφτά στον κόσμο.
 
Είπατε κάποτε «ευτυχώς που δεν νικήσαμε», αναφερόμενος στον Εμφύλιο. 

Ναι, γιατί αλλιώς θα ήμασταν πολλές δεκαετίες πίσω – και όσοι σκεφτόμαστε διαφορετικά θα βλέπαμε τα ραδίκια ανάποδα! Θυμάμαι τους καθοδηγητές… καθίκια σκέτα. Αυτοί υπουργοί; Θεός φυλάξοι!

«Ο έρωτας είναι το πιο προσωπικό καταφύγιο του ανθρώπου, η πιο απελευθερωτική του διαδικασία» έχετε πει. Θα μας έσωζε, πιστεύετε, ο έρωτας; 

Στα χρόνια της χολέρας πού να τον βρεις τον έρωτα! Σεξ βρίσκεις άφθονο, πορνό επίσης, έρωτα όμως... Ο άνθρωπος γίνεται μονοσήμαντος, αποσυναισθηματοποιείται, αποξηραίνεται εσωτερικά από το άγχος μιας βάρβαρης, ανήθικης πραγματικότητας. Το σύστημα καθαγιάζει τη βία και τον πόλεμο και ενοχοποιεί τον έρωτα, τη φωτιά της ζωής… έγραφε ο Μπορίς Βιάν. Είναι, βλέπεις, αντιπαραγωγικός και δυνάμει ανατρεπτικός. Η σεξουαλική απελευθέρωση κατάντησε ένα καταναλωτικό αλισβερίσι, το σεξ έγινε εμπόρευμα, όπως και η αμφισβήτηση – δες τον Τσε...
 
Ελάχιστοι παλιοί αριστεροί ύμνησαν τον έρωτα όπως εσείς. Είχατε «τολμήσει» να μιλήσετε ακόμα και στο περιοδικό «Κράξιμο» της τραβεστί Πάολας... 

Ναι, υπήρξαν εποχές που η Αριστερά υπήρξε συντηρητική, σεμνότυφη. Εγώ δεν έγινα κομπλεξικός, γιατί από μικρό με αγαπούσαν οι γυναίκες! Με τη Ρηνιώ είμαστε μαζί 47 χρόνια κι ακόμα αγαπιόμαστε. Ούτε χαλιόμουνα ποτέ με το πώς τη βρίσκει ο καθένας, ο έρωτας είναι παντού και πάντα ίδιος. Ο ερωτευμένος ανθίζει, μεταβάλλεται, ο έρωτας είναι πολιτισμός και προϋπόθεση ελευθερίας, θέλει όμως χώρο σε μυαλό και ψυχή για να υπάρξει.

Τι σας κράτησε, αλήθεια, ζωντανό τα χρόνια της φυλακής; 

Η πεποίθηση ότι συμμετείχα σε ένα παγκόσμιο όνειρο. Νομίζαμε πως πλάθαμε ιστορία. Ήμασταν πλούσιοι σε ψευδαισθήσεις, βλέπαμε ακόμα και τους βασανιστές με επιείκεια. Αυτή η ιδεολογία ως άρωμα ενός νέου κόσμου με κράτησε άνθρωπο. Δίχως κακία, δίχως μίσος, αλλά με κάποια σοφία, που ωστόσο μοιάζει άχρηστη πλέον... Γι’ αυτό και απελπίζομαι βλέποντας σημερινά παιδιά να αντιγράφουν πολιτικά τη γενιά μου – μα τίποτα καινούργιο δεν υπάρχει;

Δορυφόροι-κατάσκοποι, συστήματα παρακολούθησης, κάμερες παντού... Βαδίζουμε, λέτε, σε μια κοινωνία οργουελιανή; 

Μα έχουμε ξεπεράσει ήδη τον Όργουελ. Ο Χάξλεϊ ακούγεται πιο προχωρημένος, γιατί στη δική του δυστοπία τα βιβλία δεν καίγονται – απλώς δεν ενδιαφέρουν πια τους ανθρώπους.

Με την επίσημη πολιτική δεν ασχολείστε πια; 

Όχι, αλλά μήτε έχω αποσυρθεί, όπως με αγένεια μου είπαν κάποτε. Δίνω πλέον την ύστατη μάχη μου. Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σ’ αυτό να με αλλάξει. Με ρωτούν άλλοτε πώς αντέχω τη μοναξιά εδώ στο χωριό. Θρασύτατη ερώτηση – η πραγματική μοναξιά είναι στις πόλεις! Έχω τη Ρηνιώ, τους φίλους, τα σκυλιά μου, τα δέντρα και μια κόλλα χαρτί που μπορεί να σε ανοίξει σε περιπέτειες που δεν φαντάζεσαι...
 ΠΗΓΗ: tvxs.gr

5 Ιανουαρίου 2012

400 επιχειρήσεις το μήνα κλείνουν στα Μεσόγεια.

Στα Μεσόγεια εδώ και πολλές δεκαετίες,  οι περισσότεροι  από εμάς γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα. Ότι γράφεται λοιπόν είναι και διασταυρωμένο αλλά και με παρότρυνση να γίνει ευρύτερα γνωστό. Παρά την πληθυσμιακή αλλαγή, πολλά πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Μέσω Συλλόγων πια έχουμε έρθει σε επαφή και με τους νέους κατοίκους που επέλεξαν γιαυτούς και τα παιδιά τους να ζήσουν στην ευρύτερη περιοχή.

Αυτό όμως που αλλάζει δραματικά πια και με ρυθμούς, που μόνο στατιστικά μπορείς να τους παρακολουθήσεις, είναι η βίαιη πτώχευση ελεύθερων επαγγελματιών που διατηρούσαν μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις. 

 Ο αριθμός των 400 επιχειρήσεων που διαγράφονται από τα μητρώα κάθε μήνα στα Μεσόγεια, με τάσεις που σταθεροποιούνται στις 600, δηλαδή αύξηση 50% τις τελευταίες ημέρες, δείχνουν και το μέγεθος του πραγματικού προβλήματος.

Φίλοι μας που για δεκαετίες είχαν και συντηρούσαν μια οικογενειακή επιχείρηση, βρίσκονται ανεπάγγελτοι. Βλέποντας αυτό το φαινόμενο της μαζικής πια πτώχευσης που δεν ξεχωρίζει δίκαιους και άδικους, καταλαβαίνει κανείς  τι θα ακολουθήσει στους επόμενους μήνες. 

Ποιό ταμείο μπορεί να στηριχθεί σε εισπράξεις, τη στιγμή που κανείς πια δεν πληρώνει ; Και αυτοί που κινούνται οριακά, κρατάνε ως ύστατη άμυνα τα χρήματα από την εισφορά στο Ταμείο τους για άλλες βιοποριστικές ανάγκες που τους πνίγουν.

Εδώ δεν ισχύει το "ο σώζων εαυτόν σωθήτω" αλλά μόνο το "όλοι μαζί μπορούμε".

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ. Πρωτοβουλία κατοίκων Ραφήνας-Πικερμίου

Στην κρίση τους δεν είμαστε όλοι συμμέτοχοι, ούτε βιώνουμε τις συνέπειες με τον ίδιο τρόπο. Οι λίγοι εξακολουθούν να πλουτίζουν ακόμη, ενώ προστίθενται όλο και περισσότεροι άνεργοι, απλήρωτοι και θύματα εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Το κράτος από την πλευρά του επισπεύδει την εξαθλίωση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων με περικοπές μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, αλλά και επιβολή χαρατζιών*, στερώντας μας ακόμη και βασικά κοινωνικά αγαθά.

Φτάνει να εκβιάζει με διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος για να εισπράξει τον πολλοστό άδικο φόρο που τον βαφτίζει `τέλος’, για να πληρώνει τόκους και τοκοχρεολύσια τοκογλύφων. Ένα ακραία επώδυνο μέτρο χωρίς κανένα όφελος για την κοινωνία.

Απέναντι στο οικονομικό σύστημα που επιβάλλει την κυριαρχία του με τον τρόμο, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την καταστολή των κοινωνικών αγώνων, την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και τους κεφαλικούς φόρους,

ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ
ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ

ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΣΥΝΤΟΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ.

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ στις 7μμ
στην ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΡΑΦΗΝΑΣ
(Εθνικής Αντίστασης και Δαβάκη Πίνδου)

*
ΧΑΡΑΤΖΙ αραβικά خراج (kharāj), τούρκικα haraç : κεφαλικός φόρος που πλήρωναν οι μη οθωμανοί υπήκοοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας

Αναζήτηση Εργασίας

Εργασία από την Careerjet

Σας ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας

 

Followers