Γεγονός αδικαιολόγητο, καθώς οι φυσικές ομορφιές τους δεν περιορίζονται στις παραλίες –που, ίσως λόγω έλλειψης συναγωνισμού, θεωρούνται οι καλύτερες της Αττικής– και στους (διάσημους αμπελώνες τους), αλλά περιλαμβάνουν (κατάφυτα πευκοδάση), γραφικά λιμανάκια, ενδιαφέροντες αρχαιολογικούς χώρους και όμορφους οικισμούς.
Τώρα λοιπόν, που οι εξορμήσεις στις παραλίες έχουν αρχίσει να περιορίζονται λόγω καιρικών συνθηκών και αυτές στα χιονοδρομικά κέντρα αργούν ακόμη λίγο, εκμεταλλευτείτε το διαθέσιμο για αποδράσεις χρόνο για να επισκεφθείτε την… υποτιμημένη εξοχή που βρίσκεται δίπλα σας και να ανακαλύψετε την ομορφιά που, όλως παραδόξως, έχει διατηρηθεί μυστική όλα αυτά τα χρόνια.
Λίγοι γνωρίζουν στοιχεία από τη νεότερη ιστορία της Αττικής- και πιθανόν ίσως βρουν εντυπωσιακό το πόση σχέση έχουν με τη σημερινή δημογραφία και το πως μετακινήσεις πληθυσμών που συνέβησαν προ 600- 500 ετών εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να αφήνουν τη σφραγίδα τους σε μέρη για τα οποία οι καθημερινές αναφορές δεν σπανίζουν.
Σήμερα, ιστορικά αξιοθέατα που να πιστοποιούν αυτές τις συγκεκριμένες ιστορικές καταβολές είναι εκτός από δυσεύρετα και συχνότατα αμφισβητήσιμα.
Ερχόμενοι στα Μεσόγεια από την Αθήνα, είτε μέσω της ” Αττικής Οδού είτε μέσω της γραφικότερης, από κάθε άποψη, λεωφόρου Βάρης Κορωπίου, πρώτη μας στάση είναι η μεγαλύτερη πόλη των Μεσογείων, το Κορωπί, που φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, το πρώτο Γυμνάσιο που λειτούργησε στην ευρύτερη περιοχή το 1922.
Ίσως η λιγότερο αντιπροσωπευτική περιοχή των Μεσογείων, το Κορωπί διαθέτει περισσότερα χαρακτηριστικά ”πόλης” από τους γύρω οικισμούς.
Λίγο δυτικότερα, ο Δήμος Μαρκοπούλου αποτελεί μία από τις δημοφιλέστερες περιοχές της Ανατολικής Αττικής, κυρίως λόγω της εξέλιξης του Πόρτο Ράφτη σε τουριστικό θέρετρο τα τελευταία χρόνια. Μεγάλος αριθμός εστιατορίων, café και αθηναϊκών club που περνούν εδώ την καλοκαιρινή σαιζόν και, βέβαια, υπέροχες παραλίες, έχουν καταστήσει το γραφικό παραθαλάσσιο οικισμό πόλο έλξης για τους κατοίκους της πρωτεύουσας.
Αυτό που αγνοεί η πλειοψηφία των επισκεπτών της περιοχής, είναι το καταπράσινο πευκοδάσος που βρίσκεται στα σύνορα του οικισμού, και το οποίο θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε ακολουθώντας τις ταμπέλες προς Κουβαρά, στο δρόμο που ξεκινά από την Αγία Μαρίνα στο λιμάνι του Πόρτο Ράφτη. Αφήστε το αυτοκίνητο σε κάποιο από τα ξέφωτα που θα συναντήσετε στα μισά της διαδρομής και περιηγηθείτε στα μονοπάτια του δάσους –αν μη τι άλλο, θα ξεχάσετε ότι βρίσκεστε μισή ώρα μακριά από την Αθήνα.
Αν πάλι επιλέξετε να κατευθυνθείτε βόρεια από το Πόρτο Ράφτη, θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε τον αρχαιολογικό χώρο στη Βραυρώνα.
H Βραυρώνα χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την λατρεία της Αρτέμιδος, θεάς του κυνηγιού και προστάτιδας του τοκετού και των νεογνών.
Πρώτη ανασκαφή:1948. Μνημεία και αξιοθέατα:
H Βραυρώνα χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την λατρεία της Αρτέμιδος, θεάς του κυνηγιού και προστάτιδας του τοκετού και των νεογνών.
Μνημεία και αξιοθέατα:
Η Στοά: κατασκευάστηκε το 449 π.Χ. σύμφωνα με το Δωρικό ρυθμό αρχιτεκτονικής.
Ο Ναός της Αρτέμιδος: ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια του πρώτο μισού του 5ο αιώνα π.Χ. Είναι σχεδιασμένος σύμφωνα με το Δωρικό ρυθμό αρχιτεκτονικής.
Ο Ναός της Ιφιγένειας: κτίστηκε στη θέση μιας σπηλιάς στην οποία είχαν βρεθεί στοιχεία λατρείας από τον 8ο αιώνα π.Χ.
Η Λίθινη Γέφυρα: που περνάει πάνω από τον ποταμό Ερασίνο
Λίγο νοτιότερα από το Πόρτο Ράφτη, ο Κουβαράς είναι ένα γραφικότατο χωριό, από εκείνα που αδυνατείς να πιστέψεις ότι βρίσκονται σχεδόν δίπλα στην Αθήνα. Χαμηλά κτίσματα, σκαρφαλωμένα στο λόφο, μικρά δρομάκια που ανηφορίζουν τις πλαγιές και μία από τις ομορφότερες πλατείες που έχουμε δει στην Αττική να πλαισιώνεται από ένα μικρό καταρράκτη, συνθέτουν την εικόνα ενός χωριού τόσο γαλήνιου που μοιάζει να έχει μείνει ανέγγιχτο από το χρόνο.
Σε απόσταση αναπνοής από τον Κουβαρά, τα Καλύβια έγιναν γνωστά πριν από λίγα χρόνια για τις ταβέρνες τους –οι οποίες τον τελευταίο καιρό αυξάνονται και πληθύνονται– επιφυλάσσουν, όμως, αρκετές ακόμη εκπλήξεις για τον επισκέπτη τους. Σημαντικά αξιοθέατα της περιοχής είναι οι παλαιοχριστιανικές και βυζαντινές της εκκλησίες, ο Πύργος του Μελισσουργού και τα ερείπια των μεσαιωνικών οικισμών που βρίσκονται στις θέσεις Εννεάπυργων, Μελισουργού και Λαυρεωτικού Ολύμπου.
Συνεχίζοντας ανατολικά, ο δρόμος περνά από το μεγαλύτερο σε έκταση δήμο της περιοχής, την Κερατέα, όπου αξίζει να κάνετε μια στάση για καφέ σε κάποια από τις πλατείες της, για να καταλήξει στο Δήμο Λαυρεωτικής, που περιλαμβάνει το Λαύριο, το Σούνιο και το αρχαίο θέατρο Θορικού, που, κατά μία θεωρία, είναι το αρχαιότερο της Αττικής.
Η νοτιοανατολικότερη πλευρά της περιοχής κατά πάσα πιθανότητα δε χρειάζεται συστάσεις. Είναι, ίσως, ο κυριότερος πόλος έλξης Ελλήνων και ξένων επισκεπτών, κυρίως λόγω του Ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο και των αρχαίων μεταλλείων στο Λαύριο. Εμείς θα προτείναμε να υπολογίσετε τη διαδρομή έτσι ώστε να φτάσετε στο Σούνιο αργά το απόγευμα, για να θαυμάσετε το ηλιοβασίλεμα από το Ναό του Ποσειδώνα.
Οι... τολμηρότεροι, αν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέψουν, θα κολυμπήσουν στις παραλίες Λεγραινά, λίγο πριν το Σούνιο, Ερωτοσπηλιά, στο Πόρτο Ράφτη, Χάρακα, στο νότιο τμήμα του Δήμου Κερατέας,Κακιά Θάλασσα και Δασκαλειό, κοντά στην Κερατέα.
Αξίζει να δείτε:
Στην έξοδο της πόλης των Σπάτων προς Αρτέμιδα:
Το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Πέτρου. (Εδώ κατά τη μεταφορά του έξω από τον διάδρομο του αεροδρομίου Σπάτων). Η χρήση του κτίσµατος χρονολογείται από τον 11ο – 14ο αιώνα µ.Χ.
Η ιστορική πλευρά του εθίμου του στιφάδου του Αγίου Πέτρου. Σ' αυτό το σημείο και για να τονίσουμε ακριβώς αυτή τη σύνδεση πολιτιστικών στοιχείων των παλαιών κατοίκων και των Αρβανιτών, θα αναφέρουμε το παράδειγμα του πανηγυριού ή του Τάματος του Αγίου Πέτρου. Ουσιαστικά εδώ συμβαίνει μια τελετουργική θυσία ταύρου στην οποία συμμετέχει όλο το χωριό και στη συνέχεια όλοι πρέπει να φάνε το κρέας του θυσιασμένου ζώου ή ζώων. Πολλοί μελετητές υποστηρίζουν ότι η καταγωγή αυτού του εθίμου ανάγεται στην Τουρκοκρατία και το θεωρούν Αρβανίτικης προέλευσης γιατί είναι γνωστό ότι οι Αρβανίτες συνήθιζαν αυτές τις δημόσιες θυσίες και την κατανάλωση του μαγειρεμένου κρέατος µε το όνομα κουρμπάν (κουρμπάνια).
Αυτό είναι αλήθεια, όμως παρόμοια πρακτική είναι πασίγνωστη από όλη σχεδόν την Ελλάδα και μάλιστα από περιοχές που δεν υπάρχουν Αρβανίτες. Μπορούμε να αναφέρουμε τη θυσία ταύρου στην Αγία Παρασκευή της Μυτιλήνης, στη γιορτή της Παναγίας στις Μενετές στην Κάρπαθο, στον Οξύλιθο στην Εύβοια και αλλού. Η θυσία και το μοίρασμα του κρέατος ταύρου είναι γνωστή πρακτική από τα Μυκηναϊκά χρόνια στην Ελλάδα. Υπάρχουν παραστάσεις µε ταύρους που οδηγούνται στη θυσία, ακόµη και από τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να αποκλείσουμε ότι η νέα παράδοση που έφτασε στην περιοχή των Σπάτων στα τέλη του 14ου αιώνα δεν βρήκε εδώ ένα ανάλογο υπόβαθρο και συνέχισε να υπάρχει μέχρι τις µέρες µας. Άλλωστε ο μύθος που λέει ότι ο Θησέας καταδίωξε και συνέλαβε τον Ταύρο της Κρήτης στο Μαραθώνα και μετά τον θυσίασε, µας επιβεβαιώνει ακριβώς αυτήν την άποψη. Το έθιµο λοιπόν που επιβιώνει μέχρι τις μέρες µας και παραμένει ζωντανό και ακμαίο και µόνο αυτό είναι ικανό να µας αποδείξει τη δύναμη της παράδοσης και της συνέχειας της κατοίκησης σ' αυτόν τον χώρο.
* Το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, στα Σπάτα, το οποίο φιλοξενεί 304 είδη πουλιών, 50 είδη θηλαστικών και 27 είδη ερπετών. Το πάρκο λειτουργεί καθημερινά από τις 9 το πρωί έως τη δυση του ηλίου, ενώ η είσοδος κοστίζει 11 ευρώ για τους ενήλικες και 9 ευρώ για τα παιδιά.
* Τη Νεκρόπολη, από την οποία ξεκινούσαν οι ιερές πομπές για τη Δήλο. Βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του κόλπου του Πόρτο Ράφτη, κοντά στον Άγιο Σπυρίδωνα και χρονολογείται από το 1400 π.Χ.
* Τα δύο αρχαιολογικά μουσεία της περιοχής, στα Σπάτα (αεροδρόμιο) και τη Βραυρώνα.
* Το σπήλαιο της Παιανίας, επονομαζόμενο Κουτούκι, πλούσιο σε γεωλογικούς σχηματισμούς (τηλ. Πληροφοριών 210 6642108).
* Το Μουσείο Βορρέ, στην Παιανία, το οποίο περιλαμβάνει πληθώρα εκθεμάτων (αρχαιολογικά ευρήματα, κεραμικά, ελαιογραφίες, λαογραφικές συλλογές κ.ά.) τα οποία καλύπτουν 4000 χρόνια ελληνικής ιστορίας.
* Τα αρχαία ορυχεία στην Καμάριζα, λίγο έξω από το Λαύριο, καθώς και το Ορυκτολογικό Μουσείο (τηλ.: 22920 26270) και τον αρχαιολογικό χώρου Θορικού, στο λόφο Βελατούρι.
* Το Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, το οποίο αποτελεί πρωτοβουλία του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου για τη διάσωση και αξιοποίηση του μεταλλευτικού και μεταλλουργικού συγκροτήματος της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου.
Πηγές :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου