Ο Δρόμος του Οδυσσέα Ελύτη. Ο δικός μας ΔΡΟΜΟΣ.

« Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ. Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger (πενιχρούς) είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ’ όλα αυτά βρίσκεται στα χέρια μας ».

( Μήνυμα προς την ανθρωπότητα, προς όλους εμάς από το μεγάλο ποιητή, κλείνοντας το λόγο του στην Ακαδημία της Στοκχόλμης, στην τελετή για την απονομή του βραβείου ΝΟΜΠΕΛ στις 8 Δεκεμβρίου 1979).

Πριν από 13 ακριβώς χρόνια ( στις 18 Μαρτίου 1996 ), έσβησε η μεγάλη μορφή που φώτιζε την Ελλάδα, που φώτιζε τον κόσμο ολάκερο. Για να ανατείλει και να φέγγει αιώνια πλέον και να ζεσταίνει τις καρδιές μας ο δικός του ήλιος, ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, το τεράστιο πραγματικά έργο του.

Αυτός ο Ήλιος φωτίζει και συντηρεί το δρόμο μας, το δρόμο που αυτός ο μεγάλος ποιητής και οραματιστής μας δείχνει. Γιατί υπάρχει δρόμος. Αρκεί να τον ‘δούμε’, να μας αγγίξει και να τον αγγίξουμε. Ποιος θα τον ακολουθήσει είναι δική του υπόθεση.

Ο Οδυσσέας Ελύτης έφυγε, όμως το έργο του έμεινε για να μας παραστέκει, να μας περιμένει, να μας συντροφεύει σε τούτους τους δύσκολους καιρούς, Από τη ‘Μαρία Νεφέλη’ ο ποιητής μας αφήνει:

‘ Όποιος μπορεί και φορτίζει την ερημιά

έχει ακόμη ανθρωπιά μέσα του ‘

Για τούτη τη μέρα

Αχιλλέας

Αναδημοσιεύουμε με ιδιαίτερη χαρά αυτό το καταπληκτικό κείμενο του φίλου μας Αχιλλέα, το οποίο μας ήρθε, έτσι απλά, στην στίβα της καθημερινής αλληλογραφίας.

Θα θέλαμε ωστόσο να κλείσουμε με ένα ποίημα του Ελύτη, στο οποίο κατά την ταπεινή μας άποψη, ολόκληρη η ομορφιά της Ελλάδας είναι συμπυκνωμένη στους υπέροχους στίχους του.

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!


Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!


Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!